Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Ο Θεός, ο άνθρωπος, ο αλήτης, η κόλαση της λευτεριάς.


Ο Θεός, ο άνθρωπος, ο αλήτης,  η κόλαση της λευτεριάς.

Ήταν μόνο η αρχή!

Αν μπορούσα να μιλήσω με τον Θεό θα του έλεγα να με άφηνε έτσι όπως με έπλασε στην αρχή, τότε που πίστευα τα αστέρια του ουρανού ήταν σπίρτα που τ’ άναβε την νύχτα για να φωτίσει εμάς τους ανθρώπους κάτω στην γη.
Τότε που κρατούσα τα εξαπτέρυγα στην εκκλησία, τότε που πίστευα ότι οι ιερείς ήταν  υπεράνθρωποι μεσολαβητές και μας οδηγούσαν στον δρόμο του Θεού, τότε  που πίστευα ότι  αυτοί οι ίδιοι δεν βλαστημούσαν τα Θεία.
Τότε  που τα παιδάκια τα έφερνε στο σπίτι ο Πελαργός γιατί έτσι το ήθελε ο Θεός. Τότε που έλεγα το πάτερ ημών κάθε Κυριακή στην εκκλησία, τότε που πίστευα λαμβάνοντας την θεία μετάληψη ότι έκανα χρυσό δόντι, τότε που προσευχόμουν πριν κοιμηθώ παρακαλώντας τον Θεό …τον άγγελό σου πάλι στείλε  από ψηλά ναρθεί στο προσκεφάλι πιστά να με φυλά…
Τότε που το θαμποχάραμα  πριν ακόμα εφευρεθεί το ηλεκτρικό φως τουλάχιστον για εμάς στο χωριό πηγαίνοντας στα ξεροχώραφα  καβάλα σε ένα γαϊδουράκι για να κόψουμε ξύλα  περνώντας έξω από ένα ερημοκλήσι του Αγίου Νικολάου είδα ένα μνήμα ανοιχτό με  μαρμάρινα σκαλιά  όπου κατέβαινε ένας μαυροσκούφης  καλόγηρος.
Θα μου πείτε ήταν μια  οπτασία και όμως μέχρι σήμερα επιμένω: την  είδα.
Ήταν μια ζωή στρωμένη λες και ήταν ένας μανδύας που έφτιαξαν οι άνθρωποι στο όνομα του Θεού, όπως το καταλάβαιναν οι ίδιοι.
Τότε που σταυροκοπιόμουν έξω από κάθε εκκλησία, τότε που οι παπάδες έκαναν λιτανείες παρακαλώντας την Παναγιά να βρέξει, όπου έτρεχαν με την αγιαστούρα τους  στα σπίτια να ραντίσουν και να ψάλλουν το Εν Ιορδάνη βαπτιζόμενου σου Κύριε.. . Τότε  που γονυπετείς πιστοί, αλυσοδεμένοι τρελοί και μη  τρέχανε στο θαύμα του Αγίου Γερασίμου  και παρακαλούσαν να γιάνει τις πληγές  τους, τότε που ζητούσαν άφεση αμαρτιών επειδή αμάρτησαν με το φάνε από τον απαγορευμένο καρπό που ήταν το κρέας
(πολυτέλεια όσοι είχαν), ή να πιούνε λίγο γάλα κατσίκας.       
Τόσα και τόσα έφτιαξε ο θεός, όμως δεν μου έδωσε το χάρισμα να  μιλήσω μαζί του.

Μετά απ όλα αυτά ήρθε η κοινωνία, όχι αυτή που έφτιαξε ο Θεός, αλλά αυτή που έφτιαξαν οι άνθρωποι.   
Ποιο εκμεταλλευτική στους συνανθρώπους μας, μετά ήρθε η σκέψη της λευτεριάς, λευτεριάς από τα παλιά ταμπού,  μετά ήρθε η περιέργεια να δοκιμάσεις το πώς σκέφτονταν οι άλλοι άνθρωποι, σε άλλη γη, σε άλλα μέρη.
Αν είχαν τον ίδιο Θεό, σαν αυτόν που διδάχτηκες, ή αν ήταν άλλος πως ήταν φτιαγμένος διαφορετικά από τον δικό σου.  

Έπεται συνέχεια...

Έφθασε η μέρα που μου δόθηκε να εννοήσω ότι οι έλληνες μετανάστες, που ζουν στο εξωτερικό και οι έλληνες ναυτικοί όπου μείνανε και ζούνε στο εξωτερικό έχουν δυο διαφορετικούς θεούς.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



8 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Μακάρι φίλε να μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά που ήθελες.
Άλλα όμως μας χρωστούσε η μοίρα μας. Κι΄εμείς, σε πείσμα όλων, μάθαμε να αρμενίζουμε σε όλους τους ανέμους.
Κουράγιο και προχώρα φίλε.

Αστοριανή είπε...

...περιμένω τη συνέχεια...


Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Γεμάτη η ζωή μας όλη από νοσταλγικές στιγμές κι ας ήταν δύσκολες... Γεμάτη από διλήμματα... Από ανεξήγητα παράξενα, από ΄πίστη και λογιών ερμηνείες...
Κι αυτή η αθωότητα... πόσο τη συλλογίζομαι...
Με συγκίνησες!

pylaros είπε...

καλησπέρα φίλε Ντένη,
Ξέρεις μερικές φορές έρχονται στο νου σημεία και τέρατα, το από πως ξεκίνησε κάποιος τι ζήταγε και που έφθασε και όχι μόνο αλλά κι αν βρήκε αυτά που ζήταγε...
έτσι για να θυμωμαστε τα τότε ιδεώδει,

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Θάρθει και η συνέχεια αγαπητή μου Υιώτα,

ευχαρσιτώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φ'ιλε μου Στράτο, με μια τέτοια αθωότητα μας ξεκίνησαν, με τέτοια μυαλά μας έστειλαν να κατακτήσουμε τον κόσμο, ή να τα βγάλουμε πέρα.

Αν με ρωτήσεις σήμερα θα σου πω ότι είμαι εναντίων αυτών των συνηθειών που είχαν φυτέψει μέσα μας, γιατι;
γιατί δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις σε καταστάσεις, δεν ξέρεις πως να τις αντιμετωπίσεις, πως θα επιζήσεις;

ευχαριστώ

χαιρετώ

Γαβριήλ

kerina poiimata είπε...

πρώτον η φωτογραφία του τότε και του τώρα, δεν αλλάζει παρα μόνο χρονικά!Θα πω μόνο τούτο:μα η προσευχή μας, είναι συνομιλία!και οι ευλογίες που έρχονται στη ζωή μας, είναι η απάντηση!με εκτίμηση!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βαρβάρα,
Σωστά τα λες, (η προσευχή μας, είναι συνομιλία!και οι ευλογίες που έρχονται στη ζωή μας,)

έτσι ακριβώς είναι σήμερα που γυρνώντας προς τα πίσω ρίχνω μια ματιά, όμως αυτή η τότε κατάσταση, ο τότε γαλουχισμός μας ως παιδάκια
σε μια artificial κοινωνία που δεν μας επέτρεπε να δούμε την πραγματική έξω από το κλειστή κοινωνία του χωριού, την ωμή πραγματικότητα, αυτήν που έπρεπε να παλαίψεις για να επιβιώσεις, για να ζήσεις και το χειρότερο απ' όλα μόνος σου!

όσο για την φωτογραφία αποτυπώνει την τότε παιδική αθωότητα, όμως ο χρόνος φθείρει τα πάντα, έτσι με τα άπρα μαλλιά και τις υτίδες μας δίνει να καταλάβουμε το πόσο πρωσορινοί είμαστε πάνω στον πλανήτη μας.

χίλια ευχαριστώ

με αγάπη

Γαβριήλ