Ένας φίλος είχε έρθει απ' τα παλιά...

                                   H Μόδα στην Νέα Υόρκη, Ελληνικά σκουλαρίκια, τιμή $ 39.99

Ένα παλιό  τραγούδι λέει: Ένας φίλος είχε έρθει απ τα παλιά φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις...  Ο Φίλος αυτός είναι ο Δημήτρης Ζαχαρόπουλος όπου γνώρισα στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Τρίκαλα όπου συνταξιδεύαμε μαζί καλεσμένοι σε γάμο της κόρη του φίλου Βάιου Φασούλα, εποχή πριν 10 χρόνια, μάλιστα είχαμε πάει μαζί με ακόμα δυο φίλους, τον Στράτο Δουκάκη και σύζυγο και Παντελή Ξανθίδη και σύζυγό του  . Τον ξαναβρήκα στο F.B. από όπου αντιγράφω τα κάτωθι:            ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ Ποτέ δε ξεχνιούντε οι φίλοι. Πάντα σε θυμάμαι και σε εκτιμώ. -ΔΕΝ ΕΙΝ’ ΝΤΡΟΠΗ Καθώς διάβαζα…Παναγιωσούλη δεν είναι ντροπή… Κλεφτά τα δάκρυα μάζεψα, απ των ματιών τις άκρες, λες κι ήταν εικόνες άφθαρτες, που νότιζαν το νου. Και η αφή των μοναχά… για τον καιρό εκείνον, μου μίλησαν. Τότε, παιδάκι άγουρο, με μαύρο σοβρακάκι, με τα μαλλιά σαν ναν’ καρφιά, ξυπόλυτος να τρέχω, με μία φέτα μαύρο ψωμί, στο ένα μου το χέρι και στ’ άλλο ελιές, αν είχαμε, ξένοιαστος καβαλάρης. Να παίζω βόλους με άλλα παιδιά να παίζω και τσιλίκη, να παίζω αμάδες στο στρατί, πίσω απ’ την εκκλησιά μας και να μαζεύω μαύρες ελιές, να πάω να τις πουλήσω, κρυφά απ’ τον πατέρα… για τρεις δραχμές στον έμπορα, που ήταν στη γειτονιά μας, μέχρι να γίνει τάλιρο, να πάω σινεμά. Δ.Γ.Ζ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ Κι εγώ αγαπητέ φίλε Γαβριήλ, χαίρωμαι που βρεθήκαμε πάλι. Τότε που πρωτομιλήσαμε μεσω και πάλι του Βάϊου και του Βασίλη Κουτουζή, είχα γράψει το παρακάτω... ----------------------- -Four brother Τέσσερις άγνωστοι, έγιναν ένα μάτσο βιολέτες, μια ανθοδέσμη, στης ζωής το πάζλ. Ήρθαν να δέσουν ένα δεμάτι όνειρα, με μία πένα, σε χίλια πηγάδια αδειανά. Ήρθαν να δώσουν απ’ ένα χρώμα στο άπειρο, να φανερώσουν δρόμους χαμένους, μα ιερούς. Να ανοίξουν ασκούς, που δε θα άνοιγαν. Να φέρουν αγάπη, να φέρουν φως. Να φανερώσουν πτυχές, να άρουν τα άδυτα, ν’ αγαλλιάσουν χαμένες ψυχές. Ήρθαν να σπείρουν ιδέες με όραμα, να κάνουν τον κόσμο να δει με την ψυχή, με την καρδιά να κρίνει τα τεκταινόμενα χωρίς να ζητούν ανταμοιβή. Δ.Γ.Ζ Χωρίς Λόγια από: Γαβριήλ Παναγιωσούλης