Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Βρόχινες Μέρες.

Βρόχινες μέρες,   


Βρέχει, ο αέρας χτυπά την βροχή στα κεραμίδια, προσπαθεί να μπει απ το ανοιχτό παράθυρο, είναι χάραμα σηκώνομαι  απ’ το καναπεδάκι  εκεί όπου ξαπλώνω πάντοτε νιώθοντας το προσωρινό της παρουσίας μου σε τούτη τη γωνιά της γης.   Κλείνω το παράθυρο, σκοτεινιάζει το δωμάτιο, οι βροντές ακούγονται λες και ο Θεός σκίζει τα βρακιά του, (έτσι έλεγε η νόνα  μου.)
Η   μοναξιά μου στο μέρος που γεννήθηκα  κάνει  παρέα με την βροχή, τον  ήλιο, τις  πέτρες, τα βουνά, το χώμα, την καταγάλανη θάλασσα τα βότσαλα που την πνίγουν, με τον  νυχτερινό ουρανό που σαν πολυέλαιος κρεμά τα αστέρια στο στερέωμα και με τη φωνή του γκιώνη τη νύχτα να μου κρατά συντροφιά.
Κοιτώ  την νύχτα τον κατασκότεινο ουρανό μετρώντας τ’ αστέρια περιμένοντας κάποιο να πέσει να του ζητήσω  μια χάρη έτσι όπως έκανα μικρός πιστεύοντας στα παραμύθια, αυτά που μου έλεγε η νόνα μου, κάποιο παιδάκι είδε ένα αστέρι να πέφτει και φώναξε χαρούμενο: Θέλω  χίλια, χίλια, εννοώντας δραχμές,  αμέσως τα χείλη του άρχισαν να μεγαλώνουν κι εγώ ξεκαρδιζόμουν στα γέλια.
Σήμερα θέλω να μιλήσω να πω κάτι, να εκφράσω ένα αααα!!!  Ν’ ακούσω δίπλα  μου μια άλλη φωνή.   Όμως γύρω μου δεν υπάρχει κανένας, βλέπω μια τράπουλα παρατημένη, σκονισμένη  εκεί στην άκρη σ’ ένα παλιό σκοροφαγωμένο (κουβέρκι) συρτάρι, την παίρνω στα χέρια μου, την ανακατεύω,  ας ρίξω μια πασιέντζα ίσως να με βοηθήσει να ξαναβρώ το είναι μου. Φιγουράρουν  μπροστά μου Άσοι, Ρηγάδες Ντάμες Βαλέδες,  τους βάζω στη σειρά φτιάχνω ετερώνυμα ζευγάρια, μαύρα και κόκκινα, τα καταφέρνω να μου βγει, φωνάζω ενθουσιασμένος. Σε  μια στιγμή κοιτώντας τον άσσο κούπα  φάνηκε μπροστά μου το Μπαρ «Άσσος Κούπα,» ένα τρίγωνο κατασκεύασμα λίγο πριν το γεφύρι, ήταν εκεί όπου μια βροχερή νύχτα  εμφανίστηκε το μεθυσμένο φάντασμα του Ζόμπι, που όμως ήταν άνθρωπος, που είχε βγει από το μπαρ  αυτόν που το βάρος του αυτοκινήτου τον έστειλε στον άλλο κόσμο.
Μια  ανεξήγητη θλίψη με κυριεύε. Η  μυρωδιά μιας βρεμένης καλοκαιρινής γης γέμισε το δωμάτιο.  Και όμως θυμάμαι που κάποτε η ευτυχία μου ήταν κρυμμένη κάτω από έναν βροχερό ουρανό, θυμάμαι που κάποτε παρακαλούσα το Θεό να βρέξει, θυμάμαι που ο θόρυβος της βροχής στα κεραμίδια μας νανούριζε, αγκαλιασμένους ρουφώντας το νέκταρ της ζωής, ακούγοντας παθιάρικες μελωδίες απ’ το ραδιόφωνο γελώντας, εμείς οι δυο αισθανόμαστε  ότι ο κόσμος ήταν δικός μας.  Θυμάμαι που την νύχτα μες το πυκνό σκοτάδι μούλεγε με τρυφερή φωνή, βρέχει, ακόμα βρέχει, ακόμα μια νύχτα θάμαστε  μαζί κι εγώ αφηνόμουν στο στροβίλισμα της βροχής, στον θόρυβο των  σταγόνων αυτών που μας περιέλουζαν χορεύοντας στην σκεπή τον χορό της νιότης, λες και ήταν μάγισσες της νύχτας.   
«Το βαπόρι μας φόρτωνε ζάχαρη, έτσι όσο έβρεχε τόσο πιο πολλές μέρες μέναμε στο λιμάνι.»
Σήμερα τι έχει απομείνει; Οι καταστάσεις αλλάζουν  το χωριό ερήμωσε  το χθες δεν ξαναγυρίζει, αισθάνομαι ότι ένας άγνωστος κόσμος είναι μπροστά μου, ένας κόσμος που με φοβίζει ότι ένα καινούργιο κατεστημένο με οδηγεί σε μια άβυσσο που δεν έχω ξαναδεί, και είμαι  αδύναμος και απελπιστικά μόνος για να αντισταθώ. Τότε είναι που έρχονται στο νου μου  οι αναμνήσεις, γαντζώνομαι από αυτές σαν τον πνιγμένο όπου πιάνεται απ’ τα μαλλιά  και προσπαθώ να ξαναβρώ    αυτές τις βρόχινες μέρες τότε που παρακαλούσα τον θεό να βρέξει, αυτές τις βρόχινες νύχτες,  τις γεμάτες ευτυχία, αυτές που μας σκέπαζε το χέρι του Θεού
Θα μου πείτε μια ουτοπία; 
Ναι, το ξέρω, αλλά είναι κι αυτό μια  ελπίδα, που σαν μια σπίθα κρυμμένη στην στάχτη το φύσημα του ανέμου της μνήμης, την αναζωογονεί, και σου κρατά  παρέα, από μια περασμένη  πολύχρωμη περιπετειώδη ζωή.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης.
New York

12 σχόλια:

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Φίλε Γαβρίλη είσαι ασυναγώνιστος. Ακόμα και τις πιο άσχημες στιγμές της ζωής μας εσύ καταφέρνεις να τις ζωγραφίζεις όμορφες.
Νάσαι καλά.

Αστοριανή είπε...

12.41, με φεγγάρι φορτωμένο άσπρα σύννεφα...
Λες να το κοιτάζεις κι εσύ...;;;

Ρομαντικές σκέψεις, καλογραμμένες ευαισθησίες...

Δεν είσαι μόνος σου.

Καληνύχτα-Καλημέρα (ξέρω πάς νωρίς για ΄υπνο...)

Φιλί στην Ορτανσία σου,
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Μοναδικής ευαισθησίας, φίλε μου, τα αποτυπώματά σου… Λόγια ζεστά σαν την καρδιά σου κι ας μιλάς για βροχή.

Σου στέλνω μια χαμογελαστή καλημέρα κι ας έχει ολόγυρα συννεφιά.

Katerina V *Pause blog* είπε...

Πραγματικά πόσο συμφωνώ με το πρώτο σχόλιο..

Γράφετε για αλήθειες που πονάνε και τις ντύνετε με τόση αξιοπρέπεια και τρυφερότητα. Τουλάχιστον αυτό εισέπραξα..
Είμαι από αυτούς που όχι μόνο ελπίζουν αλλά παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο.. Και νιώθω απόλυτα όσα γράψατε..

Καλό απόγευμα!

nikol είπε...

Οι βρόχινες αναμνήσεις σου καλέ μου φίλε ακόμα ένα δείγμα της ευαισθησίας σου με άφησαν να δω κομμάτι της ψυχής τότε και θα συμφωνήσω μαζί σου οι άλλοτε γεμάτες μέρες σου είναι ο πολύτιμος ΄΄χρυσός΄΄ σου που τον κουβαλάς και τον σκορπίζεις απλόχερα!!!!Με τόσες αναμνήσεις δεν υπάρχει μοναξιά !!!
Καλό σου βράδυ!!!!

Μαριάνθη είπε...

Υπέροχο το κείμενό σου αγαπητέ μου Γαβριήλ. Σε ευχαριστώ για την αναγνωστική απόλαυση που εισέπραξα.
Καλό φθινόπωρο.

pylaros είπε...

Κλησπέρα φίλε Ντένη, Αυτό που έγραψες μου άρεσε πολύ (Ακόμα και τις πιο άσχημες στιγμές της ζωής μας εσύ καταφέρνεις να τις ζωγραφίζεις όμορφες)


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Πράγματι η προς το Φεγγάρι εξομολόγηση είναι το βότανο της ψυχής εκεί όπου υπάρχει το βάθος της αγάπης.

χαιρετισμούς Δημήτρη

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο σε ευχαριστώ για την χαμογελαστή σου καλημέρα, είναι κάτι που το χρειαζόμουνα


Χαιρετώ σε
Γάβο

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα,
μου άρεσε το σχόλιό σου (Είμαι από αυτούς που όχι μόνο ελπίζουν αλλά παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο)
Αυτό εννοεί ελεύθερο νου που βλέπει μακρυά
σε μια ανθρωπότητα χωρίς σύνορα
ευχαριστω πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγσπητή μου Νικόλ αυτό που έγραψες με σκλαβώνει: (Με τόσες αναμνήσεις δεν υπάρχει μοναξιά !!!)
Είναι τόσο αληθινό, τόσο αυθεντικό ώστε μου είναι αδύνατον να τις ξεχάσω αφού κι αυτές είναι ένα μέρος της ίδιας μου της ζωής.

Εδώ και λίγο καιρό είχα πάει να επισκεφθώ τον γιατρό μου, του παραπονέθηκα για αϋπνία και τι μπου απαντά,
Πρέπει να ξεχάσεις ποιος ήσουνα κάποτε, θα κοιτάς μόνο το παρόν ,
Όμως είναι αδύνατον να ξεχάσω, θα είναι μια προδοσία στον ίδιο μου τον εαυτόν, εξ' άλλου είναι μέρος της ζωής μου, αφού αυτές με έπλασαν (οι μνήμες)

Ευχαριστώ πολυ

Με εκτίμηση

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη Welcome Back όπως λένε σε τούτη εδώ την χώρα.

Ευχαριστώ πολύ για ην επίσκψή σου και για τα καλά σου λόγια

με αγάπη
Γαβριήλ