A Man and His Dog

                                                                   Αίνιγμα σκέψεων!  

                                                      April- 12- 2015

Πώς  περνά ο καιρός μας, όταν  το χθες μας είναι αδιάφορο;  Ιδού το δίλλημα.

Πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε το σήμερον ενδιαφέρον.
Όμως δεν θα υπήρχε σήμερον αν πρώτα δεν υπήρχε χθες.
Οπότε για να χτίσουμε το αύριο παίρνουμε την εμπειρία του χθες, τα γεγονότα του σήμερα  και χτίζουμε  το αύριο.
Όμως επειδή πέρασαν τα χρόνια, προσπαθώ να περάσω καλά το σήμερα αλλά δεν γίνεται αν δεν πάρω παράδειγμα απ’ το χθες το οποίο είναι οδηγός μου.
Οπότε το χθες είναι αυτό που με έπλασε άνθρωπο, το σήμερα μου προσφέρει την καθημερινή συνέχιση της ζωής,  το δε αύριο, μου είναι άγνωστο και αμφίβολο αν θα μπορούσε να φέρει  εις πέρας όνειρα τα οποία έχουν βάση τους το χθες.       

Έτσι αρκούμε να διηγούμαι το χθες που άρχισε την εποχή του λύχνου και τελειώνει κάθε μέρα στο  σήμερα,   μόλις πέφτει το σκοτάδι, την ώρα που πάω  για ύπνο,   πάντοτε περιμένοντας με ελπίδα  να έρθει ένα αύριο. Ο καλύτερος σύντροφός μου κοιμάται δίπλα μου του διηγούμαι το χθες, μιλιά δεν βγάζει, τι να πει; Μόνο με κοιτά στα μάτια,   

Έτσι μαζί  ξεκουραζόμαστε δίπλα,  δίπλα, ο σκύλος  ονειρεύεται λουκάνικα, εμένα  η γεύση της μπύρας μου θυμίζει άλλες εποχές, τότε που έτρεχε σαν γάργαρο νερό και μ’ έκανε να νιώθω ότι ο κόσμος ήταν δικός μου, όμως κοιτώ το παρόν και αναγκαστικά προσαρμόζομαι, με το σήμερα…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης