Το Πανεπιστήμιο της Ζωής

 

                         Οι διαφορετικές φάσεις της Ζωής μας

Στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας υπήρχε ένα άγαλμα στoν σταθμό Central   όπου σήκωνε τα χέρια του ψηλά  με σκισμένες τις σάρκες διαμαρτυρίας για τις ωμότητες των Ναζί. Πάνε πολλά χρόνια πίσω που επισκέφτηκα το μέρος αυτό παρέα με ένα κορίτσι όπου μου εξηγούσε τα καθέκαστα.

                                                                           

Στην Δουνκέρκη της Γαλλίας υπήρχε μια εκκλησία γοτθικού τύπου σχισμένη στα δυο, έκατσα και την χάζευα, ήταν μνημείο,  απομεινάρια του πολέμου.

                                       

   

Στο Ρίο της Βραζιλίας τo άγαλμα του Χριστού από ψηλά μας έριχνε μια ματιά απορίας για την ανθρώπινη εκμετάλλευση.  

                                                               

Σήμερα υπάρχει μια  φωνή που υψώνεται μέχρι ουρανού, είναι η γραπτή  φωνή του κάθε ενός μας που θέλει να περιγράψει τις  βιωματικές του εμπειρίες έτσι όπως τις έζησε, από πρώτο χέρι. Φυσικό είναι η φωνή αυτή να μην είναι η ίδια με του διπλανού μας, μα ούτε και ίδια με αυτών που πέρασαν την θύρα κολεγίων, ούτε η ίδια με αυτών που έχουν τις περγαμηνές σε κορνίζα να φαίνονται  κρεμασμένες στον τοίχο,  δίπλα από τους σύγχρονους προγόνους μας, τον Παπαφλέσσα ή Καραϊσκάκη, ακόμη και την Θεά Αθηνά! κλπ…

Μια φωνή που διεκδικεί πρωτοτυπία σε πονήματα όχι χτενισμένα και τσουβαλιασμένα σύμφωνα με τους νόμους των καλλιστείων των εξ υψηλών ιστάμενων διοργανωτών. Αυτών  που κατά κάποιο τρόπο διαμαρτύρονται όταν  η δημοσίευσή σου (μια απ’ όλες) τους παρουσιαστεί απρόσκλητη μπροστά τους,  πως τόλμησες να περάσεις το κατώφλι των λογοτεχνικών μας κειμένων εσύ ο εκ της θαλασσινής αρμύρας προερχόμενος (παραμυθάς…)                                      

             

                                                            

Μα σήμερα υπάρχουν οι ιστοσελίδες τα λεγόμενα Blogs όπου ο κάθε ένας μας μπορεί Ελεύθερα  να εκφραστεί και να φωνάξει  αυτό που τον καίει, ή αυτό που νομίζει πρέπων, ή ν’ ανοίξει την καρδιά του να εξομολογηθεί μπρος την οθόνη του υπολογιστή του λες και είναι ο πνευματικός του σύμβουλος περιμένοντας να του δώσει άφεση αμαρτιών με το να του παράσχει την δυνατότητα να δημοσιεύει τα γεννοβολήματα της πένας του,  αυτά που βγαίνουν απ’ της ψυχής του το λαβύρινθο.

                                              

Και μου λέει με δάκρυα στα μάτια:

-Μην πας, αυτή δεν είναι της πάστας σου,

-Όχι αυτή και ο Θεός μαζί,

-Όμως δεν βλέπεις ότι Θεός δεν υπάρχει,

-Κι εάν υπάρχει για εσέ   θα είναι κακούργος, που λέει και το τραγούδι.

Η αφέλεια του μικρού παιδιού, στην  αντανάκλαση των ματιών του, πίστευε μόνο αυτά που έβλεπε.

-Και η προηγούμενη απουσία της; Σου έπε που γύριζε;

-Μου είναι αδιάφορο!

-Τότε φταίω εγώ που σου την σύστησα,

-Ωχ μάνα μου τι έγκλημα έκανα;

Δάκρυσε ο άνθρωπος.

                                            

Σαν σήμερα των Θεοφανείων  η μάνα μου ετοίμαζε τον μποναμά, θα περνούσε ο παπάς  του χωριού από το σπίτι με την αγιαστούρα του να μας ψάλλει το Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…

 Μικρά παιδιά, αθώα μυαλά την παραμονή τραγουδάγαμε τα κάλαντα: σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός και χαρά μεγάλη και ο αγιασμός…

Μια ζωή με κεντρικό άξονα την εκκλησία, μα και την πρωτόγονη αντιμετώπιση της ζωής έτσι όπως την ξέραμε από τους παππούδες μας, τα ίδια φαγητά, τα ίδια γιατροσόφια, οι ίδιες ανέσεις,  αν ποτέ υπήρχαν, ο ίδιος τρόπος καλλιέργειας της γης.  

                                             

Μετά ήρθε η νύχτα και τα σκέπασε όλα, με το μαύρο πέπλο της, για όλους το ίδιο, όλοι κοιμήθηκαν, άλλοι αγκαλιά, άλλοι μόνοι τους, αμαρτωλοί και σώοι το ίδιο, άλλοι βαφτίστηκαν ξανά στην αρμύρα της θάλασσας, άλλοι στην  λάσπη της πράσινης ζούγκλας, άλλοι στην λήθη των περασμένων.

                                         

    

Αποκοιμήθηκα κι  ονειρεύτηκα ότι ξεσκόλισα απ' το πανεπιστήμιο της Ζωής.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης