Στιγμιαίες, "εντυπώσεις" του καλοκαιριού, απ' την Ελλάδα 2015

Στιγμιαίες "εντυπώσεις" του καλοκαιριού απ’ την Ελλάδα του 2015.

Έκανε μια φοβερή ζέστη, τόχαμε όμως τάμα να πάμε στην Ακρόπολη μετά κι αφότου είχαμε επισκεφθεί το Μουσείο, της Ακρόπολης ένα μοντέρνο θαύμα.

Ρωτήσαμε, κάπως χάσαμε τον δρόμο μας, μπλέξαμε σε κάτι στενά μονοπάτια, όταν φτάσαμε πάνω είδαμε ότι δεν υπήρχε είσοδος για την Ακρόπολη, ρωτήσαμε μα εδώ είναι τα’ Αναφιώτικα μας είπαν, θα πάτε πάλι κάτω και ξανά από τον πλατύ δρόμο με ανάβαση προς το θαύμα του κόσμου.

Πήραμε πάλι  μπουκαλάκια  νερό και ξανά περπάτημα σαν φθάσαμε ο κόσμος στην γραμμή έβγαζε εισιτήρια, πάω κι εγώ στην ουρά, παρατηρώ ότι είχε δυο τιμές, η μία κανονική και η άλλη μειωμένη για υπερήλικες τέσσερα άτομα είμεθα όλοι μας υπερήλικες εξ άλλου τα λευκά μου μαλλιά και οι ρυτίδες στο πρόσωπο  δεν σήκωνε καμιά αμφιβολία.   

Τέσσερα εισιτήρια μειωμένα λέω, ο ταμίας με κοίταξε κάπως περίεργα ταυτότητα μου λέει, κατά διαβολική σύμπτωση την είχα ξεχάσει  νόμιζα ότι θα ήθελε να βεβαιωθεί για την ηλικία μου. Λάθος μου, την ξέχασα στο ξενοδοχείο λέω, έχω όμως  το διαβατήριο μου!

Ορίστε το!

Α! Αμερικάνος μου λέει, με κοίταξε λες και του χρωστούσα,   η μειωμένη τιμή είναι μόνο για τους κατοίκους της Ευρωπαϊκής  Ένωσης όχι για εσάς.

Κι ας έχω γεννηθεί στην Ελλάδα κι ας  είναι η γλώσσα που μιλάω Ελληνική κι ας βρωμάει ακόμη το πόδι μου τσαρούχι.

Σεβαστήκαμε τον νόμο πληρώσαμε full price και απολαύσαμε την Θέα.

Στο Μετρό Αθηνών δεν ισχύει ο ίδιος νόμος, κατέβηκα στο Σύνταγμα πάω μπροστά στον γκισέ, 4 εισιτήρια του λέω, ο άνθρωπος με κοίταξε και μου λέει είναι όλοι σαν εσένα

μα βεβαίως του λέω, ηλικιωμένοι  μου έκοψε μειωμένα…

Έφτασα στη Κεφαλονιά 30 Ιουνίου, είχα παραγγέλλει να νοικιάσω αυτοκίνητο, γιατί χωρίς ρόδα δεν πας πουθενά,  εκείνη την ημέρα είχαν τρομάξει οι άνθρωποι, είχε κάπου ακουστεί για Grexit  η αγορά είχε παγώσει μην πληρώσεις μετρητά με συμβούλευαν, (μου έδωσαν την εντύπωση ότι όλοι τα είχαν κάτω από το στρώμα) κανείς δεν ξέρει πως θα ξημερώσει η αυριανή μέρα, εξ άλλου είχε βγει η φήμη τα βενζινάδικα δεν θα έχουν βενζίνη, έφεραν και κάποιο παράδειγμα περιμένουμε τα χειρότερα…

Ρε για δες που ήρθα σκέφτηκα εδώ γίνεται  χαλασμός κόσμου…

Εν τέλει όλα αποδείχθηκαν αναληθή, οι τουρίστες δεν φοβήθηκαν ήρθαν γέμισαν τα ξενοδοχεία οι παραλίες, τα εστιατόρια, μια βαριά βιομηχανία της Ελλάδος όπου το χρήμα ρέει, απλούστατα πρέπει να προσφέρεις για να το πιάσεις.
    

Οι καφετέριες γεμάτες, στα καφενεία ο κόσμος πίνει τον φραπέ του, τα εστιατόρια γεμάτα, αν κάνεις το λάθος και πας για θαλασσινά σε κάποια παραλία θα περιμένεις ώρες για τραπέζι,

Έτσι μια βραδιά έφερα την συζήτηση για την φτώχεια που λέτε ότι υπάρχει στην Ελλάδα, παίρνοντας ως παράδειγμα την δικιά μας φτώχια (στα πέτρινα χρόνια)  που μας υποχρέωσε να φύγουμε μόνο  για να χορτάσουμε ψωμί.

Δεν βλέπεις φίλε μου υπάρχει  κρίση λένε όλοι!

Γυρίζω το κεφάλι μου παντού,  πάνω κάτω δεξιά αριστερά η οχλοβοή από το καφενείο και το παρακείμενο σουβλατζίδικο  τεράστια, τα τραπέζια όλα γεμάτα, είχαν βάλει μάλιστα τραπεζομάντηλα κι ένα κερί λάμπα  να καίει στην μέση έτσι φαινόταν πιο ρομαντικό.

Πια κρίση τους  λέω, ποια φτώχια;

Μα που ζεις μου λένε σήμερα όλοι έχουν να φάνε, φτωχός  ονομάζεται  ο Έλληνας που δεν έχει αυτοκίνητο.

Ααα! έβγαλα ένα επιφώνημα, δεν το ήξερα είπα.

Συζητώντας με τους παλιούς Χωριανούς αυτούς που μαζί υποφέραμε την πείνα, και την πραγματική φτώχια λέγανε:

Σήμερα δεν μας καταλαβαίνει κανείς, όλοι ζουν στον δικό τους κόσμο, όταν  λέμε  στα εγγόνια μας ότι δεν είχαμε να φάμε, τι εννοεί η  πραγματική φτώχια,  τι νομίζεις ότι μας απαντούν;

Τι;

Γιατί δεν τρώγατε ένα Τοστ!!!                 

   

Γαβριήλ Παναγιωσούλης