Ο Μετρητής του Χρόνου!

Ο Μετρητής του Χρόνου

                                 (Αφιερωμένο στους πρωτοπόρους μεταπολεμικούς Μετανάστες) 

  Μετά από δεκάωρη εργασία σε εστιατόριο της Νέας Υόρκης, αρχίζει ο αγώνας του γυρισμού στο σπίτι. 

Τα πόδια σου πρησμένα από την ορθοστασία πασχίζουν να σηκώσουν τα βαριά παπούτσια σου, που μοιάζουν σα φέρετρα να κολλάνε σε κάθε σκαλοπάτι του μετρό, σαν αυτό να ήταν το μνήμα τους, να χωθούν να ζήσουν στην αιωνιότητα. Τα σκαλοπάτια βρώμικα μαύρα γεμάτα μασημένες και ποδοπατημένες τσίκλες τα κατεβαίνεις με την ψυχή στο στόμα. Ο κόσμος πολύς, σε συνεπαίρνουν, σε σπρώχνουν προς την πόρτα του τραίνου. Ούτε κατάλαβες πως μπήκες μέσα, σώματα γύρω σου συμπαγή, δεν φοβάσαι μη χάσεις την ισορροπία σου, έχεις γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι ανθρώπινης μάζας.

Χέρια σηκωμένα κρατημένα από χειρολαβές, σάρκες πλαδαρές που κρέμονται από γυμνά μπράτσα, μασχάλες που βρωμούν, κορμιά ιδρωμένα, χοντρά, αδύνατα, γέρικα νεαρά.

Πρόσωπα πολύχρωμα, μαύρα άσπρα, κίτρινα, σοκολατί,  μαλλιά σαν τα χρώματα της ίριδος, σκουλαρίκια να κρέμονται από κάθε τρύπα. Αναπνοές που βρωμούν, βλέμματα αγριεμένα, μούτρα αξύριστα, γένια μπερδεμένα, μουστάκια κινέζικα, σώματα σε κτυπούν, σε πατούν, σε σπρώχνουν, πατάς κι εσύ σπρώχνεις όσο μπορείς. Το μετρό  σταμάτησε. Ανοίγει η πόρτα βρίσκεσαι έξω. Δοκιμάζεις ν’ αναπνεύσεις ελεύθερα να καταλάβεις  πόση ώρα ήσουν στον κινητό κήπο της Εδέμ κοιτάς το ρολόι του σταθμού τον μετρητή του χρόνου  και βγάζεις μια φωνή, πω! πω! Άργησα. Φτάνεις σπίτι.   

Κουρασμένος κάθεσαι στον καναπέ, λασκάρεις τη ζώνη σου, βγάζεις τα παπούτσια σου,  αναπνιές βαθιά, έτσι καθιστός τα μάτια σου κλείνουν από την κούραση. Μοιάζεις σαν μουμιοποιημένος Φαραώ.

Αρχίζουν τα  όνειρα, ξεκινούν από τον νου σου μεγάλα στρογγυλά φωτεινά σχήματα, γεμάτα από μικρούς πολύχρωμους κύκλους. Μες το σκοτάδι τα παρακολουθείς να χάνονται στο άπειρον σε ομοιόμορφες καμπυλωτές τροχιές, σαν διάττοντες αστέρες. Όταν χαθούν αυτά αμέσως παρουσιάζονται  άλλα, πολύγωνα κλεισμένα σε κύκλο σε πορτοκαλί χρώμα, ακολουθώντας την ίδια τροχιά, που απομακρύνονται από εσένα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε μια συνεχή καμπυλωτή σειρά που δεν τελειώνει ποτέ, αφού εσύ είσαι η γεννήτριά τους.

Ξυπνάς, δεν ξέρεις πόσο καιρός πέρασε, ένα λεπτό, μια ώρα, μια μέρα, κοιτάς για αποδείξεις, το ρολόι αυτό θα ξέρει. Είναι εκεί κοντά  στο τραπεζάκι, είναι αυτό που σου μετρά τον χρόνο.

Σου  χαμογελά, ξέροντας ότι δεν μπορείς να του ξεφύγεις κάνοντας τα μπλε φωτάκια του να αναβοσβήνουν. 

Σηκώνεσαι, τρίβεις τα μάτια σου. Το χουφτιάζεις, το σφίγγεις, το πετάς κάτω, το ποδοπατάς, καπνός βγαίνει από τα μπλε μάτια του σα να ήτανε η τελευταία του αναπνοή, άχρωμες πια οι τρύπες στο μέρος των ματιών του. Το θυσίασες στο όνομα της ελευθερίας του σκλαβωμένου εαυτού σου

Σταμάτησες τον μετρητή του χρόνου, ελεύθερος άνοιξες τα μπράτσα σου και αγκάλιασες τον χρόνο σου, τον έσφιξες πάνω σου κι άρχισες να κλαις, γιατί κατάλαβες ότι ήσουν δεμένος με αυτόν,  τον  συνεχιστή των βημάτων σου, μέχρι να ρθει η επόμενη μέρα όπου πάλι θα ξανάρχιζες  η δεκάωρη εργασία στις σκοτεινο-βρωμερές κουζίνες, εκεί όπου θα επαναλαμβανόταν, η ίδια ιεροτελεστία, όπου πάντα θα έτρεχες να προλάβεις τον χρόνο σου, αυτός που φθείρει το είναι σου, σκοτώνει τα όνειρά σου, με αντάλλαγμα να μπορείς να ζεις, να υπάρχεις,  έως ότου  πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, αυτά που είχαν ριζώσει στο κορμί σου, μην έχοντας άλλη επιλογή, για  το πώς να κερδίζεις τον επιούσιο…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης