ΠΥΛΑΡΟΣ

                                               ΖΕΣΤΗ

Είναι  μια ζεστή Αυγουστιάτικη μέρα εδώ στο χωριο, στα Μαρκάτα στην Πύλαρο Κεφαλονιάς, δεκαπεντάυγουστος το ραδιόφωνο λέει καύσωνας, η ατμόσφαιρα  μου θυμίζει ανθρώπινα  νιάτα,  τότε που η άπνοια της ζέστης συντρόφευε τα χτυποκάρδια του έρωτα, τα χτυποκάρδια της αγάπης.

 Σήμερα όλα αυτά πέρασαν,  απέμειναν   τα ερειπομένα σπίτια, τα άσπρα μαλλιά, η νοσταλγία  της νιότης. 

Σε  βασανίζει η μη συμμόρφωσή σου με το σήμερα, αυτό σε κάνει να υποφέρεις, να αποζητάς αυτό που δεν μπορείς ν’ αποχτήσεις, είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχθείς, να το καταλάβεις,  να το συνηθείσεις.   

Η ζέστη σε κάνει υπόδουλό της, είναι αυτή που σου κινεί τα νήματα του παρελθόντως, σου θυμίζει τα χρόνια εκείνα που σε έλουζε ο ιδρώτας της αγαπης του έρωτα de ternura  τότε που ο ιδρώτας  άφηνε επάνω σου μια ανθρώπινη δροσιά.

Σήμερα η ζέστη επιμένει,  την κοιτάς σαν χαζός, την αισθάνεσαι γύρω σου, σε αγκαλιάζει, στης ﷽﷽﷽﷽﷽έστη επιμένει, εσύζα να μσε  σε πνίγει και είσαι μονάχος, η θύμηση  του τότε της ζέστης των τροπικών σε βασανίζει κοιτάς για ελπίδα γυρνάς το κεφάλι, όλα έχουν πετάξει μακρυά σου δεν υπάρχει τίποτα πια, απελπισμένος  σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας το πεπρωμένο,  από ανημποριά, από μοναξιά από την σκληρή πραγματικότητα, περιμένοντας τον   Χειμώνα ίσως αυτός να σου φέρει κάποια θαλπωρή,     μια συντροφιά, μια ανταλλαγή σκέψεων, να ανοίξεις την καρδιά σου, σε μια τρυφερή εξομολόγηση για αυτό που σε βασανίζει, να σου δοθεί    μια αναλαμπή, μια ελπίδα με το να συνεχίζεις να υπάρχεις.

Τελικά επαναστατείς κοιτάς γύρω σου βλέπεις χαλάσματα, ερείπια και  αναφωνείς:

 Θεέ μου πως αλλάζει η ζωή; 

Γαβριήλ  Παναγιωσούλης