Τοπικισμός στα ξένα,

                                                     Τοπικισμός στα ξένα.

   

           

Ξέμπαρκος γύριζα στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, είχα μείνει έξω λόγο ασθενείας στο Montelepre Hospital, ένα μικρό κουκλίστικο νοσοκομείο στο Canal street αφού έγινα καλά, πήρα εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο θα έπρεπε να περιμένω το βαπόρι να γυρίσει από ένα ταξίδι στη Χιλή.

Πήγα στο Strachan Shipping στην οδό Saint Charles, ήτανε ο πράκτορας του βαποριού, ο οποίος μου σύστησε ένα δωμάτιο στην παλιά γαλλική συνοικία στο  Decatur Street   εκεί όπου σύχναζαν ναυτικοί. Ήταν στον δεύτερο όροφο και έβλεπε σε αίθουσα εστιατορίου όπου σερβίριζαν ναυτικούς. Ιδιοκτήτης ένας Χιώτης ο καπετάν Γιάννης Φατσής, καλός άνθρωπος ο οποίος έκανε και τον  ‘Ship Chandler’    (προμηθευτής τροφοδοσίας κλπ.) στα χιώτικα βαπόρια.

Δεν ήμουνα ποτέ συνηθισμένος σε μια τάξη ύπνου και σχεδόν από ντροπή έπρεπε να τρώω εκεί όπου έμενα. Ζητούσα μια πιο ελεύθερη ζωή, έτσι μετά από την πρώτη εβδομάδα έφυγα πήγα πιο έξω και ενοικίασα δωμάτιο σε σπίτι κάτι ηλικιωμένων γυναικών, από εκεί έπαιρνα το τραμ και κατέβαινα στο κέντρο. Στο λιμάνι οργασμός ελληνικών βαποριών, πολλοί οι ναυτικοί κάθε βράδυ γέμιζαν τα μπαρ, στη γαλλική συνοικία Bourbon Street πολλοί οι περαστικοί ναυτικοί ηδονοβλεψίες από τις μισάνοιχτες πόρτες των στριπτιτζίδικων. Αλλά οι περισσότεροι μαζευόταν στο Ίμβρος μπαρ στην οδό Canal ή στο μπαρ του Τζίμη του έλληνα, ή στο Αβάνα ένα κουβανέζικο στο Decatur Street. Εκεί στη Νέα Ορλεάνη υπήρχε και ο Φουντάκιας παρανόμι ενός Κεφαλλονίτη, ήταν ο επίσημος ship chandler (τροφοδότης) γνωστός μα και διαμεσολαβητής, για οτιδήποτε πληροφορία ήθελαν οι ναυτικοί, αν και τώρα τελευταίος το είχε γυρίσει πολύ στη θρησκεία ένεκα που είχε νυμφευθεί μια φανατική χριστιανή…

Εκεί πιο κάτω στον ίδιο δρόμο άλλος ένας κεφαλλονίτης από την Ιθάκη είχε ανοίξει κατάστημα ρούχων για ναυτικούς, πολλές φορές επισκεπτόταν και τα βαπόρια στον μόλο κουβαλώντας τις βαλίτζες εκθέτοντας τα αγαθά του. Μην έχοντας πως να σκοτώσω την ώρα μου, του έκανα παρέα πηγαίναμε στα βαπόρια προπαντός στα δεξαμενόπλοια αυτά που καθόταν λίγες ώρες στο λιμάνι, ακόμη φτάναμε και μέχρι το Baton Rouge

Μια μικρή γνωριμία μου, νοσοκόμα, κάναμε παρέα, φανατική καθολική  με κουβαλούσε πάντα στον καθεδρικό  ναό  του Αγίου Λουδοβίκου, στην πλατεία Τζάκσον, γαλλική παλαιά συνοικία, εκεί στα δεξιά υπήρχε μια γούρνα με νερό,  έβρεχα τα δάχτυλά μου με το αγιασμένο νερό, μετά κάναμε τον σταυρό μας μετά γονάτιζε, έβανε ένα κεντητό μαύρο μαντήλι στο κεφάλι ψιθύριζε ένα Άβε Μαρία...

Περπατώντας για την εκκλησία περνάγαμε από το Café du Monde όπου σερβίριζαν καφέ με chikory. Προσπαθούσε να με κάνει  καλό χριστιανό.

Στην πόλη υπήρχε κι ελληνικό προξενείο, πρόξενος ο κ. Χέλιος, είχα πιάσει φιλίες με τον γραμματέα τον Στηβ έναν φοιτητή πανεπιστημίου από την Χίο, ένα παιδί μάλαμα πολλές φορές πηγαίναμε όλοι μαζί  για πρωινό στο Meal-a-Minit, ένα είδος καφετέριας. Ή πηγαίναμε στο Felix ένα ιταλικό εστιατόριο στη γαλλική συνοικία για ωμά  oysters   μύδια, και μπύρα.

Εκεί που τεμπέλιαζα περιμένοντας βαπόρι μου λέει ο καπετάν Γιάννης Φατσής, μια και κάθεσαι θέλεις να πάτε παρέα με άνθρωπό μου στο Μπατόν Ρουζ ια απόσταση 80 μιλίων έχει έρθει ένα βαπόρι χιώτικο του Καρά και θα πρέπει να του πάω τρόφιμα  δουλειά δεν είχα,

Μα βεβαίως λέω.

Μετά χαράς.

Σε ένα  αυτοκίνητο καινούργια station wagon φορτώσαμε μερικά τρόφιμα ανάγκης,  και ξεκινήσαμε όταν φθάσαμε στο λιμάνι του Baton Rouge  πρωτεύουσα της Λουϊζιάνας  ήρθαν οι ναύτες μετέφεραν τα τρόφιμα,  ανεβήκαμε κι εμείς στην σκάλα του δεξαμενόπλοιου, εκεί που συζητούσαμε στο κατάστρωμα πετιέται ένας και λέει: από την Χιό είσαστε;

Ο φίλος απήντησε:

 Ναι,  εγώ.

Έλα μέσα να σε κεράσουμε.

Έμεινα μόνος εκεί όρθιος αποσβολωμένος να κοιτάζω την Ελληνική σημαία που κυμάτιζε στην πρύμνη προβάλλοντας με υπερηφάνεια την πατρίδα μας στα πέρατα του κόσμου, μα και την  τσιμινιέρα με ένα τεράστιο Κ χρώματος μπλε σε άσπρο φόντο, που εννοούσε την ναυτική εταιρία Καράς.

Εποχή 1958

                                               Γαβριήλ Παναγιωσούλης

       

Στο πέρασμα της ζωής μου σαν  ναυτικός  είχα πολλούς συνάδελφους από την Χίο και Οινούσες  καλοί τίμιοι και ντόμπροι άνθρωποι προπαντός μου μένει αξέχαστος ο καπετάν Γιάννης Ξυλάς από τα Καρδάμυλα, πλοίαρχός με την σύζυγό του και κόρη του Πόπη.  

Αυτό το γράφω ώστε να μην παρεξηγηθώ για την ιστοριούλα που γράφω πιο πάνω, ήταν ένα στιγμιαίο συμβάν που μεγαλοποιείται εδώ στα ξένα όπου θεωρείς τον κάθε Έλληνα σαν αδελφό σου.