Φεγγάρι του Αυγούστου

                                            Το Φεγγάρι είναι παντού

Ο  λαός, οι τουρίστες  έτρεχαν  στην Ακρόπολη να θαυμάσουν την αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Πραγματικά ένα θαύμα του Ελληνικού ουρανού.  

Έτρεξα κι εγώ από την γωνιά μου στο νησί  να θαυμάσω το φεγγάρι του  Αυγούστου, την  πανσέληνο, την κοίταζα έκπληκτος καθώς σκάριζε απ τον σουρουπωμένο ορίζοντα κι έπαιζε κρυφτούλι μαζί μου ανάμεσα στα ερείπια και τα δένδρα, αυτά που είχαν   απομείνει  από το κάποτε  σφύζον  χωριό   Μαρκάτα, Πυλάρου Κεφαλονιάς.

Μου  φάνηκε κάπως   ξεδιάντροπη κατακόκκινη, έτρεξα και της πήρα μια φωτογραφία, να θυμούμαι τη σκηνή, το μέρος που γεννήθηκα.

Σκέφθηκα ότι είναι το ίδιο φεγγάρι, αυτό που  όταν ήμουν μικρός έπαιζε  κρυφτούλι με τα σύννεφα, αλλά μας έφεγγε να διακρίνουμε τα καλοκαιρινά μονοπάτια,  μας αναπτέρωνε την ελπίδα για ένα καλύτερο φωταγωγημένο αύριο.  Μας έκρυβε όμως τον κατάμαυρο  ουράνιο θόλο έτσι δεν μπορούσαμε να μετράμε τα πιο φωτεινά αστέρια για να περνάμε  την  ώρα μας ξαπλωμένοι στο αλώνι της στέρνας, περιμένοντας να δροσίσει πριν πάμε για ύπνο.

Το  φως του ήταν οδηγητής των μικρών παιδιών στα χρόνια της σκλαβιάς  για να μαθαίνουν γράμματα. (το κρυφό σχολειό). Έτσι μας μάθαιναν στο σχολείο.    

Το ίδιο φεγγάρι φαινόταν ψηλά στον ορίζοντα όταν στην σιγαλιά της νύχτας στο απόλυτο σκοτάδι, εκεί που ακουγόταν μόνο το σύριγμα του κοψίματος της φωσφορίζουσας θάλασσας της Καραϊβικής,    πήγαινα στην πλώρη του βαποριού ακριβώς κάτω από την γέφυρα, καθόμουν και το κοίταζα για ώρες ολόκληρες,   περίμενα να συναντηθούν οι ματιές μας με αυτή που με περίμενε στην στεριά. 

Με το τραγούδι του φεγγαριού Blue Moon «Μπλε Φεγγάρι» πιτσιρικάς μαζί με έναν φίλο από τη Λίμνη Ευβοίας περπατώντας στα καλντερίμια της Νέας Υόρκης, πηγαίναμε να μάθουμε χορό στου Προδρομίδη.

Στην Βενεζουέλα στο Πουέρτο Λα Κρουζ υπήρχε πάνω σε ένα ύψωμα το Cuánda  ένα κέντρο με το όνομα   La Luna = Φεγγάρι, εκεί πάντα βρίσκαμε αυτό που μας πρόσφερε το φως του φεγγαριού  την  αγάπη, έστω και παροδική αφού ήταν της νύχτας. Όταν ξημέρωνε χανόταν η αγάπη, έμεναν οι αναμνήσεις.   Έτσι το ίδιο φεγγάρι είναι παντού στη ζωή μας. Είναι το ίδιο που  επηρεάζει και τα δένδρα, το πότε πρέπει να τα κεντρώνουν,   κάθε νέο φεγγάρι θα άλλαζε ο καιρός και υπήρχε πιθανότητα να βρέξει, αυτό κοίταζαν και οι Ιερείς  και μια μέρα πριν έκαναν λιτανείες στο χωριό παρακαλώντας την παναγία να βρέξει, να τελείωσε η ανομβρία και Ώ! Του θαύματος έβρεχε.   

Ακόμα  και  την θάλασσα επηρεάζει το Φεγγάρι, με άμπωτες και παλίρροιες, μα κι εμάς τους ανθρώπους κι ας μη το καταλαβαίνουμε. Παλαιότερα ονόμαζαν Σεληνιασμό την  επιληψία πίστευαν ότι  ήταν αποτέλεσμα  της φάσης του Φεγγαριού, και τον άρρωστο Σεληνιασμένο, το ίδιο  και στην Ισπανική γλώσσα η λέξη  Luna= Σελήνη, Lunático= Σεληνιασμένος, τρελός.  

Και για να κλείσω το του Φεγγαριού στην Γουατεμάλα υπάρχει μια ιστορία αγάπης όπου δεν ευδοκίμησε, αλλά έγινε αιτία να γραφτεί ένα πολύ ωραίο τραγούδι  στην Σελήνη.

Μια φορά κι έναν καιρό το τραγουδούσε όλη η Γουατεμάλα,  το τραγουδούσα κι εγώ που το εγώ έγινε εμείς τότε τα καλά ονειρεμένα χρόνια της νιότης.   

Το τραγούδι αυτό το έγραψε ένας   ερωτευμένος  ποιητής συνθέτης, ο  Paco Pérez  προς τιμή μιας πολύ όμορφης εβραιοπούλας της  Ευγενίας Κοέν  η οποία του είχε κλέψει την καρδιά, αλλά η αγάπη  διαλύθηκε ένεκα που οι γονείς της Ευγενίας δεν τον εγκρίνανε.

Ο τίτλος του τραγουδιού εννοεί «Φεγγάρι της Τσελαχού».

Τσελαχού είναι το  όνομα στη γλώσσα K'iche' Maya της πόλης του Quetzaltenango, δεύτερη πόλη του κράτους. .

Το φεγγάρι  είναι παγκόσμιο ανήκει σε όλους μας, το υμνούν οι ερωτευμένοι  σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.  

  

Έχω μεταφράσει μόνο τον τελευταίο στίχο.

Παραθέτω το πρωτότυπο του στα ισπανικά

Luna de Xelaju

                                                     

Luna gardenia de plata que en mi serenata te vuelves canciòn,                                                 

tu que viste cantando me ves hoy llorando mi desilusión                                                  

calles bañadas de luna que fueron la cuna de mi juventud                                            

vengo a cantarle a mi amada mi luna plateada de mi Xelaju

Luna de Xelaju que supiste alumbrar en mis noches de pena                        

por una morena de dulce mirar                                                           

luna de Xelaju me diste inspiración la canción que hoy te canto                          

regada con llanto de mi corazón

En mi vida no habrá más cariño que tu mi amor               

porque tú eres ingrata mi luna de plata           

luna de Xelaju luna que me alumbro                                      

en mis noches de amor hoy consuelas mi pena

por una morena que me abandono

.

Στη ζωή μου δεν θα υπάρξει άλλη αγάπη απ τη δικιά σου

Όμως  είσαι αχάριστο ασημένιο μου φεγγάρι

Φεγγάρι της Τσελαχού, συ που μου φώτιζες

στις αγάπης μου τις νύχτες, τώρα τη θλίψη μου παρηγορείς,  

Για μια μελαχρινή που μ’ εγκατέλειψε.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης