Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Ιστορίες Της Νύχτας


 Το νησί των δακρύων
Ήταν σούρουπο ο ήλιος έτοιμος να δύσει, οι ακτίνες του έστελναν τον τελευταίο αποχαιρετισμό της ημέρα, έξω  χειμώνας, παγωνιά,  μια φωνή ακούστηκε  ήρθε ώρα να τους κλειστείτε στα κελιά σας.
Έπρεπε να περάσουν μια περιτριγυρισμένη με συρματοπλέγματα  αυλή, όπου σε κάθε γωνία υπήρχαν σκοπιές με φύλακες, να ανεβούν στο δεύτερο όροφο από μια  εξωτερική παλαιά σιδερένια και σκουριασμένη σκάλα, ο Μίκης  σήκωσε το κεφάλι του ψηλά, ένα κύμα  από γλάρους πετούσαν, πήγαιναν κι αυτοί για ύπνο,  άλλοι λικνιζόταν στην σημαδούρα του λιμανιού,  κράζοντας χαρούμενα. Ο Μίκης άρχισε να τους μετράει, η ελπίδα ελευθερίας φώλιασε μέσα του σα να ήταν γλάρος.   Δεν άντεξε τους φώναξε! Eεε! εσείς αδέλφια μου, πουλιά να ξέρατε πόσο σας ζηλεύω που πετάτε ελεύθερα,  θαλασσοπούλια μου, καθρέφτες της ψυχής μου, που κυνηγάτε τα βαπόρια στης προπέλας τα αφρώδη απόνερα.
 Θόρυβος  ακούστηκε από πίσω του, κάποιος τον έσπρωξε, προχωρείτε φώναζαν… το σπρώξιμο από την ανθρώπινη μάζα ισχυρό, καταπιεστικό. Μάταια κρατιόταν από τις χειρολαβές της σκάλας, ζήλευε την ελευθερία των γλάρων, δε άντεχε άλλο.
Προχώρα μην χαζεύεις θα σε τσακίσουν οι από πίσω, του σφύριξε ο διπλανός του.
 Μπροστά του έχασκε η πόρτα της φυλακής τα κάγκελά της φάνταζαν σαν δόντια από στόμα θηρίου, που περίμενε να καταπιούν  έναν καινούριο Ιωνά. Σπρώχτηκε,  καταβροχθίσθηκε στην κοιλιά του σκοτεινού ματωμένου υγρού κελιού,  ένα κύμα μίσους ανημποριάς τον κυρίεψε, εναντίων του κατεστημένου, εναντίον των ανθρώπων, δεν είπε τίποτε σε κανένα, ποιος θα τον άκουγε; Δάκρυα απελπισίας γέμισαν τα μάτια του. Τράβηξε για το στρώμα του, ξάπλωσε και  κλείστηκε στον εαυτόν του ακόμα πιο πολύ… απ’ έξω ακουγόταν το βογκητό της μπουρού αυτή που οδηγούσε την νύχτα με το φωτάκι της  τα βαπόρια στο λιμάνι, έκλεισε τα μάτια του, ο ύπνος ήλθε μαζί  με όνειρα, την ελπίδα, τα πουλιά,  τους γλάρους, μα κι ένα μεγάλο ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, του χρόνου, κάποτε, θα έρθει και η λευτεριά αλλά, πότε;
Συλλογίστηκε το έγκλημά του, είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα, για τους εδώ ήταν παράνομος...

Γαβριήλ   Παναγιωσούλης
                                                         *********



Στη χώρα των τροπικών
Είχε αρχίσει να νυχτώνει,  έβρεχε όταν οι κρατούμενοι φεύγοντας απ το δικαστήριο  πήραν το δρόμο της φυλακής, βάδιζαν στη γραμμή, ένας, ένας με τα μούτρα κατεβασμένα,  στην κόψη του δρόμου, δίπλα από τα παράλληλα βαλτώδη χαντάκια. Οι φθοριούχες μακρόστενες λάμπες κρεμασμένες από τις κολόνες του δρόμου μετά βίας έριχναν το χλωμό τους φως ώστε να σπάσουν την νυχτερινή σκοτεινιά. Οι βάτραχοι είχαν αρχίσει την συναυλία τους,  το φως του ήλιου είχε χαθεί,  τα κουνούπια είχαν κρυφτεί κάτω από τις φυλλωσιές των δένδρων. Τα  μπαρ είχαν ανάψει τις φωτεινές επιγραφές,  οι ναυτικοί έτρεχαν να ξεδιψάσουν και να βρουν γυναικείες αγκαλιές, τα κορίτσια έριχναν σπάταλα αρώματα στο κορμί τους, απαραίτητη προετοιμασία για τη νυχτερινή ζωή που μόλις άρχιζε. Η γραμμή των φυλακισμένων εξακολουθούσε να προχωρεί, τούτη τη φορά σε χωματόδρομο. Σε κάθε τους βήμα χωνόταν πιο πολύ στη λάσπη. Οι χωροφύλακες συνοδοί τους με την κάνη των όπλων τους να κρέμεται από τους ώμους τους προς τα κάτω ήταν σκεπασμένοι με κάπες νάιλον,  όπως πάντα, ένας μπροστά ένας στη μέση κι ένας στο τέλος.

 Η Αυγουστίνα και η Μαρίνα έριξαν πάνω τους κολόνιες, βάφτηκαν και ετοιμάστηκαν να πάνε για την νυχτερινή τους  δουλειά. Δούλευαν στο μπαρ του Μέμε. Περπατούσαν αγκαλιασμένες σφιχτά κάτω από την μικρή ομπρέλα  για να προφυλαχτούν απ’ τη βροχή. Καθώς προχωρούσαν συνάντησαν τη γραμμή των φυλακισμένων, βλαστήμησαν την τύχη τους, θα γινόταν μούσκεμα απ’ τη βροχή περιμένοντας να περάσουν. Οι δυο έλληνες παιδιά σχεδόν,  βάδιζαν κι αυτοί ανάμεσα στους βρεμένους. Το χέρι της Μαρίνας έσφιξε το γυμνό μπράτσο της Αυγουστίνας, τα νύχια της μπήκαν μέσα. Με πονάς γιατί με σφίγγεις;
Μα που έχεις τα μάτια σου δεν βλέπεις;
Τι να δω εκτός από κατάδικους κλέφτες που περνάν από μπροστά μας. Και θα βραχούμε μέχρι να περάσει αυτή η καταραμένη γραμμή.
Για κοίτα καλύτερα ανάμεσά τους είναι δυο έλληνες ναυτικοί, γνωστοί μας πελάτες του μπαρ, είπε η Μαρίνα. Πλησίασαν και οι δυο σαν ένα σώμα τον μεσαίο χωροφύλακα. Θέλουμε να μιλήσουμε σε αυτούς τους δυο κατάδικους.
Απαγορεύεται.
Μπορούμε να τους δώσουμε τουλάχιστον τσιγάρα;
Θα τα δώσετε πρώτα σε εμάς κι εμείς θα τους τα δώσουμε και μην ξεχνάτε και το μερτικό μας.
Έτρεξαν τα κορίτσια πήγαν σε μπακαλικάκι αγόρασαν τσιγάρα, σόδες, αγόρασαν και για τους χωροφύλακες, έτρεξαν πίσω, τα παράδωσαν στους φύλακες, αυτοί τους χτύπησαν στην πλάτη, τους έδειξαν τα κορίτσια που τους κοίταζαν σαν άγαλμα κάτω από την ομπρέλα και τους έδωσαν τα τσιγάρα τυλιγμένα σε νάιλον σακουλίτσα για να μην βραχούν.    
Ξαφνιάστηκαν έγνεψαν ότι τις αναγνώρισαν, έσκυψαν το κεφάλι προχωρώντας σα μερμήγκια στο λασπωμένο δρόμο προς τη φυλακή… όπου  στην είσοδο πάνω στον τοίχο  ήταν γραμμένα με σκαλιστά γράμματα:
«Στην φυλακή δεν υπάρχει τίποτα κακό. Όλα είναι χειρότερα.»   
Τα κορίτσια αποσβολωμένα τους έγνεψαν ένα τελευταίο αντίο, πριν πάρουν δρόμο να γλεντήσουν σε αγκαλιές ναυτικών που περίμεναν στο μπαρ του Μέμε. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



32 σχόλια:

airis είπε...

Αχ Γαβρίλη μου αυτές οι αναμνήσεις σου! Και πόσο όμορφα και παραστατικά τις καταγράφεις!
Έχεις έναν καθηλωτικό τρόπο!
Πραγματικά υποκλίνομαι! Έφυγες παλικαράκι από την πατρίδα για μια καλύτερη μοίρα, όπως τόσοι και τόσοι εκείνα τα δύσκολα χρόνια!Ό,τι κατάφερες το έκανες με το σπαθί σου και τους αγώνες σου!
Γοητευμένη από τις εξιστορήσεις σου

"Συλλογίστηκε το έγκλημά του, είχε γεννηθεί σε άλλη χώρα, για τους εδώ ήταν παράνομος.."
δεν έχω λόγια!

με αγάπη
@ριστέα

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ξέροντας πως οι αφηγήσεις σου είναι αληθινές κι έχοντας διαβάσει πολλά για το Ellis Island,το νησί των δακρύων και του φόβου, το κυρίαρχο συναίσθημα που ένιωσα, ήταν η συγκίνηση. Η διήγησή σου μυρίζει θάλασσα, αγωνία και ελπίδα για μια θέση στη Γη της Επαγγελίας. Φαντάζομαι πως θα το έγραψες φορτισμένος απ' τις μνήμες εκείνης της εποχής. Η ναυτική ορολογία και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες εποχής (εσύ είσαι το παλικαράκι αυτό;)ζωντανεύουν μοναδικά τις υπέροχες ιστορίες σου.
Συγκινημένη σε καληνυχτίζω Γαβριήλ...

Υ.Γ. σου στέλνω ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλιά κι έχει χαραχτεί έντονα στη μνήμη μου. Σχετικό με τις εμπειρίες σου. Ίσως να σ' ενδιαφέρει.
http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/ellis-island-nisi-ton-dakryon-kai-toy-foboy

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Χάρη στη δική σου πρωτοβουλία ξανάφερα στην επιφάνεια τις ιστορίες της νύχτας, που όμως είναι βγαλμένες από μια παγκοσμιότητα με ήρωα τον Έλληνα, αντιπροσωπέυουν την βιωματική βιοπάλη του
surviving του να επιζήσεις σε μη φιλικές συνθήκες.

Ευχαριστώ εσένα που μου έδωσες το έναυσμα

πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Κανελάκη

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, επίσης ευχαριστώ και την Αριστέα που μου έδωσε την ευκαιρία να εκφράσω τις κάπος διαφορετικές ιστορίες της νυχτας
Ναι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες είναι της εποχής εκείνης και στις 4 φωτογραφίες ο εικονιζόμενος είμαι εγώ.
Όμως οι περιπέτειες του τότε και ήταν πολλες και τρομερές άφησαν κατακάθια στην ψυχή μου που δεν φεύγουν ποτέ
ϊσως γιατί ίσως γιατί ήμουν μικρό παιδί, βγήκα στην βιοπάλη (κουρμπέτι) 16 ετών ανώριμος κλπ...

Πήγα στο Λινκ που μου έστειλες για το νησί των δακρύων, από όπου και η ιστοριούλα μου, βρήκα μερικές ανακρίβιες όμως έγραψα και δυο σχόλια πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Σε ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

... οι περιπέτειες του τότε και ήταν πολλες και τρομερές άφησαν κατακάθια στην ψυχή μου που δεν φεύγουν ποτέ... ΓΠ

Γαβρίλη μου,
φαντάσου κι όλους αυτούς τους "σκαστούς"
που τους πνίγει το Αιγαίο....
δίχως ελπίδα... δίχως ζωή...

Και τυχερός και άξιος είσαι, Φίλε μας!
Υιώτα

BUTTERFLY είπε...

Να υποθεσω οι ιστοριες ειναι βασισμενες σε αληθινα γεγονοτα...
Απιστευτη η ζωη απιστευτοι κι οι ανθρωποι!
Πολυ δυνατες ιστοριες!
Καλως σας βρηκα!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Πάντα υπήρχαν σκαστοί στον κόσμο μας.
Μια φορά αναχωρήσαμε από το Τρινιντάντ με βαπόρι Λιμπερτι,
Στο πέλαγος ανακαλύψαμε ότι είχαν κρυφτεί μέσα στους κάβους 4 άτομα.
Παραδόθηκαν, στον υποπλοίαρχο τους κλείσαμε σε δωμάτιο, το βαπόρι γύρισε πίσω στο λιμάνι, μια βάρκα με λιμενοφύλακες τους παρέλαβε.
¨άλλη μια φορά είχαν κρυφτεί μέσα στις σωσίβιες λέμβους κουβανοί, μόλις φτάσαμε στην Νέα Ορλεάνη εξαφανίστηκαν.
Τον καιρό εκείνο που η Ελλάδα έτρωγε τα παιδιά της, που πέθαιναν από την πείνα χιλιάδες παιδάκια, η μόνη ελπίδα να χορτάσουν μια μπουκιά ψωμί ήταν να φύγουν όπως μπορούσαν από την χώρα.
Όχι ότι ήταν εγκληματίες ούτε φονιάδες αλλά μικρά παιδιά τα νιάτα της Ελλάδος ζητούσαν μια θέση υπό τον ήλιο.
και με όλα ταύτα τα πολιτισμένα κράτη την αρνιόντουσαν.
Μόνο αν είχες μπάρμπα στην Κορώνη, Δυστυχώς εγώ δεν είχα ούτε γνωριμίες ούτε μπαρμπα στην Κορώνη οπότε οι επιλογές μου ήταν τίμιες να δουλέψω.
Εξ άλλου σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Αυτοί που πνίγοντε σήμερα στο Αιγαίο ΔΕΝ είναι σκαστοί αλλά πρόσφυγες πολέμου.
Υπάρχει τεράστια διαφορά τότε με σήμερα.
Κι όλα αυτά τα γεγονότα πλάθουν έναν παγκόσμιο χαρακτήρα που διαφέρει σε πολλά σημεία από αυτούς που έχουν γεννηθεί με το χρυσό κουταλάκι στον στόμα.
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Πεταλούδα!
Συνάντησα ηλεκτρονικώς την Αριστέα, μου αρέσουν οι πρωτοβουλίες της, τα συμπόσια ποίησης όπως και τα θέματα που διαλέγει για να παρουσιάσουν οι φίλοι γραπτά τους.
Ιστορίες της Νύχτας, ένας τίτλος που γεννά ανεκπλήρωτες φαντασίες, που αγκαλιάζει ολόκληρες ζωές, έτσι κι εγώ αποφάσισα να λάβω μέρος με ασπρόμαυρες ιστορίες του παρελθόντος τις οποίες δεν υπήρξε ανάγκη να τις φαντασθώ αφού τις είχα ζήσει στο πετσί μου.
Οι ιστοριούλες αυτές όπως και οι φωτογραφίες του τότε είναι αυθεντικές.
Σε καλωσορίζω στην γειτονιά μου-μας, χάρηκα και σε ευχαριστώ για την παρουσία σου.
Γαβριήλ

Woman in Blogs είπε...

Μα, πώς να σβήσουν από το μυαλό τέτοιες ιστορίες;;;
Τις μοιράζεσαι και καλά κάνεις, είναι μαρτυρίες που πρέπει να τις μαθαίνουμε, αυτή είναι η ιστορία μας...
Καλό απόγευμα!

Μηθυμναίος είπε...

Φίλε τι να σου πω και τι να σου γράψω, δεν θα ήθελα να επαναλάβω τα στερεότυπα, γιατί δεν είναι μόνο οι "ιστορίες της νύχτας" είναι κι αυτές τις ημέρας που με κάθε λεπτομέρεια τις παίρνεις από το μπαούλο της μνήμης και το μεταφέρεις εδώ σε τούτη τη γωνιά σου για να τις διαβάζουμε κι εμείς.

Χαίρομαι πολύ που βλέπω να εμπλουτίζεται το ιστολόγιο με νέους επισκέπτες...

pylaros είπε...

to Woman in Blogs
Τέτοιες ιστορίες είναι αυτές που πλάθουν τον χαρακτήρα σου λες και είσαι από ζύμη,
Όμως σου δίνουν μια πιο πλατιά όψη της κοινωνίας του κόσμου που ζούμε.
A wide point of view.

Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου και για τα καλά σου λόγια .
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Ξέρεις όταν βλέπω την πρωτοβουλία της Αριστέας να γράψουν οι φίλοι κάτι "Ιστορίες της Νύχτας" γεμίζει η καρδιά μου από ενθουσιασμό και τότε η πένα μου τρέχει πάνω στο χαρτί λες και δεν υπάρχει αύριο.
Η μνήμη αθάνατη εκεί περιμένει και ως δια μαγείας ξεπετούνε οι αναμνήσεις λες και ήταν χθες.

Φίλε ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ

Unknown είπε...

Σας ευχαριστούμε που τόσο όμορφα, μοιράζεστε τα βιώματα σας μαζί μας.
Με συγκινήσατε.Χαίρομαι που σας βρήκα μέσα από το δρώμενο της Αριστέας.
Στους βιοπαλαιστές,μετανάστες που νίκησαν τις δυσκολίες - πικρό μαράζι της πατρίδας μας η μετανάστευση- αξίζει μόνο σεβασμός.
Δίνουν δύναμη οι βιωματικές ιστορίες αυτές στους αναγνώστες, ειδικά στις δύσκολες εποχές που ζούμε.Καλή συνέχεια στη μέρα σας.

to e-periodiko mas είπε...

Υπέροχη αφήγηση, συγκινητική, καθηλωτική, αληθινή!
Ευχαριστώ για την ευκαιρία να γίνω κοινωνός αληθινών εμπειριών και συναισθημάτων!...
Μαρίνα

pylaros είπε...

Georgette B,


Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια, επίσης όλες οι ιστορίες της Νύχτας που είχε την καλοσύνη να μας δώσει ως θέμα γραφής η Αριστέα, αρχίζουν νύχτα και τελειώνουν με το φως του ήλιου, με θάρρος για έναν αγώνα καλυτέρευσης της ζωής.

Ευχαριστώ,

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαρίνα,

Αυτές σας οι λέξεις με συγκίνησαν
(Υπέροχη αφήγηση, συγκινητική, καθηλωτική, αληθινή!)
Σε ευχαριστώ πολύ.
Επίσης μου δίνουν ένα boost στο είναι μου ώστε να συνεχίζω να γράφω
και πάλι
Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Μια ιστορία γεμάτη πόνο και ανθρωπιά. Μου θύμισε πολλά.
Στ΄αλήθεια με συγκλονησε ο τρόπος που την παρουσιάζεις.
Τέλεια.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Είναι αυτά που έπλασαν τους χαρακτήρες μας, είναι αυτές οι ιστορίες που αντμετωπίσαμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε

Ευχαριστώ φίλε Ντένη

Γαβριήλ

Δημήτρης Τ. είπε...


Φίλε Γαβρίλη μου και άγνωστέ μου θαλασσοσυνοδοιπόρε του παλιού καιρού χαίρε.
Παρότι προσωπικά θέλω να ξεγράψω αυτό το καφάλαιο της σκυλήσιας θαλασσινής ζωής ακόμη κι'από την θυμησή μου, έρχομαι μ'όλη μου την καρδιά και θαυμασμό και σου βγάζω το καπέλο μου!
Το αγνό γραψιμό σου και ο τρόπος που μας μεταφέρεις όλους μας στα θαλασσινά σου πατήματα με τα τόσο ποικίλα μονοπάτια και τις δραματικές τους ιστορίες, είναι τόσο ζωντανός και τόσο γεμάτος ανθρωπιά που το μόνο μπορώ να πω είναι ένα αληθινό και βροντερό ΕΥΓΕ ΣΟΥ!
Εξακολούθησε φίλε μου Γαβρίλη να γράφεις!
Μας αντιπροσωπεύεις όλους εμάς τους παλιούς θαλασσοδερμένους λίαν επάξια!
Εμένα δε που πέταξα, εδώ και κάμποσο καιρό, χαρτί και καλαμάρι μακριά μου γιατί στέρεψε η πέννα μου και μαζί της και το μνημονικό, μου προξενείς θαυμασμό και σε καμαρώνω για όλα αυτά τα αξιοθαύμαστα πονήματά σου!

Να είσαι καλά φίλε μου.
Με την αγάπη μου
δημήτρης

Λάχεσις είπε...

Διαβάζοντας κάποια ιστορία και γνωρίζοντας ότι είναι βγαλμένη από τη ζωή και όχι αποκύημα φαντασίας, σε αγγίζει με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο. Δεν είναι όμως μόνο τα γεγονότα αυτού καθ' αυτού αλλά και η γλαφυρή σου έκφραση Γαβριήλ!!!
Θα σταθώ μόνο στην τελευταία πρόταση της πρώτης σου αφήγησης. Τα λέει όλα!!!!
Σ'ευχαριστώ γι'αυτό που μας προσφέρεις με τις αλήθειες σου

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Δημήτρη, Μου άρεσε η λέξη που γράφεις (θαλασσοσυνοδοιπόρε)
Πράγματι έτσι είναι στην θάλασσα μαζί αρχίσαμε, όμως η τύχη τάφερε έτσι μάλλον τα "ταξίδια" ώστε μπέρδεψα έκανα ένα κοκτέιλ, από θάλασσα, ναυτικός, γυναίκες, περιπέτειες για 22 ολόκληρα χρόνια και το κυριότερο όλα αυτά τα γεγονότα τα περισσότερα στην Ισπανόφωνη λατινική Αμερική.
Όμως ο αγώνας της επιβίωσης σκληρός, και γεμάτος αναπάντεχα περιστατικά που σήμερα μοιάζουν σαν παραμύθια.
Από αυτά αντλώ εμπνεύσεις και πίστεψέ με ξαναζώ μέσα από την πένα μου την τότε εποχή.

Χίλια ευχαριστώ εσένα καθώς και τον Στράτο.
χαιρετισμούς Άσπα

Με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Λάχεσις
Μου άρεσε το γνήσιο ειλικρινές σχόλιό σου, προπαντός (η γλαφυρή σου έκφραση)
Τα γραπτά μου είναι πονήματα από τα οποία πέρασα από αμούστακο παιδί, μέχρι να γίνω άνδρας.
Είναι η αγκαλιά της κοινωνίας, μιας παγκόσμιας κοινωνίας η οποία έχει χωρίσει τον πλανήτη μας σύμφωνα με τα συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων.

Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

Apokalipsis999 είπε...

Εξαιρετική γραφή. Λιτή χωρίς κουραστικούς πλατειασμούς και «ζωντανή». Τα απόλαυσα.

pylaros είπε...

Ευχαριστώ πολύ.
χαίρομαι που σας άρεσε η γραφή μου


Γαβριήλ

Nasta είπε...

Κύριε Γαβριήλ,
Χαίρομαι πάρα πολύ που μέσα από τις ιστορίες της νύχτας μου δίνεται η ευκαιρία να διαβάσω τις δικές σας αληθινές ιστορίες, οι οποίες δε σας κρύβω πως με συγκλόνισαν. Η γραφή σας είναι υπέροχη, όσα γράφετε αποδίδονται με λυρισμό, είναι καθηλωτικά!
Αυτές είναι ιστορίες που κι εμείς οι νεότεροι θα πρέπει να μαθαίνουμε, να μην ξεχνιούνται οι ξενιτιές και τα βάσανα που πέρασαν οι προηγούμενες γενιές!

Καλό βράδυ!
Αναστασία

pylaros είπε...


To;
Nestenka & Alexander
Σας ευχαριστώ πολύ δια την επίκεψή σας μα και τα καλά σας λόγια.
Επίσης ένα ευχαριστώ στη Αριστέα όπου είχε την φαεινη ιδεα (Ιστορίες της Νύχτας)
Μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσυμε πολλούς άξιους φίλους της Μπλογκογειτονιάς
Καλή σας πρωτομαγιά, μάλλον καλό τριήμερο
Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Γλαύκη είπε...

Υπέροχος λόγος, Γαβριήλ!
Τους δυνατούς και σοφούς ανθρώπους τους πλάθουν οι εμπειρίες της ζωής. Δεν εγκαταλείπουν στα δύσκολα και διατηρούν το ελεύθερο πνεύμα και την ευαισθησία τους μέχρι το τέλος παρά τα σημάδια που τους άφησε η ζωή - αυτά είναι ο θησαυρός της εξέλιξής τους. Λειτουργούν ως φάρος δύναμης κι αισιοδοξίας για τους γύρω τους και ίσως αυτός να είναι ο σκοπός της ύπαρξής τους, να βάλουν ένα ληθαράκι για έναν κόσμο καλύτερο.
Πολύ χάρηκα που σε γνώρισα!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γλάυκη,
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,

Όπως πολύ καλά κατάλαβες την προσωπικότητα του ατόμου την δημιουργείς μόνος σου οι περιπέτειες και οι δυσκολίες στην ζωή πλάθουν το είναι σου, έτσι ώστε να προσαρμόζεται σε κάθε κοινωνοία χωρίς να φοβάσε την αλλοίωσή σου από τα αναχρονιστικά ή λανθασμένα πιστεύω των εχόντων και κατεχοντων..
Χίλα ευχαριστώ
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερα σας κ. Γαβριηλ. Καλως σας βρισκω. Το γεγονος οτι τετοιες ιστοριες δεν ειναι μονο αποκυημα της φαντασιας, μου δημιουργει ενα προσθετο αγχος στον σχολιασμο. Ωστοσο στεκω με θαυμασμο στην μεστη περιγραφη σας, τους ζωντανους διαλογους. Στις ατμοσφαιρικες φωτογραφιες που δενουν με το κλιμα της αφηγησης σας.
Να στε καλα και σας ευχαριστουμε για την απλοχερη μοιρασια. Καλο σ/κ να εχετε! Μαριλενα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριλένα,
Πολλές φορές η ίδια η ζωή γράφει ιστορίες που μοιάζουν αποκύημα της φαντασίας, προπαντός όταν εξελίσσονται σε άλλα πλάτη και μήκη του πλανήτη μας.
σε ευχαριστώ πολύ δια την επίσκεψή σου

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Είναι και αυτές οι Ιστορίες της Νύχτας που έρχονται από τα αμπάρια της ψυχής, από τους διαδρόμους του μυαλού, να αναβιώσουν όσα και νύχτα και μέρα έλαβαν χώρα. Διαφορετικές μα εξίσου όμορφες.
Να 'σαι καλά και καλή εβδομάδα! :)

pylaros είπε...

Πράγματι είναι Ιστορίες που συνέβησαν την νύχτα, που συνεπαίρνουν και την μέρα στο διάβα τους, έτσι το αμπάρι των αναμνήσεων είναι πάντα γεμάτο.

ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου,
καλή εβδομάδα

Γαβριήλ