Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Τρεις διαφορετικοί δρόμοι:












Μιλούσαν μεταξύ τους γαλλικά, ήταν απόγονοι Γάλλων των  πρώτων αποίκων,  κατοίκων  της Λουϊζιάνας, ο Ιατρός Ντεκουέρ σπεσιαλίστας χειρούργος σε μεταμόσχευση δέρματος και η κ. Μποντρού  νοσοκόμα. Είχα μείνει ξέμπαρκος στην Νέα Ορλεάνη  για skin  graft μιας παλιάς εγχείρησης.   Το νοσοκομείο μια ιδιωτική κλινική  φάνταζε σα μια κουκλίστικη βίλα λευκού χρώματος όπου είχε μείνει  απολιθωμένη στο χρόνο, της εποχής του Ναπολέοντα. Και ήταν στην κεντρική οδό της Νέας Ορλεάνης στην Canal Street. Εκεί έκανα παρέα με την  Daisy νοσοκόμα η οποία με τραβούσε  κάθε λίγο και λιγάκι στον καθεδρικό ναό του Αγίου Λουδοβίκου στο Jackson Square της  Γαλλικής συνοικίας για προσευχή.   
Είμαστε τρεις Κεφαλλονίτες ξέμπαρκοι   ένας από τα Σπήλια, άλλος από τη Λιβαθώ κι εγώ από Πύλαρο. Συναντιόμασταν    στο  Café Du Monde πίναμε καφέ μαύρο με   τσίκορι, (chicory)  ο ένας λόγο ασθενείας ο άλλος για να δώσει εξετάσεις για Λιβεριανό δίπλωμα πλοιάρχου κι ο άλλος φύλακας (Βατσιμάνης) σε παροπλισμένο  βαπόρι που ήταν δεμένο απέναντι απ’ το αγκυροβόλιο,  είχε και μια σκύλα για προστασία του German Shepherd.  Στο  χρηματοκιβώτιο του παροπλισμένου Βαποριού, υπήρχε ένα πιστόλι 22ρι μακρύκανο με φιλντισένια χειρολαβή.  
Ο   Μισισιπής ποταμός από όπου όλοι μας είχαμε έρθει, με το χρώμα των βρώμικων νερών του λέρωνε   τις ατομικές  σκέψεις μας, αν και  μαζί ήμασταν σε προηγούμενο βαπόρι. Τώρα προσπαθούσαμε να βρούμε μια σταθερή λύση στα προβλήματα της ύπαρξής μας. Ως ναυτικοί, μας παρέσυρε της θαλάσσης το ρεύμα πότε εδώ πότε εκεί, δεν είχαμε τίποτα το σταθερό. 
Ο Λιβαθινός  άρχισε το κατεβατό, προσπαθούσε να με πείσει: «μια  συμβουλή σου δίνω να παρατήσεις όλα, ξέχασε ποιος ήσουν,  να πας να χαθείς στα βάθη της Αμερικής, άλλαξε και τ’ όνομά σου, είναι ευκαιρία μην την αφήνεις, θα αποκατασταθείς, θα κάνεις λεφτά.»
Ο από τα Σπήλια  γνώρισε την Έμμυ  μπαργούμαν στο μπαρ του Τζίμη  του έλληνα στην οδό Ντεκατούρ. 
Δεν πάει άλλο η ζωή του ναυτικού θα την παντρευτώ να μείνω στην στεριά, την έβγαλε απ’ το μπαρ έπιασε δουλειά στο Maison Blanche, έφυγε απ το δεμένο καράβι, έκανε τα χαρτιά του και ήρθαν στη Νέα Υόρκη, ο Λιβαθινός  πήρε το Λιβεριανό δίπλωμα πλοιάρχου και μπαρκάρισε πλοίαρχος σε αμερικανικών  συμφερόντων επιβατηγό βαπόρι με Λιβερίας σημαία, που έκανε ταξίδια στην Καραϊβική,  εγώ  κατέληξα νυκτοφύλακας στο καράβι αυτό που ήταν δεμένο στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Ορλεάνης παρέα με την σκύλα και το 22ρι πιστόλι. Από  εκεί μετά από περίπου ένα μήνα πήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Γουατεμάλα.  
Ήταν  η μέρα που είχαν σκοτώσει τον αμερικανό πρόεδρο Kennedy.
Το έμαθα αφού ήδη είχα φτάσει στον προορισμό μου.    

Γαβριήλ                  Παναγιωσούλης



8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

... κι όσο στο Ντάλλας έψαχναν να βρουν το δολοφόνο του Κέννεντυ, εσύ στη Γουατεμάλα άνοιγες το βιβλίο της νέας, της οικογενειακής πλέον ζωής σου...

Ο τρίτος δρόμος... ο καλός!

Ρισσιάνα είπε...

Αυτή η φωτογραφία υπέροχη αγαπητέ
μου Γαβριήλ. Δυσκολεύτηκα λιγάκι να
σε ξεχωρίσω, αλλά σε βρήκα.
Εσύ ούτε τ όνομά σου άλλαξες και
παρέμεινες ο Γαβριήλ απο την Πύλαρο κι είσαι μια χαρά, με μια ωραία οικογένεια.
Η ζωή έχει περιπέτειες.
Πολλούς Χαιρετισμούς
Ρισσιάνα



pylaros είπε...

Γεια σου φίλε μου Στράτο,
Η ζωή μας είναι γεμάτη δευτερόλεπτα, η απόφαση ενός δευτερολέπτου καθορίζει το μονοπάτι της ζωής σου.

Προπαντός όταν βρίσκεσαι αιωρούμενος μπροστά σε τρίστατο και δεν ξέρεις πια στρατιά να πάρεις.

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ρισσιάνα,
Αυτό που μας μένει μετά από μιας ζωής περιπέτειες είναι οι φωτογραφίες.
Εγώ είμαι όρθιος στη μέση, από δεξιά μου είναι ο Καπετά Διονύσης Λευκαδίτης, πρώνμ Νομάρχης Κεφαλληνίας, από αριστερά μου αποκάτω είνια ο Νικόλαος Αποστολάτος από τα Βαλτσαμάτα, μπροστά από αριστερά ο Θεόδωρος ματαράγκας από Λειβαθώ. μπροστά καθιστός ο Δημητρης Πετράτος από Ιθάκη, ο πρώτος αριστερά ο Κόντος από πειραιά κλπ...

Οι κοπέλες είναι από Κούβα

Τα χρόνια παιρνούν φεύγουν σε εμάς μένουν οι αναμνήσεις.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...ο Ενας, ο δυνατός..., έφυγε...

ο άλλος,που έψαχνε για θέση στον...ήλιο,
βρήκε την θέση του στη μακρινή Γουατεμάλα!!!

Πόσα γυρίσματα έχει η ζωή, Φίλε μας...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
αστοριανή

Dennis Kontarinis είπε...

Πάντα υπέροχες οι ναυτικές σου αναμνήσεις φίλε Γαβρίλη.
Στ΄αλήθεια είναι μια απόλαυση να τα διαβάζει κανείς, έτσι απλά όπως τα αφηγήσαι.
Νάσαι καλά φίλε μου.

pylaros είπε...

καλημέρα αγαπητή μου Υιώτα.
Ναι η ζωή έχει πολλά γυρίσματα αλλά ίσως να είναι και το πεπρωμένο κάθε ενός μας, κανείς δεν ξέρει.

Όμως αυτές οι αναμνήσεις μας κάνουν ταξιδευτές της παγκοσμιότητας.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε μου Ντένη,

σε κάθε γωνιά της γης εκεί όπου υπήρχε θάλασσα ή ποτάμι πλεούμενο και που πρόφτασα να πάω πρέπει να υπάρχει μια ανάμνηση,
Τώρα στα γεράματα ξεφυλλίζω τα φύλλα της μνήμης τα διαβάζω και τα γράφω,
Τελικά ευχαριστούμε κι εγώ ο ίδιος που κάποτε υπήρχα σε μια διαφορετική κοινωνική (διάσταση) Πάντοτε ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ

Ευχαριστώ
χαιρετώ

Γαβριήλ