Το Σήμερα, το Χθες

                

 Παρακολουθώντας  την σημερινή τεχνολογία, το πως έχει προχωρήσει χιλιάδες χρόνια μπροστά, μας φέρνει σε δύσκολη θέση εμάς τους παλιούς μετανάστες, όταν ζητάμε κάποια πληροφορία ή μας δίδουν οδηγίες απ το τηλέφωνο ώστε  να   κατορθώσουμε τα κομπιούτερ να αναγνωρίζουν την φωνή μας. Το γιατί,  πάντα υπάρχει αυτή η προφορά Accent του ξενογεννημένου, οπότε  αυτή η μισητή φωνή των υπολογιστών σου λέει δεν   σε καταλαβαίνω, βγαίνεις έξω απ τα ρούχα σου, βρίζεις φωνάζεις, πετάς το τηλέφωνο στο πάτωμα,   δεν τρέχει τίποτα, η φωνή κρύα φλεγματική συνεχίζει σου απαντά I don’t understand you,  let’s get try another way και σου απορυθμίζει άλλες επιλογές.

 

H συνεννόηση μας καταντά μαρτύριο, γίνεσαι ανθρώπινο ράκος,  άδικα φωνάζεις  θέλω έναν ζωντανό άνθρωπο να μιλήσω, an alive person, η φωνή του κομπιούτερ κρύα απάνθρωπη παγωμένη λες κι προέρχεται από το υπερπέραν συνεχίζει.   I don’t understand you, let’s  try another way. 

                                                                        Back flash  

Πολλές φορές τα γραπτά μου μοιάζουν σα να προέρχονται από μια Twilight zone από ένα θαμπό ημίφως,  έτσι όπως ντύνεται η φύση όταν αρχίζει να γλυκοχαράζει.

Γραπτά μιας περασμένης ζωής, ή ακόμη και της ιστορίας μας, κάτι που οι  σημερινοί σύγχρονοι  αναγνώστες της Ελληνικής γλώσσας δεν έχουν ζήσει ή αγνοούν τον αγώνα του ατόμου  να επιζήσει, ή ακόμα και να χορτάσει μια μπουκιά ψωμί  στα παλιά χρόνια, αυτά που μεγαλώσαμε. 

Από την τότε ανέχεια, ή από την δυσκολία του να βρεις μια θέση κάτω απ τον ήλιο της Ελλάδας   υποχρεωθήκαμε να βγούμε στο εξωτερικό, ένα λιγότερο βάρος για αυτούς που έμεναν και μια βοήθεια από τα εμβάσματα.
Ήμασταν τόσο πολύ συνδεδεμένοι με αυτούς που αφήσαμε πίσω ώστε ζούσε μέσα μας η Ελλάδα, το χωριό οι γονείς μας, θεωρούσαμε ατόπημα να παρεκκλίνουμε από κάτι που να μην ήταν ελληνικό.
Ακόμα είχαμε και σαν λόγο τιμής το πρώτο μερίδιο του μηνιαίου μισθού μας να σταλεί στην οικογένεια      
Εννοώ για αυτούς που εργαζόταν στα ποντοπόρα πλοία. Αφού για την μετανάστευση έπρεπε να γνωρίζεις κάποιον ή να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη που λέει μια παροιμία.
Σε εμάς υπερτερούσε το φιλότιμο μια λέξη όπου δεν μεταφράζεται σε ξένη γλώσσα, ζούσαμε σε μια Ελλάδα αποκομμένη από τον Ελλαδικό χώρο αλλά γεμάτη από φιλοπατρία, συνήθειες ακόμα και σε φαγητά όπως ήταν την εποχή όπου φύγαμε από την Ελλάδα.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, πάρα πολλά μέσα μας είναι σα να μην άλλαξε τίποτε, οι ξένες κουλτούρες δεν κατόρθωσαν να μας αφομοιώσουν,

Πολλές φορές διερωτώμαι το γιατί;   Η Ελλάδα, η γλώσσα μας ο τρόπος ζωής μας είναι το δικό μας Ελληνικό  DNA απ’ την αρχή έως το τέλος   

Η   αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω απάντηση.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης