Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Όταν έκλαψε ο Μπάρμπα Νιόνιος

Η ανάρτηση όπου ακολουθεί είναι φίλου απ’ την Βοστόνη ΗΠΑ του k. Γεώργιου  Ιατρού.

Ο κ.Διονύσιος Καραγιάννης, ο Μπάρμπα Νιόνιος δηλαδή, είναι απόφοιτος
της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Τριπόλεως, έχει διδάξει στην Πλατιάνα
Ολυμπίας και στα σχολεία Γκρέκα, Παπαδούς και Κρεστένων.
 Επί μια δεκαετία ήταν Δ/ντης Νυχτερινού Δημοτικού Σχολείου.
 Συνέχισε την δραστηριότητά του στα Κρέστενα ως Δ/ντης του
Επιμορφωτικού κέντρου.
 Ήταν Πρόεδρος δασκάλων Ολυμπίας και υπεύθυνος των Προσκόπων.
Προαχθείς σε Δ/ντη Α' το 1978, ανέλαβε υπηρεσία στο δεύτερο Δημοτικό
Σχολείο Πύργου απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1981
 Έχει δώσει διαλέξεις σε μορφωτικούς συλλόγους.
 Είναι μέλος του Συνδέσμου Ιστορικών συγγραφέων Ελλάδος.
 
Έχει εκδώσει 10 βιβλία.
OTΑΝ  ΕΚΛΑΨΕ  Ο  ΜΠΑΡΜΠΑ  ΝΙΟΝΙΟΣ

Ο κύκλος της ζωής...
 Γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις.
 Όλοι θα το βιώσουμε. Όλοι ανεξαιρέτως, ανεξαρτήτως φύλλου, εθνικότητας, κοινωνικής τάξης. Ο,τι κι αν είσαι, ο,τι κι αν κάνεις θα έρθει μια μέρα που η ζωή τελειώνει. Είναι θέλημα Θεού; Είναι εντολή Του;  Ο,τι κι αν είναι, αυτή είναι η κατάληξη του καθενός μας.
Πως όμως μπορείς να δεχτείς κάτι τέτοιο;  Ποιός ανθρώπινος νους μπορεί να συνθηκολογήσει σε μια τέτοια ιδέα όταν μάλιστα δεν έχει επέλθει το πλήρωμα του χρόνου; Ο θάνατος ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, μπορεί να γίνει αποδεκτός με λιγότερο πόνο λόγω της ηλικίας του. Ο θάνατος ενός παιδιού ( του παιδιού ) είναι μια οδυνηρή εμπειρία, μια αδυσώπητη πραγματικότητα και ο πόνος είναι σπαρακτικός. Ο δεσμός γονιού και παιδιού είναι τέτοιος, που, αν πεθάνει το παιδί, ο γονιός χάνει ότι πολυτιμότερο έχει, νιώθει να του ξεκολλάνε τα σωθικά του, όπως η μέλισσα όταν ρίχνει το κεντρί της και μετά πεθαίνει.
Δεν υπάρχουν λέξεις, δεν υπάρχει τρόπος να απαλύνεις, να διώξεις το σκοτάδι, τα μαύρα σύννεφα του πόνου και της συμφοράς που βαραίνουν την πονεμένη καρδιά.
Πως να παρηγορήσεις τον Μπάρμπα-Νιόνιο!!!  Τον βρήκα πάνω στον τάφο του παιδιού του, του μονάκριβου παιδιού του να σπαράζει.  " Παιδί μου, εγώ έπρεπε να ήμουν εκεί...όχι εσύ". Η μονάκριβη κόρη του χτυπημένη από αγιάτρευτη αρρώστια, δεν του είπε τίποτα μη τον στενοχωρήσει.
Ο Μπάρμπα-Νιόνιος, το έμαθε λίγες ώρες πριν..
Η ζωή, του έδειξε το κακό της πρόσωπο από τα μικρά του χρόνια. Η συγκλονιστική ιστορία του Πατέρα του, είχει λαβώσει την παιδική του καρδιά και έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη του. Το λάθος του Πατέρα του ήταν, οτι αγάπησε μια κοπέλα που κι αυτή τον αγάπησε. Εκείνα τα χρόνια, κάτι τέτοιο ήταν ατιμωτική πράξη. Εκείνος φτωχός και εκείνη από ''καλή'' και ''μεγάλη'' οικογένεια.
Η απόφαση από τους γονείς της κοπέλας ήταν τελεσίδικη.
 "Θα πεθάνει πρώτα αυτός και μετά η κόρη μας που ατίμασε την υπόληψη της οικογένειας". 
Φεύγει αυτός όχι από φόβο η δειλία. Το να παρατάς κάτι, δε σημαίνει οτι είσαι αδύναμος. Κάποιες φορές σημαίνει πως είσαι αρκετά δυνατός για να το αφήσεις. Έφυγε γαι να αποχτήσει ''προσόντα'', να μπορέσει να τη ζητήσει από τους γονείς της μια μέρα. Ορκίστηκε για αυτό. Με τη βοήθεια μερικών συγγενών τα κατάφερε. Έβγαλε γυμνάσια και σχολαρχεία, πήρε το δίπλωμα του Δασκάλου, μέχρι και στην Αργεντινή έφτασε μετανάστης.
Όταν όλα ήρθαν όπως τα ήθελε, γύρισε στο χωριό του να πάρει την κοπέλα που όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε κοιτάξει άλλον άντρα. Τον περίμενε. Όλοι είχαν μαλακώσει, τον δέχτηκαν σαν γαμπρό και έγινε ο γάμος. Κράτησε τον όρκο του. Απέκτησε τρία κορίτσια, τρία αγγελούδια και ήταν υπόδειγμα οικογενειάρχη.
Μια κακιά επιδημία γρίπης που έσπερνε θανατικό όπου περνούσε, χτύπησε το σπίτι του Πατέρα του. Η Μάννα με τα τρία αγγελούδια της έλιωναν σαν κερί στη σάλα του μικρού σπιτιού και ο Πατέρας στο χειμωνιάτικο, ψηνόταν από τον ίδιο πυρετό. Η Μάννα με τα τρία αγγελούδια της δεν άντεξαν. Δεν υπήρχε ένα κινίνο, μια ασπιρίνη να δροσιστούν από την κάψα του κακού πυρετού. Τέσσερα φέρετρα βγήκαν την ίδια στιγμή από το ίδιο σπίτι. Ο Πατέρας με κόπο και με κραυγές που έφταναν μέχρι τον ουρανό παρακαλούσε το Θεό να τον πάρει κι αυτόν. Έζησε, για να θυμάται, και να ζήσει το δικό του δράμα, το δικό του μαρτύριο για όλη του τη ζωή.
Πολλές φορές ο Μπάρμπα-Νιόνιος  κάθεται στο πεζούλι, εκεί όπου ο Πατέρας του,  του είχε διηγηθεί την ιστορία της ζωής του. Τον θυμάται να φωνάζει με σπαραγμό τα ονόματα της γυναίκας του και των τριών μικρών κοριτσιών του.
Γιατί τόσος πόνος σε έναν άνθρωπο!!!
Θυμάται ακόμα κάτι που του είχε πει ο Πατέρας του. << Διονύσιε, αγάπησα και πλήρωσα πολύ ακριβά. Πρόσεχε στη ζωή σου, παιδί μου >>. Τα θυμάται αυτά τα λόγια και με αυτά πορεύεται.
Έζησε πολέμους ο Μπάρμπα Νιόνιος, φτώχεια, κατοχή δυσκολίες αμέτρητες, αλλά δε λύγισε. Άντεξε. Άντεξε  κι όταν έχασε την σύντροφό του στη ζωή. Το κορίτσι που είχαν μαζί ήταν το στήριγμά του, η ψυχή του, η ζωή του όλη.
Τα μεταπολεμικά χρόνια, τα πέτρινα και σκληρά, σαν Δάσκαλος, τα πέρασε σε άγονα μέρη διδάσκοντας υπό άθλιες συνθήκες σε σχολεία-παράγκες που τα παιδιά κάθονταν κάτω στο χώμα σταυροπόδι. Τα κατάφερε. Ήταν καλός Δάσκαλος, αγαπούσε αυτό που έκανε για αυτό  ¨εφτιαξε¨ πολλούς και καλούς επιστήμονες.
Άντεξε και τότε που η μονάκριβη κόρη του αποφάσισε να ακολουθήσει τον Μοναχισμό. Αυτό ήθελε να κάνει το παιδί του, ''σεβάστηκε'' την επιθυμία του και ''αγάπησε'' την απόφασή του.    '' Ήταν να γινει''. 
Βοήθησε. Έδωσε την πνευματική και υλική ζωή του, αλλά και η κόρη του δεν τον απογοήτευσε. Είχε Θεϊκά χαρίσματα και ανώτερες Αρετές. Φωτεινή μορφή με βαθυστόχαστο προφητικό βλέμμα. Μετριοφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, ασύλληπτη καλοσύνη και εγκαρδιότητα. Τα λόγια της μετέδιδαν μια γλυκύτητα σαν Ουράνια αύρα που άγγιζε την ψυχή. Είχαν οσμή Θεού, είχαν άρωμα Θεού τα λόγια της, γιατί έβγαιναν από μια καρδιά που κατοικούσε ο Θεός.
Αρετές που δεν άργησε να αναγνωρίσει η αδελφότητα της Μονής και ομόφωνα την εξέλεξαν Ηγουμένη τους. Γερόντισσα στη γλώσσα των Μοναχών.
 Ως Γερόντισσα, το μικρο ξεχασμένο και ερειπωμένο Μοναστήρι ξαναζωντάνεψε. Σαν όαση στην έρημο μοιάζει τώρα στο ξερό και άγονο ύψωμα της Αρκαδικής γης. Με τέχνη, μεράκι και ευλάβεια αναπαλαιώθηκαν τα παλιά κτίσματα και καινούργια χτίστηκαν για τις ανάγκες των Μοναχών καθώς η αδελφότης μεγάλωνε.
Ο Μπάρμπα Νιόνιος, άγνωστος στρατιώτης, αφανής ήρωας ήταν πάντα εκεί, δίνοντας το αίμα του, δίνοντας τη ζωή του.
Κάποιοι άνθρωποι που βοήθησε, όχι μόνο τον ξέχασαν, έκαναν κάτι χειρότερο. Τον απαρνήθηκαν και τον πλήρωσαν με αχαριστία για ότι καλό τους είχε κάνει.
Μια ατέλειωτη ανηφόρα, ένας Γολγοθάς με έναν βαρύ Σταυρό ήταν το τίμημα της ζωής του.                                                                                                            
Ανέβαινε την ανηφόρα της ζωής με περίσσια υπομονή και καρτερία κοιτάζοντας πάντα ψηλά. Κι εκεί που νόμιζε οτι είχε φτάσει στην κορυφή, εκεί που νόμιζε οτι ο κύκλος του θα κλείσει ( είχε το γνώθι σ’αυτόν, ήξερε οτι δε θα ζήσει αιώνια ) η ζωή, του έδειξε άλλη μια φορά το κακό της πρόσωπο. Μια σπρωξιά και τον... σωριάζει κάτω, ανήμπορο να σηκωθεί. Ο χαμός του παιδιού του τον τσάκισε.
 Έμεινε μόνος του ο Μπάρμπα Νιόνιος. Θρύψαλα έγινε η ζωή του. Συντρίμμια βλέπει παντού. Το γέλιο έσβησε από τα χείλη του, λιγόστεψε η αναπνοή του. Στάχτη γίναν τα όνειρα πικρό το δάκρυ στάζει, ο πόνος ειν' αβάσταχτος σαν παίρνει και βραδιάζει.
 Έγειραν οι πλάτες όχι από τον ένα περίπου αιώνα που τις βαραίνει, αλλά από τον πόνο που κουβαλάει μέσα του.  Μόνο πάνω στο μνήμα του παιδιού του βρίσκει ανακούφιση. Κοροϊδεύει τον εαυτό του, προσπαθεί να κάνει αλήθεια ένα ψέμα!!
Ο Πατέρας του παρακαλούσε το Θεό να τον πάρει, να μη τον αφήσει να ζήσει το μαρτύριο σε όλη του τη ζωή, το ίδιο κάνει και ο Μπάρμπα Νιόνιος πάνω στην κρύα πλάκα που σκεπάζει το παιδί του.
Έχει κάνει σπίτι του, τον τάφο του αγαπημένου του παιδιού.
                                   Απόψε λύγισε η αντοχή!!!!
                                   Κουράγιο Μπάρμπα Νιόνιο....
             Με αγάπη ο φίλος σου Γιώργης Ιατρού από την Αμερική.

Δημοσιεύτηκε από: Γαβριήλ Παναγιωσούλη



15 σχόλια:

George είπε...

Καλέ μου Φίλε Γαβριήλ.
Μεγίστη τιμή και χαρά ένιωσα σήμερα, κατά την καθιερωμένη - πια - επίσκεψή μου στην ζεστή και όμορφη ιστοσελίδα σου, σαν είδα να φιλοξενούνται οι σκέψεις μου για τον Μπάρμπα Νιόνιο.
Αυτή τη στιγμή ο φίλος μου πονάει πολύ. Ένα παιδί είχε. Το έχασε. Δεν έχει κανέναν άλλον στη ζωή του. Χρειάζεται περισσότερο ηθική βοήθεια και λιγότερο υλική. Κάνω κι εγώ οτι μπορώ, είμαστε όμως μακριά.
Ο Μπάρμπα Νιόνιος, είναι ο άνθρωπος που επέμενε να ασχοληθώ με το γράψιμο.
Ασχολούμαι ερασιτεχνικά, μ'αρέσει, τον ευχαριστώ, ευχαριστώ κι εσένα, γιατι με την ανάρτηση αυτή, έδειξες το μεγαλείο της ψυχής σου, την μεγάλη σου καρδιά, την ευαισθησία και την αγάπη σου για τον συνάνθρωπο.

Σου είμαι ευγνώμων
Να είσαι καλά.

Γιώργος- Βοστώνη

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Τούτη η ιστοσελίδα πλημμυρίζει πάντα συναίσθημα,νοσταλγία και αναφορά στις ανθρώπινες αξιες. Ακόμα κι αν φιλοξενεί σκέψεις και γραπτά άλλων.
Για άλλη μια φορά Γαβρίλη ακόνισες τα συναισθήματά μου...
Νάσαι καλά κι εσύ ως φιλόξενος οικοδεσπότης και ο φιλοξενούμενος κος εκ Βοστώνης.
Την αγάπη μου
Χαρά

Μηθυμναίος είπε...

Δεν υπάρχουν λόγια, φίλε μου, το να χάνει κάποιος το παιδί του είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στο γονιό…
Πόνος, πολύς πόνος και πώς να τον αντέξεις κι ας τον έχει ζήσει τόσες φορές ο μπαρμπα-Νιόνος.

Άκρως συγκινητικό το γραφτό του Γιώργου.

nikol είπε...

Καλησπέρα Γαβριήλ , Πόσο πονάει το γραφτό που φιλοξενείς σήμερα. Τόσος πόνος σε ένα μόνο άνθρωπο , πως αντέχει η ψυχή με τα σωθικά ξεριζωμένα !!!!
Καλό σου ξημέρωμα

pylaros είπε...

Διάβασα το του Μπάρμπα Νιόνιου,
Αλήθεια πως είναι η ζωή, ποτέ δεν ξέρεις το αύριο.
Φίλε μου Γιώργο!
Μου άρεσε και η συμβουλή που σου έδινες ο Μ. Νιόνιος, ο άνθρωπος προέβλεπε μακριά, είχε εντοπίσει το ταλέντο σου.
(Ο Μπάρμπα Νιόνιος, είναι ο άνθρωπος που επέμενε να ασχοληθώ με το γράψιμο.)
Είναι μια συγκινητική Ιστορία η οποία ταρακουνεί όλους όσοι την διαβάζουν διότι πηγάζει και μέσα από παλαιά τα ήθη και έθιμα, αυτά που μεγάλωσαν οι παππούδες μας.

Με μεγάλη ευχαρίστηση δημοσίευσα το άρθρο σου αυτό ώστε να φανεί για μια ακόμα φορά το ταλέντο της γραφής σου μα και ο ανθρωπισμός σου προς τους συνανθρώπους μας.

ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά, μου αρέσει ότι γράφεις: "Για άλλη μια φορά Γαβρίλη ακόνισες τα συναισθήματά μου...'

Όσο προχωρά η ηλικία, τόσο πιο πολύ ανθρώπινα γίνονται τα αισθήματα, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω ότι
"Όσο πιο πολύ ψάχνω στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, τόσο πιο πολύ με τρομάζουν οι ομοιότητες"
Μότο απ το βιβλίο μου
Ο Αστρονάυτης....

Σε ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...


Καλημέρα φίλε μου Στράτο,

Ναι η Ιστορία του Μπάρμπα Νιόνιου συγκινητική, ένας βιος που πέρασε μέσα απ τα πέτρινα αυτά χρόνια της πατρίδας μας, αυτά που μου θυμίζουν κι εμένα τόσα και τόσα πολλά.
Τα χρόνια που με έθρεψαν με το τίποτα κι όμως!!!

ευχαριστώ

χαιρετώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα σου αγαπητή μου Νικόλ,

Η ιστορία του Μπάρμπα Νιόνιου, πραγματικά άγγιξε καρδιές, ας πάρουμε απ την του πατέρα του, τα τότε Ελληνικά ήθη και έθιμα, μετα τα πέτριαν χρόνια τότε που ο δημόσιος υπάληλος αμοιβόταν με ψίχουλα, όλες αυτές οι καταστάσεις μου θυμίζουν τόσα από μια περασμένη μου ζωή!
Τι να πω παρά να θαυμάσω τον Μπάρμπα Νιόνιο, μα και τον φίλο Γιώργο όπου μας έκανε γνωστό τον Μπάρμπα Νιόνιο.

Ευχαριστώ πολύ
Un abrazo
Gabriel

Αστοριανή είπε...

...ο χρόνος "απαλύνει" το πόνο!

Όποιος δεν διαβαίνει αυτό το μονόδρομο
ΔΕΝ γνωρίζει ούτε χρόνο
ούτε λησμονιά...

Κλείνει το φως
και αργοδιαβαίνει στο ημίφως,
μόνος,
ψυχικά έρημος...

Γεια σου, Γαβρίλη μας,
Υιώτα

George είπε...

Αγαπητέ μου φίλε Γαβριήλ, οι τελευταίοι στίχοι από το σχόλιό, σου με συγκινούν.

( Με μεγάλη ευχαρίστηση δημοσίευσα το άρθρο σου αυτό ώστε να φανεί για μια ακόμα φορά το ταλέντο της γραφής σου
μα και ο ανθρωπισμός σου προς τους συνανθρώπους μας ).

Αν αυτό δε δείχνει ταπεινότητα και μεγάλη καρδιά, τότε τι δείχνει;
Αυτήν την ταπεινότητα και την καλή σου καρδιά θαυμάζω και σε αγαπάω.
Μου μιλάς για ταλέντο γραφής. Μου βάζεις τον πήχη ψηλά και θα πέσω να τσακιστω.
Any way σε ευχαριστώ πολύ και θα κρατήσω τα λόγια σου σαν παρακαταθήκη, για να γίνομαι καλύτερος.
Ευχαριστώ και τους καλούς σου φίλους, αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους για τη συμπάθεια που έδειξαν στον φίλο μου με τα παρήγορα λόγια τους.
Θα μεταφέρω τη συμπόνια τους στον Μπάρμπα Νιόνιο, Καμιά φορά, όταν ξέρεις οτι υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται , σε συμπονάνε, μοιράζεται ο πόνος και λιγοστεύει.
Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να κάνω ένα μνημόσυνο στην κόρη του φίλου μου την οποίαν γνώριζα. Δούλευα στο Μοναστήρι ( όπου ήταν Ηγουμένη ) για πολλά χρόνια.

Σας αγαπάω όλους.

Γεια σας από την Αθήνα της Αμερικής... Βοστώνη

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
είναι αλήθεια ότι ο χρόνος "απαλύνει" τον πόνο.
Όμως τρομάζω με αυτό το (ψυχικά έρημος...)
Είναι κι αυτό ανθρώπινο και μάλιστα την μεγάλης ηλικίας.

χαιρετισμούς Δημήτρη
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλημέρα από Νυ φίλε Γιώργο,
Διάβασα το σχόλιο σου.

Όποιος το διαβάσει καταλαβαίνει το τι εστί άνθρωπος και ανθρωπιά.

Ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας τις εμπειρίες σου...

με εκτίμηση

Γαβριήλ

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Ας μου επιτραπεί να σταθώ πλάϊ στον συνονόματο μου μπάρμπα-Νιόνιο.
Μπαρμπα-Νιόνιος κι΄εγώ. Κι΄όπως κι΄ αυτός το ίδιο κι΄εγώ έχασα το μοναχογιό μου πριν τρία χρόνια από την ίδια αγιάτρευτη αρρώστια.
Παρηγοριά συνονόματε. Κουράγιο.
Για τον κ.Ιατρού να πω ότι με την πέννα του ζωγραφίζει έντεχνα τον λόγο. Ένα μεγαλό μπράβο.

George είπε...

Μπάρμπα Νιόνιο Κονταρίνη, άθελά μου έριξα αλάτι στην πληγή σου. Δε γνώριζα το δράμα σου, δεν ήξερα οτι έχεις ανέβει τον Γολγοθά με τον βαρύτερο σταυρό, αυτόν του χαμού του παιδιού σου.

Συγχώρεσέ με.

Γιώργης Ιατρού.

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,
Η απάντηση του Γιώργου με βρίσκει σύμφωνο.

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ