Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Καζίνο

                                              Ένα Απρόοπτο Πρωινό,

Ξημέρωσε, σε μια ανοιξιάτικη λιακάδα, πράμα σπάνιο για τη Νέα Υόρκη.
Ήταν μια Απριλιάτικη Κυριακή,  σκέπτομαι μια ωραία μέρα για να βγούμε από την φωλιά μας, όχι για να μπούμε σε άλλη φωλιά αλλά να πάμε κάπου στον κάμπο, στα βουνά, έξω στην ύπαιθρο να μας φύγει αυτή η πλήξη των κτηρίων με τις εκδηλώσεις ή και τα εστιατόρια με εθνικά φαγητά που βρίσκεις ότι τραβάει η ψυχούλα σου.

Είχαμε μια έλξη για κάτι τι το καινούργιο, το ασυνήθιστο, καβαλήσαμε το αυτοκίνητο οδήγησα 120 μίλια ώσπου φτάσαμε στο Καζίνο της φυλής Μοχίγκαν (Μohegan,) στην πολιτεία Κονέκτικατ, δηλαδή των αυτοχθόνων ερυθροδέρμων (ινδιάνων) κατοίκων Αμερικής,
Οι υπάρχοντες κάτοικοι της φυλής Μοχίγκαν έχουν αρκετά προνόμια από το αμερικανικό κράτος, όπως αφορολόγητα και την δημιουργία καζίνο από τα οποίων τα κέρδη συντηρούν τους ανθρώπους της φυλής τους. Προσπαθούν να αναστήσουν την γλώσσα τους, και σε κάθε γωνιά του υπερπολυτελούς καζίνου υπάρχουν σχέδια, αφίσες, και διάφορα σκηνές από την ζωή των ερυθροδέρμων αυτών, ακόμα και λύκους σαν ταριχευμένους έχουν,  κρέμονται  από πάνω σου λες και διαβάζουν την ψυχή  σου.  Είναι σα μια τεράστια πολιτεία κλεισμένη σε ένα κουκούλι με πολυεδρικούς τοίχους που και αν ακόμα δεν πάσχεις από κλειστοφοβία, εκεί θα υποφέρεις.
 Ένα πλήθος θα πρέπει να ήταν εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι ατημέλητοι μαλλιάδες, αχτένιστοι, πολύχρωμοι, πάρα πολλοί κινέζοι, μα και ανάπηροι με καροτσάκια, ηλικιωμένες κυρίες, μα και κύριοι, κουτσαίνοντας με το μπαστουνάκι τους, όλοι τραβούσαν το μοχλό της ελπίδας θρέφοντας τα μηχανάκια με πράσινα χαρτονομίσματα.
Ήταν ακόμη και ηλικιωμένες κυρίες που είχαν μείνει χήρες και έρχονταν να σκοτώσουν την ανία τους ξοδεύοντας την κληρονομιά του μεταστάντος.
Άλλοι πιο εκεί έπαιζαν ρουλέτα, άλλοι μπλακ τζακ, ένα θόρυβος σαν μελίσσι δεν μπορούσες να συγκεντρωθείς.
Καμπανάκια που χτυπούσαν στα αυτιά σου έφταναν χαρμόσυνα αν κέρδιζες και πένθιμα αν έχανες. Εστιατόρια, μαγαζιά με σουβενίρ, κορίτσια με κοντά να σου σερβίρουν πιοτά ότι επιθυμείς, ξενοδοχείο, μια επιφανειακή πολυτέλεια, όλα αυτά αποσκοπούνε να μαζέψουν τον οβολό αυτών των πολλών ηλικιωμένων ανθρώπων, αυτών των επιβατών που μαζεύουν από τις φτωχογειτονιές τα λεωφορεία που πάνε να σπάσουν τη μονοτονία της ζωής τους, προσφέροντάς τους την αυταπάτη της χλιδής, της πολυτέλειας, αλλά και μια αμυδρά ελπίδα να κερδίσουν.
Η αλήθεια είναι ότι ζητούσα ένα παρκινγκ στον ήλιο και είχα πάρει την κυριακάτικη έκδοση των New York Times με την απόφαση να την ξεκοκαλίσω. Καθισμένος μέσα στο αυτοκίνητο, έχοντας συντροφιά τη θαλπωρή του ήλιου, μια κι έκανε κρύο, θα απολάμβανα το διάβασμα, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εφικτό ένεκα αναδιοργάνωση των εξωτερικών παρκινγκ.
 Έτσι έκανα μια βόλτα στο εσωτερικό του καζίνου μπλεγμένος σε πολυτελή σκηνικά και ένα ξέφρενο πλήθος που βλαστημούσε την τύχη του, εκεί όπου η ανθρώπινη αξία είναι πράσινη, όπως το  εκμεταλλευτικό χαρτονόμισμα, αυτό που αγοράζει μια θέση κάτω απ τον ήλιο όχι αναγκαίος ευσυνείδητη.
Σα νύχτωσε πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, χάσαμε και τον ήλιο, και μαζί έχασα και την αυτοσυγκέντρωση μου, για να μπορώ να απολαύσω ότι ζητούσα την ανάγνωση στην απόλυτη ησυχία, παρέα με τις ακτίνες του ήλιου να με θερμαίνουν στο μοναχικό μου βασίλειο το παρκαρισμένο αυτοκίνητο.



                                                     Γαβριήλ Παναγιωσούλης

6 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Στο καζίνο πήγες να διαβάσεις εφημερίδα;
Είσαι στα καλά σου;
Τουλάχιστον κέρδισες κανένα δολλάριο;
Νάσαι καλά και καλό μήνα.

pylaros είπε...

Δεν κατάλαβες καλά
Επειδή σιχαίνομαι το καζίνο πάω έξω στο Παρκινγκ κάθομαι στο αυτοκίνητο και διαβάζω την εφημερίδα μου, μετά όταν είναι έτοιμοι οι άλλοι τους παίρνω και φεύγω, όμως αυτό δεν με εμποδίζει να κάνω μια βόλτα μέσα να συναντήσω φάτσες και παίχτες...
Πάντοτε το καζίνο εννοώ το παιχνίδι μου προξενούσε αλλεργία αλλά αυτό δεν εννοεί ότι οι άλλοι φίλοι και άνθρωποι συμμερίζονται τα δικά μου πιστεύω.

καλό μήνα φίλε Ντένη
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου! δεν σε...προφταίνω!
Σήμερα πήγα στο...προηγούμενο...
και

"εκεί όπου η ανθρώπινη αξία είναι πράσινη," όπως όμορφα την λες

μία φορά πήγαμε, χρόνια πριν...
μόνο για την διαδρομή!!!!!

Να είσαι πάντα καλά με την Ορτάνς σου,
Υιώτα

pylaros είπε...

Μια ημέρα πούβρεχε όπως την σημερινή, αγαπητή μου Υιώτα

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι σε τούτο τον κόσμο όπου ζούμε η ανθρώπινη αξία είαι πράσινη
στα καζίνα όμως είναι σε υπερθετικό βαθμό!

Αυτός που διαχειρ΄ζεται χρήματα έχει χέρια βρώμικα φαντάσου να κάθεσε μια ολόκληρη μερα και να τραβάς τον κουλοχέρι να πα΄ρνεις και να δίνεις "Κόρια" πριν να το καταλάβεις καλά καλά τα χέρια σου είναι μάυρα απ΄την λάσπη του χρήματος

Τα καζίνα τώρα έχουν βρει μια άλλη πατέντα για να κοροϊδέυουν τους απλοϊκους έχουν μχανές με 5 σεντσς
μίνιμουμ που μπορείς να παίξεις είναι 20 πεντάρες δεν σου επιτρέπει λιγότερο, δηλαδή ένα $.
το ίδιο είναι και τα κέρματα των 25 Σ. ακόμα και ενός σεντς

¨αρα κλέβουν την νοημοσύνη του κόσμου αυτή που δεν έχει.

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

George είπε...

Α ρε Μπάρμπα Γαβριήλ, δεν τηλεφώναγες να κάνω κατά κάτω. Ήσουν στη μέση της διαδρομής. Θα ξεκοκαλίζαμε μαζί την εφημερίδα έστω κι αν δεν είχε ήλιο γιατί και μένα δεν μου αρέσουν αυτά τα ''μαγαζιά''. Σκέψου οτι είμαι στην Αμερική 25 χρόνια, από το Mohegan είμαι μακριά λιγότερο από δυο ώρες και δεν είχα παει μέχρι πέρσι το καλοκαίρι. Ήταν η πρώτη μου φορά και πήγα όχι με τη θέλησή μου, αλλά είχε έρθει κάποιος συγγενής από την Ελλάδα και ήθελε να δει πως είναι το καζίνο. Έτσι είναι ακριβώς όπως τα γράφεις. Ένας πολύ κοντινός συγγενής μου ενώ θα μπορούσε να είναι πάμπλουτος, είναι αδέκαρος γιατί πήγαινε δυο φορές τη βδομάδα. Θα έπρεπε το καζίνο να είναι ένας χώρος να πηγαίνει κάποιος για διασκέδαση κι όχι να γίνει πλούσιος γιατί τα περισσότερα παιχνίδια που χρειάζονται μαθηματικά, είναι φτιαγμένα να δίνουν στο καζίνο το πλεονέκτημα σε σχέση με τους παίχτες. Είναι δε όλα μελετημένα ώστε να προκαλούν τον παίχτη να καθίσει αρκετή ώρα και να ποντάρει πολλά χρήματα. Ακόμα και τα παράθυρα που δεν υπάρχουν καθώς και τα ανύπαρκτα ρολόγια στους τοίχους, έχουν τον λόγο τους. Ακόμα και οτι τα περισσότερα καζίνο βρίσκονται κοντά σε τουριστικούς προορισμούς, μέσα η δίπλα σε μεγάλα ξενοδοχεία κι αυτό έχει τον σκοπό του ώστε να επιτρέπεται η πολυήμερη διαμονή των παιχτών. Πολύ σωστά λες ότι σε αυτούς τους χώρους η ανθρώπινη αξία είναι πράσινη και ψεύτικη συμπληρώνω εγώ.

Να είσαι καλά.

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε μου Γιώργο,
Είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες, ένα πράγμα που με πειράζει πολύ, μα πάρα πολύ είναι να μπω στην αίθουσα καζίνου και να κάθομαι βλακωδώς να πετάω τα λεφτά μου (αν έχω) σε αυτούς τους λωποδύτες,
¨όμως πολλές φορές η παρέα θέλει να πάει να παίξει ή να γνωρίσει. Έτσι τους οδηγώ και όταν έχει λιακάδα κάθομαι μέσα στο αυτοκίνητο και διαβάζω. ¨όμως τούτη την φορά δεν τα κατάφερα μπήκα μέσα και παρακολουθούσα φάτσες απογοητευμένες γριούλες, ανάπηροι, βρώμικοι, αχτένιστοι να τραβάνε τον κουλοχέρη.

χαίρομαι φίλε που οι ιδέες μας ταυτίζονται.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ