Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Θαλασσοδαρμένα Ίχνη:


Με  σκιτσάριζε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα,  όταν τελείωσε μου την έκανε δώρο κι έφυγε, τότε σταμάτησα και σκέφτηκα ότι ιχνογράφησε ένα τόσο διαφορετικό κομμάτι της ζωής μου.   
  

Ο ιδρώτας έτρεχε απ τα μελίγγια μου, απ’ το πρόσωπό μου, ανακατευόταν με τη σκόνη του δρόμου και ζωγράφιζε ρυάκια καφετιών ρυτίδων, λες και ήταν οργωμένα χωράφια  που περίμεναν να φυτρώσουν αγριόχορτα, αυτά που βγαίνουν στους βάλτους,  σα να ήταν ρύζι κι αυτοί που με περιτριγύριζαν εργάτες έτοιμοι να βάλουν τα χέρια τους πάνω μου να θερίσουν.  Από πίσω μου με ακολουθούσαν ένα τσούρμο πιτσιρίκα φωνάζοντας ε! Μίστερ, από κάπου μακριά ερχόταν η μπόχα των βρώμικων νερών του ποταμού Γάγγη, όπου ήταν και το βαπόρι μας αραγμένο. 
Είχε  αρχίσει να νυχτώνει, ξάφνου μπροστά μου βρέθηκε ένα κτίριο πράσινο με αυλή και ανοιχτές πόρτες.
Δεν ξέρω τι μ’ έσπρωξε να μπω στην αυλή, ίσως ο φόβος του άγνωστου, ή  αυτά τα  παιδάκια    που με ακολουθούσαν λες και ήμουν κάνα προφήτης να μοιράζει δώρα.
Μπήκα από την ανοιχτή πόρτα η αίθουσα ήταν γεμάτοι άντρες γονυπετείς που προσευχόταν ντυμένοι στα άσπρα. Ήταν ένα μωαμεθανικό τέμενος.  
Κάποιος από αυτούς σηκώθηκε, κάτι είπε στα πιτσιρίκια και τα έδιωξε, μετά μου έδειξε ποιον δρόμο να πάρω να γυρίσω στην προκυμαία όπου ήταν το βαπόρι. Στον δρόμο μου συνάντησα οδηγούς Ρίκσω τρίκυκλα ποδήλατα όπου τα χρησιμοποιούσαν για ταξί, οι οδηγοί επέμεναν να πάμε να με κεράσουν τσάι, περιμένοντας βεβαίως να τους αγκαζάρω για κούρσα.  Με  σκιτσάριζε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα,  όταν τελείωσε μου την έκανε δώρο κι έφυγε, τότε σταμάτησα και σκέφτηκα ότι ιχνογράφησε ένα τόσο διαφορετικό κομμάτι της ζωής μου.   
  
Τέλος έφθασα στο βαπόρι, οι άνθρωποι σαν μυρμήγκια στην σειρά μέρα νύχτα ξεφόρτωναν σακιά ρύζι, χωρίς διακοπή, χωρίς ανάσα, ρύζι  όπου είχαμε φέρει από τη Νέα Ορλεάνη, πλέοντας από τον γύρο του ακρωτηρίου της καλής ελπίδας της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης. Η σκηνή στο λιμάνι της Chittagong στο κράτος του Bangladesh, στον κόλπο της Βεγγάλης, στον Ινδικό Ωκεανό.
   
Γαβριήλ  Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Καιρό είχες να μας χαρίσεις ένα τέτοιο ωραίο κομμάτι. Πόσο ζωντανά γράφεις!!
Να είσαι καλά κ. Γαβριήλ και μια καλή εβδομάδα να έχουμε. Χαιρετισμούς.

Μηθυμναίος είπε...

Μνημονεύεις κομμάτια από όμορφες στιγμές του παρελθόντος και η νοσταλγία γλυκαίνει το πρόσωπό σου.
Το βλέπω στο σκίτσο…

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Είναι κι αυτό το κείμενο από τα π-ερασμένα που σήμερα μου φαίνεται σαν ψέμματα,


Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φίθλε μου Στράτο, όμως και το σκίτσο αυτό είναι του παρελθόντος,


Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλησπέρα φίλε μου.
Υπέροχο το οδοιπορικό σου στις αναμνήσεις σου.
Είναι αυτές οι αναμνήσεις που δίνουν κάποιο ξεχωριστό νόημα στη ζωή μας.
Νάσαι καλά.

Αστοριανή είπε...

...το ρύζι!
το ρύζι της τροφής,
το ρύζι της ξενητειάς,
το ρύζι της ύπαρξης!

Να είσαι καλά, Γαβρίλη

και να θυμάσαι...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Είναι αυτές οι αναμνήσεις σαν τον πηλό αυτόν που πλάθεις και αποτυπώνεις το είναι σου.


Ευχαριστώ

χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα και να φανταστείς ότι ρύζι ρίχνουν και στους νεονύμφους


σήμερα άκουσα στα νέα ότι το ρύζι περιέχει αρσενικό και πρέπει να παίρνουμε προφυλάξεις, να τρώμε πολύ ολίγο, να το πλένουμε κλπ...

ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Βάνα Κ είπε...

Το λιμάνι, το Μπαγλαντές, ο κόλπος της Βεγγάλης είναι η διακοσμητική κορνίζα στο σκίτσο της προσωπογραφίας σου. Δεν είναι περίεργο; Όσο την κοιτάζω μέσα από την ακινησία του χρόνου, θαρρώ, πως διακρίνω άνετα τα γαλάζια σου τα μάτια και αφουγκράζομαι τον ψίθυρο της νιότης που εκπέμπουν οι βαθειές γραμμές του σκιτσογράφου.
Όμορφο κειμήλιο, Γαβρίλη μου. Οι αναμνήσεις έχουν ζεστή φωνή γεμάτη παλμό.
Βάνα


Βάνα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα,

Και ήταν μια ασήμαντη χαρτοπετσέτα, την είχα φυλάξει διπλωμένη μέσα σε ένα βιβλίο, κι επέζησε τόσα χρόνια.


Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, σήμερα μπορώ να πω περπατάμε στις αναμνήσεις της νιότης (της σκιάς μας) που για κάθε ένα μας είναι τόσο διαφορετικές.


Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ