Ανατομία Εκλογών!

Θυμάμαι  μια φορά σε μια προεκλογική εκστρατεία στην Γουατεμάλα  λατινική Αμερική

Η κατάσταση όπου επικρατούσε ήταν δικτατορική,  πρόεδρος της κυβέρνησης ένας  συνταγματάρχης όπου είχε καταλάβει  την κυβέρνηση με πραξικόπημα  κρατούσε γερά τα γκέμια του κράτους.

Όμως αν και  υπήρχε δικτατορία υπήρχε τάξη, ασφάλεια, δεν σε πείραζε κανένας, δουλειές, πολλά βαπόρια, τουρίστες.

 Το  επαναστατικό κίνημα απελευθέρωσης (αριστεροί) έβραζε στο εσωτερικό, η κυβέρνηση για να αντεπεξέλθει δημιούργησε  μια παρακρατική δεξιά οργάνωση το Λευκό Χέρι, έτσι σκοτωνόταν αναμεταξύ τους.

Φανερά υπήρχε μια  πίεση προς την κυβέρνηση από τα κράτη με τα μονοπώλια για εκδημοκρατισμό.

Υπήρχαν πολλά αντάρτικα στο βουνό πάντοτε κρυμμένα, μέχρι που ένα αντίθετο κόμμα λεγόταν επαναστατικό “partido revolucionario” έκανε την εμφάνισή του.

Έβαλαν  για αρχηγό τους έναν πολιτικό με το επώνυμο Μαυροβούνης  «Montenegro» κι έκαναν προεκλογική εκστρατεία στις διάφορες πόλις και χωριά βγάζοντας λόγους και μοιράζοντας υποσχέσεις. Μια μέρα ήρθαν και στην πόλη του λιμανιού. Ήρθαν με ειδικά ναυλωμένο αεροπλάνο από το αεροδρόμιο θα πήγαιναν στο στάδιο όπου θα έβγαναν λόγο.

Ζήτησαν ταξί, είδα τους ντόπιους ταξιτζήδες σα να μην ενδιαφέρονταν, τότε πήγα εγώ μπροστά.

Είχα τρία ταξί φόρτωσα και μια και δυο για το στάδιο. Τους περίμενα να τελειώσουν και τους μετέφερα πάλι στο αεροδρόμιο, με πλήρωσαν καλά τους ευχήθηκα καλό κατευόδιο κι έφυγα.

Μετά από δυο μέρες μου είπαν ότι είχαν έρθει στην πιάτσα στρατιωτικοί αστυνομικοί, ήταν από την ναυτική βάση με φώναξαν επάνω, με παρουσίασαν στον Συνταγματάρχη Σόσα, αυτός μου είπε  για πιο λόγο προσφέρθηκα να  εξυπηρετήσω τους αντίθετους κι αν ήξερα ότι είναι αντικυβερνητικοί.

Τους εξέθεσα την άποψή μου ότι τα ταξί ήταν η εργασία μου, από αυτά ζούσα, δεν έκανα τίποτα παράνομο.

Εν τέλει με άφησαν κι έφυγα.

Ο υποψήφιος του επαναστατικού κόμματος  ο Μαυροβουνιότης  είχε πολλούς οπαδούς, φαινόταν ότι θα κέρδιζε ,ένα πρωί  βρέθηκε νεκρός γαζωμένος από σφαίρες, έτσι δεν θα είχε την ευκαιρία  να κερδίσει τις εκλογές. Σε πείσμα των στρατιωτικών  ανέλαβε την αρχηγία του κόμματος ο αδελφός του και κέρδισε τις εκλογές.  Έγινε ο εκλεγμένος πρόεδρος του κράτους.

Ήταν η αρχή ναι μεν μιας δημοκρατικής κυβέρνησης αλλά χωρίς πυγμή, η αρχή αναρχίας.  

Τότε άρχισαν τα σαμποτάζ από τις πολυεθνικές, πώλησαν τις φυτείες μπανανών στο κράτος, και μετά τους έκαναν συμφωνία για 99 χρόνια να αγοράζουν το προϊόν τους και να μην έχουν το δικαίωμα να το πουλούν αλλού. Πούλησαν σε ντόπιους επαγγελματίες γιατρούς κλπ.  τα σπίτια της παροικίας των.

Σταμάτησαν να έρχονται βαπόρια με τουρίστες, σταμάτησαν τα φορτία στο λιμάνι, δεν υπήρχαν εισαγωγές εξαγωγές, έκλεισαν τα μαγαζιά δεν κυκλοφορούσε πια χρήμα.

Τότε για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή του βαπόρια Ισραηλίτικα ψυγεία, μπανανάδικα.

Η  εταιρία σιδηροδρόμων κρατικοποιήθηκε, τις θέσεις τις καταλάβαιναν όσοι είχαν μέσων, μια αναρχία άρχισε να βασιλεύει.

Τότε πήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Ν Υ. έφτασα στους 68 δρόμους και πρώτη λεωφόρο σε εστιατόριο Κεφαλλονίτη  φίλου μου όπου ήμασταν μαζί στα βαπόρια. Δίπλα  ήταν  αντικαρκινικό νοσοκομείο Sloan Kettering cancer center.

Έλα  μου λέει να σε συστήσω, έχουν φέρει  από την Γουατεμάλα κάποιον μεγάλο της κυβέρνησης με καρκίνο και έρχονται και τρώνε όλοι τους εδώ.

Πράγματι με σύστησε, δώσαμε γνωριμία, ήταν ο γιος του σκοτωμένου, του έλεγα την ιστορία με τα ταξί και του είπα τα πολιτικά τα αποφεύγω γιατί πάντα μπλέκεις.

Και μου απαντά:

Είναι γιατί δεν έχεις γεννηθεί σε αυτή τη χώρα (Γουατεμάλα) γι’ αυτό, άρα δεν την αγαπάς!

Τι άλλο να πω!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης