Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Μια επίσκεψη στο ναό της Νιρβάνας



                                      Μοναχοί Βουδιστές βαδίζουν για ελεημοσύνη.

Μετά τόσα και τόσα χρόνια στο υγρό στοιχείο ξημέρωνε και βράδιαζε με το ίδιο χρώμα, με το ίδιο νανούρισμα, πότε πιο δυνατό, πότε πιο απαλό.
Που καιρός για να σκεφτείς αν υπήρχε θεός κι αν υπήρχε ποιος ήταν;
Ή αν μπορούσες να μιλήσεις μαζί του;

Μια φορά περπατώντας στους δρόμους της Βιρμανίας, σημερινή  Myanmar   με οδηγό μου τον πανύψηλο τρούλο παγόδας, (και ήταν πολλές)  που φάνταζε από μακριά σαν χρυσάφι, φτάνοντας μπροστά είδα ότι η παγόδα ήταν ανυψωμένη με κυκλικά σκαλιά,όπου πάνω στην κορυφή σχημάτιζαν μια πλατιά προεξοχή. 
Κοίταξα  τι έκαναν οι υπόλοιποι κι έκανα κι εγώ το ίδιο. ανέβηκα τα σκαλιά  έβγαλα τα παπούτσια μου και τ’ άφησα στην είσοδο απ’ έξω. Μέσα στο βάθος φάνηκε  ένα τεράστιο  άγαλμα ενός χλωμού  Βούδα, με μεγάλα αυτιά που ήταν καθιστός οκλαδόν και κρατούσε ένα μεγάλο πιάτο. Στάθηκα μπροστά του και παρακολουθούσα, κόσμος με προσπέρναγε, προπαντός γυναίκες, δεν μου έδινε κανείς σημασία. Ήταν ένα κράτος ακοινώνητο με ένα πληθυσμό βουβό, καχύποπτο προς τους ξένους.  
Μπροστά απ’ το άγαλμα ήταν κάγκελα κι επάνω εκεί ήταν κρεμασμένες κοριτσίστικες πλεξούδες, τάματα προς τον Βούδα, από στο αριστερό μέρος του «ναού» τεράστιες ζωγραφιές που μπροστά τους έκαιγαν δεκάδες κεριά, έμεινα αποσβολωμένος κοιτάζοντας τις ζωγραφιές μερικές τρομακτικές.
Μετά μόλις άρχισα να ψιθυρίζω κάτι σαν (ρε τι γυρεύω εγώ σε τούτη την κοσμοχαλασιά και μόνος μου) ή να λέω  μια παράκληση στους θεούς που γνώριζα να μου δείξουν τον σωστό δρόμο. Μετά  άκουσα κάτι θορύβους, γύρισα  δίπλα μου  είδα τους πιστούς να με κοιτάζουν παράξενα, κάτι ανθρωπάκια μικρού αναστήματος.  Απόρησα, μετά σα να μ’ έπιασε ένας φόβος, βγήκα κατέβηκα τα σκαλιά παίρνοντας μαζί μου τα παπούτσια μου που είχα αφήσει απ’ έξω, τράβηξα για το ποτάμι όπου ένα μονόξυλο με  έναν μονό κωπηλάτη που φορούσε κινέζικο καπέλο και στριφογύριζε το μοναδικό κουπί  με έφερε  εκεί που ήταν φουνταρισμένο το βαπόρι στη μέση του ποταμού και ξεφόρτωνε ρύζι σε μαούνες  που είχαμε φορτώσει από το Κολόμπο Κεϋλάνης, σημερινή Sri Lanka

Γαβριήλ Παναγιωσούλης


4 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...παγερή ανάμνηση!

σαν το πολικό ψύχος
που μας παραλύει...
και θα συνεχιστεί για 10 και, μέρες ακόμη!!!

Ενδιαφέρουσα, όμως...

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Dennis Kontarinis είπε...

Υπέροχες οι αναμνήσεις σου φίλε μου με πλήθος από ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία των λαών που γνώρισες.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Υιώτα,

Κρύο και κρύο, αύριο Σάββατο πάλι χιόνι,

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,

Όπως καταλαβαίνεις τα γραπτά των αναμνήσεών μου ειναι καθεαυτό δικά μου οπότε τα προτιμώ.

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλα Ντένη Καλησπέρα,
Στην προηγούμενή μου ανάρτηση ειχα δημοσιεύσει ένα θέμα παρμένω από την σημερινή ζωή και από την εφημερίδα Ε.Κ. όμως δεν αισθανόμουν άνετα. έτσι τι έσβησα και στη θέση του έγραψα αυτό το δικό μου αυθεντικό δημοσίευμα...

ευχαριστώ

Θα ιδωθούμε Κυριακή...

Γαβριήλ