Ξύπνησα έτσι
βαρύθυμος, το κρύο έξω τσουχτερό υπό το μηδέν, χιονίζει δεν είναι να βγεις
εκτός αν έχεις ανάγκη.
Έφτιαξα έναν
νεσκαφέ με γάλα ζεστό χωρίς ζάχαρη, έτσι όπως μου αρέσει πικρός και κατέβηκα
στο υπόγειο. Εκεί έχω μια φωλιά καθεαυτό δική μου, εδώ δεν με πειράζουν ούτε θεοί ούτε διάολοι
που λέει μια παροιμία, έχω λοιπόν το γραφείο μου τον υπολογιστή μου με την
πολύχρωμη μεγάλη οθόνη, την αναπαυτική καρέκλα μου ένα σωρό χαρτιά πεταμένα εδώ
κι εκεί εφημερίδες, περιοδικά, λεξικά ακόμα και εκτυπωτή με όλα τα κομφόρ.
Τραβώ μια
ρουφηξιά καφέ, τραβώ μια δεύτερη συνήλθα. Ανοίγω το ιντερνέτ απόλυτη σιωπή,
όλοι σωπαίνουν παράξενο σκέφτηκα, θα πρέπει να έχουν ο κάθε ένας τις δικές του
στενοχώριες, τα δικά τους προβλήματα.
Κατανοητό και
σεβαστό!
Προσπαθώ κάτι
να ξεστομίσω, έτσι να γράψω, να πω κάτι, έλα όμως που η ριμάδα η έμπνευση έχει
κολλήσει λες και είναι δίσκος των 78 στροφών που παίζει σ’ ένα ξεκούρδιστο χειροκίνητο γραμμόφωνο, από αυτό που κάποτε
πρωτο-άκουσα τη φωνή της Σοφίας Βέμπο!
Σκέπτομαι πως
άλλαξε η μαμά Ελλάδα, ο κόσμος, τα γούστα, οι εποχές μοντερνίστηκαν κι εγώ να
επιμένω να γράφω και ναι αφηγούμαι λες και είμαι ένα άτομο προερχόμενος απ το λυκόφως μιας άλλης εποχής, που όμως είμαι, ένας που δεν χωρά στην σημερινή κοινωνία, που όμως
είναι η φυσική αληθινή ροή της ζωής.
Και το πιο
παράξενο όταν ήμουν μικρός νόμιζα τους γονείς μου παλαιομοδίτες, ότι δεν
μπορούσαν να καταλάβουν την δική μου γενιά, τα γούστα μου, δεν μπορούσαν να
καταλάβουν τις θεωρίες μου, την ισότητα των φύλων την ελευθερία του έρωτα, της αγάπης, τη
κατάργηση της προίκας, έστω κι ας ήταν πιο μορφωμένοι από εμένα, αυτοί είχαν
βγάλει το σχολαρχείο, ενώ εγώ το δημοτικό.
Όμως φτάνοντας
στο τέλος της διήγησής μου και βλέποντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται, κατάλαβα
ότι η ζωή μας είναι σαν σφαίρα που
γυρίζει πάντα θα υπάρχουν καινούργια βλαστάρια καινούργια γενιά και πάντα θα
κάνουνε τα ίδια λάθη.
Αλλά έτσι
είναι φτιαγμένη η φύση, η ζωή μας, το αναπάντεχο, το απρόοπτο όλα έχουν την
χάρη τους.
Το πιο δύσκολο είναι να
αλλάξει ο άνθρωπος, δηλαδή ν’ αλλάξει ο χαρακτήρας του, παραμένει ο ίδιος έστω
κι ας έχει αλλάξει περιβάλλον, φίλους,
γλώσσα, χρώμα μαλλιών, ρυτίδες, επιδερμίδα, ρούχα με γραβάτες ή όχι. Ακόμα και μαθαίνοντας
την γνώση της τελευταίας ψηφιακής ηλεκτρονικής εφεύρεσης, των υπολογιστών, το ιντερνέτ
κι
ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός. Και μια και
συζητάμε για την ταχύτητα του φωτός άκουσα στα νέα ότι κάποιος κατόρθωσε να
επιβραδύνει την ταχύτητα αυτή.
Ότι και να
συμβαίνει γύρω του, δεν επηρεάζει τον ανθρώπινο
χαρακτήρα, παραμένει ο ίδιος…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
12 σχόλια:
Αγαπητέ Γαβριήλ, με συγκίνησαν οι σκέψεις σου και οι προβληματισμοί σου. Τώρα πια , έχοντας δει το ντοκιμαντέρ κι εσένα να μιλάς και να μοιράζεσαι την ιστορία σου καταλαβαίνω περισσότερα για σένα!
Χαίρομαι αφάνταστα για την τα παιχνίδια της τύχης να πω;
Αξιέπαινος για όλα όσα έχεις καταφέρει. Λες ότι τελείωσες το δημοτικό. Τα γραπτά σου δείχνουν όμως ένα 'άνθρωπο που δεν σταμάτησε εκεί!
Που εξελίχτηκε. Ο τρόπος που επικοινωνείς στα σχόλια σου , ή στο μέιλ δείχνουν έναν άνθρωπο βαθύτατα μορφωμένο! Με Παιδεία πάνω απ΄όλα!
Ο άνθρωπος δύναται να αλλάξει λέει η επιστήμη μου: μα μόνο μέσα από τη μεγάλη απελπισία. όταν υποφέρει κι αποφασίσει ότι το ξεβόλεμα είναι προτιμότερο από το φόβο του στο άγνωστο. Όταν παίρνει ρίσκα.
Οι περισσότεροι , από φόβο δεν αλλάζουν αγαπητέ Γαβριήλ. προτιμούν το χαρακτήρα τους, έτσι όπως είναι ακόμα κι αν γνωρίζουν πόσο στραβόξυλα δείχνουν έξω γιατί έτσι συνήθισαν κι έτσι τους τους αρέσει.
Αλλάζουν όμως οι μέρες και οι εποχές.....θα έρθει και η άνοιξη. Υπομονή να έχουμε :)))
Την καλημέρα μου από την πατρίδα!
Καλησπέρα φίλε μου.
Για μια ακόμη φορά να σου πω ότι μ΄αρέσει ο τρόπος που απλώνεις τις σκέψεις σου. Με απλά νοήματα δίνεις σ΄αυτόν που σε διαβάζει, την ευτκαρία να ταξιδεύει μαζί σου στις σκέψεις σου.
Πάρα πολύ καλή η ανάρτησή σου.
Νάσαι καλά.
Αγαπητή μου Αριστέα,
Ευχαριστώ για τα τόσα κολακευτικά σου λόγια.
Η ζωή μας προπαντός η ζωή αυτή που μας υποχρεώνει να ζούμε τόσα πολλά χρόνια "εν κινήσει" και η φυσική ροή του ανθρώπου προς το διάβασμα, καλλιεργεί τον νου, μα και η περιέργειά του να μάθει τι εστί άνθρωπος, πια η διαφορά του ανθρώπου από το μέρος που γεννήθηκε, με αυτή του ανθρώπου που συνάντησε στο διάβα του.
Διαφέρουμε σε κουλτούρα σε γλώσσες σε εθνικότητα αλλά δεν σταματάμε να είμεθα άνθρωποι, με τις ίδιες φοβίες, ίδιες αμφιβολίες, αγάπες, μα και ίδιο τέλος, μια ισότητα όπου τρομάζει.
Κάποτε είχα γράψει σε ένα μου βιβλίο μου:
(Όσο πιο πολύ ψάχνω στ' άδυτα
της ανθρώπινης ψυχής, τόσο πιο
πολύ με τρομάζουν οι ομοιότητες.)
και πάλι σε ευχαριστώ, επισκέφθηκα το Συμπόσιο, θα γράψω.
με την αγάπη μου
Γαβριήλ
Γεια σου φίλε Ντένη.
μου άρεσε η φράση σου (απλώνεις τις σκέψεις σου) πράγματι η μια σκέψη φέρνει την επόμενη σαν αλυσίδα συνέχιση συμβάντων ή καταστάσεων μιας περασμένης εποχής αυτήν που έζησα που την συνδέω με την μονότονη σημερινή...
ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
ΩΡΑΙΟΣ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΣ Ο Ο ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!!!
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΛΛΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΒΡΙΣΚΩ ΑΥΤΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ. ΖΩΝΤΑΝΗ, ΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΝΙΩΘΩ, ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΩ!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ!!!!!
Καλημέρα φίλε Γάβο, καθώς σε διάβαζα σε είχα συγχρόνως και σαν εικόνα μπροστά μου…
Σε συνόδεψα στον υπόγειο μικρόκοσμό σου. Στη μοναξιά σου που επιβεβαιώθηκε κι από την «απόλυτη σιωπή» του διαδικτύου. Σκέφτηκα, λοιπόν, πως αν δεν ήταν χειμώνας, αν από την οθόνη σου ξεπρόβαλαν όλα όσα καθημερινά μας βομβαρδίζουν, οι σκέψεις σου θα πήγαιναν περίπατο.
Γι’ αυτό, πολλές φορές, συμβαίνει μέσα στη μοναξιά να αντιμετωπίζουμε
–ενώπιος ενωπίω– τον εαυτό μας και να συνδιαλεγόμαστε μαζί του.
Κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ σε στιγμές που αναγκάζεσαι, όπως γράφω στην τελευταία ανάρτησή μου, να: «Μιλάς μόνος σου κι απαντάς μόνος σου… Συνομιλείς και διαπραγματεύεσαι. Καβγαδίζεις και διαφωνείς… Τα ψέλνεις στον εαυτό σου. Υπερβάλεις… Κι ο λόγος; Να μην μπορεί να σε κρίνει κανένας άλλος».
Εύχομαι από καρδιάς να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
Αγαπητή μου Μαριάνθη,
ναι είναι στιγμές που συγκεντρώνεσαι, στιγμές που αναπολείς, στιγμές που από το κρύο και την παγωνιά, βρίσκεις μια αναγνώριση του εαυτού σου αναγκαστικά κλεισμένος σε μια ζεστή θαλπωρή.
εκεί αντικατοπτρίζεται το παρελθόν, το συγκρίνω με το σήμερα και έγραψα το παρόν.
Ευχαριστώ πολύ,
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Φίλε μου Στράτο,
Την καλημέρα μου από μια πολύ ηλιόλουστη αλλά παγωμένη ατμόσφαιρα το θερμόμετρο δείχνει 13 βαθμούς Φ. που ισοδυναμεί με 14 βαθμούς υπό του μηδέν C.
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα υποχρεωτικώς μένεις μέσα στο σπίτι, άλλωστε τον χειμώνα είμαστε συνηθισμένοι να γυρνάμε γύρω, γύρω λες κι έχουμε τον κουβά με το μαγκάλι όπως κάναμε μικρά παιδιά στην Ελλάδα και όταν κουραζόμαστε καθόμασταν πάλι γύρω απ' το μαγκάλι και λέγαμε παραμύθια.
Σήμερα αφού μεγαλώσαμε συνταξιούχος πλέον δυστυχώς ο κάθε ένας μας φέρνει γύρω, γύρω από τον εαυτόν του. Από το παρελθόν του από τα κάρβουνα ή τα ξύλα που έκαιγαν για να τον ζεστάνουν όταν ήταν μικρός στην Ελλάδα...
Τότε παρατηρεί ότι ο χαρακτήρας του έμεινε ο ίδιος, αν και πέρασε από την σκύλα και την Χάρυβδη.
Γράφεις: (Υπερβάλεις… Κι ο λόγος; Να μην μπορεί να σε κρίνει κανένας άλλος».)
όμως ο κόσμος έχει την δική του ιστορία, και ο κάθε ένας την βλέπει διαφορετικά.
Στο σημερινό περιοδικό του Ε. Κήρυκα έχει ένα διήγημα κάτω από την Λεζάντα ΚΟΙΝΩΝΙΑ:
Κεφάλαιο ΚΑΤΙΝΑ
Η μάστιγα της Διπλανής Πόρτας.
με πηγή (Lady Like)
Con esto quero decir que en nuestra sociedad hay de todo, calumnias, envidias, pero también hay amor, compresión y respeto.
Φίλε σου εύχομαι ένα καλό Σαββατοκύριακο...
Πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ
Φίλοι μου καλοί,
Γαβριήλ καιΣτράτο
"Όλοι μας λίγο πολύ είμαστε ελεὐθεροι κοινωνικοί σκλάβοι..."
Απαξ λοιπόν κι'είμεθα φυλακισμένοι μέσα σ'αυτή την τρελλοκοινωνία είναι καλό που μονολογούμε διότι αυτό τελειωτικά γίνεται τροφή ψυχής και πνεύματος!...
"-Το ενώπιος ενωπίω-" που αναφέρεις Στράτο μου είναι αυτό που γεννά το ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ που όλοι μας το χρειαζόμαστε!
Μη θορυβείστε λοιπόν φίλοι μου.
Μονολογείτε και φιλοσοφείτε κ'ας μην υπάρχουν ακροατές. . .
Το πράττω κάθε στιγμή, μόνον που δεν το αποτυπώνω καθώς το παίρνει ο άνεμος και το συγχωνεύει στο "Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης"
I REST MY CASE
Με την αγάπη μου
ο φίλος σας,
Δημήτρης
Καλώς μας ήλθες φίλε Δημήτρη,
Ναι πρώτα ο καιρός, σύμμαχος της ηλικίας μας, έχουν χτίσει το τείχος του Βερολίνου γύρω μας έτσι δεν έχουμε άλλα διέξοδο από τον μονόλογο.
όμως υπαρχει μια λύση πατώντας τα πλήκτρα μεταφέρουμε τον μονόλογο στην οθόνη, Ε! ωραία αφεύρεση το πληκτρολόγιο με τον υπολογιστή.
και μετά τ' αφήνουμε να κρυώσουν λες και είναι ζεστά σαν το κουρκούτι αυτό με το καλαμποκάλευρο, πουλέντα το λέγαμε στην Κεφαλονιά βρασμένο σε πήλινη κατσαρόλα παδέλα την λέγαμε στο σπίτι.
Μαλώναμε ποιος θα γλύψει την παδέλα ήταν το πιο νόστιμο, όλα αυτά εποχή πολέμου.
Ευχαριστώ φιλε για την επίσκεψή σου
χαιρετισμους Άσπα
με την αγάπη μου
Γαβριήλ
...εκεί αντικατοπτρίζεται το παρελθόν, το συγκρίνω με το σήμερα και έγραψα το παρόν. ...ΓΠ
...γιαυτό είσαι ΠΑΡΩΝ,
Φίλε μου!
κι αυτό έχει τεράστια σημασία.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ,
Καλή συνέχεια στα ...ξεχιονίσματα.
Εδώ, μας χρεώνουν όσο θέλουν, μα
τί να κάνεις όταν
κι οι δύο πόρτες έφτασαν πάνω από το γόνατο...
και η υδραντλία είναι μπροστά στο σπίτι
και θα δώσουν πρόστιμο
αν δεν είναι γύρω γύρω α...χιόνιστη!!!!
Σας φιλώ,
Γιώτα και Δημήτρης,
Γουέσμπερυ, ΛΙ
Καλό μήνα και σε εσάς,
Για ξεχιόνισμα δεν έχω βρει κανέναν μόνος μου ότι κάνω σύμφωνα με το νόμο και το χειρότερο περιμένουν ακόμη χιόνι απόψε.
Χαιρετισμούς Δημήτρη
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου