Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Ιστοριούλες Ναυτικών της Καραϊβικής


                                           Β!
Ναυτικών ιστοριούλες στα λιμάνια, αυτών που ταξίδευαν στην Καραϊβική, με φορτηγά βαποράκια τακτικών γραμμών. 
    
 Ο Σέργιο ένα Χιλιανός ήταν μπάρμαν στο κλαμπ καζίνο. Κάθε βράδυ έπαιζε ορχήστρα και χόρευαν μέχρι πρωινές ώρες. Το κλαμπ Καζίνο ήταν στο δεύτερο πάτωμα,  ανέβαινες από την δεξιά μεριά είχε μια σκαλίτσα, εκεί σύχναζαν ναυτικοί, γυναίκες του λιμανιού, αυτές που πρόσφεραν αυτό που ζητούσαν οι ναυτικοί. Ήταν πολλές συνήθως νεαρές, που ακόμα δεν είχε μεστώσει  το μυαλό τους.  Υπήρχε στην αίθουσα ένα ημίφως ώστε έκανε το σκηνικό πιο μυστηριώδες,  ρομαντικό, ή και της εκμετάλλευσης πελατών. 
Πάντα το λιμάνι είχε πολλά βαπόρια, ο μπάρμαν είχε φήμη έμπιστου ανάμεσα στους ναυτικούς προπαντός Έλληνες, κι έκανε  δουλειές μαζί τους ‘λαθραία’ κερδοφόρες, άσε που γνώριζε και αστυνομικούς. 
Κάτω απ’ το Κλαμπ, δηλαδή ο πρώτος όροφος ήταν ξενοδοχείο, είχε στον τοίχο γραμμένο τ’ όνομά του  Νιμαχάϊ, ανήκε στον Δον Μέμε ιδιοκτήτη ενός μπαρ με το όνομα  «Η γαλάζια θάλασσα.»
Μπροστά από αυτά υπήρχε χώρος στάθμευσης ταξί, εκεί έκαναν βόλτες  ταξιτζήδες, χασομέρηδες, λούστροι, μικροπωλητές, πορτοφολάδες, ακόμα και αστυνομικοί με πολιτικά. Πιο  κάτω ένα τζιπ με αστυνομικούς παρακολουθούσαν την κίνηση. Δίπλα ήταν ένα εστιατόριο κινέζικο που το σπεσιαλιτέ του ήταν εκτός από το Τσάουμιν και το τηγανιτό ρύζι με γαρίδες.
Διάφορα πακέτα με λαθρεμπόρια πηγαινοέρχονταν στον μεσάζοντα Μπάρμαν του Καζίνο τον Σέργιο.
Ο ναυτικός όταν έμπαινε μέσα καθόταν  σε τραπεζάκι παράγγελνε ποτό συνήθως ρούμι με κόκα κόλα, ή οτιδήποτε άλλο, φώναζε μια κοπέλα να χορέψουν ή να του κάνει παρέα. Αυτή παράγγελνε χυμό, όταν της σερβίρανε τον χυμό της δίνανε κι ένα κέρμα ‘κονσομασιόν’  το οποίο στο τέλος τα εξαργύρωνε της μετρητοίς. Η ορχήστρα έπαιζε εκκωφαντικούς ρυθμούς,  απ τον θόρυβο δύσκολη η συνομιλία.

Πολλοί από τους ναυτικούς απαιτούσαν το κορίτσι να πίνει ποτό σαν το δικό του και χωρίς να της δίνουν ποσοστά, από εκεί άρχιζαν τα προβλήματα, καυγάδες.
Αυτό γινόταν μετά και αφότου ο ναυτικός άνοιγε τα μάτια του, αν έπινε απ' το δικό του ποτό, είχε την ψευδαίσθηση  ότι τον γουστάριζε ή ας πούμε ότι τον αγαπούσε.

Ένα βράδυ πέρασα από εκεί, σταμάτησα να δω ένας καυγάς είχε ξεκινήσει μέσα στο καζίνο ανάμεσα σε έλληνα ναυτικό και την Σούζη, μια νεαρά. 
Αυτή του είχε υποσχεθεί ότι θα τον περίμενε στο Καζίνο να κάνουν παρέα μετά κι αφότου θα τελείωνε την δουλειά του στο βαπόρι. Προηγουμένως το μεσημέρι της είχε πληρώσει ένα πρόστιμο όπου χρώσταγε στην αστυνομία και την είχαν στα κρατητήρια.
Υποσχέσεις, υποσχέσεις, μέχρι να κατορθώσουν αυτό που θέλουν.
Βλέπω λοιπόν να σπρώχνουν προς τα έξω τον έλληνα ναυτικό γνωστό μου, το πουκάμισό του άσπρο ξεσκισμένο και γεμάτο αίματα.  Τον παίρνω έξω τι τρέχει του λέω; Μου είχε υποσχεθεί ότι θα περίμενε εμένα και την βρήκα με άλλον.
Ε! και τι μ’ αυτό βρες άλλη του λέω, υπάρχουν τόσες πολλές!
Όχι, όχι, εγώ θέλω εκείνη!  Δεν θέλω καμιά άλλη.
Μετά άντε να βάλεις μυαλό του ναυτικού, ρε του λέω μην είσαι κορόιδο, άφησέ την  να πάει στην ευχή βρες μια άλλη,  όχι, όχι,  όχι, θέλω εκείνη.
 Έλα να σε πάω στο βαπόρι.
Σαν φτάσαμε μου πέταξε ένα μάτσο δολάρια στο πίσω κάθισμα κι έφυγε, μάλιστα ξέχασε και την ομπρέλα του. Μετά σα να σκέφθηκε γύρισε πάλι και μου λέει.   Όσο θα λείπω έχε το νου σου αν την δεις να μου πεις.
Τον κοίταξα χωρίς να πιστεύω τα αυτιά μου. 
Άντε στο καλό του είπα, μετά γυρίζοντας συνάντησα την Σούζη.
-Έτσι  κι έτσι της λέω με το φίλο σου ναυτικό, είναι ξετρελαμένος μαζί σου, μάλιστα μου είπε αν σε δω πουθενά να του το πω στο επόμενο ταξίδι. Θεέ μου τι βλακεία είναι αυτή πάλη, της ομολόγησα…
-Δεν με ενδιαφέρει έχω ντόπιο φίλο και γλεντώ, να σε κεράσουμε αν θέλεις κάθισε, και που είσαι δεν είναι ανάγκη να με παρακολουθείς θα σου λέω εγώ.
-Όχι ευχαριστώ, μην με ανακατεύεις.  
Στο επόμενο ταξίδι δεν γύρισε, λέγανε ότι τα είχε χαμένα, τον στείλανε   στην Ελλάδα..

 Σήμερα με καφέ και τσιγάρο οι αναμνήσεις χοροπηδούν γύρω μου κι εγώ σαν πιστός υπηρέτης τις ζωγραφίζω, έτσι όπως τις έζησα, είναι το μόνο που έχει απομείνει.  
  

                                                 Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Έχω μια απορία, βρε φίλε, όλες αυτές τις ιστοριούλες τις έχεις σε κασέτες και τώρα σιγά σιγά τις μοιράζεσαι μαζί μας.
Σε θαυμάζω για την δίχως όρια μνήμη σου! Να είχα τη μισή... τουλάχιστον.

pylaros είπε...

Αχ! φίλε μου, τώρα στα γεράματα συντροφιά με τον εαυτόν μου, προσπαθώ να ξαναβρώ αυτό το θάρρος και την πάλη για τη ζωή που είχα κάποτε
και αυτό μου προξενεί μια ροή γεγονότων τα οποία σημάδεψαν το ρουν ας πούμε (ότι είμαι σήμερα)

Αλλά για να καταλάβει κάποιος από μια Ελλάδα ρημαγμένη, χωρίς τν παραμικρή ιδέα για το πως είναι η ζωή βρεθηκα έτσι απότομα στη θάλασσα.
π.χ.
Για πρώτη μου φορά έμαθα τι εννοεί να ενοικιάσεις διαμέρισμα, για πρώτη μου φορά άγγιξα τιμόνι αυτοκινήτου εκεί έμαθα οδηγός, για πρώτη μου φορά έπρεπε να παλαίψω για στεριανό μεροκάματο, για πρώτη μυ φορά άνοιξα υποχρεώσεις με γυναίκα και παιδιά, μια καεαθεαυτό δική μου ζωή μακριά από τους συναδέλφους ναυτικούς.

Όλα αυτά συμβήκαν στην Γουατεμάλα όταν ήμουν 28 ετών, οποτε είναι γραμμενα στην μνήμη μου σαν να ήμουν μικρό παιδάκι.

Φίλε Στράτο σ' ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Αξιόλογες οι ιστοριούλες σου φίλε μου Γαβρίλη και δοσμένες μ΄ένα τρόπο που κάνεις τον αναγνώστη να την ζει μαζί σου την ιστορία σου.
Νάσαι καλά.

Αστοριανή είπε...

...συμβολική η
μικρή, απρόσωπη φωτογραφία σου...

Είναι το χέρι σου;;;;;;

ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ;;;;;;;;;;!!!!!!!!!

Ναι, μεν, αλλά,....
Φιλιά,
Καλό μήνα,
Υιώτα

pylaros είπε...

Ειναι και αυτές οι αναμνήσεις σαν το αλάτι στο φαγητό μας, ειναι αυτές που ξεχωρίζουν τον κάθε ένα μας στην σημερινή ανάλατη ζωη που ζούμε σε αυτό το μεγάλο χωνευτήρι που λέγεται Νέα Υορκη.

Εμείς οι πρωτοπόροι, οι παλιοι αντστεκόμαστε να μην μας καταπιεί και χαθούμε, οι αναμνήσεις είναι η αμβροσία του είναι μας...

ευχαριστώ σε φίλε Ντένη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή υ Υιώτα,
Ναι μάλιστα το μάντεψες η απρόσωπη φωτογραφία είναι συμβολική της σκέψης των αναμνήσεων του γατί και του διότι,

Ο Οργανισμός μου δεν αντέχει το κάπνισμα, όμως ο καφές και η αυτοσυγκέντρωση υπάρχουν αυτά γεννούν τις αναμνήσεις μυ
Καλό Μήνα

χαιρετισμους Δ...
ευχαριστώ

Γαβριήλ

nikol είπε...

Καλησπέρα Γαβριήλ!!! Εμένα στο νου μου η έννοια ΄΄ναυτικός΄΄συμπεριλαμβάνει όσα προανέφερες αλλά και την σκληρή δουλειά που απαιτείται και η μεγάλη νοσταλγία για τους δικούς του !!! Οι ιστορίες των λιμανιών είναι ίδιες με όσα βλέπουμε στις ταινίες..και απορώ πως έχεις συγκρατήσει τόσες λεπτομέρειες !!!!
Να είσαι καλά και να γράφεις ,είναι μαγικό το ΄΄έχειν΄΄ της γραφής.
Καλό Σαββατοκύριακο

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη
οι ιστορίες σου πάντα με συναρπάζουν
αφ ενός για όσα μαθαίνω αλλά πολύ περισσότερο για τις λεπτομέρειες που έχεις συγκρατήσει για την κάθε μια! Είναι απίστευτο το δυνατό μνημονικό σου! Ισως επειδή ζυμώθηκε με πολλές και δυνατές ιστορίες στη ζωή σου που τώρα έχουμε την τύχη να μας τις αφηγείσαι και να μας συνεπαίρνεις,σαν να τις ζήσαμε μαζί!!!
Νάσαι καλα Γαβρίλη μου,να χοροπηδάνε οι αναμνήσεις σου και να σε συνεπαίρνουν στο χορό τους!
Την αγάπη μου
Χαρά

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγπητή μου Νικόλ,
Δικαιολογημένη παρατήρησή σου για την σκληρή δουλειά των ναυτικών και την νοσταλγία της οικογενείας.

Η διαφορά είναι ότι ως ναυτικός έχεις να αντιμετοπίσεις τα στοιχεία της φύσης, φουρτούνες, κακακαιρία, τροπικά με πολή ζέστη παγωμένους ποταμούς και ωκεανούς. Το άλλο είναι ότι η δουλειά είναι μέρα νύχτα, δηλαδή το ωράριο χωρίζεται σε τετράωρες βάρδιες, π.χ. 4-8, ή 8-12. ή 12-4. είσαι υποχρεωμένος να είσαι ή στην γέφυρα ή στην μηχανή για να εξακολουθεί το καράβι στην πορεία του.
Οι υπόλοιποι δουλεύαμε στα φορτηγά βαπόρια 7 μέρες την εβδομάδα καμαρώτοι μαγείροι από 6 πρωινή έως 1, και από 3 ώς 6.
¨οταν όμως το βαπόρι έφτανε στο λιμάνι σε ώρες μη εργάσιμε έ τότε ήσουν εν ενεργεία.
Από αυτό που υπέφεραν πάρα πολύ οι ναυτικοί ήταν από την γκρίνια αναμεταξύ τους, μετά ο κάθε καπετάνιος που ερχόταν προσπαθούσε να δείξει καλή διαγωγή στον εφοπλιστή, έκανε κοντρόλ στις μερίδες φαγητού, έσφιγκε το λουρί. πολλές δουλειές που έπρεπε να πληρωθεί το πλήρωμα με υπερωρίες αυτός τους υποχρέωνε να δουλευουν χωρίς πληρωμή. Και πάντα με την απειλή να σε στείλει στην Ελλάδα δέσμεο.
Αυτά τα ονομάζαμε Κάτεργα και δυστυχώς ήταν πολλά τέτοια. Εκεί υπήρχαν και πολλες φιλονικίες.
Το κάθε βαπόρι είχε μεσον όρο 30 άτομα πλήρωμα, χωρίς καμία άνεση, ούτε κλιματισμός τα καλοκαίρια βάζαμε στα φινιστρίνια ανεμοδόχους έναν τενεκές σε φόρμα σέσουλας με την ταχύτητα του βαποριού να έρθει αέρας στο Δωμάτιο. Μια εποχή δεκαετίες 1950- 1960-++

Όσο για την βαρειά δουλειά, από προσωπική μου πείρα η πιο βαρειά δουλειά την βρήκα εδώ στις ΗΠΑ να εργάζσαι 10 ώρες την ημέρα, διακοπή μισή ώρα για φαγητό.

Όμως τις περιπέτειες του τότε τις θυμούμαι, είναι γιατί ήμουν πρωτάρης στην στεριά εκεί πρωτοείδα ήθη και έθιμα εντυπωσιακά και την εκμετάλευση αυτών των θαλασσινών ανθρώπων που δεν ζήταγαν τίποτε πάραπάνω από μια ειλικρινή γυναικεία αγκαλιά χωρίς υστεροβουλία.

Πρέπει να διευκρινίσω ότι τα τότε πλοία, ήταν αργοκίνητα μέση ταχύτητα 10 μίλια την ώρα και τα υπερατλαντικά ταξίδια ανά τους ωκεανούς, ταξίδια που διαρκούσαν μερικές φορές πάνω από μήνα ακόμα και δυο και τρεις να βλέπεις ουρανό και θάλασσα.
Ένα μου ταξίδι από Βέλγιο για Λος Άνγγελες ΗΠΑ στον ειρηνικό ωκεανό μέσω κανάλι Παναμά διάρκιας 45 μέρες.
Άλλο ένα ταξίδι Νέα Ορλεάνη για Μπάνγκλαντες μέσω του γύρου της Αφρικής διάκεια 120 μέρες, η ταχύτητά μας 5 μίλια την ώρα
Όλα τα πληρώματα ήταν άντρες, όταν φτάναμε σε λιμάνι στεκόμαστε έκθαμβοι σε όπια γυναικία σιλουέτα συναντούσαμε στον δρόμο.

Μια ζωή αφύσικη...

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ,
Με εκτίμηση
Saludos
Gabriel


pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά, ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, μάλιστα επισκέφθυηκα χθες και την δική σου Ιστοσελίδα, όμως βρήκα μπροστά μου ένα πρόβλημα, δηλαδή Η Μεθυσμένη Πολιτεία ήθελα να σου γράψω στα σχόλια για πολιτειούλες ονειρεμένες που έχω συναντήσει στο βιος μου, αλλά κάπωε εεν κόλαγε το θέμα, έτσι έφυγα. Μου αρέσει αυτό που γράφεις και σ' ευχαριστώ. (Είναι απίστευτο το δυνατό μνημονικό σου! Ισως επειδή ζυμώθηκε με πολλές και δυνατές ιστορίες στη ζωή σου που τώρα έχουμε την τύχη να μας τις αφηγείσαι και να μας συνεπαίρνεις,σαν να τις ζήσαμε μαζί!!!0
Αυτές οι ιστοριούλες μου είναι μέρος από το κηνύγι του στεριανού μεροκάματου, για να μπορώ να υπάρχω κλπ...
Ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη
θα σε παρακαλέσω να μην αυτολογοκρίνεσαι. Να γράφεις οτι σου προκαλεί η ανάρτησή μου και εγω να ξέρεις οτι παντα απολαμβάνω τα σχόλιά σου,έστω κι αν έχουν άλλη ματιά! Η διαφορετικότητα του καθενός μας,τα βιώματά του, τ ακούσματά του τα συναισθήματα που γεννώνται είναι ένα κομμάτι απο το όμορφο παζλ που μας συνδέει σε τούτα τα ταξίδια.
Καλό ξημέρωμα απο την Ελλάδα,με αγάπη
Χαρά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά, ήδη έγραψα αυτό που είχα να πω στην Ιστοσελίδα σου, για την Μεθυσμένη Πολιτεία.
Ο Τίτλος συναρπάζει το αναγνώστη πριν ακόμα διαβάσει,
Σκέψου να έγραφες ένα βιβλίο με αυτόν τον Τίτλο, θα είχες μεγάλη επιτυχία.
ναι έχεις δίκιο σε αυτά που μου γράφεις.
Ευχαριστώ πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

nikol είπε...

Αγαπητέ μου Γαβριήλ με έκπληξη βρήκα αυτό το μεγάλο σχόλιό σου και με χαρά διάβασα κάθε λέξη από το μυαλό ενός πρώην ναυτικού!!!Γιατί είναι αυτά που έζησες, σκληρά χρόνια με σκληρούς ανθρώπους και ναι αποδίδεις τόση γλύκα στην τρυφερή αγκαλιά μιας γυναίκας . Πάντα μου αρέσει να μαθαίνω κάτι από την ζωή των ανθρώπων και αυτά είναι που καθόλου δεν γνωρίζω!!! Αφησε τη σκέψη σου λοιπόν ελεύθερη , δεν μου αρέσουν οι κλειστοί και μίζεροι άνθρωποι και εσύ αποτελείς μια φωτεινή εξαίρεση!!!!
Muchas gracias y un abraco !!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου,
Πάντα το αντίδοτο στην σκληρή ζωή των ναυτικών ήταν η αγκαλιά μιας γυναίκας.
Σήμερα τα βαπόρια έχουν αλλάξει έχουν πολλες ανέσεις δεν μπορούν να σγκριθούν με τα τότε.
θυμάμαι ανθρώπους ηιλικιωμένους αυτούς που είχαν γεράσει στα βαπόρια μόνοι κι έρημο να εκλιπαρούν ένα χαμόγελο μια ζεστή λέξη από γυναίkeς του λιμανιού.

muchas gracias y buenas noches

saludos
Gabriel