Βρόχινες Μέρες.

Βρόχινες μέρες,   

Βρέχει, ο αέρας χτυπά την βροχή στα κεραμίδια, προσπαθεί να μπει απ το ανοιχτό παράθυρο, είναι χάραμα σηκώνομαι  απ’ το καναπεδάκι  εκεί όπου ξαπλώνω πάντοτε νιώθοντας το προσωρινό της παρουσίας μου σε τούτη τη γωνιά της γης.   Κλείνω το παράθυρο, σκοτεινιάζει το δωμάτιο, οι βροντές ακούγονται λες και ο Θεός σκίζει τα βρακιά του, (έτσι έλεγε η νόνα  μου.)

Η   μοναξιά μου στο μέρος που γεννήθηκα  κάνει  παρέα με την βροχή, τον  ήλιο, τις  πέτρες, τα βουνά, το χώμα, την καταγάλανη θάλασσα τα βότσαλα που την πνίγουν, με τον  νυχτερινό ουρανό που σαν πολυέλαιος κρεμά τα αστέρια στο στερέωμα και με τη φωνή του γκιώνη τη νύχτα να μου κρατά συντροφιά.

Κοιτώ  την νύχτα τον κατασκότεινο ουρανό μετρώντας τ’ αστέρια περιμένοντας κάποιο να πέσει να του ζητήσω  μια χάρη έτσι όπως έκανα μικρός πιστεύοντας στα παραμύθια, αυτά που μου έλεγε η νόνα μου, κάποιο παιδάκι είδε ένα αστέρι να πέφτει και φώναξε χαρούμενο: Θέλω  χίλια, χίλια, εννοώντας δραχμές,  αμέσως τα χείλη του άρχισαν να μεγαλώνουν κι εγώ ξεκαρδιζόμουν στα γέλια.

Σήμερα θέλω να μιλήσω να πω κάτι, να εκφράσω ένα αααα!!!  Ν’ ακούσω δίπλα  μου μια άλλη φωνή.   Όμως γύρω μου δεν υπάρχει κανένας, βλέπω μια τράπουλα παρατημένη, σκονισμένη  εκεί στην άκρη σ’ ένα παλιό σκοροφαγωμένο (κουβέρκι) συρτάρι, την παίρνω στα χέρια μου, την ανακατεύω,  ας ρίξω μια πασιέντζα ίσως να με βοηθήσει να ξαναβρώ το είναι μου. Φιγουράρουν  μπροστά μου Άσοι, Ρηγάδες Ντάμες Βαλέδες,  τους βάζω στη σειρά φτιάχνω ετερώνυμα ζευγάρια, μαύρα και κόκκινα, τα καταφέρνω να μου βγει, φωνάζω ενθουσιασμένος. Σε  μια στιγμή κοιτώντας τον άσσο κούπα  φάνηκε μπροστά μου το Μπαρ «Άσσος Κούπα,» ένα τρίγωνο κατασκεύασμα λίγο πριν το γεφύρι, ήταν εκεί όπου μια βροχερή νύχτα  εμφανίστηκε το μεθυσμένο φάντασμα του Ζόμπι, που όμως ήταν άνθρωπος, που είχε βγει από το μπαρ  αυτόν που το βάρος του αυτοκινήτου τον έστειλε στον άλλο κόσμο.

Μια  ανεξήγητη θλίψη με κυριεύε. Η  μυρωδιά μιας βρεμένης καλοκαιρινής γης γέμισε το δωμάτιο.  Και όμως θυμάμαι που κάποτε η ευτυχία μου ήταν κρυμμένη κάτω από έναν βροχερό ουρανό, θυμάμαι που κάποτε παρακαλούσα το Θεό να βρέξει, θυμάμαι που ο θόρυβος της βροχής στα κεραμίδια μας νανούριζε, αγκαλιασμένους ρουφώντας το νέκταρ της ζωής, ακούγοντας παθιάρικες μελωδίες απ’ το ραδιόφωνο γελώντας, εμείς οι δυο αισθανόμαστε  ότι ο κόσμος ήταν δικός μας.  Θυμάμαι που την νύχτα μες το πυκνό σκοτάδι μούλεγε με τρυφερή φωνή, βρέχει, ακόμα βρέχει, ακόμα μια νύχτα θάμαστε  μαζί κι εγώ αφηνόμουν στο στροβίλισμα της βροχής, στον θόρυβο των  σταγόνων αυτών που μας περιέλουζαν χορεύοντας στην σκεπή τον χορό της νιότης, λες και ήταν μάγισσες της νύχτας.   

«Το βαπόρι μας φόρτωνε ζάχαρη, έτσι όσο έβρεχε τόσο πιο πολλές μέρες μέναμε στο λιμάνι.»

Σήμερα τι έχει απομείνει; Οι καταστάσεις αλλάζουν  το χωριό ερήμωσε  το χθες δεν ξαναγυρίζει, αισθάνομαι ότι ένας άγνωστος κόσμος είναι μπροστά μου, ένας κόσμος που με φοβίζει ότι ένα καινούργιο κατεστημένο με οδηγεί σε μια άβυσσο που δεν έχω ξαναδεί, και είμαι  αδύναμος και απελπιστικά μόνος για να αντισταθώ. Τότε είναι που έρχονται στο νου μου  οι αναμνήσεις, γαντζώνομαι από αυτές σαν τον πνιγμένο όπου πιάνεται απ’ τα μαλλιά  και προσπαθώ να ξαναβρώ    αυτές τις βρόχινες μέρες τότε που παρακαλούσα τον θεό να βρέξει, αυτές τις βρόχινες νύχτες,  τις γεμάτες ευτυχία, αυτές που μας σκέπαζε το χέρι του Θεού

Θα μου πείτε μια ουτοπία; 

Ναι, το ξέρω, αλλά είναι κι αυτό μια  ελπίδα, που σαν μια σπίθα κρυμμένη στην στάχτη το φύσημα του ανέμου της μνήμης, την αναζωογονεί, και σου κρατά  παρέα, από μια περασμένη  πολύχρωμη περιπετειώδη ζωή.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης.
New York