Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Ο Αρχιτέκτων


Ο κόσμος είναι ένα βιβλίο, αυτοί που δεν έχουν ταξιδέψει, έχουν διαβάσει μόνο μια του σελίδα.
Άγιος Αυγουστίνος

 Γενάρης 2015  έξω χιονίζει  θυμήθηκα ότι σαν ετούτο τον μήνα δηλαδή στις 18 Ιανουαρίου  2008 πρώτο έγραψα σε μια δική μου Ιστοσελίδα το κοινό ονομαζόμενο ΜΠΛΟΓΚ, το Pylaros που με την βοήθεια φίλου δημιουργήσαμε.
Έκτοτε πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια, οι δημοσιεύσεις μου έφτασαν σε   αριθμό  494  είτε  είναι άρθρα είτε διηγήματα είτε  αφηγήματα. Όποιος θέλει διαβάσει ή να δει  μπορεί να έχει πρόσβαση κάνοντας κλικ στα προηγούμενα χρόνια.
Και το σπουδαιότερο χωρίς λογοκρισία από κανέναν άρα η ιστοσελίδα του κάθε ενός μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής του.  Χαίρομαι τόσο!!!
Αποτίνω φόρο τιμής  σε αυτόν τον καθρέφτη της ψυχής μας  όπου μας δίνει την ευκαιρία να γράφουμε όπως λένε λατινικά το alter ego το άλλο μας εγώ αυτό που κρυμμένο μέσα μας ξεσπαθώνει κι εμφανίζεται στον κόσμο στην κοινωνία σαν δυο διαφορετικά ΕΓΩ που όμως είναι ένα. 
Ξαναδημοσιεύω το πρώτο μου άρθρο της 18 Ιανουαρίου 2008 θέλοντας να ευχαριστήσω όλους τους φίλου-ες κι επισκέπτες που κατά κάποιον τρόπο συνέβαλλαν  με τα σχόλιά τους στην εμψύχωση του γράφοντος για την συνέχισή του. 




                                      Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ

Διαμαρτύρομαι για την αδυναμία του πνεύματος,
διαμαρτύρομαι για τη βασανιστική κατάσταση,
του να υπάρχεις σωματικός σε μια κοινωνία ξένη
και ψυχικώς στον τόπο που γεννήθηκες κι ας έχει αυτός αλλάξει.
Zητώ την τιθάσευση της άγριας νοσταλγίας μου.
Ζητώ να πάψω να είμαι ο αιώνιος ξένος σε κάθε γωνιά της γης.
Ζητώ την ελευθερία του πνεύματος, να αισθάνομαι πολίτης του κόσμου.

Κάποτε σ' ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι, πνιγμένο στην τροπική
βλάστηση της οροσειράς Σιέρρα Μάδρε της Κεντρικής Αμερικής,
μου σύστησαν τον εισαγγελέα του χωριού.
-«Από πού είσαι;» Με ρώτησε.
-«Έλληνας,» του είπα.
Η έκπληξή του ήταν μεγάλη, με κοίταζε και δεν πίστευε στα μάτια του.
-«Δηλαδή απόγονος του Σωκράτη;»
«Ναι,» του απάντησα.
Μ' έπιασε από το μπράτσο, μου έσφιξε το χέρι, λες και βρήκε ένα χαμένο θησαυρό.
«Θέλω να συζητήσουμε εμείς οι δυο μας.» μου είπε.

Αισθάνθηκα σαν ένας πολίτης του κόσμου,
ελεύθερος σε μια πνευματική και πολιτιστική ελληνική παγκοσμιότητα,
που υπάρχει και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα.
Αλλά η νοσταλγία δεν έπαψε ποτέ να με τυραννά,
είναι η τιμωρία του τόπου μου,
προς τον εαυτό μου επειδή τον άφησα κι έφυγα.

Τώρα ατενίζοντας τα περασμένα
και φθάνοντας σχεδόν στο τέλος του σκληρού μου δρόμου,
έπαψα πλέον να διαμαρτύρομαι,
γιατί κατάλαβα ότι εγώ ήμουν ο αρχιτέκτων
του δικού μου πεπρωμένου.


Γαβριήλ Παναγιωσούλης

14 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...Εσύ ...και η Μοίρα!
Οι δυο μεγάλοι αντίζηλοι...

Κι άλλα τόσα χρόνια, με υγεία,

Γαβρίλη μου.

Υιώτα

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Στ΄αλήθεια πάρα πολύ καλό το πρώτο σου έργο. Ήταν τότε που σαν Έλληνες μας υπολόγιζε όλος ο κόσμος.
Νάσαι καλά φίλε και συνέχιζε να δημιουργείς.

airis είπε...

Εύχομαι να γράφεις για πολλά χρόνια ακόμα αγαπητέ Γαβριήλ.
Πολύ όμορφο το ξεκίνημα σου!
Την καλημέρα μου από την πατρίδα :)

pylaros είπε...

Η μοίρα κι εγώ, έτσι πάει!

Ωραία το λες: Οι δυο μεγάλοι αντίζηλοι...

Σκέπτωμαι σήμερα τι με περιμενει, το ξεχιόνισμα και είναι πολύ,

ευχαριστώ,
χαιρετισμούς Δημήτρη
χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Έτσι από περιεργεια κύταξα τα παλιά μου άρθρα και είδα ότι είχα αρχίσει τον Γενάρη του 08

Το χιόνι όμως που περιμένει στην αυλή και πεζοδρόμιο να καθαριστεί με το φτυάρι,
δεν έχω μηχανή και να είχα που θα πέταγα το χιόνι εφόσον σου απαγορεύουν να το πετάξεις στον δρόμο;

Ευχαριστώ
κουράγιο και υγεία

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Ευχαριστώ για τις ευχές σου,

Το ξεκίνημά μου το είχα ξεχάσει έως από περιεργεια λέω ας πάω να δω τι έγραφα κάποτε...
ευχαριστώ
Χαιρετισμούς από μια παγωμένη και χιονισμένη Νέα Υόρκη

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Γύρισες έμμεσα κι εμένα πίσω, Γάβο, 18 Ιανουαρίου του 2008… Η πρώτη ανάρτηση και το Πύλαρος γεννιόταν…
Το «Αρχιτέκτων»… έχει τη σημασία και το συμβολισμό του.

Με τιμά η αναφορά σου… χαίρομαι πολύ που εσύ παραμένεις ακόμη…

pylaros είπε...

Γράφεις φίλε μου: Η πρώτη ανάρτηση και το Πύλαρος γεννιόταν…

κανονικά θα έπρεπε να κάναμε γενέθλια με τούρτα και κεράκια αλλά τα αφίνω για του χρόνου!

Ξέρεις ο άνθρωπος πολύ δύσκολα αλλάζει, παραμένει ο ίδιος έτσι όπως άχισαμε

Ευχαριστώ

με αγάπη

Γαβριήλ

nikol είπε...

Αλήθεια αλλιώς ονειρευόμαστε και αλλού η ζωή μας πάει !!El destino !!! Quien save!!!!!Μα η νοσταλγία είναι εκείνη που κρατά ζωντανές μνήμες όπου και αν πας !!! Εκείνο που ξέρω αγαπητέ μου φίλε είναι ότι οι αναρτήσεις σου είναι πάντα περιεκτικές και μέσα από το δικό σου οδοιπορικό ταξιδεύουμε και εμείς!!Να είσαι καλά !!!και κοντά μας

Δημήτρης Τ. είπε...


Αισθηματία φίλε μου Γαβρίλη υγίεναι και χαίρε!

Το τελευταίο πεντάστιχο από τον «Αρχιτέκτονά σου» τα λέει όλα και προβάλλει την πικρή αλήθεια, ότι πράγματι οι βασικοί οικοδόμοι της ζωής μας είμαστε εμεἰς οι ίδιοι!
Φυσικά οι διάφορες καταστάσεις που αρμενίζουμε στον βίο μας παίζουν κι'αυτές τον ρόλο τους αλλά τελικά εμείς αποφαζίζουμε για που θα βάλουμε πλώρη και που θα ρίξουμε άγκυρα και που θ'αράξουμε!...
Αλλωστε το λέει κι’ ο σοφός λαός: «Όπως στρώνεις το κρεββάτι σου ἐτσι θα κοιμηθείς»!
Πάντως σου συνιστώ να μην αφήνεις τις νοσταλγίες σου να σε κυνηγούν σαν ερινύες από το παρελθόν διότι τώρα είσαι πολίτης όλου του κόσμου, με τέτοιες εμπειρίες που δεν ξέρεις αν ποτέ θα τις αποκτούσες κλεισμένος στον τόπο που πρωτοείδες το φως του ήλιου. . .
Εσο υπερήφανος για ό,τι έχεις κατωρθώσει και εξακολούθησε να μας χαρίζεις τα απλά αλλά και τόσο βαθυστόχαστα πονήματά σου!

Να είσαι καλά.
Με φιλική αγάπη,
Δημήτρης

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,

Ήταν κι αυτή η γνωριμία μου με τον εισαγγελέα μιας πόλης που κράτησε αρκετά μέχρι που μια νέα κυβέρνηση τον μετάθεσε,
Όπως καταλαβαίνεις στα κράτη αυτά τα ενδιαφέροντα της πλειοψηφίας των κατοίκων είναι τοπικού χαρακτήρα μα και ποδοσφαιρικά.
Σπάνια θα συναντήσει κάποιος έναν μορφωμένο ακαδημαϊκά ώστε να μπορέσεις να συζητήσεις για την προέλευση του δυτικού πολιτισμού...

Ευχαριστώ πολύ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Δημήτρη, όπως λες κι εσύ το τελευταίο πεντάστιχο, τα λέει όλα.

Πάντως οι μνήμες μιας άλλης εποχής και κυριότερα αυτές που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τις Ελληνικές μνήμες και παραδόσεις που για 22 ολόκληρα χρόνια αρμένιζα όπως τις θυμούμαι σήμερα κλεισμένος σε μια χειμωνιάτικη θαλπωρή, μια πλατιά όψη της υφηλίου. a wide view of the universe

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ PYLAROS ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΓΙΑΤΙ ΧΑΡΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
χαθήκαμε,
Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου

Σε είδα στο Τοίχο σου Φ.Μ. και σου έγραψα

χαιρετισμούς σε οικογένεια
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ