Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΤΕΛΟΣ

Διακοπές τέλος
Η πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη θεωρείται εδώ στις ΗΠΑ ως ημέρα του εργάτη, ‘labor day’  κάτι σαν την δική μας πρωτομαγιά. Έτσι και σήμερα 1η Σεπτεμβρίου 2014  είναι αργία, όλα κλειστά από την επόμενη ανοίγουν τα σχολεία, όλα μπαίνουν σε μια τάξη σα να λέμε το χειμερινό ημερολόγιο. Τέλος στις καλοκαιρινές διακοπές. Έτσι κι εγώ γύρισα γεμάτος καλοκαιρινές εντυπώσεις κι εμπειρίες απ’ τον τόπο που γεννήθηκα, τις οποίες ακολούθως αρχίζω να περιγράφω.    

Το μυστικό μιας σταγόνας. 
    
Από μακριά φαινόταν σαν μια δροσοσταλίδα αιωρούμενη από ένα  παραδεισένιο δένδρο αυτό της μνήμης μου,  την κοίταξα με αγάπη, ήταν γεμάτη όνειρα, γεμάτη νοσταλγία. Από μέσα της περνούσε μια ηλιαχτίδα όπου αντανακλούσε  όλα τα χρώματα της ίριδος.  Δίπλα μου μια τριανταφυλλιά, την θυμήθηκα, υπήρχε από τότε που υπήρχα σαν παιδί, έκοψα ένα από τα κάτασπρα τριαντάφυλλά της, το έφερα κοντά μου το μύρισα μια ευωδιά  ξέφρενης παιδικής χαράς γέμισε το είναι μου.  Πιο πέρα μια Λουΐζα, τα φύλα της μύριζαν όπως τότε που ήμουνα παιδί, αναμνήσεις της μάνας μου φούντωσαν στο  μυαλό, έτρεξα και της άδειασα μια μπουκάλα νερό στην ρίζα της, ήταν η ίδια ρίζα από τότε, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μόνο εμείς οι άνθρωποι μιας και είμαστε θνητοί οι παλαιότεροι είχαν φύγει με την βάρκα του Αχέροντα. Έτσι αισθάνθηκα μόνος με συντροφιά τις αναμνήσεις, από μια εποχή  που δεν υπάρχει πλέον. Ένα  αγκάθι απ το κάτασπρο τριαντάφυλλο τσίμπησε το δάχτυλό μου, μια σταγόνα αίμα  κατακόκκινη  γεμάτη ζωντάνια γεννήθηκε,  με έκπληξη την τίναξα παρέκει, έπεσε πάνω στην δροσοσταλίδα αυτήν της μνήμης μου και έσπασαν και οι δυο.
Αμέσως χύθηκαν κάτω στη γη, φούντωσαν  τα όνειρα, η παιδική μου νοσταλγία, σκόρπισαν πάνω σε μια χαρούμενη πέτρινη γη σε έναν λαμπρό ήλιο, ήταν ο ίδιος όταν  γεννήθηκα,  σκόρπισαν πάνω στις βουνοκορφές, αυτές  που η μάνα μου,   μου έλεγε ότι από πίσω τους υπήρχε η μυθική χώρα των πλούσιων ανθρώπων με τις πολύχρωμες γραβάτες και τα πλατιά καπέλα.   Η  χώρα όπου για να την βρεις πρέπει να κυνηγάς το μονοπάτι του ήλιου, όταν μεγαλώσεις εκεί θα πας, έτσι πίστευε λες και δεν χωρούσαμε όλοι στο φτωχικό μας. Κι όμως ήταν αλήθεια, όλες οι οικογένειες στο χωριό είχαν ανθρώπους ως μετανάστες στο εξωτερικό, ή ναυτικούς, ή τεχνίτες τυροκόμοι, αυτοί οι ολίγοι που απέμεναν ασχολούντο με την κτηνοτροφία, γίδια, πρόβατα.

Αυτό που παρήγαγε ο τόπος ήταν πέτρες άσπρες, που ανάμεσά του φύτρωναν τα αναιμικά κριθαρένια  στάχυα αυτά που μας κρατούσαν στην ζωή, υπήρχαν και πέτρες κόκκινες «τσακμακόπετρες»  που τις χρησιμοποιούσαμε  για παραγωγή σπινθήρα ν’ ανάψουμε φωτιά, εποχή πολέμου.     
Σήμερα όλα αυτά σκόρπισαν και διαλύθηκαν  πάνω σε μια ωμή  πραγματικότητα, σηκώνω το βλέμμα κοιτάζω το βουνό, αυτό που με σκέπαζε όταν γεννήθηκα  είναι το ίδιο, μόνο που τώρα το στεφάνωσαν με ανεμογεννήτριες έτσι τα βράδια όταν δεν ακούγεται τίποτε άλλο μου κρατά συντροφιά ο θόρυβος από το άλεσμα του ανέμου, μοιάζει σαν να αλέθουν κριθάρι σε ανεμόμυλο της εποχής που γεννήθηκα. Δείτε στην φωτογραφία εκεί που πατούν τα πόδια μου είναι η πίσω αυλή του προσεισμικού σπιτιού μου, το βουνό η Αγία Δυνατή με τις ανεμογεννήτριες.
Και μετά από όλα αυτά λαμβάνεις και μια ειδοποίηση από το κατεστημένο ότι τα κατσάβραχα αυτά που γεννήθηκες, αυτά που σήμερα  δεν ζει κανένας, παρά μόνο κουκουβάγιες, αυτά που είναι μακριά από την θάλασσα θεωρούνται οικόπεδα, τεκμήρια με αντικειμενική αξία 142 Ευρώ το τ. μ. άρα είμαι πλούσιος, χαράς ευαγγέλια που λένε. Αν   αληθεύει  αυτό σκέπτομαι  τι κρίμα που δεν το ήξερα τόσα χρόνια και παράδερνα στις θάλασσες, στις ξένες χώρες!   Κανείς δεν βλέπει ότι το χωριό έπαψε πλέον να υπάρχει, σήμερα λέγεται οικισμός με κλειστά  σπίτια, τα ερείπια σου σφίγγουν την καρδιά, μια ψυχολογική απελπιστική μοναξιά  σε νικά, όταν κλείνεις την πόρτα τη νύχτα μένεις μόνος με συντροφιά τους 4 τοίχους, τα μυρμήγκια κάτι ξανθά σε γαργαλούν στα πόδια, ο ποντικός σουλατσάρει στην σοφίτα, μια σαύρα καθηλωμένη στο φως περιμένει τίποτα φτερωτά ζωύφια, από κάπου ακούγεται η λυπητερή φωνή του Γκιώνη. 
Τότε αισθάνεσαι να σου λείπει η ανθρώπινη επαφή, η θαλπωρή, η συνδιάλεξη, η αλλαγή έτσι με χαρά προσμένεις την αναχώρησή σου την μέρα στην επανένταξή σου στην κοινωνία, μια κοινωνία όπου πάλλεται ζει αυτήν που είσαι μέλος της  στα ξένα 
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
  



15 σχόλια:

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Γεια σου φίλε μου.
Το 'καλώς όρισες" το είπαμε χτες με το καφεδάκι μας.
Σχετικά με τα παράπονά σου να σου πω ότι η πατρίδα μας πλέον έχασε τη φωή της. Μιλάει με τη φωνή της Μέρκελ, του Σόϊμπλε, του Τόμσεν. Τι θέλεις να σου πει; Σε κάνει να νομίζεις ότι το ακίνητό σου αξίζει για να σου πάρει τα λίγα που πιθανόν να έχεις στην τσέπη σου.
Να γιατί τα πούλησα όλα και έχω σταματήσει να πηγαίνω κάτω.
Νάσαι καλά φίλε.

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
πολύ εκφραστικό κομμάτι!
...κι εγώ, ψάχνοντας -ως συνήθως-
για εντυπώσεις...
είδα (!!!)
στη δεύτερη φωτογραφία σου ένα... λιονταράκι να ξαπλώνει στην αμμουδιά,
μόνο που το ...περιόρισες με την γραμματοσειρά σου...

....

Μη μου πεις ότι βλέπω φαντάσματα...
αύτά βλέπω και
με τα ...
"χαράτσια" που βάζουν και στο αγροτόσπιτό μου...
και με τα της "ΔΕΗ" και του νερού...

Σου είπα και στο τηλέφωνο
να ενωθούν όσοι ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ απο αδικίες παρόμοιες, να διαμαρτυρηθούν εγγράφως στο Προξενείο μας,
-Ευτυχώς που μας στέλνουν άξιους...-
για να καταλήξουν
στην Κυβέρνηση...
αλλως
φωνή βοώντος εν τη ερήμω...
Είναι 12.30 ...πάω για ύπνο,
Φίλησέ μου την Ορτανσία σου,
Υιώτα-Δημήτρης

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ Γαβρίλη μου!!!
Το κείμενό σου,όπως πάντα, γλαφυρό και γεμάτο συναίσθημα.
Εκείνο "το άλεσμα του ανέμου",πολύ μ αρεσε!!!Αυτές οι αναμνήσεις εύχομαι να σε συντροφεύουν τρυφερά μέχρι το επόμενο Καλοκαίρι που περιμένω να μας ξανάρθεις...και φυσικά συμφωνώ με την Ορτανσία οτι τα πετραδάκια ήταν τα πιο καλοδεχούμενα απο την ιδιαίτερη Πατρίδα!
Πάντα με την αγάπη μου
Χαρά

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,

Αυτά που γράφω δεν είναι παράπονα αλλά κατοπτρίζω τις εντυπώσεις όπως τις έζησα στο Χωριό μου.
Μια από αυτές είναι και το Άλεσμα του Ανέμου, από την πράσινη τεχνολογία τις Ανεμογεννήτριες, πάνω απ το κεφάλι μου μια που γεννήθηκα σε ορεινό μέρος. Μετά Είναι αυτό το έλα Αύριο στις γραφειοκρατικές υπηρεσίες, οι οποίες σε στέλνουν από τον Αννα στον Καϊάφα, μα και οι δικτατορικές αποφάσεις των ιθυνόντων οι οποίοι κινούν τα νήματα της λέξης τεκμήριο άκουσον, άκουσον και το πόσα πρέπει να έχεις στην τσέπη σου για να είσαι ιδιοκτήτης ενός δίκυκλου π.χ.

Αλλά πάλι σκέπτομαι ίσως να τα βλέπω αυτά μόνο εγώ, ένεκα που δεν έχω πείρα από την ζωή εκεί ή από τις ακριβές επιβεβαιώσεις για κάθε τι οι οποίες λήγουν σε 60 μέρες.
κανονικά σύμφωνα με το πνεύμα που επικρατεί θα πρέπει να μας ζητούν επιβεβαιώσεις ότι είμαστε ζωντανοί και δεν είμαστε Ζόμπι

Όμως δεν υπάρχει άκρη οπότε χάνω τα λόγια μου.
Νάσαι καλά
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα αγαπητή μου Υιώτα, σε παραδέχομαι με αυτό που γράφεις: (στη δεύτερη φωτογραφία σου ένα... λιονταράκι να ξαπλώνει στην αμμουδιά,
μόνο που το ...περιόρισες με την γραμματοσειρά σου...)
Πράγματι η πέτρα αυτή παρομοιάζει σαν ξαπλωμένο λιοντάρι, αυτά τα βλέπεις με τα μάτια της ψυχής σου, αν και στη Παραλία αυτή κατεβαίνω για μπάνιο πάντα από τότε που ζούσα στην Ελλάδα μικρός ποτέ δεν το είχα προσέξει.

Για τα άλλα ας τα αφήσουμε όπως έχουν γιατί δεν υπάρχει άκρη
Σε ευχαριστώ

χαιρετισμούς και καλή υγεία Δημήτρη κι όλους σας

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλό Μήνα, καλή Εβδομάδα αγαπητή μυ Χαρά.

Στη σιγαλιά της νύχτας όταν από μακριά ακούοντες αλυχτίσματα σκύλων, που και που κανένα λυπητερό κελάδημα Γκιώνη συντροφεύουν την σιγαλιά ο απαλός θόρυβος από το άλεσμα, Τι αλέθουν; μα τον άνεμο παράγοντας ηλεκτρική ενέργεια κοινώς ρεύμα, τα κέρδη αν υπάρχουν από αυτά όχι δεν πάνε στους κατοίκους του χωριού, αλλά ξέχασα το βουνό δεν θεωρείται τεκμήριο ή ιδιοκτησία κανενός μας.

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

... αυτό που γράφεις: (στη δεύτερη φωτογραφία σου ένα... λιονταράκι να ξαπλώνει στην αμμουδιά,
μόνο που το ...περιόρισες με την γραμματοσειρά σου...)
Πράγματι η πέτρα αυτή παρομοιάζει σαν ξαπλωμένο λιοντάρι, αυτά τα βλέπεις με τα μάτια της ψυχής σου, αν και στη Παραλία αυτή κατεβαίνω για μπάνιο πάντα από τότε που ζούσα στην Ελλάδα μικρός ποτέ δεν το είχα προσέξει. ΓΠ "

Γιαυτό ...έχουμε τους φίλους,

Γαβρίλη μου,

να παρατηρούν εκείνα που άλλοι προσπερνούν...
Φιλιά,

Υιώτα
"αστοριανή",
Γουέστμπερυ,
ΛΙ

Μηθυμναίος είπε...

Ξέρω τα πόσα τράβηξες από τα προβλήματα και τις δυσκολίες που μας φορτώνει, όλο και περισσότερο, η πατρίδα, όμως όλα μπορείς να τα ξεχάσεις με όλες αυτές τις όμορφες και γλυκές νοσταλγίες που τόσο απλά πράγματα σου χάρισαν στις διακοπές σου.
Άφησέ τα στην άκρη και μείνε με τις σκέψεις σου.
Τι πιο ωραίο!

Καλή εβδομάδα, φίλε μου και καλό μήνα!

pylaros είπε...

Καλό μήνα φίλε μου Στράτο, Σεπτέμβρης πια!
Ναι, μάλιστα Las experiencias del viaje son Unicas peró περίμενα έναν πιο δίκαιο τρόπο αντιμετώπισης των διάφορων γραφειοκρατικών προβλημάτων που εγώ Δεν δημιούργησα, ούτε καν ήξερα ότι υπάρχουν
με κάνουν και χάνω την ηρεμία μου,

Λέω ας το ξεχάσω αλλά εφόσον δεν τελείωσα δεν θα με αφήνει να κοιμούμαι εν ΕΙΡΗΝΗ.

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, σήμερα εδώ έχουμε μια ζέστη ανυπόφορη
πάντα με την αγάπημου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ευχαριστώ σε αγαπητή μου Υιώτα,

Ναι με τα μάτια της ψυχής παρατηρούμε εκείνα που οι άλλοι προσπερνούν

χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ

nikol είπε...

Καλό μήνα Γαβριήλ!!! Αλήθεια που να γνώριζες πόσο αλλάζουν μέρα με τη μέρα τα δεδομένα στην Ελλάδα!!!
Ομως όπως γλαφυρά τα έγραψες όλα , δυνατά μέσα σου κράτα την έντονη παρουσία της μάνας , των πέτρινων χρόνων και των νερών που σε δρόσιζε τα καλοκαίρια !!
Με εκτίμηση

pylaros είπε...

Καλό μήνα, καλό Φθινόπωρο αγαπητή μου Νικόλ,

Όπως καταλαβαίνεις για εμάς που ζούμε στα ξένα η εντύπωση της πατρίδας μας el recuerdo σταμάτησε την στιγμή της εξόδου από την πατρίδα.
ο κόσμος προχωρά μοντερνίζεται, αυτά που υπήρχαν χθες δεν υπάρχουν σήμερα, αυτά που θυμόμαστε los valores δεν ισχύουν πια σήμερα.
Είναι οξύμωρο εμείς του εξωτερικού να επιμένουμε σε μια νοσταλγική επίσκεψη-επαναπάτριση που δεν υπάρχει. Αυτό λέει η κρύα και ωμή λογική. και είναι σωστό
Όμως δεν μπορούμε να μην ακούμε την φωνή της καρδιάς, την φωνή των ονείρων, την ψυχική αγαλλίαση που μας δίνει η σκέψη ότι θα ξαναβρεθούμε στο μέρος που γεννηθήκαμε, χωρίς να θέλουμε να το πιστέψουμε ότι Σήμερα αυτό είναι μια Ουτοπία.

Ευχαριστώ
με εκτίμηση
Γαβριήλ

nikol είπε...

Δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου , αφού και οι γονείς μου όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα έτσι την περιέγραφαν , αλλιώς άφησαν τη χώρα και άλλα ξενόφερτα βρήκαν !!!!

pylaros είπε...

Συμφωνώ μαζί σου 100%

Όμως για να το καταλάβεις θα πρέπει να έχεις ζήσει στα ξένα.


χαιρετώ σε
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλό σου μήνα, καλό φθινόπωρο φίλε Σκτρουτζάκο

ευχαριστώ

Γαβριήλ