Επέτειος

Υπάρχουν κάποιες ημερομηνίες οι οποίες μένουν αξέχαστες για τον κάθε ένα μας,  μία από τις πολλές αυτές ημερομηνίες  είναι για εμένα η 11 Σεπτεμβρίου 2001, η χθεσινή ημέρα.

Όχι γιατί έχω κάνα πύργο και μου τον γκρέμισαν, ούτε γιατί πέσανε έξω οι business που δεν είχα, ούτε έχω. Απλούστατα την μέρα εκείνη έτυχε να υπερίπταμαι πάνω από τον Ατλαντικό ωκεανό με κατεύθυνση τη Νέα Υόρκη, όπου επειδή ήταν τα γενέθλια της εγγονής μου με περίμεναν να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το happy birthday    και να κόψουμε το κέικ.

          

Πετάγαμε πάνω απ τον Ατλαντικό Ωκεανό, πριν λίγες ώρες είχαμε αφήσει πίσω μας τις βόρειες ακτές της Γαλλίας, το αεροπλάνο της ALITALIA προορισμός Νέα Υόρκη, οι επιβάτες Ιταλοί και πολύ ολίγοι Έλληνες. .

Ξάφνου ακούστηκε έτσι απότομα η φωνή του πιλότου, κάτι είπε στα Ιταλικά που δεν κατάλαβα, μετά το επανέλαβε στα Αγγλικά που ίδρωσα για να καταλάβω. Πήραμε διαταγή να γυρίσουμε πίσω στην Ευρώπη, στην Ρώμη. Έκανε  λοιπόν στροφή, ένας πανικός κατέλαβε τους επιβάτες οι  περισσότεροι πετάχτηκαν όρθιοι,  μερικοί  έλεγαν ίσως να υπάρχει βόμβα, κινητά τηλέφωνα ανοίχτηκαν, κάτι κορίτσια φαινόταν φοιτήτριες όρθια φώναζαν, μιλούσαν Αγγλικά, Ιταλικά, σηκώθηκα κι εγώ όρθιος, ο πανικός μας είχε παραλύσει, τότε μου ήρθε μια κρύα λογική και την είπα στους συνεπιβάτες μου. Αν ήταν βόμβα θα πηγαίναμε στο πιο κοντινό αεροδρόμιο κάπου στη Γαλλία, άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

Φθάνοντας στην  Ρώμη κατά τις 11 νυχτερινή συνάντησα ένα ένα χάος, γεμάτο το αεροδρόμιο αστυνομικούς, έκανα μια κουτή ερώτηση,

Εδώ που με φέρατε που θα πάω;

Για να πάρω μια κουτή απάντηση,

-Να πας στο προξενείο σου…

Κανένας δεν μας έλεγε το λόγο γιατί γυρίσαμε, μόνο ότι δεν μπορούσαμε να αναχωρήσουμε για τη Νέα Υόρκη.

Ξαναπήγα στην Αλιτάλια απαίτησα να φύγω από τη Ρώμη, πράγματι με έβαλαν σε ένα αεροπλάνο αυτά DC9 που έχουν τρεις μηχανές στο τελευταίο κάθισμα εκεί αποκάτω από την μηχανή όπου κάθονταν οι αεροσυνοδοί.

Φθάσαμε Αθήνα ήταν περίπου μεσάνυχτα, πετάχτηκα έξω, πήρα το λεωφορείο για το Σύνταγμα κι από εκεί με τα πόδια σε ένα μικρό ξενοδοχείο στην Πλάκα όπου πήγαινα τακτικά, το Άνταμς.

Στο μπαρ είχαν την τηλεόραση, κόσμος πολύς παρακολουθούσε την καταστροφή των Διδύμων, κοίταξα το ρολόι μου ήταν σχεδόν δυο μετά τα μεσάνυχτα, της επόμενης ημέρας 12 Σεπτεμβρίου απίστευτο, μετά πήγα σε δωμάτιο, κοιμήθηκα λίγο, 7 το πρωί πήρα ταξί για τον σταθμό λεωφορείων Κηφισού, αργά το απόγευμα ήμουν στην αγκαλιά της Κεφαλονιάς, όπου πέρασα ακόμα 15 μέρες περιμένοντας σειρά….

Είναι η ημερομηνία όπου άλλαξαν όλα τα μέτρα ασφαλείας στα αεροπορικά ταξίδια, αιτία το γκρέμισμα των Διδύμων... 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης