Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Στην αγκαλιά του λιμανιού

                                  Με κορίτσια της εποχής  στην Κούβα                                                                    
                                                Ιστορίες της νύχτας # 7  
  Η Μαρίνα με πλησίασε στο σκαμπό που έπινα το ποτό μου, στο κέντρο υπήρχε πάνω σε βάθρο μια τυπική  ορχήστρα με κύριο όργανο «Marimba» κάτι τι παρόμοιο με το ξυλόφωνο όπου 4 οργανοπαίκτες χτυπούσαν τα πλήκτρα σε χορευτικούς σκοπούς.  
-Χορεύουμε μου είπε;
Την  έπιασα απ την μέση, στον χορό σφίχτηκε πάνω μου.
-Ξέρεις  παντρεύτηκα τον Γιάννη, το παιδί από την Πάρο, τον φίλο σου, κάναμε συμφωνία  αυτός να δουλεύει στα βαπόρια κι εγώ εδώ στο μπαρ, μετά όταν μάσουμε αρκετά χρήματα θα φύγουμε για Αμερική, ή  Ελλάδα. Πάμε να κοιμηθούμε σπίτι μου απόψε;  
Την κοίταξα και δεν πίστευα, ποιο πέρα ο καπετάνιος μας ένας λεβέντης Θεσσαλονικιός έπινε το ποτό του.
-Γιατί δεν πας με τον καπετάνιο, αυτός έχει πιο πολλά λεφτά, της είπα.
Σα να τσαντίστηκε με παράτησε και πήγε και κάθισε στο τραπέζι με την Μπέλα κι άρχισαν να κοιτάζουν και να κουτσομπολεύουν. Μου ήταν αδιάφορο.  
Σε μια στιγμή  φάνηκε ένας  Έλληνας ναυτικός, είχε ξεμείνει από Θιακό  βαπόρι με Ελληνική σημαία, ήταν και μονόφθαλμος, έλεγε ότι  είχε χάσει το βαπόρι του. Τον  είχε συμμαζέψει η Margot  μια έγχρωμη king size  τούχε προσφέρει ότι έλειπε του ναυτικού, γυναίκα, δωμάτιο φαί και σιγουριά.
Παρήγγειλαν ποτό, η Margot άρχισε να χορεύει σόλο τρελά, η Αμαλία  μου έκανε νόημα να πάω στο τραπέζι της ήθελε να μάθει αν ήξερα πότε θα ερχόταν το βαπόρι όπου δούλευε ως ανθυποπλοίαρχος   ο φίλος της ο Νίκος, ένα πολύ καλό παιδί, αργότερα  τον έστειλα στην Ελλάδα, εκεί  αυτοκτόνησε…
Η Σόιλα σε μια γωνιά περίμενε τον δικό της έναν Έλληνα ναυτικό που απόψε δεν είχε έξοδο, διάλεγε τους φίλους της σιχαινόταν τους μελαψούς, μου το είχε εκμυστηρευτεί, όταν  στην παρέα μας ήταν κι ένας έγχρωμος.       
Κατά τις πρωινές ώρες ξεκινήσαμε για  επιστροφή στο βαπόρι, εύθυμοι, ξέγνοιαστοι, χαρούμενοι με την χαρά που δίνει το ποτό, η αφθονία γυναικών αυτών πουν δεν θέλουν δεσμούς με κανέναν, αυτών που σου προσφέρουν μια ψευδαίσθηση στην αγκαλιά τους,  τραγουδώντας το τραγούδι, αυτό που κάποτε τραγουδούσε και ο Nat king Cole με την βελούδινη φωνή του.    
Perfidia: =(Προδοσία), «άπιστη» γραμμένο το 1939 από τον Μεξικανό Alberto Domínguez σε ρυθμό Bolero.  
Mujer si puedes  tú con Dios hablar, pregúntalo si yo alguna vez te he dejado de adorar…   «Γυναίκα αν μπορείς  να μιλήσεις  με τον Θεό, ρώτα τον αν  εγώ έχω σταματήσει ποτέ να σε λατρεύω…»
Και λέγαμε αναμεταξύ μας,  άραγε να υπάρχει αγάπη, κι αν υπάρχει πως θα είναι;  
Είχαμε περάσει μια ακόμη νύχτα στην αγκαλιά του λιμανιού, πριν παραδοθούμε στην αγκαλιά της θάλασσας. 
Τώρα πια αγκαλιά είναι ποιο επικίνδυνη; Η της γυναίκας, η των λιμανιών, ή της θάλασσας;  
Ε! αυτό το αφήνω στους αναγνώστες να απαντήσουν…   

Γαβριήλ Παναγιωσούλης  






16 σχόλια:

airis είπε...

Νομίζω αγαπημένε μου Γαβρίλη ο καθόλα αρμόδιος να απαντήσει είσαι εσύ! που γνώρισες όλες τις αγκαλιές και τις γεύτηκες ως το μεδούλι!
Νιώθω ότι παρακολουθώ ασπρόμαυρη ταινία, διαβάζοντας τις Ιστορίες σου.
Στο μεταξύ έβαλα και το κομμάτι και το άκουσα...πραγματικά βελούδινη η φωνή!
https://www.youtube.com/watch?v=gY2M9qxGuCk

την καλησπέρα μου και την αγάπη μου!
(νομίζω θα ακούσω και άλλα κομμάτια τουNat king Cole)

pylaros είπε...

χαιρετώ σε από την απέναντι όχθη αγαπητή μου Αριστέα,

Ωραία η πρωτοβουλία σου να βάλεις το Λινκ για το τραγουδι του Nat King Cole

Όσο για την απάντση στην αμφίβολη ερώτησή μου νομίζω ότι πάει σύμφωνα με την ηλικία.
Άλλα σκεφτόμουν τότε, άλλα σήμερα αλλά είναι όπως λες κι εσύ σαν μια ασπρομαυρη ταινία

ευχαριστώ πολύ
με αγάπη

Γαβριήλ



https://www.youtube.com/watch?v=gY2M9qxGuCk

Dennis Kontarinis είπε...

Καλησπέρα φίλε.
Μεγάλες οι μπειρίες σου και ο μόνος αρμόδιος να απαντήσεις είσαι εσύ.
Νάσαι καλά.

nikol είπε...

Σε περίμενα!!!Και ήμουν σίγουρη ότι θα διαβάσω μια άλλη ωραία αληθινή ιστορία !!!Για έναν άνθρωπο που γεύεται και την θάλασσα και πολλές γυναικείες παρουσίες , είναι ο μόνος που μπορεί να μας πει!!!
Καλό Σαββατοκύριακο Γαβρίλη μου με την αγάπη μου

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

ΑΧ!
Όλες οι εμπειρίες είναι της εποχής που ήμουν άπειρος,
Σήμερα λέω η ηλικία αυτή είναι ο οδηγός κάθε ανθρώπου.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ,

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
αν κοιτάξεις αυτή την ασπρόμαυρη φωτογραφία η νεολαία του τότε περνούσε ολόκληρα μερόνυχτα βλέποντας ουρανό και θάλασσα.

Φτάνοντας στα λιμάνια προσπαθούσαμε μέσα σε λίγες μέρες να γλεντήσουμε ή ας το πούμε αλλιώς να ξαναγίνουμε άνθρωποι ή να χορτάσουμε την κοινωνία. Αυτή που μας προσφερόταν χωρίς να έχουμε την πολυτέλεια ή καιρό να περιμένουμε να μας καλωσορίσει εφόσον μετά θα φεύγαμε πάλι για την αγκαλιά της θάλασσας και ίσως να μην γυρίζαμε ποτέ στο ίδιο λιμάνι.

Όταν είσαι νέος και ζεις μια ζωή όχι σταθερή αλλά μποέμικη γνωρίζεις όλο τον κόσμο, πολλές κουλτούρες, αρχίζοντας από την κατώτερη τάξη αν ήμασταν στην Ινδία θα έλεγα από Παρία, αλλά στα λιμάνια από μια επιφανειακή εύκολη ζωή, που είναι χρωματισμένη με λάσπη.

Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

πια αγκαλιά είναι ποιο επικίνδυνη; Η της γυναίκας, η των λιμανιών, ή της θάλασσας; GP
...παλιά,
λέγανε: πυρ, γυνή
και θάλασσα...

Διαφοροποιείς την "αγκαλιά" της γυναίκας;;;;;;;;; ή έγινε ... μπέρδεμα;;;;;;

Εδώ ΕΣΥ θα απαντήσεις....

Χαιρετισμούς,

Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Αδυνατώ φίλε μου να απαντήσω ποια αγκαλιά είναι, απ' τις τρεις που αναφέρεις η πιο επικίνδυνη... Ξέρω όμως ποια είναι η πιο ζεστή κι η πιο μεγάλη...

Να 'σαι καλά

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Μα η γυναίκα είναι όλα. Λιμάνι απάνεμο, φουρτουνιασμένη θάλασσα, μάνα και ερωμένη, ευχή και κατάρα, σε γεννάει και σε ρίχνει στα τάρταρα...
Η ιστορία σου γλαφυρή και ολοζώντανη, ξέροντας δε πως γράφεις βιωματικά, έχει ιδιαίτερη αξία. Ξέρω πως φυλλομετράς το ημερολόγιο με τις αναμνήσεις σου και είναι πολύ συγκινητικό να σου δείχνει κάποιος τις σελίδες της ζωής του...
Τα σέβη μου κ.Γαβριήλ!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

οι αναμνήσεις της νιότης, μένουν υπάρχουν,
η ερώτησή μου είναι για την τότε εποχή σε αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό.
μετά από αυτό όλα αλλάζουν... ακόμα και η ηλικία!

χαιρετισμούς

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, έχεις απολύτως δίκιο
πράγματι έτσι είναι η πιο ζεστή και πιο μεγάλη είναι η της γυναίκας.

Τότε μια τρελή εποχή όπου η ζωή έτρεχε οι μέρες στο λιμάνι μετρημένες έτρεχες να προλάβεις να ρουφήξεις την ζωή, όση προλάβεις,
Μετά πέλαγος ουρανός, θάλασσα μονοτονία και ο κάθε ένας μας διηγούνταν τις στεριανές περιπέτειές του...

Ευχαριστώ
Γάβο

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μ. Κανελλάκη,

ναι έχεις δίκιο η γυναικεία αγκαλιά είναι το λιμάνι που όλη αράζουμε,
άρα αυτή είναι η μόνη και μοναδική, αλλά το καταλαβαίνουμε με την ωρίμανση της ηλικίας.

Όμως σήμερα οι αναμνήσεις του τότε μου προξενούν ένα παράξενο αίσθημα περιθωρίου μιας μοναξιάς που δεν μπορώ να την εκφράσω γιατί πολλοί ολίγοι καταλαβαίνουν ότι το παρελθόν είναι ο πλάστης του σημερινού χαρακτήρα μας.

Χίλια ευχαριστώ

Γαβριήλ

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Αγαπητέ Γαβριήλ, διαβάζω πάντα τις ναυτικές ιστορίες σου με πολύ ενδιαφέρον. Να είσαι πάντα καλά και να μας γράφεις τις αναμνήσεις σου, που μας κάνουν να ζούμε και εμείς λίγο αυτή την εποχή.

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες στην γειτονιά μου αγαπητή μου Δώρα,

ναι οι αναμνήσεις μιας περασμένης εποχής τότε που ακόμη δεν είχε εφευρεθεί ο υπολογιστής ήταν όλες σε προσωπική εμπειρία και όχι μόνο αλλά ζυμωνόσουν κι εσύ μαζί τους όπου έπλαθαν λιγάκι και τον χαρακτήρα σου.

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Καλημέρα Γαβριήλ, αν βλέπεις ΑΝΤ1 το Σάβατο και την Κυριακή, ίσως και τις δύο μέρες, ίσως τη μία από αυτές, στην πρωινή εκπομπή Σου-Κου, θα μαγειρέψω. Ήρθαν χθες εδώ και γράψαμε μια εκπομπή. Σε χαιρετώ.

pylaros είπε...

Καλημερα από ΝΥ
Έχω Αντένα satelite,

Θα προσπαθίσω να δω το πρόγραμμα αυτό,
Ευχομαι να μας μάθεις καμιά καινούργια συνταγή ,ωστε να νοστιμίσει η ζωή μας


ευχαριστώ

Γαβριήλ