Η Ευτυχία!

                                                      Η Ευτυχία

                              Στην Φωτογραφία τα κεραμίδια του σπιτιού μου 

Ήμουν ξαπλωμένος σε αυτόν τον καναπέ,  που δεν έχει κεφαλάρι, αυτόν που γλύτωσε απ τους σεισμούς της Κεφαλονιάς, αυτόν που όταν ήμουνα μικρός ήταν  στο σαλόνι του σπιτιού για να κάθονται οι επισκέπτες.

Αυτό ο ίδιος είχε  ένα στρώμα ισχνό που δεν μπορούσαν να ξεκουραστούν τα κόκκαλά μου, αλλά αυτό μου έδινε μια δύναμη απέναντι στην φύση λες και ήμουν φακίρης .

Εκεί μ’ έπαιρνε ο ύπνος το καλοκαίρι, παρέα μου στης νύχτας την σιγαλιά με συντρόφευε  το άλεσμα του ανέμου, που έκαναν οι ανεμογεννήτριες πάνω στην κορυφή του βουνού, αλλά   που και που με συντρόφευε  και καμιά κουκουβάγια που λαλούσε την ερημιά του τοπίου. 

Από κάπου μακριά τα ξημερώματα ακουγόταν η φωνή του κόκορα που προανάγγειλε την γέννηση, όχι του Χριστού αλλά μιας καινούργιας μέρας. 

Σηκώθηκα έτριψα τα μάτια μου πλύθηκα και κοίταξα κατάματα τον ήλιο αυτόν που έσκαγε το μάτι του πίσω απ το βουνό της Ιθάκης. Όπως τότε σκέφθηκα, στην ηλικία της αθωότητας, ένα αίσθημα ευτυχίας με πλημύρισε, κατέβηκα στην αυλή και μύρισα το άσπρο τριαντάφυλλο που είχε ανθίσει, ποιος ξέρει ίσως ειδικά για εμένα, μου φάνηκε πως   ξανάγινα παιδί, μια αγαλλίαση πλημύρισε την ψυχή μου. Στην σκέψη μου  αποζήτησα την θαλπωρή εκείνων που είχαν φύγει.

Είναι το όνομα του βουνού, που στους πρόποδές του είναι το σπίτι που γεννήθηκα

Σαν νύχτωσε ξαναπήγα στον καναπέ και ονειρεύτηκα το σταμάτημα του χρόνου.

Ο ψίθυρος από το άλεσμα του ανέμου, η κουκουβάγιες, και τα αλυχτίσματα σκύλων από κάπου μακριά ήταν η νυχτερινή μου παρέα, συνέχισαν να τραγουδούν στην δική τους γλώσσα την ευτυχία του τοπίου. Τελικά κατάλαβα  ότι  τα τόσο μικρά, τα τόσο απλά  πράγματα σου φέρνουν την ευτυχία,

Κάτι που αδίκως έψαχνες να βρεις στην ανθρωποθάλασσα της οικουμένης, η οποία σου κρατούσε σφαλισμένη την πόρτα, σαν να ήσουν ο αποδιοπομπαίος μην ξέροντας ότι εσύ κρατούσες το κλειδί της δικής σου ευτυχίας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης