Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Το σχολείο της Ζωής.



Η   συνάντηση του Σαββάτου 08/12/12 πραγματοποιήθηκε για ακόμη μια φορά,   ήπιαμε καφεδάκι, συζητήσαμε τα τρέχοντα της παροικίας κι αποχωρήσαμε, ευχόμενος ο ένας τον άλλον καλή υγεία έως την επόμενη συνάντηση.  



 Το σχολείο της δικής μου Ζωής:

Το βαπόρι μας αγκομαχούσε καθώς διέσχιζε τον Ινδικό ωκεανό. Φορτωμένο ρύζι, ένα ρύζι κιτρινωπού χρώματος έμοιαζε χρυσάφι, που όμως δεν ήταν. Προορισμός  μας το Bassein ένα λιμάνι της Βιρμανίας η σημερινή Μιανμάρ.


Μπήκαμε στο ποτάμι, η πλώρη μας, έκοβε σα νυστέρι την καρδιά του ποταμού από όπου έρεε νερό σαν  κίτρινο αίμα, ακόμα και ο αφρός που άφηναν τα απόνερα της προπέλας ήταν κίτρινος. Εκεί  στο βάθος στην καρδιά της στεριάς φάνηκαν χρυσοκίτρινοι τρούλοι από πανύψηλες βουδιστικές παγόδες. Γυάλιζαν στην αντανάκλαση των ηλιαχτίδων σαν να βλέπαμε κορνιζαρισμένες φωτογραφίες σε μια   παραμυθένια χώρα.
Φουντάραμε στη μέση του ποταμού, ανέβηκαν οι αρχές, θυμάμαι με έπιασαν τα γέλια όταν πρωτοείδα τις φορεσιές των ντόπιων. Ο γραμματικός μου είπε μην γελάς έτσι είναι εδώ  αυτή την κοινωνία.  Φορούσαν ένα πουκάμισο και μετά ένα κομμάτι πανί σαν τραπεζομάντηλο το έφερναν βόλτα στη μέση τους.    
Μας διπλάρωσαν μαούνες και άρχισε η ξεφόρτωση, την άλλη μέρα το πρωί με φώναξε ο καπετάνιος στο γραφείο του, πρέπει μου λέει να πας έξω να βρεις τον πράκτορά μας να του πεις να φέρει την αστυνομία. Την νύχτα μας κλέψανε τις μπαρούμες (σχοινιά) από τις σωσίβιες λέμβους. Ο ίδιος ο καπετάν Παναγιώτης Π. δεν μιλούσε αγγλικά, συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις στέλνουν τον ασυρματιστή, ή τον υποπλοίαρχο.
Ο ασυρματιστής ήταν ένας μεθύστακας Βραζιλιανός, ο  υποπλοίαρχος υπεύθυνος της ξεφόρτωσης, ο δε ανθυποπλοίαρχος ένας Καϊκίσος με ευεργετικό.
Για να έρθει η βάρκα δίπλα,  το βαπόρι έβγαλε μια βραχνή μακρόσυρτη σφυριξά,  μας πλησίασε μια κίτρινη βάρκα, αυτές που κάνουν συγκοινωνία στο ποτάμι, με έναν βαρκάρη στην πρύμνη ο οποίος στριφογύριζε το κουπί λες κι έπλαθε προζύμη. Κατέβηκα από την σκάλα πήδησα στην βάρκα, η οποία ήταν γεμάτη γυναικούλες με ανοιχτές ομπρέλες δεξιά κι αριστερά μου.     
Δεν μου μίλησε κανένας, πλήρωσα τον βαρκάρη σε ΚΥΑΤ έτσι λεγόταν τα χρήματά τους.
Περπάτησα στον χωμάτινο κεντρικό δρόμο,   βρήκα το πρακτορείο, του είπα το και το.
Σηκώθηκε έκανε κάνα δυο βήματα γύρω μου και μου είπε.
Σας δίνω μια συμβουλή: Μην πάτε στην αστυνομία, μην αναφέρεται τίποτα σε κανέναν, θα βρείτε τον μπελά σας,  πηγαίνετε αγοράστε καινούργια σχοινιά και από εδώ και στο εμπρός να προσέχετε πολύ.
Ε! αυτό ήταν όλο; Τότε λέω ας πάω μέχρι τις παγόδες ήταν εκεί μπροστά μου θεόρατες, το κίτρινο-χρυσαφί χρώμα παντού, έβγαλα τα παπούτσια μου απ’ έξω τα άφησα στα κυλινδρικά σκαλιά και μπήκα, το τεράστιο κίτρινο- χλωμό  άγαλμα του Βούδα καθιστό στο δάπεδο με ένα πιάτο     μπροστά του. Πριν από αυτόν υπήρχαν κάγκελα όπου πάνω κρεμόταν διάφορα τάματα προπαντός γυναικείες πλεξούδες. Κοίταζα με  περιέργεια  σαν χαζός, δεν μου μίλησε, ούτε με πλησίασε κανένας. 
Κοιτάζοντας την φαντασμαγορική Παγόδα  προσπάθησα να βρω την εσωτερική μου γαλήνη να φθάσω να αγγίξω ένα Νιρβάνα, άδικος κόπος δεν βρήκα τίποτε.   
Εν τέλει φύγαμε απ το κράτος αυτό, το πιο αφιλόξενο κράτος που έχω συναντήσει, δεν μας μιλούσε κανένας, δεν μας πλησίαζαν λες και είχαμε κίτρινο πυρετό. Ένας αόριστος φόβος αιωρούταν πάνω από τα κεφάλια τους. Με το που ανοίξαμε «πανιά» στο πέλαγος για Ινδία, πρωί, πρωί ξημερώματα  πήγα στην πλώρη.
φόρεσα ένα χοντρό γάντι και θυσίασα στον βωμό του Ποσειδώνα εφτά κότες, -παρακαλώντας τον να έχουμε μπουνάτσα- τους έστριψα το λαρύγγι χωρίς να χυθεί σταγόνα αίματος. Η προσευχή μου δεν εισακούσθηκε, ίσως επειδή δεν χύθηκε αίμα.  Με τον μάγειρα μαζί τους βγάλαμε τα φτερά, από μέσα φάνηκε ένα δέρμα κίτρινο που μύριζε νέκρα. Ήμασταν  όλοι χλωμοί κιτρινιάρηδες ποτισμένοι με αρμύρα από τους μουσώνες του Ινδικού Ωκεανού.   Όλοι μας περιμέναμε να φάμε την μοναδική ημερήσια  σούπα. Όχι δεν υπήρχαν ψυγεία είχαν καεί, ούτε μηχανικός ικανός για να τα επιδιορθώσει.
Ο Αργεντινός πρώτος μηχανικός μέσα στην κοσμοχαλασιά του ωκεανού εκεί όπου η θάλασσα σήκωνε βουνά τα κύματα έτοιμα να μας πνίξουν, φορούσε τα γαλόνια του και μου έδειχνε φωτογραφίες με ανθοδέσμες για το πώς τρώνε στα Αργεντίνικα βαπόρια…  κι εγώ τούλεγα να εύχεσαι να έχουμε να τρώμε μια φορά την ημέρα, ώστε να φτάσουμε σώοι στο Άντεν. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης       
    

     

16 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

ΚΑΛΗΝ ΥΓΕΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΛΟ Η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!

Μηθυμναίος είπε...

Μιλάμε για περιπέτεια, μωρέ φίλε, σε διαβάζω και σκέπτομαι τα τόσα που έχεις κάνει στη ναυτική ζωή σου!
Πως να μην έχεις τόσες εμπειρίες... Δεν ξέρω αν εγώ άντεχα τόσα...

Πάντα το καφεδάκι στου Τζιλιάνου... κι αν έμαθα καλά ετοιμάζεται η σύναξη της Παρέας την Πέμπτη.

Με το καλό!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Κατ αρχάς χαίρομαι που βλέπω τους 3 Σωματοφύλακες της ομογένειας χαμογελαστούς όσο ποτέ!Πάντα έτσι εύχομαι.
Επίσης να πω οτι το σημερινό σου ταξίδι αγαπητέ Γαβρίλη με ταξίδεψε απίστευτα,χωρίς... να πέσω σε Νιρβάνα
Γιατί απλούστατα ήταν ένα όμορφα και παραστατικά γραμμένο ταξίδι που με συνεπήρε.
Εύχομαι πάντα μπουνάτσες πλέον στη ζωή σου,αλλά με γερό σκαρί έτοιμο για όλα!
Καλή Κυριακή εύχομαι
Με αγάπη
Χαρά

Dennis Kontarinis είπε...

Τρομερές οι εμπειρίες που έχεις ζήσει φίλε μου και έτσι όπως τις γράφεις είναι το ίδιο όταν είμαστε παρέα, πίνουμε το καφεδάκι μας και τα λέμε.
Θα σου έλεγα όλες αυτές οι ιστορίες να γίνουν ένα βιβλίο.
Τι λες;
Νάσαι καλά.

Σπυρος Δαρσινός είπε...

Εκτος των αλλων θαυμαζω την μνημη σου.Να εισαι πάντα καλά Γαβριήλ,να ζουμε μαζί σου τη ζωή που δεν ζησαμε.
Σου ευχομαι από τωρα να εχεις μαζι με την οικογενειά σου χαρουμενες γιορτες

Κάτε είπε...

Χαίρομαι που κάθε Σάββατο αποφάσισες να μας επισκέπτεσαι μαζί με τους άλλους λογοτέχνες φίλους έστω και με τις φωτογραφίες σας.Όσο για την ζωή σου φίλε μου πραγματικό μυθιστόρημα. Συμφωνώ με το Ντένη να την καταγράψεις σε βιβλίο, θα είναι πολύ ενδιαφέρον, καλή εβδομάδα .Κάτε

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, σας εύχομαι καλή Εβδομάδα,

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, καλημέρα έστω κι ας είναι διαφορετική η ώρα από την Εδώ.

Αν πρόσεξες τον τίτλο (το σχολείο της δικής μου ζωής)
Είναι αυτά που μάθαινα στο θρανίο της θαλασσινής διαπαιδαγώγησης μέσα σε μια παγκόσμια κοινωνία.
Έτσι είναι αυτά που έχουν γραφεί με ανεξήτηλο μελάνι στη μνήμη μου.

Ναι, μάλιστα έχουμε στο πρόγραμμα την συνάντηση της Πέμπτης, οπότε ευχομαι να έχουμε επιτυχία.

Καλή σου Εβδομάδα,
Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγσπητή μου Χαρά,
Πρώτα να σου ευχηθώ καλή Εβδομάδα,

Μετά οι τρεις σωματοφύλακες είναι πάντοτε παρών στο καθήκον της παροικίας μας, κάποτε είμεθα παραπάνω, αλλά υπάρχει ελπίδα να ξαναγίνουμε αρκετοί.
Αυτό το ΝΙΡΒΑΝΑ δεν το έχω βρει ακόμη, είναι μια άϋλη ιδέα του τέλειου,
Όσο για την ιστοριούλα μου αυτή ο τίτλος τα λέει όλα.

(Το σχολείο της δικής μου Ζωής), ναι μου έλειπαν τα θρανία, οι συμμαθητές-τριες... αλλά έμειναν στη μνήμη μου οι κακοτοπιές της παγκοσμιότητας, από πρώτο χέρι.

Ευχαριστώ
πάντα με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Ντένη,
Νάξερες πόσες φορές έχω σκεφτεί κι εγώ τα ίδια δηλαδή να εκδώσω ένα βιβλίο, για να μην χαθούν τόσες και τόσες περιπέτειες, αλλά σκοντάφτω στο απαγορευτικά οικονομικά και μετά...
αλλά αφού τα ξέρεις, δεν λέω άλλα.

ευχαριστώ
να έχεις καλή εβδομάδα

χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Σπύρο,
Ευχαριστώ για την πιο κάτω φράση σου:
(να ζουμε μαζί σου τη ζωή που δεν ζησαμε.)

Όπως κι εγώ πιστεύω ο κάθε ένας μας μετανάστης μέχρι να φτάσει να αποκατασταθεί έχει διαφορετκόν παρελθόν, έτσι δημιουργείται μια πολύχρωμη πολιτισμική κοινωνία, έστω κι ας έχουν τον ίδιο τόπο προέλευσης. Την Ελλαδα.

Σας ευχόμαστεσεόλους σας καλές γιορτές, πάντα με υγεία.

Ευχαριστώ
χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κάτε,
Σου έυχομαι καλή Εβδομάδα,
ναι όπως είδες κάθε Σάββατο μαζεύομαστε στο Κεφαλονίτκο Στέκι του Τζιλιάνου, πολλές φορές είμεθα αρκετοί, άλες φορές μόνο οι τρεις μας.

Με τις ιστοριούλες μου αυτές που για εμένα ήταν "το σχολείο μου χωρίς θρανία," έμειναν αποτυπωμένες στη μνήμη μου μπορώ να πω ένεκα του νεαρού της ηλικίας μου.

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Ρισσιάνα είπε...

Καλησπέρα αγαπητέ μου Γαβριήλ,
χαίρομαι πάρα πολύ που περνάτε
όμορφα κάθε Σάββατο, με το καφεδάκι
σας και την κουβεντούλα.
Όσο για την πολυτάραχη και
περιπετειώδη ζωή σου,διαβάζοντας
μερικά βιβλία σου έχω πάρει την
πρώτη γεύση και παράλληλα θαύμαζα
την δύναμη και την αντοχή που
μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.
Αυτή η μνήμη σου είναι επίσης
αξιοθαύμαστη, αλλά απ ότι κι εσύ
λές, το νεαρόν της ηλικίας παίζει
μεγάλο ρόλο. Πιστεύω να σου το
έχω ξαναπεί. Έχεις μια γεμάτη ζωή.
Νάσαι πάντα καλά Γαβριήλ μου,
οι θαλασσοπόροι δεν το βάζουν κάτω.
Καλό σου βράδυ, χαιρετισμούς

pylaros είπε...

Καλημέρα από ΝΥ αν και στην ευρώπη θα πρεπει να λέω Καλησπέρα.
Αγαπητή μου Ρισσιάνα
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
όταν είμαστε μκροί η ζωή μας έχει πλάσει σύμφωνα με το σχολείο που μαθαίναμε, άλλους σε θρανια και τάξη, άλλους ελεύθερους να πετούν στους ορίζοντες σαν τα θαλασσοπούλια...

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

... μου φίλησες τον Μάκη;;;;;;;;;;;;;;

Γαβρίλη μου, αυτά τα έξοδα, που δεν καλύπτονται... ιδίως με την κρίση, άστα!

κι εδώ, όμως που τα γράφεις,
ίδια αξία έχουν!

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
του το χρωστάω το φιλι στο Μάκη, διότι πίναμε καφέ και τρώγαμε Appleturnover εγώ,

Φιλοσοφική η ιδέα σου, μα όπως είναι η κάτάσταση σήμερα πολύ δύσκολα η έκδωση βιβλιόυ.

Χαιρετισμούς
ευχαριστώ
Γαβριήλ