Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014



                                               ΖΕΣΤΗ

Είναι  μια ζεστή Αυγουστιάτικη μέρα εδώ στο χωριο, στα Μαρκάτα στην Πύλαρο Κεφαλονιάς, δεκαπεντάυγουστος το ραδιόφωνο λέει καύσωνας, η ατμόσφαιρα  μου θυμίζει ανθρώπινα  νιάτα,  τότε που η άπνοια της ζέστης συντρόφευε τα χτυποκάρδια του έρωτα, τα χτυποκάρδια της αγάπης.

 Σήμερα όλα αυτά πέρασαν,  απέμειναν   τα ερειπομένα σπίτια, τα άσπρα μαλλιά, η νοσταλγία  της νιότης. 

Σε  βασανίζει η μη συμμόρφωσή σου με το σήμερα, αυτό σε κάνει να υποφέρεις, να αποζητάς αυτό που δεν μπορείς ν’ αποχτήσεις, είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχθείς, να το καταλάβεις,  να το συνηθείσεις.   

Η ζέστη σε κάνει υπόδουλό της, είναι αυτή που σου κινεί τα νήματα του παρελθόντως, σου θυμίζει τα χρόνια εκείνα που σε έλουζε ο ιδρώτας της αγαπης του έρωτα de ternura  τότε που ο ιδρώτας  άφηνε επάνω σου μια ανθρώπινη δροσιά.

Σήμερα η ζέστη επιμένει,  την κοιτάς σαν χαζός, την αισθάνεσαι γύρω σου, σε αγκαλιάζει, στης ﷽﷽﷽﷽﷽έστη επιμένει, εσύζα να μσε  σε πνίγει και είσαι μονάχος, η θύμηση  του τότε της ζέστης των τροπικών σε βασανίζει κοιτάς για ελπίδα γυρνάς το κεφάλι, όλα έχουν πετάξει μακρυά σου δεν υπάρχει τίποτα πια, απελπισμένος  σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας το πεπρωμένο,  από ανημποριά, από μοναξιά από την σκληρή πραγματικότητα, περιμένοντας τον   Χειμώνα ίσως αυτός να σου φέρει κάποια θαλπωρή,     μια συντροφιά, μια ανταλλαγή σκέψεων, να ανοίξεις την καρδιά σου, σε μια τρυφερή εξομολόγηση για αυτό που σε βασανίζει, να σου δοθεί    μια αναλαμπή, μια ελπίδα με το να συνεχίζεις να υπάρχεις.

Τελικά επαναστατείς κοιτάς γύρω σου βλέπεις χαλάσματα, ερείπια και  αναφωνείς:
 Θεέ μου πως αλλάζει η ζωή; 

Γαβριήλ  Παναγιωσούλης



15 σχόλια:

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Τι είναι αυτέ ορέ Γαβρίλη τέτοια μέρα; Αυτά είναι για ανθρωπάκια χωρίς περιεχόμενο. Εμείς είμαστε Άνθρωποι με καρδιές γεμάτες θησαυρούς και όχι δηλητήριο.
Κοίτα μπροστά και ψηλά και προχώρα. Μη σκοτώνεις την ομορφιά της ζωής για ένα τίποτα.
Εδώ ετοιμάζουμε μεγάλα πράματα. Έλα και θα τα πούμε.

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Πάντα στην ζωή υπάρχουν δυο όψεις,
Η Μια είναι αυτή που δημιουργείς εσύ, είναι αυτή που κάνεις εσύ κουμάντο,
η άλλη είναι αυτή που δημιουργουν άλλοι και αισθάνεσαι σαν πιόνι χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις.

Η ζωή έχει απ' όλα απρόοπτα και μη.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν σκέφτεται, ή ας πούμε αυτός που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα.

Οι διάφορες ψυχολογικές καταστάσεις επιρρηάζουν στιγμιαίως ή μη την ανθρώπινη συμπερφορά, αυτό εννοεί ότι η ζωή σε έχει διδάξει να αντιμετωπίζεις κάθε καινούργια κατάσταση αναπολλώντα το παρελθόν και αντλώντας πείρα απ' το παρελθόν...

Γράφεις μέρα πούνε σήμερα,
Έ! αυτά που ξέραμε χάθηκαν στον λαβύρινθο της λήθης στο όνομα μιας μοντέρνας κερδοσκοπικής, ξενοφοβικής, εγωιστικής, ωχαδερφικής κουλτούρας, του έλα αυριο και του δεν ξέρω.


Λέω ότι αναπολλώ το παρελθόν διότι ήταν πιο ανθρώπινο, μόνο αυτό!
χαιρετισμούς,
θα τα πούμε

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Αγαπητέ μου Γαβρίλη
χάρηκα που είδα ανάρτησή σου και δε μου παραξοφάνηκε και πολύ ,να πω την αλήθεια η πεσιμιστική σου διάθεση.
Κάτι οι γραφειοκρατικές ταλαιπωρίες που βίωσες,κάτι ο καύσωνας που σε παραλύει,κάτι τα γκρεμίσματα γύρω σου που ένοιωθες τη νιότη σου να σφαδάζει και να ανδρώνεται...δε θέλει και πολύ να γίνει παράπονο. Και χαίρομαι γιατί είσαι απο τους ανθρώπους που το εκφράζεις,χωρίς κακίες,χωρίς υστεροβουλίες,απλά,αθώα,ευαίσθητα και ύστερα πάλι τ αποτινάζεις απο πάνω σου και συνεχίζεις
Ετσι είναι άλλωστε η ίδια η ζωή,μια πάνω ,μια κάτω.
Σε λίγες μέρες να ξαναγυρίσεις πίσω στην ενήλικη ζωή σου και είμαι σίγουρη οτι θα την κάνεις να συνεχίζεται ενδιαφέρουσα,όπως εσύ ξέρεις.
Χρόνια Πολλά η Παναγιά μαζί σου!
Θα τα πούμε...
Με την αγάπη μου
Χαρά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,
Χάρηκα που διάβασες το δηομσίευμά μου, αλούστατα αντανακλά μια ωμή κατάταση ή ας πούμε μια ελικρινή ψυχολογική κατάσταση χωρίς φτιασίδια δηλαδή ενα αχτένιστο άρθρο, που αν το παρατηρήσεις εκφράζει όχι παράπονο αλλά μια artificial κατάσταση που δεν ήμουν ούτε είμαι συνηθισμένος.

Γι'αυτό αναφωνώ και λέω Θεέ μου! Πως άλλαξε ζωή!
Σου εύχομαι Χρόνια σου πολλά

Ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Ο κόσμος άλλαξε, φίλε μου, η ζωή άλλαξε αλλά o τόπος που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε ο ουρανός και ο ορίζοντας που πρωτοαντικρίσαμε, οι πρώτες μυρωδιές και ανάσες της φύσης, τα πρώτα βιώματα και συναισθήματα στο πάρε-δώσε μας με τους Ανθρώπους, παραμένουν το λίκνο και η κιβωτός της ύπαρξής μας…
Η δύναμη της μνήμης είναι τεράστια ειδικά όταν αφορά κάτι που μας στιγμάτισε έντονα, αλλά εσύ, φίλε μου, κλείσε τα μάτια σου και κράτησε μέσα τους τις όμορφες στιγμές, όλες τις άλλες ας’ τες έξω να χτυπάνε όπως το κύμα χτυπά τα βράχια και τους δίνει σχήμα, έτσι τα όποια χτυπήματα διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα μας. Παρ’ όλες τις δυσκολίες κατόρθωσες και παρέμεινες ένας σωστός και γλυκύτατος άνθρωπος.
Συμπτωματικά το πρωί μου τηλεφώνησε μια ψυχή που σε γνώρισε και μου ’λεγε, μεταξύ άλλων ότι «αδιαμφισβήτητα είσαι Άνθρωπος με θησαυρό καρδιάς, που όλοι το έχουμε καταλάβει χωρίς να το διαφημίζεις, γιατί… τότε μάλλον θα ήσουν αμφισβητούμενος!»… Τι να πω τώρα εγώ, ότι συμφωνώ και επαυξάνω; Εννοείται.

Τέλος πάντων, αύριο ταξιδεύεις, γυρνάς στον άλλο τόπο σου, κι εκεί δεν σε περιμένουν μόνο «μεγάλα πράγματα» αλλά και κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες: Η Ορτένσια (ας πούμε), το σπίτι σου, ο κήπος σου, η γωνιά σου, η ζωή σου.

Να ‘σαι καλά, Γαβρίλη μου, και καλό ταξίδι να έχεις!

pylaros είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Στράτο,

Γράφεις πάρα πολύ ωραία, αληθινά, πρέπει να πιστέψουμε ότι ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί,
Όμως για να καταφέρες ν' αλλάξεις κι εσύ είναι πάρα πολύ δύσκολο,

Αυτό που γράφω δηλαδή το essay δεν είναι παράπονο εναντίον κανενός είναι απλούστατα μια αντίδραση ενός εαυτού που δεν μπορεί να ταυτιστεί με την υπάρχουσα νοοτροπία, με το υπάρχον σύστημα.

όμως αγαπώ τον τόπο που με γέννησε κι αυτός (ο τόπος μου) μου ανταποδίδει τα κάλλη του, με το φως του, τον ήλιο, τα βουνά την θάλασσα.

Όλα αυτά είναι όμορφα, ωραία αλλά δεν έχουν ούτε γνώμη ούτε φωνή, άλλοι επιβάλλουν τους νόμους και τους προφήτες με δικτατορικό τρόπο όπου δεν χωρά αντίδραση, μάλλον όπου δεν υπάρχει ευγένεια, σεβασμός και λόγος.

Νομίζω ότι σας ζάλησα με τις αμπελοφιλσοφίες μου αλλά είναι κι αυτό μια υγειή αντίδραση του ελευθερου νου, του εαυτου μου ο οποίος συνεχίζει να υπολογίζει σε ανθρώπινη αξία και σεβασμό.

χίλια ευχαριστώ

Saludos

Gabo

Υ.γ. Πάλι σκεπτομαι ότι ίσως να είναι τα χρόνια που κουβαλώ στους ώμους μου αυτά που δεν με αφήνουν να συνθηκολογώ με τα σημερινά δεδομένα.

Μηθυμναίος είπε...

Είναι λίγο απ' όλα αυτά, φίλε μου, που έχουν επιδράσει στη ζωή μας ή μάλλον στο σύγχρονο τρόπο ζωής. Βλέπεις εμείς μεγαλώσαμε με αξίες που μας μπόλιασαν οι γονείς μας και οι πρώτοι μας σοφοί δάσκαλοι. Ύστερα περάσαμε στο πανεπιστήμιο της ζωής που τότε δίδασκε άλλα πράγματα. Τα δύσκολα χρόνια τα πέλευε ο καθένας με τον τρόπο του ώστε να τα κάνει εύκολα. Όλα αυτά άλλαξαν η ζωή ντύθηκε αλλιώς έβαλε τη "λάιφ στάιλ" στολή της κι ο καθένας την είχε του χεριού του. Μια ψέυτικη ζωή που μάγευε αλλά έχανε άλλα πιο σημαντικά. Ύστερα μη ξεχνάς, εμείς γνωρίσαμε κι άλλους πολιτισμούς που κι απ' αυτούς πήραμε μαθήματα...
Αλλά τώρα θα πρέπει να τα ξεπερνάμε όλα κι ας μας αγγίζουν κι ας πληρώνουμε για πράγματα που ποτέ δε φταίξαμε εμείς...
Και πως να βρεις το δίκιο σου, ακόμη κι αυτές οι επαναστάσεις έχουν ξεφτίσει. Δεν υπάρχουν ήρωες, φίλε μου, πλέον. Λείπει αυτός ο ΕΝΑΣ που θα δώσει το σύνθημα.
Όταν θα διαβάσεις τούτα που σου γράφω και που μπορεί να μην έχουν νόημα, θα είσαι στην άλλη πατρίδα που σου χάρισε τόσα...
Και πάλι καλό σου ταξίδι και με το καλό να συναντήσεις όσα σε περιμένουν εκεί.

nikol είπε...

Γαβριήλ διάβασα το άρθρο σου γραμμένο με περισσή ειλικρίνεια χωρίς φτιασίδια και καθόλου δεν με παραξενεύει!! Ο χρόνος περνά καλέ μου φίλε αλλά ευτυχώς; για μερικούς δεν χάνεται άσκοπα , δεν αλλοιώνει προσωπικότητες , χαρακτήρες και βιώματα . Την ζωή που διάλεξες να ζήσεις την εμπλούτισες με γνώση και σοφία και όπως πιστοποιεί ο Στράτος που σε γνωρίζει είσαι Άνθρωπος !!!
Καλή επιστροφή και πάντα θυμάμαι ότι μου λείπει εκείνο που δεν χόρτασα !!!!
Τα σχόλια του Στράτου και της Χαράς που σε γνωρίζουν καλύτερα είναι ένα γλυκό συνοδευτικό του ταξιδιού σου !!!
Μια αληθινή αγκαλιά δέξου

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Αγαπητέ Γαβριήλ καλσπέρα. Διάβασα όσα σου γράφουν οι φίλοι σου και ο Στράτος, που φέτος δεν μπόρεσαι να μας έρθει. Όσα γράφεις εγώ νομίζω ότι είναι ρεαλιστικά. Ναι δεν πρέπει να παρετούμαστε, αλλά και να κοιτάμε με ρεαλισμό γύρω μας. Ότι ζήσαμε και περάσαμε στη ζωή δεν ξανάρχονται πίσω και ευτυχώς, γιατί η επανάληψη είναι η μητέρα της επιστήμης και όχι της ζωής. Αυτά αλλωστε κάνουν ξεχωριστή τη ζωή του καθενός μας. Να προσπαθούμε να μαθαίνουμε στους νέους τα καλά που διδαχτήκαμε εμείς και να έχουμε εμπιστοσύνη σ' αυτούς. Θα βρούν το δρόμο τους, όπως και μεις. Καλό χειμώνα σου εύχομαι.

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου απ την πόλη του μεγάλου Μήλου,
Μου άρεσε αυτό που γράφεις: (Ύστερα περάσαμε στο πανεπιστήμιο της ζωής που τότε δίδασκε άλλα πράγματα. Τα δύσκολα χρόνια τα πέλευε ο καθένας με τον τρόπο του ώστε να τα κάνει εύκολα. Όλα αυτά άλλαξαν η ζωή ντύθηκε αλλιώς έβαλε τη "λάιφ στάιλ" στολή της κι ο καθένας την είχε του χεριού του. Μια ψέυτικη ζωή που μάγευε αλλά έχανε άλλα πιο σημαντικά.) σχετικώς με τις παρατηρήσεις μου στο "ΖΕΣΤΗ".
Για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα από την Νέα Υόρκη αγαπητή μου Νικόλ,
Ξανά έριξα άγκυρα στα γνωστά μου λημέρια, σε μια πολυδιάστατη, πολυκουλτουριάρικη Πόλη.
που σου δίνει την υλιστική ικανοποίηση, αλά σου αφαιρεί την ικανοποίηση του ρομαντισμού, το να κάθεσε στο ανοιχτό παράθυρο να βλέπεις το Ελληνικό τοπίο και να ρεμβάζεις...
μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που γράφεις: (και πάντα θυμάμαι ότι μου λείπει εκείνο που δεν χόρτασα !!!!)
το θεωρώ αληθινό γεμάτη ειλικρίνεια. Αφού κι εγώ ο ίδιος το αισθάνομαι...
Χίλια ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Δώρα
Διάβασα αυτά που γράφεις, αλλά όταν η καθημερινή μοναξιά σε πνίγει σ' ένα ερημικό μέρος του νησιού, εκεί πάμω στα κατσάβραχα, όπου ακόμα και την σγγκοινωνία με την Πάτρα μας έκοψαν, "αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ" ούτε στον πόλεμο
Ακόμα συγκοινωνία με την πρωτεύουσα 3 μέρες την εβδομάδα, όταν βλέπω σήμερα ότι τα τότε χωριά γίνανε οικισμοί με 2-3 σπίτια κατοικίσημα τον Χειμώνα, όταν βλέπω γύρω μου ερημιά, μα και το κατεστημένο να σε θεωρεί πλούσιο οικοδεσπότη επειδή έχεις κληρονομήσει το σπίτι που γεννήθηκες μισοερειπωμένο απ τους σεισμούς 50 τ.μ.
ή ακόμα και ένα χωραφι στον οικισμό 497 τ.μ.όπου παράγει πέτρες το θεωρούν οικόπεδο
και όχι μόνο αυτό αλλά δεν υπάρχει κανείς κανένας να σε ακούσει, όλοι λένε ΔΕΝ ΞΕΡΩ! αλλά καλύτερα να σταματήσω εδώ...
έτσι αυτό με κάνει να αναπολλώ και να σκέφτουμαι με μια λαχτάρα τα περασμένα τότε που θεωρούσα τον εαυτόν μου Ελεύθερο και ικανό να αντεπεξέλθει σε μια οποιαδήποτε δυσκολία, τότε που νόμιζα ότι μου ανήκε ο κόσμος το σύμπαν.

Σε ευχαριστώ,
με την εκτίμησή μου

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

τότε που θεωρούσα τον εαυτόν μου Ελεύθερο και ικανό να αντεπεξέλθει σε μια οποιαδήποτε δυσκολία, τότε που νόμιζα ότι μου ανήκε ο κόσμος το σύμπαν. GP

πόσο εύπιστοι είμαστε... τότε και τώρα ακόμη!!!

Σε περιμένουμε.
Υιώτα
"αστοριανή"

Αστοριανή είπε...

...φαντάζομαι το τί "τράβηξες"...

Θα μιλήσουμε από κοντά,
Υιώτα, ΝΥ

pylaros είπε...

Την Καλημέρα μου από το Μπρονξ αγαπητή μου Υιώτα, Δημήτρη

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, όμως πιστεύω και σε αυτό το ρητό:
Τέλος καλό-¨όλα καλά


Χαιρετισμούς

Γαβριήλ