Ένας φίλος απ' τα παλιά

Μια καινούργια μέρα ανατέλλει, όχι δεν είναι όπως η προηγούμενη καθότι τίποτα δεν είναι σταθερό, τα πάντα κινούνται, όπως και ο χρόνος μας, μόνο που φέρνει μαζί του τη φθορά.

Μια φορά κι έναν καιρό οδηγούσα ταξί στα τροπικά μέρη, ένα αυτοκίνητο Taunus 17m γερμανικής κατασκευής. Επιβάτης φίλος πρώην  συνάδελφος ναυτικός, σε μια τροπική καταιγίδα, δεν έβλεπες τη μύτη σου, σταματά η μηχανή στην μέση του πουθενά. Μείναμε από Βενζίνα λέω, είχα ξεχάσει να γεμίσω.  

Ο επιβάτης ο οποίος ήταν Α! μηχανικός σε βαπόρι που ήμασταν μαζί  διαμαρτύρεται, τώρα τι θα γίνει;

Μοναδική, αυτή η περιπέτεια, που δεν ξεχνιέται εύκολα.

Σήμερα Κυριακή, 20/01/13 μετά από μια οικογενειακή φιλική συνάντηση γενεθλίων του Σαββάτου,  χτυπά το τηλέφωνο παραξενεύτηκα, ήταν ο επιβάτης του τότε, ο φίλος Π.Α. απ’ τα παλιά. Είχε έρθει φορτωμένος αναμνήσεις. 

Ζει εδώ στις ΗΠΑ.  Ηλικιωμένοι πια και οι δυο μας, άρχισε αυτός να μιλά, μιλούσαμε για ώρες, και τι δεν είπαμε, αναλύσαμε μια περίοδο 50 χρονών μέσα σε μιάμιση ώρα, αρχίζοντας από την καλο-θυμούμενη  αυτή βραδιά που έμεινα χωρίς Βενζίνη.   ψάξαμε για τους φίλους, που να βρίσκονταν σε πιο μέρος του κόσμου είχαν ρίξει άγκυρα, θυμηθήκαμε τις τρέλες του τότε, οι ξεχασμένες αναμνήσεις έπιασαν φωτιά, ξαναζωντάνεψαν οι νοσταλγίες,

Ήταν το αλάτι της ζωής, ξανανοστίμισε το παρόν, η ιστορία ξαναγράφτηκε απ’ την αρχή, βασισμένη σε χιλιάδες αναμνήσεις.            

Οι αναμνήσεις του τότε είναι η βάση, της σημερινής μας ζωής, το σημερινό μας DNA.   

Χαίρομαι  τόσο!!! 

 Γαβριήλ Παναγιωσούλης