Κι έμεινα μόνος

Αφού έγραψε το γράμμα σε μια κόλα χαρτί στο πισινό  μέρος ενός καθρέφτη που ακουμπούσε στα πόδια της επάνω, καθισμένη καθώς ήταν στην καρέκλα,  σάλιωσε τον φάκελο, τον πίεσε απότομα  για να κολλήσει ακούσαμε ένα κραχ ο καθρέφτης έγινε χίλια κομμάτια.

 -Εφτά  χρόνια κακή τύχη  θα έχουμε, μου είπε,
-αυτό εννοεί το σπάσιμο του καθρέφτη.
-λες να φτάσουμε ως εκεί; Είπα.
 Ότι είχαμε πρωτοσμίξει με την Μάρθα.   
 Αν πόναγε κάπου τουλάχιστον θα ήξερα τι είναι, αλλά αυτή η ατελείωτη υπνηλία με φόβιζε. Βγήκα έξω να πάρω λίγο φρέσκο αέρα.  Η Μάρθα ήταν μουσκεμένη στον ιδρώτα πέταξε από πάνω της τα σεντόνια κι έμεινε γυμνή, έγειρε το κεφάλι και ξανά κοιμήθηκε.

Μια πνοή ανέμου έκανε την φλόγα απ το καντήλι να τρεμοσβήνει.

Ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε το παραθυρόφυλλο χτυπώντας τον τοίχο, έκανε να σηκωθεί, αισθάνθηκε αδύνατη και ξανάπεσε στο κρεβάτι. Τα χείλη της υγρά ρώτησαν;

-Εσύ είσαι μάνα;
-Εγώ είμαι κόρη μου.
-Μα γιατί ήρθες να με δεις αφού είσαι πεθαμένη;
Η Έμμα μια γειτόνισσα με κοίταξε, κατάλαβε ότι η Μάρθα παραμιλούσε.
Ζύγωσε δίπλα της, άνοιξε τα μάτια.
-Ακούω φωνές της νύχτας, είναι ψυχές που φτερουγίζουν, τις ακούς  Έμμα;
-Όχι δεν ακούω τίποτα,
Ακούς τον αέρα που σφυρίζει; 
-Όχι,
-Πιστεύεις στον παράδεισο;
-Ναι και στην κόλαση.
-Εγώ δεν ξέρω.  
Ο παπάς με την θεία μετάληψη έμεινε στον δρόμο, δεν πρόλαβε.
Όλα τελείωσαν, έφυγα.
 Πήρα τον δρόμο του γυρισμού προς το λιμάνι, η πανσέληνο με συντρόφευε, κατάλαβα πως ήσουν εσύ Μάρθα, οι αχτίνες της περνούσαν από τα υγρά σου χείλη και με χάιδευαν.

Μπήκα στο μπαρ γεμάτο ναυτικούς και γυναίκες κάθισα σε σκαμπό παράγγειλα πιοτό ήθελα να  ξεχάσω, να ξαναγίνω όπως πρώτα, εκεί βρήκα την Ζόϊλα,   την έκανα πέρα, μετά ήρθε η Μαρίνα να μου πει τα νέα ότι παντρεύτηκε, ήρθε η  Αυγουστίνα και η Ντέλμη με χαιρέτισαν, με  κοίταζαν. Τι κρίμα αισθάνθηκα, διαφορετικός από πρώτα σαν  χαμένος, τελικά  ήρθε  η ιδιοκτήτρια παλιά μου γνωστή,  έβαλε το χέρι της στην πλάτη μου σα να ήθελε να με προστατεύσει μην στενοχωριέσαι για τίποτα, έλα αύριο στο σπίτι θα μαγειρέψει ο Χρήστος, πήγα, πάνω στα κέφια τους τελείωσε η φιάλη του γκάζι, δεν πρόλαβε να μαγειρέψει, ήταν Κυριακή κι όλα κλειστά ήπια ακόμη δυο μπύρες μεζές  φιστίκια, κι έφυγα…

 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης