Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Το Σήμερα, το Χθες


                


 Παρακολουθώντας  την σημερινή τεχνολογία, το πως έχει προχωρήσει χιλιάδες χρόνια μπροστά, μας φέρνει σε δύσκολη θέση εμάς τους παλιούς μετανάστες, όταν ζητάμε κάποια πληροφορία ή μας δίδουν οδηγίες απ το τηλέφωνο ώστε  να   κατορθώσουμε τα κομπιούτερ να αναγνωρίζουν την φωνή μας. Το γιατί,  πάντα υπάρχει αυτή η προφορά Accent του ξενογεννημένου, οπότε  αυτή η μισητή φωνή των υπολογιστών σου λέει δεν   σε καταλαβαίνω, βγαίνεις έξω απ τα ρούχα σου, βρίζεις φωνάζεις, πετάς το τηλέφωνο στο πάτωμα,   δεν τρέχει τίποτα, η φωνή κρύα φλεγματική συνεχίζει σου απαντά I don’t understand you,  let’s get try another way και σου απορυθμίζει άλλες επιλογές.
 
H συνεννόηση μας καταντά μαρτύριο, γίνεσαι ανθρώπινο ράκος,  άδικα φωνάζεις  θέλω έναν ζωντανό άνθρωπο να μιλήσω, an alive person, η φωνή του κομπιούτερ κρύα απάνθρωπη παγωμένη λες κι προέρχεται από το υπερπέραν συνεχίζει.   I don’t understand you, let’s  try another way. 


                                                                        Back flash  

Πολλές φορές τα γραπτά μου μοιάζουν σα να προέρχονται από μια Twilight zone από ένα θαμπό ημίφως,  έτσι όπως ντύνεται η φύση όταν αρχίζει να γλυκοχαράζει.

Γραπτά μιας περασμένης ζωής, ή ακόμη και της ιστορίας μας, κάτι που οι  σημερινοί σύγχρονοι  αναγνώστες της Ελληνικής γλώσσας δεν έχουν ζήσει ή αγνοούν τον αγώνα του ατόμου  να επιζήσει, ή ακόμα και να χορτάσει μια μπουκιά ψωμί  στα παλιά χρόνια, αυτά που μεγαλώσαμε. 
Από την τότε ανέχεια, ή από την δυσκολία του να βρεις μια θέση κάτω απ τον ήλιο της Ελλάδας   υποχρεωθήκαμε να βγούμε στο εξωτερικό, ένα λιγότερο βάρος για αυτούς που έμεναν και μια βοήθεια από τα εμβάσματα.
Ήμασταν τόσο πολύ συνδεδεμένοι με αυτούς που αφήσαμε πίσω ώστε ζούσε μέσα μας η Ελλάδα, το χωριό οι γονείς μας, θεωρούσαμε ατόπημα να παρεκκλίνουμε από κάτι που να μην ήταν ελληνικό.
Ακόμα είχαμε και σαν λόγο τιμής το πρώτο μερίδιο του μηνιαίου μισθού μας να σταλεί στην οικογένεια      
Εννοώ για αυτούς που εργαζόταν στα ποντοπόρα πλοία. Αφού για την μετανάστευση έπρεπε να γνωρίζεις κάποιον ή να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη που λέει μια παροιμία.
Σε εμάς υπερτερούσε το φιλότιμο μια λέξη όπου δεν μεταφράζεται σε ξένη γλώσσα, ζούσαμε σε μια Ελλάδα αποκομμένη από τον Ελλαδικό χώρο αλλά γεμάτη από φιλοπατρία, συνήθειες ακόμα και σε φαγητά όπως ήταν την εποχή όπου φύγαμε από την Ελλάδα.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, πάρα πολλά μέσα μας είναι σα να μην άλλαξε τίποτε, οι ξένες κουλτούρες δεν κατόρθωσαν να μας αφομοιώσουν,

Πολλές φορές διερωτώμαι το γιατί;   Η Ελλάδα, η γλώσσα μας ο τρόπος ζωής μας είναι το δικό μας Ελληνικό  DNA απ’ την αρχή έως το τέλος   

Η   αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω απάντηση.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

11 σχόλια:

airis είπε...

Γαβρίλη μου, οι σκέψεις σου δεν μου είναι ξένες. Οι δικοί μου έζησαν έτσι τα δύσκολα χρόνια της ξενιτιάς, και τα συζητούμε ακόμα. Όλη τους η ζωή εκεί γύρω από την ελληνική εκκλησία. το σχολείο μας εκεί, να μη χάσουμε τη γλώσσα, τα έθιμα, τις γιορτές μας, τα πάντα.
Για μένα είναι ευλογία να μπορείς να κρατήσεις την πατρίδα ζωντανή μέσα σου!
Την αγάπη μου!
@ριστέα

nikol είπε...

Αχ έλα τώρα που τι να σου πω και εγώ !!!Να πω ότι καταλαβαίνω την κραυγή σου !!! Την καταλαβαίνω Γαβριήλ μου !!!Οι δικοί μου πάντα μιλούσαν με τη λαχτάρα για την πατρίδα που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω !! Επρεπε να έρθω εδώ για να την αγαπήσω και να παιδεύομαι με άλλα !!! Με τα παιδικά μου , τα εφηβικά μου και πανεπιστημιακά μου χρόνια αφημένα σε άλλο τόπο !!Ούτε και εγώ ξέρω τι να πω !!!Κράτα τη γη που σε γέννησε ζωντανή μέσα σου καλέ μου φίλε !!!!
Abrasos muy fuertes para ti , porqe eres un verdadero Griego!!!!

Αστοριανή είπε...

...απλά,
συνυπάρχουμε,
Γαβρίλη μου.

Σε έναν "αχταρμά"
σε μια αθέλητη ζάλη.

Άλλωστε, πιο "ζαλισμένοι" είναι εκείνοι που ποτέ δεν έφυγαν

και σου λένε: - μα κι από το χωριό μου ως την πρωτεύουσα... ξενητειά είναι...

ΔΕΝ εκπαιδεύεται το μυαλό εκάστου!

Μπορεί οι συνήθειές του
να αλλάζουν,
να βελτιώνονται,...

μα η ΠΕΙΡΑ σε Ξένο Μέρος, ανάμεσα σε ξένους (...με κάθε καρυδιάς καρύδι...)

είναι το Μάθημα.
Αν είσαι αναπίδεκτος, απλά, προχωράς...

Τα ...βροχικά μου, καλλιτερεύουν...

Σε ευχαριστώ,
Υιώτα
"αστοριανή", Λ.Ι.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,

Όπως κι εσύ ξέρεις, η ελληνικότητα είναι έμφυτη ο κάθε ένας μας την φέρνει μέσα του,
Είναι σαν τα χρωμοσώματα του σώματός μας, του είναι μας που αρνούνται να αλλάξουν μορφή, έστω κι αν η κοινωνία τις επιβάλει...

ευχαριστώ πολύ
με την αγάπη μου

Γαβριήλ


pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Είναι πολλές φορές που εμείς οι ζώντες στο εξωτερικό, που έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, κουβαλάμε μαζί μας την προφορά μας προπαντός στην λαρυγγόφωνη αγγλική γλώσσα,
όταν οι υπολογιστές σου μιλούν μέσω τηλεφώνου και σου ζητούν να τους πεις το πρόβλημά σου, ή σου δίνουν οδηγίες και περιμένουν απάντηση και μετά όλα αυτά τα σβύνουν με το να σου λένε δεν σε καταλαβαίνω,
Τότε είναι που τρελαίνουμε από την τσαντίλα μου φωνάζω, βρίζω, δεν μπορώ να έχω καμία διεκπεραίωση από το άψυχο σύστημα.
όταν όμως συζητάμε με ζωντανούς ανθρώπους δεν υπάρχει πρόβλημα. άρα όλα τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης είναι φτιαγμένα με το ύφος της φλεγματικής αγγλικής γλώσσας, Αλλά ας το αφήσουμε δεν υπάρχει λύση.
Όσο πιο πολύ μοντερνίζεται η καινούργια άψυχη τεχνολογία, τόσο πιο πολύ σε ρίχνουν προς τα πίσω στην γλώσσα που πρωτοείδες το φως του κόσμου.


Σε ευχαριστώ πολύ

Muchas gracias por su visita recibe un fuerte abrazo

Gabriel

Μηθυμναίος είπε...

Κι εγώ, κάποιες φορές, Γάβο καλέ μου φίλε, που σε διαβάζω και νομίζω πως διαβάζω δικά μου βιώματα της ξενιτιάς μου βέβαια.
Κι είναι άλλες φορές που αναπολώ κι αναρωτιέμαι: Πού είναι και πού πήγαν όλα όσα έψαχνα κάποτε και πού είναι όλα όσα ψάχνω τώρα; Όπως τόσα και τόσα στη ζωή που νομίζεις ότι τα έχεις κι όταν τα αναζητήσεις απορείς πώς και πότε χάθηκαν…
Τώρα που συνηθίσαμε να ζούμε σ’ αυτό τον απρόσωπο κόσμο της τεχνολογίας και του διαδικτύου μας παραξενεύει η «λαρυγγόφωνη» γλώσσα τους.
Γιατί, εκτός λίγων εξαιρέσεων, τη γλώσσα και τα φερσίματα των «παροικούντων» τούτου του χώρου την καταλαβαίνεις;

Γράφεις με παράπονο: «Τότε είναι που τρελαίνουμε από την τσαντίλα μου φωνάζω, βρίζω, δεν μπορώ να έχω καμία διεκπεραίωση από το άψυχο σύστημα»… Και άθελά σου μού θύμησες κάτι δικά μου ξεσπάσματα θυμού, λίγες μέρες πίσω, η διαφορά μας ήταν πως τα δικά μου δεν ήταν για «άψυχα συστήματα»… Mε άτομα που αναπνέουν ήταν, άψυχα… Δυστυχώς.

pylaros είπε...

χαίρουμε που πάνε καλύτερα τα βροχικά σου αγαπητή μου Υιώτα.

Μου άρεσε αυτό που γράφεις: (μα η ΠΕΙΡΑ σε Ξένο Μέρος, ανάμεσα σε ξένους0 Γ.Σ.

Κατά τα άλλα μας έχει τσακίσει ο πάγος μέσα στην αυλή στο driveway είναι σαν τσιμέντο δεν σπαει με τίποτα.

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλησπέρα φίλε μου Στράτο,
Ε! αυτό το κακό με την γλώσσα των κομπιούτερ έχει παραγίνει.
¨όταν δεν πάει καλά από την λειτουργία π.χ. της τηλεόρασης αυτό μου συμβήκε πριν δέκα μέρες.
ξυπνώ πρωί, πρωί, ανοίγω την τηλεόραση τίποτα μια επιγραφή τηλεφωνήστε στο τάδε νούμερο.
τηλεφωνώ φίλε μου και βγαίνει αυτή η ψυχρή απαίσια φωνή και μου λέει να περιγράψω τι μου συμβαίνει. Τους λέω δεν δουλεύει η καλωδιακή μου τηλεόραση.
sorry I don't understand you.
Ήταν πολύ νωρίς για να φωνάξω περίμενα λοιπόν να καλμάρω και να ξαναδοκιμάσω αργότερα, Είδαν και από είδαν οι άνθρωποι και με συνέδεσαν με έναν ζωντανό άνθρωπο...

Αυτό συμβαίνει με όλο το κατεστημένο,

Όσο για ξεσπάσματα τι να πω κι εγώ λέω πριν γράψω ή πω τίποτα ας κλάνω μια βόλτα να καπνίσω κι ένα τσιγάρο (καιρού επιτρέποντος) ε αυτό φίλε μου ηρεμεί κάπως τον χαρακτήρα μου.
ένα άλλο πράγμα με το που θα ανοίξει τον στόμα του να πει μια λέξη στην αγγλική γλώσσα καταλαβαίνεις αμέσως όχι αν είναι ξενογεννημένος αλλά και από ποια χώρα προέρχεται..
Την αγάπη μου
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Μην ταράζεσαι αγαπητέ Γαβριήλ, μήπως και στην Αμερική δεν υπάρχουν τόσες προφορές; Όσο για την Ελλάδα στη Λέσβο μόνο δεν ξέρω πόσες προφορές υπάρχουν. Όσο για τη νοσταλγία είναι κάτι που βρίσκεται στο DNA κάθε ανθρώπου που λες και εσύ. Καλή σαρακοστή.

Αστοριανή είπε...

...ΟΥΠΣ!!! Γαβρίλη μου,

κι ένα ...βιαστικό ορθογραφικό:

...Αν είσαι αναπίδεκτος,....

που δακτυλογράφησα πιο πάνω,

έπρεπε να είναι: ανεπίδεκτος...!!!

Διορθώνω, διότι κάποιος το νόμισε ως τοπική έκφραση...
απλά,
λάθος, λόγω ...βιασύνης...

Να είσαι καλά,

Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα.

Δεν ταράζουμε για την προφορά αλλά για την ΜΗ εξυπηρέτησή μου, οπότε καταφεύγω αναγκαστικώς σε διερμηνέα (Την κόρη μου) να της τα λέω αγγλικά και να τα επαναλαμβάνει πάλι στην ίδια γλώσσα.
Και είναι όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, η ηλεκτρική εταιρία, τα γραφεία ιατρών, τα νοσοκομεία, οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και όχι μόνο αλλά σου στέλνουν και υπενθύμιση μέσω κομπιούτερ για την ημέρα και ώρα του ραντεβού χωρίς να έχεις την ευελιξία να απαντήσεις, παρά με ένα ναι ή ένα όχι ούτε αυτό καταλαβαίνουν οπότε τα χτυπάς κάτω και ο Θεός βοηθός
Μια ζωή αυτοματοποιημένη σε μια γλώσσα ψυχρή ωμή που δεν σου δίνει την εναλλακτική λύση να ζητήσεις βοήθεια, ή πληροφορίες να σε κατατοπίσει ή να σου λύση απορίες εφόσον είναι προγραμματισμένη από ανθρώπους μιας ειδικής πάστας π.χ. αγγλοσάξονες που με το δίκιο τους αφού χώρα τους είναι, αλλά δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τα εκατομμύρια κατοίκους, αυτούς που τους λείπει η λαρυγγόφωνη προφορά, αυτών που ότι και να κάνουν κατά κάποιο τρόπο αν και είναι κάτοικοι αυτής της χώρας, φωνητικός αντιπροσωπεύουν την χώρα που γεννήθηκαν.

ευχαριστώ

Γαβριήλ