Ναυτικών ιστοριούλες στα λιμάνια,

Ναυτικών ιστοριούλες στα λιμάνια, αυτών που ταξίδευαν στην Καραϊβική, με φορτηγά βαποράκια τακτικών γραμμών.    

Ταξί, ταξί!

Άνοιξε την πόρτα και μπήκε κάθισε δίπλα μου.

Ήταν ο Στάθης  ναυτικός  και φίλος μου καλό παιδί, μάλαμα που λένε.

-Πάμε μου λέει, ακολούθα το υπεραστικό  λεωφορείο της γραμμής που πάει για την πρωτεύουσα.

Ήταν η ώρα 4^η απογευματινή.

-Τι τρέχει του λέω;

-Ταξιδεύει η φιλενάδα μου για το σπίτι της στην πρωτεύουσα, μια απόσταση 300 χιλιομέτρων  έχω όμως υπόνοιες ότι σταματά πιο πέρα και γυρίζει στο λιμάνι.  Το  βαπόρι μου αναχωρεί απόψε τα μεσάνυχτα.

-Μα την Ρίτα την ξέρω του λέω, φαίνεται λογική γυναίκα.

-Αχ! Φίλε μου είμαι ξετρελαμένος μαζί της πρόκειται να παντρευτούμε, τόγραψα και της μάνας μου. 

Ακολουθούσα το λεωφορείο είχε αρχίσει να νυχτώνει.

-Πρέπει να γυρίσουμε πίσω του λέω μπορείς να χάσεις το βαπόρι σου.

-Ναι μου λέει, άμα την  δεις να γυρίσει στο άλλο ταξίδι θα μου πεις.

-Μείνε ήσυχος.

Φτάσαμε στο μόλο μου έδωσε   ένα μάτσο δολάρια κι έφυγε για το βαπόρι ευχαριστημένος.

Ήταν καλό παιδί από την Πάτρα και πολύ φίλος μου.

Γράφω αυτό σαν ενθύμιο της φιλίας μας, στο επόμενο ταξίδι έμεινε στο λιμάνι, παντρεύτηκαν, βρήκε καλή δουλειά στην στεριά στην Γουατεμάλα ήταν τεχνίτης ωρολογοποιός, ήξερε να χρησιμοποιεί τον «τροχό» τρυπάνι σαν αυτό που έχουν οι οδοντογιατροί  και σκάλιζε καλούπια για πλαστικά άνθη. Μοναδικός στο είδος του.   Έκαναν  δυο παιδάκια πήγαν στην Ελλάδα, παντρεύτηκαν ξανά   αλά-ελληνικά «με Παπά». Μετά τούρθε η ιδέα να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ.  

Στην αρχή ήρθε εδώ στην Νέα Υόρκη, κάναμε παρέα, τελικά κατέληξαν στο Σικάγο.  

Eκεί πάνω στην εργασία του  τον βρήκε η κακή αρρώστια στα πνευμόνια, (ήταν μανιώδης καπνιστής) οι γιατροί του είπαν δεν υπάρχει ελπίδα,  στην απελπισία σκέφτηκε τις θαυματουργές εικόνες της Παναγίας  στην Ελλάδα να πάει να προσκυνήσει μήπως γλυτώσει. 

Στον πηγαιμό του προς την Τήνο πέρασε από την Νέα Υόρκη, ήταν η τελευταία του  ελπίδα.

Συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο μαζί με άλλον φίλο ναυτικό όπου γνωριζόμασταν, όταν τον είδα δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυά μου, κρύφτηκα τα σκούπισα να μην τα δει  και τον αγκάλιασα, είχε μείνει η σκιά του εαυτού του, θα πρέπει να ήταν γύρω στα 45 χρονών.

Με το που έφτασε στην Ελλάδα έφυγε για τον άλλο κόσμο, δεν θυμούμαι αν πρόλαβε να πάει να προσκυνήσει.   

Έπεται συνέχεια «Ιστοριούλες ναυτικών.»

                                         Γαβριήλ Παναγιωσούλης