Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Μια μέρα χωρίς Ανία

                                                  Κάθε μέρα κάτι καινούργιο!

Η Αντουανέτα, με χαιρέτησε, περπατούσε με μια ανοιχτή ομπρέλα για να προστατευτεί από τις καυτερές ακτίνες του ήλιου.  Πήγαινε στο λιμάνι να μάθει νέα για το βαπόρι, σε αυτό που δούλευε ο Χιώτης ο μουστακαλής από την καλιμασιά, ο φίλος της. Μαζί της κουβαλούσε κι έναν θηλυπρεπή νεαρό τον Νώε.   Και της έλεγε ο Χιώτης τι τον θες και τον κουβαλάς;
Ανένδοτη αυτή.
Η Οδέτη μια αδυνατούλα λιγνή σερβίριζε ποτά στους πελάτες του μπαρ ενός Ιταλού μετανάστη, ήταν τόσο αδύνατη που περπατούσε με κλειστά πόδια, τα άνοιγε με δυσκολία, παλαιότερα  όταν σύχναζα για μπύρα, είχαμε γίνει φίλοι και μου τόχε εκμυστηρευθεί, μυστικό κι αυτό!  
Στο προαύλιο της πλατείας πιτσιρίκες με μίνι παίζανε μπάσκετ. Οδηγοί ταξί στο σκιερό της βεράντας τις κοίταζαν με λαιμαργία.
Η γυναίκα του Ιταλού πέρασε από δίπλα μας, κρατούσε δυο κοριτσάκια απ’ το χέρι,  πήγαιναν στην εκκλησία. 
Ο λούστρος γυάλιζε τα παπούτσια του Ντον Πάντσο ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Ντελ Νόρτε χτυπώντας τα συμπράγκαλα του  στον ρυθμό της μουσικής που ακουγόταν από το μπαρ, που δούλευε η Οδέτη.
Ο γιατρός με παρέα πήγαιναν για το μεσημεριανό τους στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Ντελ Νόρτε αυτού με τα άσπρα τραπεζομάντιλα. Εκεί είχαν πει της μάνας να τον περιμένει να του μιλήσει για το παιδί της που ήταν με πυρετό, δεν τον πρόλαβε βγήκαν από την πίσω πόρτα μια βάρκα τους περίμενε, πήγαν για ψάρεμα. Η μάνα έφυγε κλαίγοντας. Το παιδί της πέθανε. Ο Αρτούρο Παπαδόπολο πέρασε από μπροστά μας καβάλα σε ποδήλατό, ήταν ναυτιλιακός πράκτορας, σε όλα τα βαπόρια αυτά που δεν ανήκαν στην UFC. Εκεί στην άκρη ήταν σταθμευμένο το ταξί του Καμπράλ, το είχε αφήσει σταθμευμένο  καθώς προσπαθούσε να επιδιορθώσει μηχανή μικρής λέμβου, όπου έκανε συγκοινωνία στο Μπελίζε. Αποτέλεσμα να κάνει έκρηξη και να τον σκοτώσει. 
Ο έλληνας πλοίαρχος φάνηκε να έρχεται σαν χαμένος, περπατούσε και κοίταζε από δω κι από εκεί. Ήταν ένας συμπαθητικός Υδραίος φαλακρός με κοιλίτσα Σαν έφτασε στην πιάτσα μας κοίταξε όλους και ρωτά. Ζητώ έναν ταξιτζή που μιλάει Ελληνικά.
Εγώ είμαι του λέω. Έβγαλε ένα επιφώνημα Α! φαίνεται δεν του έκανα εντύπωση.
Ξέρεις μου λέει με στέλνει ο ειρηνοδίκης της πόλης, έχω ένα μπλέξιμο με μια κλοπή στο βαπόρι μου κι έχουν βάλει φυλακή έναν μου ναύτη, από την Ιθάκη.
Πάμε να βρούμε τον ειρηνοδίκη του λέω. Ξέρω ότι τέτοια ώρα είναι στον μόλο και ψαρεύει.
Ο ταξιτζής Κλίφορδ με ένα τεράστιο πλύμουθ μετανάστης από την Τζαμάικα, δεν κατάλαβε, είδε την κίνηση,  νόμισε ότι θα υπάρξει τίποτε λαθρεμπόριο, πήγε και ειδοποίησε την αστυνομία.           
Αμέσως η πιάτσα γέμισε μυστικούς, αυτούς με τα πολιτικά, έψαχνα να βρουν κάτι οτιδήποτε για να ζητήσουν μερτικό και  συγκεκριμένα ζητούσαν να βρουν εμένα. Με ειδοποίησε φίλος ταξιτζής να μην ροβολήσω προς τα εκεί.
Όλοι περίμεναν μόλις θα βράδιαζε, με το φρέσκο αεράκι η μπάντα του δήμου θα ερχόταν στο κέντρο της πλατείας  πάνω σε ειδικό κατασκευασμένο κυκλικό κουβούκλιο να παίξει ισπανική μουσική, τα κορίτσια να φέρνουν βόλτα γύρω, γύρω και τ’ αγόρια από την αντίθετη πλευρά, εγώ θα ήμουν ο θεατής της παράστασης.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης




6 σχόλια:

nikol είπε...

Ποτέ οι μέρες μας δεν είναι ίδιες!!!! Βέβαια εσύ έχεις πολύ περισσότερες διαφορετικές μέρες με πολλά διαφορετικά περιστατικά κάθε μέρα !!! Δεν πλήττεις με τίποτα !!
Permico 1968 !!! Interesante!!!
Saludos a toda la familia!!

Μηθυμναίος είπε...

Όλο τούτο που μας σέρβιρες σήμερα, Γάβο, μοιάζει με σκηνικό, φίλε, μιας ρουτινιάρικης μέρας σε λιμανίσσια πόλη, όπου κυριαρχούν έντονα τόσο οι πρωταγωνιστές όσο και οι κομπάρσοι…

Τόσο φυσικό μου φάνηκε…

Καλή σου μέρα!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Κάποτε είχα μια ζωή, ή ας πούμε ζούσα μια ζωή τελείως διαφορετική από την του σήμερα.
Ακόμα και στην στεριά που δούλευα όλα είχαν να κάνουν γύρω από την θάλασσα, τα βαπόρια τους ναυτικούς, τις γνωριμίες με τους άρχοντες του τόπου, ήμουν το # uno όλα πάντοτε με μέτρο.
Τι αποζητώ από τότε;
Την εναλλασσόμενη καθημερινή διαφορετικότητα,

muchas gracias
saludos

Gabriel

pylaros είπε...

Mui buenos días amigo Strato,

Όλο αυτό που έγραψα σήμερα είναι για να φύγει το πνεύμα και η σκέψης μου μακριά από τα παρόντα, είναι

Ήταν μια μέρα που όταν θα τελείωνε ή θα βρισκόμουν με πολλά λεφτά στην τσέπη ή με τίποτα.
Όπως θα ξέρεις στα μέρη αυτά στην ζωή σε τράταραν como un Don από τις γνωριμίες το ζήτημα της γλώσσας όταν σε χρειαζόταν, εν τέλει φίλε μια ζωή μποέμικη που δεν έχει να κάνει τίποτα με το σήμερα.

Αποζητώ αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ξαναγυρίζουν αλλά όπως πάντα πρέπει να βρω τρόπο να ανταπεξέλθω στο σήμερα που μου κυρτώνει την πλάτη...

Ευχαριστώ από μια παγωμένη ΝΥ πολύ κάτω του μηδέν Κελσίου.

Γάβο

Αστοριανή είπε...

μια ζωή μποέμικη που δεν έχει να κάνει τίποτα με το σήμερα.


...Gabrili mou!!!!!!!!!!
ftou ki apo tin arxi'...
evgalan tin ellhniki... avrio, pali!!!
Fili
Yiwta

airis είπε...

Σαν ταινία η διήγηση σου αγαπημένε μου Γαβρίλη :)))