Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Τοπικισμός στα ξένα,


                                                     Τοπικισμός στα ξένα.
   
           
Ξέμπαρκος γύριζα στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, είχα μείνει έξω λόγο ασθενείας στο Montelepre Hospital, ένα μικρό κουκλίστικο νοσοκομείο στο Canal street αφού έγινα καλά, πήρα εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο θα έπρεπε να περιμένω το βαπόρι να γυρίσει από ένα ταξίδι στη Χιλή.

Πήγα στο Strachan Shipping στην οδό Saint Charles, ήτανε ο πράκτορας του βαποριού, ο οποίος μου σύστησε ένα δωμάτιο στην παλιά γαλλική συνοικία στο  Decatur Street   εκεί όπου σύχναζαν ναυτικοί. Ήταν στον δεύτερο όροφο και έβλεπε σε αίθουσα εστιατορίου όπου σερβίριζαν ναυτικούς. Ιδιοκτήτης ένας Χιώτης ο καπετάν Γιάννης Φατσής, καλός άνθρωπος ο οποίος έκανε και τον  ‘Ship Chandler’    (προμηθευτής τροφοδοσίας κλπ.) στα χιώτικα βαπόρια.
Δεν ήμουνα ποτέ συνηθισμένος σε μια τάξη ύπνου και σχεδόν από ντροπή έπρεπε να τρώω εκεί όπου έμενα. Ζητούσα μια πιο ελεύθερη ζωή, έτσι μετά από την πρώτη εβδομάδα έφυγα πήγα πιο έξω και ενοικίασα δωμάτιο σε σπίτι κάτι ηλικιωμένων γυναικών, από εκεί έπαιρνα το τραμ και κατέβαινα στο κέντρο. Στο λιμάνι οργασμός ελληνικών βαποριών, πολλοί οι ναυτικοί κάθε βράδυ γέμιζαν τα μπαρ, στη γαλλική συνοικία Bourbon Street πολλοί οι περαστικοί ναυτικοί ηδονοβλεψίες από τις μισάνοιχτες πόρτες των στριπτιτζίδικων. Αλλά οι περισσότεροι μαζευόταν στο Ίμβρος μπαρ στην οδό Canal ή στο μπαρ του Τζίμη του έλληνα, ή στο Αβάνα ένα κουβανέζικο στο Decatur Street. Εκεί στη Νέα Ορλεάνη υπήρχε και ο Φουντάκιας παρανόμι ενός Κεφαλλονίτη, ήταν ο επίσημος ship chandler (τροφοδότης) γνωστός μα και διαμεσολαβητής, για οτιδήποτε πληροφορία ήθελαν οι ναυτικοί, αν και τώρα τελευταίος το είχε γυρίσει πολύ στη θρησκεία ένεκα που είχε νυμφευθεί μια φανατική χριστιανή…
Εκεί πιο κάτω στον ίδιο δρόμο άλλος ένας κεφαλλονίτης από την Ιθάκη είχε ανοίξει κατάστημα ρούχων για ναυτικούς, πολλές φορές επισκεπτόταν και τα βαπόρια στον μόλο κουβαλώντας τις βαλίτζες εκθέτοντας τα αγαθά του. Μην έχοντας πως να σκοτώσω την ώρα μου, του έκανα παρέα πηγαίναμε στα βαπόρια προπαντός στα δεξαμενόπλοια αυτά που καθόταν λίγες ώρες στο λιμάνι, ακόμη φτάναμε και μέχρι το Baton Rouge
Μια μικρή γνωριμία μου, νοσοκόμα, κάναμε παρέα, φανατική καθολική  με κουβαλούσε πάντα στον καθεδρικό  ναό  του Αγίου Λουδοβίκου, στην πλατεία Τζάκσον, γαλλική παλαιά συνοικία, εκεί στα δεξιά υπήρχε μια γούρνα με νερό,  έβρεχα τα δάχτυλά μου με το αγιασμένο νερό, μετά κάναμε τον σταυρό μας μετά γονάτιζε, έβανε ένα κεντητό μαύρο μαντήλι στο κεφάλι ψιθύριζε ένα Άβε Μαρία...
Περπατώντας για την εκκλησία περνάγαμε από το Café du Monde όπου σερβίριζαν καφέ με chikory. Προσπαθούσε να με κάνει  καλό χριστιανό.
Στην πόλη υπήρχε κι ελληνικό προξενείο, πρόξενος ο κ. Χέλιος, είχα πιάσει φιλίες με τον γραμματέα τον Στηβ έναν φοιτητή πανεπιστημίου από την Χίο, ένα παιδί μάλαμα πολλές φορές πηγαίναμε όλοι μαζί  για πρωινό στο Meal-a-Minit, ένα είδος καφετέριας. Ή πηγαίναμε στο Felix ένα ιταλικό εστιατόριο στη γαλλική συνοικία για ωμά  oysters   μύδια, και μπύρα.
Εκεί που τεμπέλιαζα περιμένοντας βαπόρι μου λέει ο καπετάν Γιάννης Φατσής, μια και κάθεσαι θέλεις να πάτε παρέα με άνθρωπό μου στο Μπατόν Ρουζ ια απόσταση 80 μιλίων έχει έρθει ένα βαπόρι χιώτικο του Καρά και θα πρέπει να του πάω τρόφιμα  δουλειά δεν είχα,
Μα βεβαίως λέω.
Μετά χαράς.
Σε ένα  αυτοκίνητο καινούργια station wagon φορτώσαμε μερικά τρόφιμα ανάγκης,  και ξεκινήσαμε όταν φθάσαμε στο λιμάνι του Baton Rouge  πρωτεύουσα της Λουϊζιάνας  ήρθαν οι ναύτες μετέφεραν τα τρόφιμα,  ανεβήκαμε κι εμείς στην σκάλα του δεξαμενόπλοιου, εκεί που συζητούσαμε στο κατάστρωμα πετιέται ένας και λέει: από την Χιό είσαστε;
Ο φίλος απήντησε:
 Ναι,  εγώ.
Έλα μέσα να σε κεράσουμε.
Έμεινα μόνος εκεί όρθιος αποσβολωμένος να κοιτάζω την Ελληνική σημαία που κυμάτιζε στην πρύμνη προβάλλοντας με υπερηφάνεια την πατρίδα μας στα πέρατα του κόσμου, μα και την  τσιμινιέρα με ένα τεράστιο Κ χρώματος μπλε σε άσπρο φόντο, που εννοούσε την ναυτική εταιρία Καράς.
Εποχή 1958

                                               Γαβριήλ Παναγιωσούλης
       
Στο πέρασμα της ζωής μου σαν  ναυτικός  είχα πολλούς συνάδελφους από την Χίο και Οινούσες  καλοί τίμιοι και ντόμπροι άνθρωποι προπαντός μου μένει αξέχαστος ο καπετάν Γιάννης Ξυλάς από τα Καρδάμυλα, πλοίαρχός με την σύζυγό του και κόρη του Πόπη.  
Αυτό το γράφω ώστε να μην παρεξηγηθώ για την ιστοριούλα που γράφω πιο πάνω, ήταν ένα στιγμιαίο συμβάν που μεγαλοποιείται εδώ στα ξένα όπου θεωρείς τον κάθε Έλληνα σαν αδελφό σου.    


16 σχόλια:

Dennis Kontarinis είπε...

Απολαυστικές πάντα οι ναυτικές σου ιστορίες.
Στις περιοχές της Νέας Ορλεάνης που αναφέρεις έχω περάσει δυο τρεις φορές
Είναι υπέροχα εκεί πέρα. Και πάντα πήγαινα στο Cafe Du Monde για καφεδάκι.
Νάσαι καλά φίλε.

Giorgos Varvakis είπε...

Υπέροχη, απολαυστική διήγηση!!!
Μεταφέρει αυτούσιο το χρώμα του τόπου, της εποχής, των συνθηκών...
Ακόμα και το ατυχές περιστατικό, είναι μέρος του "κλίματος" :)
Να είσαι καλά Γαβριήλ!!!

Αστοριανή είπε...

...είναι φορές που η μοναξιά κι ο κίνδυνος
ενώνει...

Γαβρίλη μου,
πάλι μας ταξίδεψες.

Χαιρετισμούς,
Υιώτα

airis είπε...

Το ξέρω από τους δικούς μου αγαπημένε μου Γαβρίλη... όλους τους Έλληνες στην ξενιτιά αδέρφια τους ένιωθαν!.
Υπέροχη η εξιστόρησή σου!
Καλά να περνάς!

Μηθυμναίος είπε...

Δε ζηλεύω τα ταξίδια σου (που θα έπρεπε) αλλά ζηλεύω αυτή την τρομερή μνήμη με τις τόσες λεπτομέρειες, φίλε Γάβο. Αν θυμώσουν και τους αριθμούς των οδών κ.λπ. θα σε χαρακτήριζα φαινόμενο προς έρευνα...
Ευτυχώς που δεν ματιάζω.

Να είσαι καλά, φίλε μου!

pylaros είπε...

Καλημέρα φίλε Ντένη,

Αυτές οι ιστοριούλες αφηγήσεις είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, που στην αλήθεια μεγάλωσα μέσα στα πεζοδρόμια των πολλών πόλεων, σε όλο τον κόσμο

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου κ. Βαρβάκη,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, αναπαράγω στην μνήμη μου το κλίμα της εποχής εκείνης.

Έτσι ήταν τότε η ζωή.

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
όταν βρίσκεσαι στα ξένα χωρίς απολύτως κανέναν γνωστό σου ή πατριώτη να μιλάτε την ίδια γλώσσα οι εντυπώσεις συμβάντων μένουν γραμμένε
διότι άλλες οι προσδοκίες σου κι άλλα βρίσκεις.

ευχαριστώ χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Αυτή είναι η αλήθεια στα ξένα όλους τους πατριώτες αδελφούς τους θεωρούσες και τους θεωρείς, ασχέτως αν μερικοί έχουν άλλες γνώμες.

Χάρηκα

με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Α!!!
καλημέρα φίλε μου Στράτο
Το θυμητικό της τότε εποχής, είναι διότι είχα μόνο τον εαυτόν μου να παλέψει σε μια κοινωνία άγνωστη ξένη. Ακόμα δεν είχα ωριμάσει, ή ας το πούμε αλλιώς δεν ήξερα τίποτα από την στεριανή ζωή, εύρισκα αποκούμπι σε Ελληνόφωνους αν και προσπαθούσα να ταυτιστώ με πολλούς κόπους σε μια κοινωνία ξένη. Όλα αυτά έπλασαν τον εαυτόν μου από μικρό παιδί μέχρι που έγινα στεριανός σε ηλικία σχεδόν 30 ετών, πρωτοκατάλαβα το πως δουλεύει ένα αυτοκίνητο, ή πρωτόπιασα τιμόνι μετά από αυτή την ηλικία.
Μόνο από τότε άρχισα να νιώθω τον κόσμο, το πως είναι φτιαγμένος, ή το πως οι γυναίκες είναι κι αυτές με καρδιά και ψυχή μετά αφότου έγινα στεριανός. ή ακόμα και το πως να δουλέψεις στην στεριά για τον επιούσιο.
Η μνήμη σαν μικρού παιδιού ήταν παρθένα, μόνη της αποτύπωσε τις σκηνές εφηβείας οι οποίες είναι γραμμένες με ανεξίτηλο μελάνι.

Φίλε ευχαριστώ πολυλόγησα σήμερα.

Γαβριήλ

Unknown είπε...

τα λόγια σου μοιάζουν με ταξίδι..
πολύ όμορφο!
καλημέρα και απο εμένα!

pylaros είπε...

Our Walk
Πράγματι το διήγημά μου είναι μέρος μιας ζωής η οποια ήταν για πολλα χρόνια εν κινήσει.

ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Αν δεν το έχεις κάνει ήδη, θα ήταν μια καλή σκέψη η έκδοση ενός βιβλίου με τις ιστορίες και τα ταξίδια σου κ. Γαβριήλ.
Είναι κρίμα τέτοιο υλικό να μην συγκεντρωθεί σε μια έκδοση.
Αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα που ένιωσα όταν διάβασα κι αυτή τη μαρτυρία σου. Για σένα μπορεί να είναι μια απλή καταγραφή της ιστορίας σου, αλλά στα δικά μας μάτια -τα στεριανά- όλοι αυτοί οι όροι, τα ονόματα και τα βιώματα, αποκτούν μαγικές διαστάσεις και προβάλλονται σαν ταινία μικρού μήκους μέσα μας.
Εύχομαι ειλικρινά να έχεις πάντα μπουνάτσες και καλοτάξιδες "θάλασσες" στη ζωή σου κ. Γαβριήλ. Ο λόγος σου ρέει σαν θαλάσσιο ρεύμα και μας παρασύρει στη διάσταση των αναμνήσεων σου. Ευχαριστούμε πολύ!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Κανελλάκη
Αυτή σου η φράση (όλοι αυτοί οι όροι, τα ονόματα και τα βιώματα, αποκτούν μαγικές διαστάσεις και προβάλλονται σαν ταινία μικρού μήκους μέσα μας.)
με ανέβασε στα ουράνια

ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Πολλά θα μπορούσα να πω καλέ μου Γαβριήλ γιαυτή σου την ανάρτηση αλλά θα ξεχωρίσω να πω τούτο: Με ενθουσιάζουν οι παλιές φώτο που ανεβάζεις. Έχουν άλλο χρώμα, άλλη αύρα και βέβαια άλλη γοητεία...
Καλή εβδομάδα!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Συμφωνώ μαζί σου, οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες όλων μας, μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο που πέρασε, έφυγε σαν ανεμοστρόβιλας και άφησε τα ίχνη του με τις φωτογραφίες.

Οι δικές μου με μεταφέρουν σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον κοινό που ξέραμε, ώστε όταν σκέπτομαι την στιγμή αυτή του ενσταντανέ, σήμερα χάνω τον ύπνο μου και λέω πως ήμουνα, από που πέρασα και πως έφθασα ως εδώ.
Αν παρατηρήσεις την φωτογραφία που είμαστε 3 άτομα, μόλις είχα κλείσει 18 ετών, χωρίς χαρτιά, να μην με αφήνουν να πατήσω το πόδι μου στην στεριά ΗΠΑ για ένα χρόνο...
Το καράβι η μόνη λύση.
Από αριστερά στην φωτογραφία ένας Κεφαλονίτης ο Κώστας Μηλιαρέσης, στην Μέση ο χιώτης Χρήστος Τριγώνης, μάγειρας και ο τελευταίος η αφεντιά μου, εποχή Απρίλιος 1952...

Πάλι τα θυμήθυκα, όσο και να προσπαθώ δεν ξεχνιώντε.
χαιρετισμούς
ευχαριστώ
Γαβριήλ