Φίλοι και αναγνώστες του ΠΥΛΑΡΟΣ
Προ καιρού διάβασα κάπου, δεν θυμάμαι ακριβώς που το ποίημα που ακολουθεί, ίσως στο "Κηλίδες" μου άρεσε τόσο πολύ ώστε ώστε το αντέγραψα και σας το παρουσιάζω σήμερα, η ποιήτρια ονομάζεται Τζένη Συρρή-Χαννάκη
Το πρόστιμο του χρόνου
Χθες διασταυρώθηκα στης μνήμης το φανάρι,
καθώς τ’ αμάξι οδηγούσα βιαστικά,
με φορτηγό που στην καρότσα του είχε πάρει,
τα χρόνια που έψαχνα προχθές τα παιδικά.
Πως ξάφνου πλήθυνε η κίνηση του δρόμου
και χάθηκα σε νοσταλγίες κι ατραπούς!
Πως στην παλιά καρότσα τράκαρα του χρόνου
και με τους πίσω με παρέσυρε τροχούς!
Ο πόνος ήρθε τροχονόμος για μια κλήση
μ’ ένα βαρύ μολύβι, κίτρινα χαρτιά.
Μα, όταν ταυτότητα μου ζήτησε, με θλίψη
του’ δειξα μόνο τα μαλλιά μου τα σταχτιά .
Πάτησα γκάζι μπρος στο κόκκινο φανάρι
και την ταχύτητα άφησα να λυτρωθεί.
Κι αν η ζωή θέλει πρόστιμο να πάρει,
μάταιος κόπος. Έχει ήδη πληρωθεί.
«Κηλίδες»
Τζένη Συρρή-Χαννάκη
για την αντιγραφή
Γαβριήλ Παναγιωσούλης 
12 σχόλια:
Πολύ ωραία!!!
Μη σταματάς ποτέ λοιπόν!!!
Πάτα γκάζι!!!!
Καλό Σαββατοκύριακο.
...γιατί άφησες την Ορτανσία έξω, οδηγάρα μου!!!;;;;;;;;
ΥΓ...
μου αρέσει η ...νέα σου γραφή. Τί είδος είναι; Είχα αγοράσει παλιότερα, από την Αθήνα, μα το πρώην Βιστα δεν το δεχόταν... αυτό δεν το έχει...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
Καλό Σαββατοκύριακο και καλές βόλτες, φίλε μου!
Ωραίο ποίημα , εξαιρετική φωτογραφία!
Σε φιλώ αγαπημένε μου Γαβρίλη!
Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι! :))
Θαυμάσιοι στίχοι και πολύ ωραία φωτογραφία κ. Γαβριήλ!
Τα αυτοκίνητα-αντίκες έχουν διαχρονική αξία και αρχοντιά.
Πολλούς χαιρετισμούς απ' την Αθήνα!
Στ΄αλήθεια υπέροχο το ποιήμα της Συρρή - Χαννάκη. Όμως πολύ θλίψη φίλε μου. Στην εποχή που ζούμε διψάμε για λίγη αισιοδοξία.
Νάσαι καλά.
Αγαπητή μου Μαριάνθη,
και το γκάζι που πατώ σήμερα δεν έχει τη δύναμη του πριν οπότε φιλοσοφώ με τα περασμένα
Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Αγαπητή μου Γιώτα,
Η Ορτένσια είναι δίπλα μου συνοδηγός στις σκ΄ςψεις μου.
Ευχαριστώ,
χαιρετισμούς Δ.
Γαβριήλ
Φίλε μου Στράτο, καλή εβδομάδα νάχουμε όλοι μας, όσο για τις βόλτες τελείωσαν για εφέτος.
ευχαριστώ
Γαβριήλ
Αγαπητή μου Αριστέα,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Η φωτογραφία αντιπροσωπεύει μια γωνιά της πατρίδος, κάποτε έτσι ήταν η ζωή, τα αυτοκίνητα μετριώνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Σήμερα αυτά γίναν αντίκες και οι υπολοιποι εμείς ασπρομάλληδες, αλλά όλα έχουν την χάρη τους
ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ
Αγαπητή μου κ. Κανελλάκη,
Μια φορά κι έναν καιρό η μάνα μου κι εγώ πεπατούσαμε στον δρόμο πηγαίνοντας σπίτι, ερχόμεθα από τον οδοντοϊατρό από άλλο χωριό.
Σε μια στιγμή σταματα το αυτοκίνητο αυτό δπιπλα μας και μας λέει ο σωφέρ ανεβήτε να σας πάω σπίτι.
Πρώτη μου φορά ανέβαινα σε αυτοκίνητο, θα πρέπει να ήμουνα 5-6 χρονών, Είχε μια σκεπάη από μουσαμά τα δε παράθυρα κιτρινωπά κλειναν με "κόπιτσες", κουμπότρυπες.
Εμένα με έπιασε τρόμος και έσκουζα μέχρι να φτάσουμε, όταν με ρώτησαν γιατί κλαίω, μα γιατι τρέχανε τα δένδρα, είπα έτσι όπως τάβλεπα απ το παράθυρο.
Μάλιστα έχω γράψει κι ένα διήγημα βασισμένο σε αυτή την πρώτη μου εμπειρία.
Θα ήταν το 1938-1939, μια ζωή που έφυγε σαν αστραπή.
ευχαριστώ
καλή εβδομάδα
Γαβριήλ
Αχ! φίλε μου Ντένη,
Αυτό το ποίημα κάπου το βρήκα δεν θυμάμαι που αλλά μου έρεσε τόσο ώστε το αντέγραψα, αντπροσωπεύει μια αλήθεια για τους ώριμους ανθρώπους (για να μην πω γέρους)
Όσο για αισιοδοξία ψάχνω φίλε να την βρω, πίστεψέ με κάθε μέρα, αλλά δεν με αφήνει το ρημάδι το σώμα, ενώ πριν υπήρχε άψογη συνεργασία ανάμεσα νου και σώματος σήμερα αλλού πάει ο νους, αλλού τραβάει το σώμα οπότε άστα μην τα συζητάς.
Μένω με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και φιλοσοφώ όσο μπορώ.
ευχαριστώ
Γαβριήλ
Δημοσίευση σχολίου