Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Τα σχοινιά











































Με την άκρη του ματιού μου κοιτώ  την σημερινή σύγχρονη ζωή,  την συγκρίνω με την ζωή του τότε, αυτή που μεγάλωσα, αποτέλεσμα μιλάμε για δυο διαφορετικά πράγματα. Όμως εδώ είναι το πρόβλημα το πώς θα καταφέρεις να ισορροπήσεις.
Τα σχοινιά 
    
Όλη μου την εφηβική ηλικία και όχι μόνο την πέρασα μπλεγμένος με σχοινιά πασχίζοντας να απελευθερωθώ λες και ήμουν ένας Λαοκόωντας που τον πνίγουν τα φίδια, που όμως δεν ήταν φίδια αλλά σχοινιά, ιβιλάϊ, κάβοι, γούμενες, συρματόσχοινα,  μπαστέκες,  μπίγες, μαγκιόρες και όχι σε μπαρούμες σε  αμπάρια, με μουκαπόρτες και μετζανιά, σε σαμπάνια και  μουσαμάδες σε σακοράφες  και σφήνες, σε μπαλαούρο και μαγαζιά σε πλώρες και πρύμες,   σε  μάϊνα κι αγάντα, σε άρμπουρα και κόφες, σε σήματα μορς, σε   βίρα, σε μπουνάτσες και φουρτούνες, σε ψαρόλαδο, σε πάκτωνα για το εξωτερικό χρωμάτισμα, σε μπότζι και σκαμπανέβασμα, σε τροπικές ζέστες και παγωμένους ωκεανούς. Όχι καμιά ευκολία    ούτε κλιματισμός ένας ανεμιστήρας που εργαζόταν με συνεχές ρεύμα 220 DC τον χειμώνα μόνο καλοριφέρ που ο ατμός σφύριζε σαν οχιά από την  σκουριασμένη βαλβίδα. Εκ φύσεως συνεσταλμένος μπορώ να πω ντροπαλός, μα και αμαθής, δύσκολο πράγμα να τα φέρνεις βόλτα στη ζωή. 
Ένα πράγμα έλειπε από όλη αυτήν την θεογονία των θνητών η γυναίκα, ταξιδεύαμε μήνες ολόκληρους, ουρανός και θάλασσα, είχαμε ξεχάσει το πώς είναι η γυναίκα, φθάναμε στα λιμάνια διψασμένοι τις βλέπαμε και σταματούσε το μυαλό μας. Ρε για δες τι ευτυχία που έχουν οι στεριανοί, τρέχαμε σαν τρελοί.
Όλα αυτά τα χρόνια τα έζησα χωρίς να έχω ανακατευθεί ψυχικώς σε μια κοινωνία ανταποδόσεως αλλά περιστοιχιζόμενος από αντικείμενα, όπου κι αυτό ανταπέδιδα.   
Νόμιζα ότι έτσι ήταν η ζωή, μια ζωή γεμάτη τρισδιάστατες εφήμερες περιπέτειες που κράτησε πολλά, πολλά  χρόνια.  Μια ζωή αφύσικη, σήμερα τι να πω, όπου και να κατασταλάξω, με πνίγουν οι αναμνήσεις σαν να είμαι μπλεγμένος σε ιστό αράχνης. Τρομάζω ν’ αναγνωρίσω τον εαυτόν μου αυτόν που ήμουνα. Δυστροπώ και εναντιώνομαι  
Αλλά  δυστυχώς ο δρόμος της ζωής μας προχωρά προς μία κατεύθυνση, one way, una vía.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης       
  
 

6 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΑΦΗΝΩ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ, ΛΙΓΑΚΗ ΒΙΑΣΤΙΚΗ :)) ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ. ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΛΛΟΤΙΝΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΠΟΛΥ ΜΕ ΘΕΛΓΟΥΝ! ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!!!!

pylaros είπε...

Καλημέρα από ΝΥ αγαπητή μου Μαριάνθη,

Όπως λες κι εσύ αυτές οι φωτογραφίες Αλλοτινών εποχών είναι οι αποδείξεις μου, μάρτυράς μου μιας αλλοτινής εποχής.
Τώρα που τις βλέπω μου προξενούν απορία, το πως κατορθωσα και τις φύλλαξα τόσα χρόνια αφού άλλαζα βαπόρια, ξενοδοχεία δωμάτια ήμουν εν κινήσει για πολλα χρόνια. αυτή με τα σχοινιά είναι του 1953
Ένα άλλο για πολλά χρόνια ακόμα σχεδόν μέχρι σήμερα ήμουν λεπτοκαμωμένος ζύγιζα 50-55 κιλά...

Ευχαριστώ ολύ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Για άλλη μια φορά φίλε Γαβρίλη είσαι υπέροχος στο ξεδίπλωμα των αναμνήσεων. Και δεν είναι και λίγες. Τόσα χρόνια στις θάλασσες είναι επόμενο να έχεις να μας πεις πολλά.
Νάσαι καλά φίλε.

pylaros είπε...

Φίλε μου Ντένη,
Η σημερινή σύγχρονη ζωή έχει τόσο άγχος, τόσα προβλήματα,
(νομίζω ότι όλα προέρχονται από το ότι δεν συνεισφέρω πλέον τίποτα στην κοινωνία, συνταξιούχος)
¨ωστε οι παλιες αναμνήσεις είναι σαν δροσοσταλίδα που πέφτει και δροσίζει την λάβρα της ζωής του σήμερα.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

ΓΑΒΡΙΛΗ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

πως μπορεσες --αθεοφοβε--

ΝΑ ΣΤΡΙΜΏΞΕΙς

μια ζωή, σε τόσες λίγες λέξεις,
δίχως τελείες,
δίχως κόμματα...
ΑΤΟΦΙΕΣ αναμνήσεις

που για μένα, έτρεχα κατά τα μεσάνυχτα να βρω το παλιο λεξικό να μου εξηγήσει
ένοιες και ναυτικούς ιδιωματισμούς!!!!!!!!!!!!!!

Έμπλεξα -υποχρεώσεις, τα ξέρεις-
μα ΔΕΝ σε ξέχασα!

Πάλι βιαστική,
μα πάντα με την αγάπη,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Όταν σε πάρει η φόρα που λένε τα λες χωρίς να πάρεις ανάσα, έτσι συμβήκε σε μένα,

Όμως είναι σκέψεις διαμαρτυρίες της στιγμής που ξεφέυγουν από την χύτρα των σκεπτικισμών μου, έτσι ψάχνω να βρω το γιατί και το διότι που όμως δεν υπάρχουν, ή είναι άχρηστα πια.
ευχαριστώ

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ