Στον Μύρτο Κεφαλονιάς

Μια αξέχαστη μέρα στον Μύρτο, Κεφαλονιά

                                               Ο Βράχος!

Το αυτοκίνητό που είχα  νοικιάσει παρκαρισμένο κάτω από τον βράχο

Ο  ήλιος ήταν ποιο λαμπερός τούτη  την χρονιά, Αύγουστος του 2015 ακόμα και ο καιρός είχε αλλάξει ένα λιοβόρι μας έψενε κάτω στην γη λες και ήμασταν κάστανα, πιθύμησα τα μαϊστράλια (βορειοδυτικός άνεμος)  των προηγούμενων χρόνων αυτά που προερχόταν από τον Μύρτο και δρόσιζαν όλη την Πύλαρο κάθε καλοκαίρι τις απογευματινές ώρες.

Έτσι αποφασίσαμε μια μέρα να πάμε εμείς στον Μύρτο να δροσιστούμε και να κολυμπήσουμε, μια που αυτός αρνιόταν να μας ανοίξει τους ασκούς των ανέμων και να μας δροσίσει.

Η κατεβασιά προς την παραλία ανάμεσα σε χαράδρες στο στενό δρομάκι όλο βόλτες 90 μοιρών σου έκοβε την ανάσα, τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στις άκρες του δρόμου, έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την οδήγηση.

Οδηγούσα αργά, ψάχνοντας για παρκινγκ κοιτώντας δεξιά, αριστερά, οι άλλοι οδηγοί  οι από πίσω μου  σφύριζαν σαν δαιμονισμένοι, αλλά άσε τους να σφυρίζουν,  δεν γίνεται αλλιώς, ευτυχώς εκεί στην άκρη κάτω απ την σκιά του βράχου κάτι κορίτσια άλλαζαν το βρεγμένο τους μαγιό, τις ρώτησα φεύγετε;

Ναι, ήταν Γάλλοι τουρίστες είχαν ένα βαν Reno τους περίμενα, ήταν παρκαρισμένοι κάτω και δίπλα από τον μεγάλο βράχο, τόσο μεγάλο ώστε τρόμαξα, φαινόταν σα να σκέπαζε τον ουρανό, αν φύγει από εκεί θα μας λιώσει σκέφτηκα  και όχι μόνο εμάς αλλά και πολλούς άλλους.  Και  όλα αυτά σε μια άκρη του στενού δρόμου που σαν φίδι ανεβοκατέβαινε απ τις χαράδρες περνούσε σύριζα κάτω από τον βράχο…  Τελικά πάρκαρα αποκάτω του, λίγο προς τα δεξιά του, έτσι έπαψα ν’ ακούω τα κλάξον  και τα επίθετα των άλλων οδηγών.

Η ζέστη αφόρητη, η θάλασσα καταγάλανη κρύα καθαρή, κάναμε βουτιά και βγήκα εγώ τουλάχιστον γιατί απότομα κόβεται ο βυθός και γίνεται βαθύς,  πρέπει να είσαι καλός κολυμβητής…

Όμως με είχε μαγνητίσει αυτός ο τεράστιος βράχος, νόμιζες ότι ήταν  μια απειλή από τον Ποσειδώνα προς εμάς τους θνητούς, εάν έκανε μια κίνηση ο εγκέλαδος θα μας καταπλάκωνε και η Κεφαλονιά είναι φημισμένη για τους σεισμούς της...

Αλλά αυτός ο βράχος έμενε εκεί ακίνητος σοβαρός, μας κοίταζε βλοσυρός, ούτε καν τον ενδιέφερε η μουσική που ακουγόταν από την Καντίνα του δήμου, απολάμβανε ατενίζοντας την ανθρώπινη σάρκα, σειρήνες κολυμπούσαν, λιαζόταν στην αμμουδιά, λευκές σαν αφρόγαλα, ή  μελαχρινές, σαν αραπίνες, κι αυτός κοιτούσε, κοιτούσε,  ανέκφραστα,  μαζί του κοιτούσα κι εγώ, μα και  ο βράχος, μου προκαλούσε φόβο, αν  τον έπιανε πυρετός και τρεμούλα θα μας καταπλάκωνε.

Αλλά πάλι   με φαντασία θα μπορούσαν να τον πελεκούσαν, να  του έδιναν ανθρώπινη μορφή, έναν Κέφαλο,  ή να ζωγράφιζαν πάνω του κάτι, να τον έκαναν σήμα κατατεθέν για τον Μύρτο, με το μέγεθός του, προκαλεί δέος στους λουόμενους.  Κανείς  δεν σκέφτεται ότι μπορεί  να τρεμουλιάσει η γη και να κατρακυλήσει, σαν οδοστρωτήρας, αλλά  όχι σήμερα, όχι τώρα ίσως κάποια άλλη φορά που δεν θάμε εγώ παρόν… έτσι σκεφτόμουν κι εγώ και  ανέμελος   έκανα βόλτες, αλλά πάλι αυτός ο βράχος τον έβλεπα από μακριά και ήξερα ότι  από κάτω του είχα παρκάρει το αυτοκίνητο, ήταν το σήμα κατατεθέν για να μην χαθώ ανάμεσα  στα εκατοντάδες αυτοκίνητα που σαν βδέλλες ήταν κολλημένα στις άκρες του στενού ανηφορικού δρόμου.                 

Από πάνω μας πετούσαν ανεμόπτερα (paragliding) πάντα με δυο άτομα, ένας οδηγός και ο επιβάτης,

Είχαν στήσει το αρχηγείο τους εκεί στην άκρη της αμμουδιάς,  αν ήθελες να δοκιμάσεις σε ανέβαζαν με αυτοκίνητο πάνω στην κορυφή του βουνού-γκρεμού κι από εκεί αμολιόσουν στην δύναμη του αέρα. Με κατάλληλες κινήσεις προσγειωνόσουν στην άκρη της παραλίας.

Το κορίτσι της παρέας μας (η εγγονή μου) ξετρελάθηκε με αυτό το σπορ, μέχρι όπου   πήγε και το δοκίμασε, πέταξε εκεί ψηλά όπου την υποδεχθήκαμε με ένα χειροκρότημα κατά την απογείωσή της.  Θυμήθηκα  τον μύθο του Δαίδαλος και Ίκαρος.

Τελικά κατά το βραδάκι ξεκινήσαμε την επιστροφή με ανάβαση,   μόνο με πρώτη ταχύτητα μαυρισμένοι από τον ήλιο ψημένοι σαν χειμωνιάτικα κάστανα, που όμως ήταν απ’ τον ήλιο του Μύρτου.

Κατά κάποιον παράξενο λόγο ο ήλιος καίει πιο πολύ στην παραλία του Μύρτου, παρά  από το ανατολικό μέρος της Πυλάρου την παραλία της Αγία Ευφημίας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης