Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Πρώτες Μεταναστευτικές Εντυπώσεις:



 Ο Μετρητής του Χρόνου

Μετά από δεκάωρη εργασία σε εστιατόριο της Νέας Υόρκης, αρχίζει ο αγώνας του γυρισμού στο σπίτι.  
Τα πόδια σου πρησμένα από την ορθοστασία πασχίζουν να σηκώσουν τα βαριά παπούτσια σου, που μοιάζουν σα φέρετρα να κολλάνε σε κάθε σκαλοπάτι του μετρό, σαν αυτό να ήταν το μνήμα τους, να χωθούν να ζήσουν στην αιωνιότητα. Τα σκαλοπάτια βρώμικα μαύρα γεμάτα μασημένες και ποδοπατημένες τσίκλες τα κατεβαίνεις με την ψυχή στο στόμα. Ο κόσμος πολύς, σε συνεπαίρνουν, σε σπρώχνουν προς την πόρτα του τραίνου. Ούτε κατάλαβες πως μπήκες μέσα, σώματα γύρω σου συμπαγή, δεν φοβάσαι μη χάσεις την ισορροπία σου, έχεις γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι ανθρώπινης μάζας. Χέρια σηκωμένα κρατημένα από χειρολαβές, σάρκες πλαδαρές που κρέμονται από γυμνά μπράτσα, μασχάλες που βρωμούν, κορμιά ιδρωμένα, χοντρά, αδύνατα, γέρικα νεαρά.
Πρόσωπα πολύχρωμα, μαύρα άσπρα, κίτρινα, σοκολατί,  μαλλιά σαν τα χρώματα της ίριδος, σκουλαρίκια να κρέμονται από κάθε τρύπα. Αναπνοές που βρωμούν, βλέμματα αγριεμένα, μούτρα αξύριστα, γένια μπερδεμένα, μουστάκια κινέζικα σε κτυπούν, σε πατούν, σε σπρώχνουν, πατάς κι εσύ σπρώχνεις όσο μπορείς. Το τραίνο σταμάτησε. Ανοίγει η πόρτα βρίσκεσαι έξω. Δοκιμάζεις ν’ αναπνεύσεις ελεύθερα να καταλάβεις  πόση ώρα ήσουν στον κήπο της Εδέμ κοιτάς το ρολόι του σταθμού τον μετρητή του χρόνου  και βγάζεις μια φωνή, πω! πω! Άργησα..   
     ………………………………...................................................
Σηκώνεσαι απ’ τον καναπέ, τρίβεις τα μάτια σου, το ρολόι σου χαμογελά, κάνοντας τα μπλε φωτάκια του ν’ αναβοσβήνουν. Το χουφτιάζεις το σφίγγεις, το πετάς κάτω, το ποδοπατάς, καπνός βγαίνει από τα μπλε μάτια του σα να ήτανε η τελευταία του αναπνοή. Το θυσίασες στο όνομα της ελευθερίας του σκλαβωμένου εαυτού σου. Σταμάτησες τον μετρητή του χρόνου, ελεύθερος άνοιξες τα μπράτσα σου και αγκάλιασες τον χρόνο σου, τον έσφιξες πάνω σου κι άρχισες να κλαις, γιατί κατάλαβες ότι ήσουν δεμένος με αυτόν, το συνεχιστή των βημάτων σου, της σκιάς σου…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης 

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πάντα περιγραφικότατος .Η πέννα σου τόσο γλαφυρή που νομίζεις ότι βρίσκεσαι εκεί ,μέσα στην οχλοβοή του τόσο διαφορετικού κόσμου...και ο χρόνος φίλε μου κυλά αδυσώπητα σκληρός ....Αν καμιά φορά δεν βλέπεις να γράφω σχόλιο, έχω πρόβλημα , δεν φεύγει το σχόλιο, δεν ξέρω το γιατί.Και βέβαια θα συναντηθούμε στην Κεφαλονιά, φεύγω τέλος του μήνα για λίγες μέρες να ανασάνω καθαρό ανοιξιάτικο αέρα,την καλημέρα Κάτε

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Κάτε:
Μου γράφεις (Η πέννα σου τόσο γλαφυρή)
Ε! αυτό με μεταφέρει στα ουράνια.
Ευχαριστώ πολύ.

ΚΙ εγώ είχα προβλήματα με το να γράφω ή ν' απαντώ σε σχόλια προ ημερών.
Τώρα όμως διορθώθηκε.

Χαίρουμαι που μας ήλθε η Άνοιξη και όλα γύρω χαμογελούν.

Χαιρετισμούς και σ' ευχαριστώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Ανεξάντλητη πηγή εμπειριών ζωής είσαι φίλε μου!

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου
κάπως χαθήκαμε!
Η ...πρωταπριλιά μ΄έστειλε (!) στο Νορθ Σορ Χοσπιταλ
( στο νόθοσιόρ-χόσπιλο !!!! απόδοση πολλών ελλήνων, εδώ!!!!)
με ...πολύτιμον λίθον και άμμον χρυσού... λέω εγώ! και πέτρα στο κεφάλι!! λέει ο Δημήτριος...
με μορφίνη 3 μέρες...
μα τελικά, Όλα Καλά! Είμαι πίσω στο σπίτι.
Ευχές και χαιρετισμούς,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ

pylaros είπε...

Οι εμπειρίες και τα άσπρα μαλλιά,
αυτά έχουν μείνει φίλε μου Στράτο!

Las experiencias parecen de mentira, pero son inolvidables verdades,

Que tengan un buen y feliz viaje!

Saludos

Gabriel

pylaros είπε...

Πράγματι χαθήκαμε,

Διάβασα τα νέα σου,
εύχομαι να είναι όλα περαστικά σου, τώρα μάλιστα που έρχοντε οι εορτές,
θα τα πούμε
χαιρετισμούς Δημήτρη

Ευχαριστώ
Γαβριήλ