Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Στην χώρα των Πελεκάνων



Κάποτε  αισθανόμουν ευτυχισμένος, με τα πιο απλά πράγματα, ήμουν το κέντρο του κόσμου, γύρω μου γυρνούσαν η αγάπη, ο έρωτας, η θαλπωρή, ακόμα και η φτώχεια.  Σήμερα  με την σκέψη μου γυρνώ στα χρόνια εκείνα και προσπαθώ να αντλήσω δύναμη ώστε να συνυπάρχω με τον ξένο πια εαυτόν μου.
Στην πιάτσα του λιμανιού των τροπικών τα ταξί αραδιασμένα στη σειρά, οι ταξιτζήδες κάτω απ’ την σκιά  των φοινικόδεντρων, περίμεναν πελάτες παρατηρώντας τους πελεκάνους που τεμπέλιαζαν σε διάφορα πλεούμενα.
Από μπροστά μας πέρασε η Αντουανέτα, με χαιρέτησε, περπατούσε με μια ανοιχτή ομπρέλα για να προστατευτεί από τις καυτερές ακτίνες του ήλιου.  Πήγαινε στην πύλη του λιμανιού να μάθει νέα για το βαπόρι, σε αυτό που δούλευε ο Χιώτης ο μουστακαλής από την Καλιμασιά, ο φίλος της. Μαζί της κουβαλούσε κι έναν θηλυπρεπή νεαρό τον Νώε.   Και της έλεγε ο Χιώτης τι τον θες και τον κουβαλάς;
Ανένδοτη αυτή.
Η Οδέτη μια αδυνατούλα λιγνή σερβίριζε ποτά στους πελάτες του μπαρ ενός Ιταλού μετανάστη, εκεί στην προκυμαία,  ήταν τόσο αδύνατη που περπατούσε με σχεδόν κλειστά πόδια.  
Στο προαύλιο της πλατείας πιτσιρίκες με μίνι παίζανε μπάσκετ.
Η γυναίκα του Ιταλού πέρασε από δίπλα μας, κρατούσε δυο κοριτσάκια απ’ το χέρι,  πήγαιναν στην εκκλησία. 
Ο ξανθός λούστρος γιος μιας γυναίκας του μπαρ και νορβηγού ναυτικού  γυάλιζε τα παπούτσια του Ντον Πάντσο ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Ντελ Νόρτε χτυπώντας τα συμπράγκαλα του  στον ρυθμό της μουσικής που ακουγόταν από το μπαρ, που δούλευε η Οδέτη.
Ο γιατρός Ορτέγκα με παρέα πήγαιναν για το μεσημεριανό τους στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Ντελ Νόρτε αυτού με τα άσπρα τραπεζομάντιλα. Η μάνα έτρεχε ξυπόλητη να τον προλάβει να του μιλήσει  για το παιδί της που ψηνόταν στον  πυρετό, ο σερβιτόρος της έφραξε την πόρτα της είπε να περιμένει να τελειώσει το φαγητό του. Δεν  τον πρόλαβε βγήκαν από την πίσω πόρτα, μια βάρκα τους περίμενε, ανοίχτηκαν στο πέλαγος  για ψάρεμα. Η μάνα έφυγε κλαίγοντας. Το παιδί της πέθανε.   
Ο Αρτούρο Παπαδόπολο πέρασε από μπροστά μας καβάλα σε ποδήλατό, ήταν ναυτιλιακός πράκτορας, σε όλα τα βαπόρια αυτά που δεν ανήκαν στην United Fruit Co. Εκεί στην άκρη ήταν σταθμευμένο το ταξί του Καμπράλ, το είχε αφήσει  καθώς προσπαθούσε να επιδιορθώσει μηχανή μικρής λέμβου, όπου έκανε συγκοινωνία στο Μπελίζε. Αποτέλεσμα να κάνει έκρηξη και να τον σκοτώσει. 
Ο έλληνας πλοίαρχος του υπό Ελληνική σημαία ατμόπλοιου Σκίνος  φάνηκε να έρχεται σαν χαμένος, περπατούσε και κοίταζε από δω κι από εκεί. Ήταν ένας συμπαθητικός Υδραίος φαλακρός με κοιλίτσα Σαν έφτασε στην πιάτσα μας κοίταξε όλους και ρωτά. Ζητώ έναν ταξιτζή που μιλάει Ελληνικά.
Εγώ είμαι του λέω. Έβγαλε ένα επιφώνημα Α! φαίνεται δεν του έκανα εντύπωση.
Ξέρεις μου λέει με στέλνει ο ειρηνοδίκης της πόλης, θέλει να μιλήσει μαζί σου, να κανονίσουμε τις κινήσεις, μου κλέψανε από την πλώρη πολλά γαλόνια μπογιά, πήγα στην αστυνομία και το κατάγγειλα, αυτοί έπιασαν τον νυκτοφύλακα του βαποριού, τον Γιώργη απ’ την Ιθάκη και τον έβαλαν φυλακή. Το βαπόρι μου «σπατσάρει»  τα μεσάνυχτα εγώ δεν φεύγω χωρίς τον άνθρωπό μου.   Πάμε του είπα  ξέρω ότι τέτοια ώρα είναι στον μόλο και ψαρεύει, συναγωνίζεται   τους πελεκάνους, αυτούς που φαίνονται  στο βάθος.  Μετά από ανταλλαγή απόψεων  βρέθηκε μια απλή λύση: ο  καπετάνιος θα έπρεπε να πάει στην αστυνομία ν’ αναιρέσει την κλοπή, έπρεπε να τρέξει,  γι’ αυτό χρειάστηκαν το ταξί μου, οι υπηρεσίες μου ως διερμηνέας ώστε να λαδωθούν άμεσα τα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Με δηλώσεις υπογραφές σφραγίδες λες και άλλαζε κυβέρνηση του κράτους, εν τω μεταξύ είχε νυχτώσει.
Ώ του θαύματος ο ναύτης από την Ιθάκη αφέθη ελεύθερος να γυρίσει στο βαπόρι.  
Ο ταξιτζής Κλίφορδ με ένα τεράστιο πλύμουθ μετανάστης από την Τζαμάικα, δεν κατάλαβε, είδε την κίνηση,  νόμισε ότι θα υπάρξει τίποτε λαθρεμπόριο, πήγε και ειδοποίησε την αστυνομία.           
Αμέσως η πιάτσα γέμισε μυστικούς, αυτούς με τα πολιτικά, έψαχνα να βρουν κάτι οτιδήποτε για να ζητήσουν μερτικό και  συγκεκριμένα ζητούσαν να βρουν εμένα. Με ειδοποίησε φίλος ταξιτζής να μην ροβολήσω προς τα εκεί.
Με το πέσιμο της νύχτας στις 9 η ώρα  η μπάντα του δήμου θα ερχόταν στο κέντρο της πλατείας  πάνω σε ειδικό κατασκευασμένο κυκλικό κουβούκλιο να παίξει ισπανική μουσική, τα κορίτσια να φέρνουν βόλτα γύρω, γύρω και τ’ αγόρια από την αντίθετη πλευρά. Αυτή την βραδιά δεν θα παρακολουθούσα την παράσταση, είχαν συμβεί τόσα πολλά σε μια μέρα ώστε με το που αφέθη ελεύθερος ο ναυτικός θα ήταν περίπου 11 νύχτα, πήγα σπίτι ξάπλωσα στην αιώρα που ήταν στην βεράντα, εκεί την ησυχία της νύχτας τάραξαν τρεις συνεχόμενες σφυριξές του βαποριού που αποχαιρετούσε το λιμάνι με του πελεκάνους, τους ανθρώπους του, ακόμα και τους κερδισμένους κλέφτες, κοίταξα το ρολόι, ήταν ακριβώς μεσάνυχτα.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης










10 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Στο έχω πει, στο έχω γράψει τόσες φορές, πως στο καλό θυμάσαι τόσα πράγματα και με τόσες λεπτομέρειες από τη συναρπαστική ζωή σου.

"Ζωή γεμάτη" θα την έλεγα.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

pylaros είπε...

Recordar es vivir
Καλή σου εβδομάδα φίλε μου.
Είπα να ξεφύγω λιγάκι απ τπ παρόν με τα προβλήματά του, έτσι ξαναείδα αυτό που κάποτε ζούσα.


Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε και στην εδώ εβδομαδιαία εκδιδόμενη Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ της ΝΥ

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Είναι υπέροχος ο τρόπος, φίλε Γαβρίλη, που ζωγραφίζεις τους ανθρώπους, τη ζωή τους, τα προβλήματά τους και την καθημερινότητά τους σε κείνους τους μακρυνούς τόπους που έζησες.
Γράφε, φίλε. Γράφε.

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Τι έχω πάθει τελευταία και με την τρίτη αφήνω σχόλιο;;;
Ισως απο θαυμασμό, ξεχνιέμαι, απο ζήλεια επίσης...ποιός ξέρει τι υπερισχύει!
Πάντως θαυμάζω & ζηλεύω την πλούσια εμπειριών ζωή που έζησες ,φίλε Γαβρίλη, όπως και τον τρόπο που την αφηγείσαι και θυμάσαι τόσα ονόματα ανθρώπων που περασαν απο τη ζωή σου, μ όλα τους τα χαρακτηριστικά!
Θα σου συστήσω κι εγω,όπως ο Ντένης, να συνεχίσεις να γράφεις ο,τι σου λέει η καρδιά σου και άσε να λένε...
Την αγάπη μου μαζί με τον θαυμασμό και τη ζήλεια μου
Χαρά

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,

Στις καθεαυτό δικές μου ατομικές και μοναχικές μου στιγμές, ζωγραφίζω συμβάντα από το παρελθόν μου κι αυρό με ξεκουράζει αφάνταστα.

ευχαριστώ
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...μα, Ντένη μου,
το μνημονικό του Γαβρίλη μας...
υπάρχει στην Φύση.
Διάβασε για τους ...ελέφαντες, για τις πεταλούδες, για τις φώκιες, για ...όλα τα πτερωτά... (πόσα να βάλω, εδώ!)

Ο Γαβρίλης, όμως,

χρησιμοποιεί τις αναμνήσεις του σαν ένα πολυβόλο... την μία κατόπιν της άλλης... κι εκεί που πάει να σταματήσει, μια άλλη ξεπετιέται... κι άντε τρέχει να την σημειώσει... μήπως του ξεφύγει...

Ποιον ενδιαφέρουν; δεν τον νοιάζει καθόλου.
Εκείνος θυμάται,
γιατί αυτό αγαπά!

Ζει κανονικά την πραγματικότητα,
έχει φιλοσοφήσει την προσωρινότητα,
απολαμβάνει
την οικογένειά του, με την αγαπημένη του Ορτανσία κι όλα τα ...παρακλάδια τους...,
και γράφει.

Είναι, και το ξέρω καλά, τόσος ευαίσθητος
που περιμένει από τους ανίδεους, -όσο και από τους ζηλόφθονους...-
να πουν τον καλό λόγο!

Γαβρίλη μου,
κάποιος έλεγε:
"...κανείς στον τόπο του δεν άγιασε..."

κι εμείς, τα "ξενάκια" της εκεί πατρίδας,
και οι ...παρακατιανοί, της εδώ πατρίδας...

δεν είμαστε υπό την προστασία κανενός "άγιου..."

Μόνο του εαυτού μας και της έσω δύναμής μας...!!!
Γράφε,
Γαβρίλη μου,
ΓΡΑΦΕ!

Καλή σου νύχτα
κι αύριο με υγεία.
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,
ευχαριστώ για τόσα και τόσα καλά σου λόγια, όμως όπως γράφω και στον Ντένη
στην ζωή είναι στιγμές που αισθάνομαι μοναξιά, μάλλον έξω από το περιβάλλον, τότε συγκεντρώνουμαι κλείνομαι στον εαυτόν μου κι αρχίζω να ζωγραφίζω, όχι δεν είναι με πινέλα και μπογιές αλλά οι ζωντανές σκηνές ενός παρελθόντως το οποίο έζησα, παρουσιάζοντε μπροστά μου πολύχρωμες, νεανικές, τις ξαναζώ αποτυπόνωντάστες στον λαβύρινθο του νου. Μα και στο πληκτρολόγιο της μοντέρνας τέχνης του σήμερα.

χίλια ευχαριστώ
με αγάπη κι εκτίμηση
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Ε! κάτι είναι και αυτό οι αναμνήσεις είναι κάτι που υπήρξε όχι υποτιθέμενο αλλά πραγματικό.
Οπότε ξεκουράζουν το μυαλό, ο νους παίρνει άλλη "Βερίνα" αυτή είναι ναυτική λέξη, εννοεί μπερδεμα-ξεμπέρδεμα.

Βγήκα μια βόλτα σήμερα Παρασκεύη όλα είναι σε προετοιμασία εορτής, τράπεζες καταστήματα σκέπτωμαι ότι την τριήμερο εορτή του Labor day προσπαθούν να την κάνουν τετραήμερη.

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

ΠΡΩΤΗ ΕΙΔΗΣΗ 1 είπε...

...όπα…. καλημέρα σας…. καλό χειμώνα
να έχουμε...Γαβριήλ-Ντένη-Χαρά….είμαι και εγώ εδώ και
πολύ χαρούμενος που σας γνώρισα τον ένα μετά τον άλλο από τα blog σας και είδα ότι είστε φίλοι πραγματικοί και χαίρομε πολύ γι'αυτό που μας αποδεχθήκατε στην όμορφη παρέα σας.
τελευταία έχασα τον Ντένη...ποιος ξέρει γιατί; Μήπως αγαπητέ φίλε Γαβριήλ ξέρεις κάτι παρά πάνω;
Δεν γνωρίζω την κυρία Αστοριανή που
γράφει υπέροχα!! ελπίζω να συναντηθούμε στην… μπλοκόσφαιρα θα είναι χαρά μου..
Παύλος ο καλός ο μαθητής.......

ΠΡΩΤΗ ΕΙΔΗΣΗ 1 είπε...

......και επάνω στη ζάλη μου να μη ξεχάσω κανέναν σας...τελικά ξέχασα τον αγαπητό και εξίσου σημαντικό φίλο
τον Μηθυμναίο που και αυτόν τον
γνώρισα από εσάς καλοί μου φίλοι...
Παύλος