Το κλειδί.

Έτσι για να διαβάσουμε και κάτι, όχι μόνο φωτογραφίες!  

                         Το κλειδί

Κρεμόσουν  από μια κλειδαριά σκουριασμένο,  σε λυπήθηκα, τέτοια αφοσίωση! 

Φτωχό μου κλειδί σου έχουν φύγει και τα δόντια, δεν ανοίγεις ούτε κλείνεις  παραδείσους.  Θυμάσαι  τα όνειρα που κάναμε μαζί όταν σ’ έκρυβα κάτω απ’ το κεραμίδι για να μη σε χάσω, τώρα κρέμεσαι σαν πεθαμένο  απ’ της πόρτας  μου την κλειδαριά, αυτή  που κάποτε  άνοιγες ανυπομονώντας να μου προσφέρεις τη θαλπωρή της αγάπης της ευτυχίας. Σκούριασες να με περιμένεις, η κλειδαριά γέμισε αράχνες,  σάπισε η πόρτα, έφυγε και η θαλπωρή, πέταξε η αγάπη, τα όνειρα σβήστηκαν,  γέμισες σκουριασμένες ρυτίδες κι εσύ επιμένεις εκεί πιστό  να εξακολουθείς να με περιμένεις;  Μα  δεν ξέρεις ότι   στην τελευταία μας  κατοικία δε βάζουν  κλειδί;   Δεν σε χρειάζομαι  πια, έλα μην κλαις έτσι είναι ο χρόνος είναι ο κυρίαρχος των πάντων, αυτός σε σκούριασε, κι εσένα κι εμένα.  Πέταξε ο χρόνος, έφυγαν τα χρόνια,  ήρθαν κι αυτοί οι ‘μάστορες’, αυτοί που κατάλαβαν την ανησυχία της ανθρώπινης ψυχής, φτιάξανε θρησκείες  μας τις σερβίρανε,  διαλέγεις και παίρνεις σύμφωνα με το ότι  σου αρέσει, με ότι εσύ προτιμάς την τάδε ή τη δείνα έτσι για να ικανοποιήσεις ένα εσωτερικό σου κόσμο ο οποίος ψάχνει για αιωνιότητα, αμφιβάλει και φοβάται.

Διαβάζεις  τα βιβλία της κάθε μιας θρησκείας, τις υποσχέσεις τους, ακούς  τα κηρύγματα των προφητών τους,  οι περισσότεροι σου υπόσχονται μια θέση σε ένα μελλοντικό φανταστικό υπερπέραν, το παράδοξο είναι ότι ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν αυτόν τον κόσμο κανένας δεν πήγε και γύρισε. Αισθάνεσαι τον χρόνο που τρέχει, ψηλαφίζεις τη φθορά του. Όμως γεννιέσαι ελεύθερος.   Όταν γεννιέσαι  άλλοι αποφασίζουν για σένα. Μετά πάει έχασες την ελευθερία σου. Μπαίνεις σε ένα λούκι που άλλοι έσκαψαν, η παράδοση και η  τιμή της σκέψεις, σε κρατούν δεμένο,  πληρώνεις για να μπορείς να εξασκείς  το ότι πιστεύεις, αυτό που σου έμαθαν,  είναι για να ζήσουν αυτοί που διδάσκουν τις θρησκείες, όχι δεν είναι χαρισμένες από μια ουράνιο δύναμη αλλά man made,  είναι business.  Έλα  κατάλαβέ το, μην κλαις αγαπημένο μου κλειδί,  υπάρχει η αρχή και το τέλος, όλοι προσπαθούμε να μην φτάσει το τέλος ο κάθε ένας μας χωριστά, έλα όμως που η φθορά του  χρόνου δεν   συγχωρεί, η μητέρα γη ανυπομονεί. Υπάρχει  και η ερώτηση, τότε γιατί γεννηθήκαμε ποιος ο σκοπός μας; Μα και γιατί εφόσον όταν ωριμάσουμε πιο σοφοί γεμάτοι πείρα, να φεύγουμε; Όταν γεννιέται το ανθρώπινο γένος είναι σαν να γεννιέται για πρώτη φορά; Σα να μην ξέρει τίποτα, αθώο;

Ξέρεις αγαπημένο μου κλειδί σκέφτομαι και  με έχει νικήσει  η σκέψη,  η μητέρα γη κάνει ανακύκλωση των προϊόντων της σε συμφωνία με το χρόνο που μας φθείρει,   ο οποίος είναι κι αυτός συνέταιρος της,  την διατάζει… Εμείς, εσύ κι εγώ είμαστε προϊόντα της μητέρας γης. Έτσι είναι φτωχό μου κλειδί δεν υπάρχει πια η κλειδαριά σου, μόνο η θύμηση της. Αυτή  που μας φύλαγε τη νύχτα απ’ τους κλέφτες, τα κοράκια,  τ’ άγρια τα  ζώα και απ’ τους άλλους  ανθρώπους. Σκούριασες και συ  που μας κλείδωνες στη σιγουριά μες το μαύρο το σκοτάδι, αυτό πού -άπλωνε η νύχτα μαζί με τα στοιχειά της,  καλικάντζαρους και άλλα.  Έχε γεια!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης