Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

H Γη, όπως και η Ζωή, είναι σφαίρα και γυρίζει

                                  Η γη όπως και η ζωή, είναι σφαίρα και γυρίζει.


Έσπαζα το κεφάλι μου να βρω ένα θέμα να γράψω, κάτι το πρωτότυπο το καθεαυτό δικό μουΏσπου μπαίνει στη μέση   ο άλλος μου εαυτός, αυτός που κάποτε είχε ζήσει σε μια αλλότρια  παγκοσμιότητα.
- ΈΠου πας; Μου λέει, εδώ είσαι εσύ ο ίδιος, γιατί ξεφεύγεις;
Τότε  ήρθε μπροστά μου  το λυκόφως της μνήμης μου στη Νέα Υόρκη, φάνηκα πίσω από έναν κυκλικό πάγκο, μπροστά μου η αίθουσα γεμάτη τραπέζια, οι πελάτες απολάμβαναν το φαγητό τους σε αυτό το κάπως εξωτικό μέρος, τροβαδούροι  με κιθάρες  ντυμένοι στα κιτρινοκόκκινα  τραγουδούσαν  παθιάρικα ισπανικά φλαμένγκο της Ανδαλουσίας, σε μια ατμόσφαιρα ρομαντική σε ένα ημίφως όπου τους έκανε να μοιάζουν σαν χρυσοί τσιγγάνοι.   Στα  τραπέζια επάνω η κέρινη φλόγα τρεμόσβηνε από τις ζεστές αναπνοές των πελατών.  
  
 Ένας από τους σερβιτόρους ήρθε και μου έδωσε ένα χαρτάκι, φαινόταν αρωματισμένο προσεκτικά διπλωμένο, μια δεσποινίς το είχε  δώσει για αυτόν αλλά αυτός δεν ήθελε. Ήταν αριθμός τηλεφώνου κι ένα όνομα. Δεν με ενδιέφερε, το πέταξα.
Ένας πελάτης με κοίταζε επίμονα και σκιαγράφησε το πρόσωπό μου σε μια χαρτοπετσέτα, φεύγοντας μου την χάρισε


Ξαναείδα τον εαυτό μου  να εισπράττω χρήματα, να  κρατώ λογαριασμό  μπρος σε ένα τεράστιο παλιό ταμειακό μηχάνημα, να χτυπώ τα κουμπιά ένα, ένα και μετά να γυρίζω την μανιβέλα και να ανοίγει το συρτάρι, να δίνω ρέστα, στο τέλος της παράστασης ακριβώς τα μεσάνυχτα να παραδίδω τις ταμειακές εισπράξεις σε έναν βραζιλιάνο ο οποίος με  περίμενε στο πρώτο πάτωμα με τα διπλότυπα λογαριασμώνΉμουν  υπεύθυνος για το ταμείο μα και για την κάβα κρασιώνΗ σκηνή σε ένα ισπανικό εστιατόριο La buena mesa στο Lexington Ave. και 24 δρόμους  New York  στον δεύτερο όροφο το οποίον σερβίριζε αλά καρτ   μόνο κρέας ωμό σε ξύλινα πιάτα με ένα μακρύ πιρούνι κι ένα πήλινο δοχείο με καυτό λάδι πάνω σε καμινέτο με φλόγα στη μέση του τραπεζιού, ο πελάτης έψηνε μόνος του στο λάδι το κρέαςείχε και γαρίδες κοκτέιλ και άφθονο κρασί μα   και ένα σωρό διαφορετικές σάλτσες, βουτήματα, ήταν ένα Fondue room.
 Η ιστορία είχε αρχίσει από παλιά, βρισκόμαστε στο   Puerto Limón Costa Rica  ο Μιγκέλ  ήτανε ακουμπισμένος  στην κουπαστή του βαποριού, λες και κρατιόταν για να μην πέσειόχι δεν μιλούσε μόνο κοίταζε, κοίταζε τα πρόσωπα μας. Η ματιά του κάπως φοβισμένη ή μάλλον παραπονιάρικη ξεχώριζε από την θρασεία συμπεριφορά των ντόπιωνΕίχε μια ερώτηση στα χείλη του τα οποία τρέμανε λιγάκι από την αναποφασιστικότητα. Ήταν ένας χλωμός μεσήλικας γύρω στα 35 κάπως αδύνατος με μια φαλάκρα που μόλις άρχιζε. Φαινόταν ευρωπαίος.    Είμαστε διπλαρωμένοι και δεμένοι στον μόλο  το βαπόρι ανεβοκατέβαινε μια και η ζωντανή  θάλασσα ανέπνεε  συνεχώς. Τελικά το αποφάσισε, με χαιρέτισε και μου λέει, μπορώ να σου πω; Ζητάω να μπαρκάρω, ζητάω δουλειά. Ήταν Ισπανός, ο Miguel Fernández, από τη  Sevilla España. Ένας   από αυτούς που είχαν φύγει ένεκα Φράνκο.   Σκέφτηκα λιγάκι και του είπα, θα υπάρξει μια θέση στο επόμενο λιμάνι,  όταν φτάσουμε στην Γουατεμάλα θα έφευγε το καμαροτάκι των αξιωματικών, πήγαμε μαζί στον καπετάνιο, τον σύστησακατάφερε μπαρκάρισε.   Ήταν ένας τύπος ολιγόλογος, είχε πάνω του αυτή την υπεροψία των Ισπανών απέναντι στους ιθαγενείς, αλλά ήταν λογικός, γίναμε φίλοι.

Πέρασαν τα χρόνια, ήμουν νεόφερτος στη Νέα Υόρκη, έπρεπε να βρω εργασίαΔεν  γνώριζα σχεδόν κανένα. Οπότε με χαρά λαμβάνω ένα τηλεφώνημα απ’ τον Μιγκέλ το έμαθε ότι ήμουν στη Νέα Υόρκη όπου έμενε κι αυτόςΣυναντηθήκαμε του είπα ότι ζητούσα εργασία. Τότε υπήρχε στο Ισπανόφωνο  κανάλι τηλεόρασης  της Νέας Υόρκης ένας  Ισπανός μάγειρας ο οποίος έδιδε μαθήματα μαγειρικής ο Antonio Cano, από τη Σεβίλη ήταν φίλος του Μιγκέλ. Χωρίς χρονοτριβή με συστήνειναι μου λέει υπάρχει εργασία στο  Ισπανικό εστιατόριο   La Buena Mesa που δουλεύω.


Η δουλειά θα άρχιζε στις 3 το απόγευμα ως τις 11-12 μεσάνυχτα. Την πρώτη μέρα όπως μπήκα στο εστιατόριο στον πρώτο όροφο εκεί όπου υπήρχε παραδοσιακό Ισπανικό εστιατόριο ο μάγειρας με χαιρέτισε με ευγένεια και με ρώτησε πως τρως; Ε! κανονικά του είπα: αλλά μου φάνηκε παράξενο σε λιγάκι μου σερβίρισαν μια τεράστια μπριζόλα με κρεμμύδια τηγανιτά κλπ… τότε κατάλαβα εννοούσε την ποσότητα, ο σερβιτόρος ένας κολομβιανός μου λέει αν δεν σου αρέσει μην τρως επάνω έχει γαρίδες. Τα μαγαζιά γιατί στην πραγματικότητα ήταν δυο άνοιγαν για δουλειά στις πέντε  απογευματινή, από τις 3 έως τέσσερις σερβίριζαν τους εργάτες, από 4-5 προετοίμαζαν ο κάθε ένας το πόστο  του, ένας βραζιλιάνος από το πρώτο πάτωμα του τυπικού Ισπανικού φαγητού, μου έδινε τα χρήματα $ 150 για το ταμείο για ρέστα.


Ήμουν εκεί ως που ένας παλιός γνωστός ναυτικός αφού είχε παντρευτεί και μείνει στη νέα Υόρκη  έμαθε ότι είχα έρθει. Ήρθε και με είδε, πόσα κάνεις;
Τόσα,  έλα μαζί μου θα σου δίνω μιάμιση φορά παραπάνω. Με νίκησε το χρήμα έφυγα. Έμπλεξα στα παράνομα ελληνικά κόλπα, εστιατορίων.

                                                  Γαβριήλ Παναγιωσούλης  
                                                                           ***

A True Story






12 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

....
true memories!
and how many more to follow!!!

Gabriel, Friend,
keep them alive,
Yiwta

airis είπε...

Τι αναμνήσεις !
Γαβρίλη μου ...σαν να διαβάζω μυθιστόρημα η ζωή σου!
Σε φιλώ!
Αριστέα

pylaros είπε...

Dear Yiota,
It was the beginning in a New world for me, memories, memories, memories.
And I have so many more!!

Thanks

Regards

Gabriel

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,

Τα πρώτα βήματα σε ένα ξένο μέρος πάντα εντυπωσιάζουν, πάντα θα είναι στην μνήμη μας,

Ευχαριστώ

με αγάπη

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε μου καλημέρα σου.
Οι αναμνήσεις σου πάντα υπέροχες και έχουνε πολλά να μας πούνε.
Νάσαι πάντα καλά.

Μηθυμναίος είπε...

«Με νίκησε το χρήμα, έφυγα.Έμπλεξα στα παράνομα ελληνικά κόλπα, εστιατορίων»...

Έτσι απλά, έφυγες, δεν μέτρησες τα «υπέρ» και τα «κατά»… Δεν υπήρξε για σένα το παραμικρό δίλημμα. Επέλεξες. Χωρίς εκπτώσεις στα θέλω σου…
Και τώρα που τα έγραψες, να σε ρωτήσω θέλω: έκανες τον απολογισμό στα «ΑΝ»; Τι έδειξε ο χρόνος;
Γιατί μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, φίλε μου…

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Η ιστοριούλα αυτή είναι από τα πρώτα βήματα σε μια άγνωστη, γνωστή Νέα Υόρκη,

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου Στράτο,
Ποτέ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον και δεύτερο μια παροιμία λέει.
ύστερή μου γνώση να σε είχα πρώτα.

Ακόμα και σήμερα η κοινωνία μας είναι τόσο υλιστική ώστε φωνάζει -Power is money- της λείπει ο ανθρωπισμός και ο αλτρουισμός.

Τότε είχαμε έρθει από την Γουατεμάλα 5 άτομα όλοι μαζί, όλοι περίμεναν από εμένα οπότε ένεκα των περιπτώσεων και των αναγκών της στιγμής φίλε μετεπήδησα en la oferta χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σήμερα φίλε η σκέψη ωρίμασε, τα διάφορα "Αν" μένουν αιωρούμενα όμως εδώ που φτάσαμε όσο περνά ο καιρός τόσο λιγοστεύει η εκλογή να αλλάξει κάτι οπότε παραμένω στο σήμερα αναπολώντας το χθες και πιστεύω ότι πρέπει να γίνω ρεαλιστής στο σήμερα να αρκούμαι, έτσι όπως είμαι για να μπορώ να συνεχίζω να υπάρχω.


χίλια ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

nikol είπε...

Μην ψάχνεις άδικα να βρεις κάτι καινούργιο να μας γράψεις καλέ μου φίλε !!! Εχεις τον απίστευτο πλούτο των αναμνήσεων σου που με το καθαρό σου μυαλό παραστατικά μας μεταφέρεις εκεί !!!Τι ωφελεί να τα κρατάς μόνο για σένα !!!!!
Την αγάπη μου!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Είπα κι εγώ να γράψω κάτι τι μοντέρνο, υπάρχουν τόσα προβλήματα άλυτα στον κόσμο, στην κοινωνία μας, υπάρχει μια πολιτική κατάσταση flotante όπου γεμίζει τον κόσμο με απαισιοδοξία, υπάρχουν ένα σωρό προβληματικής συμπεριφοράς μαθητών σε σχολεία (στην Ελλάδα) και παντού,
Όλα αυτά τα σύγχρονα γεγονότα τα κάνω πέρα και καταγίνομαι με αυτά που έχω ζήσει γιατί πως να το κάνουμε οι τότε καταστάσεις ήτανε απείρως χειρότερες από τις σημερινές.
ένα μεγάλο ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

Levina είπε...

Είναι δυνατό να μην τραβούν αμείωτο το ενδιαφέρον αυτές οι ιστορίες ; Τι άλλο θα μπορούσατε να γράψετε Γαβριήλ που θα γεμίζατε σελίδες και σελίδες με τις αναμνήσεις σας από αυτά τα πρώτα χρόνια σε ξένους τόπους, ανάμεσα σε ανθρώπους που σαν κι εσάς έψαχναν μια καλύτερη τύχη ;
Πάντα με συγκινούν αυτές οι ιστορίες που έχουν τόση αγωνία, τόση ελπίδα, τόση ζωή!
Ακόμα και μόνο για το μακρινό ταξίδι να γράφατε μέσα στο καράβι , ακόμα κι αυτό ένα βιβλίο από μόνο του θα ήταν!
Να είστε πάντα καλά σας εύχομαι !

pylaros είπε...

Η ζωή της τότε εποχής ταξιδεύοντας με τα αργοκίνητα ποντοπόρα πλοία, σε κάθε γωνία του πλανήτη μας υπήρχε και από ένα καινούργιο σκηνικό, μια καινούργια περιπέτεια ως αντιστάθμισμα της μονοτονίας της ζωής μας εν Πλω!
Η μόνη διαφορά ήταν ότι έπρεπε να έχεις την ευαισθησία να διαβάζεις τα κείμενα των εικόνων αυτών που δεν σβήνουν ποτέ από την μνήμη σου.

Αγαπητή μου Levina Vill
χίλια ευχαριστώ

Γαβριήλ