Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Το Σήμερα, το μακρινό χθες


Παρακολουθώντας τις Ειδήσεις από τα τηλεοπτικά κανάλια της Ελλάδος είδαν και την επίσκεψη της       Αντζολίνα Τζολί  αντιπρόσωπο της Αρμοστείας του ΟΗΕ  ή κάτι τέτοιο   στους πρόσφυγες στον Πειραιά και αλλού...
Αμέσως την περικύκλωσαν οι πρόσφυγες  'την κόιταζαν σαν Θεά'  σε ένα κλοιό κι αυτή χάϊδευε τα παιδάκια, αυτά τα οποία χωρίς να φταίνε σε τίποτα υποφέρουν τα πάνδεινα.
Δεν ξέρω αλλά αυτές οι εικόνες μου θύμισαν σκηνές από το παρελθόν και μ’ έκαναν να σκεφτώ ότι η ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτόν της, έστω κι αν σήμερα έχουν όλοι τους κινητά τηλέφωνα,  νάιλον, και άλλες εφευρέσεις σύγχρονης τεχνολογίας.
Δεν αντέχω όμως πρέπει να το πω:

Θα ήταν  μια εποχή μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος 1944-45, η ανέχεια η φτώχια από οτιδήποτε ήταν φοβερή, εννοώ δεν υπήρχε τίποτε.
Θυμούμαι για κλωστή ξαίναμε φύλα από αθάνατο, είδος κάκτου,  από ρούχα δεν υπήρχε απολύτως τίποτα, από τα πολλά μπαλώματα δεν ήξερες πιο ήταν το αρχικό ύφασμα, χαλάγαμε τα στρώματα για να φτιάξουμε παντελόνια εμείς τα παιδιά ξυπόλητα, κάποτε έφεραν μεταχειρισμένα  ρούχα δελτίο, μέσω UNRA  όμως αυτοί που παρέλαβαν τα δέματα φυσικά σερβιριστήκανε πρώτοι κι ότι απέμεινε φώναξαν τον κόσμο στο χωριό  να κάνουν διανομή.
Οι Διαμαρτυρίες η οχλαγωγία έδινε κι έπαιρνε, η κατάσταση μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο.
Την επόμενη φορά που έστειλαν ρούχα μεταχειρισμένα τα συνόδευε και μια ξερακιανή Αμερικανίδα για να κάνη την διανομή.
Μαζεύτηκε ο κόσμος σε ένα καφενείο και 'κοίταζαν την ξένη σαν θεά.'
Βλέποντας στην τηλεόραση  την Αντζολίνα Τζολί να την έχουν περικυκλώσει οι πρόσφυγες  οι εικόνες   της παιδικής μου ηλικίας ξαναήλθαν μπροστά μου φοβερές, απαίσιες, γεμάτες πόνο, ανημποριά, μα και ένα ένστικτο της φυγής, να βρεις την γη της υποσχόμενης  επαγγελίας χωρίς ποτέ να σκεφτείς πια γη;  
    δάκρυσα από τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, για όλους τους ανθρώπους.   

Γαβριήλ Παναγιωσούλης         

  

11 σχόλια:

nikol είπε...

Και εγώ δακρύζω με τη δική σου ιστορία Γαβρίλη μου που την κουβαλάς στο πετσί σου . Αυτοί οι άμοιροι πρόσφυγες ζουν το χειρότερο εφιάλτη τους
αγωνιούμε και σιχτιρίζουμε όλους εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα !! Να είσαι καλά με την αγάπη μου

Dennis Kontarinis είπε...

Να ήξερες φίλε Γαβρίλη πόσες τέτοιες στιγμές έζησα κι΄εγώ μετά το τέλος του πολέμου. Τις ξαναζώ σήμερα παρακολουθώντας την κατάσταση στην πατρίδα μας. Ο Θεός να τους βοηθήσει.

Ελένη Φλογερά είπε...

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και πάντα τιμωρούνται αθώοι, παιδιά και άμαχος πληθυσμός και ποτέ εκείνοι που δημιουργούν τους πολέμους.
Την καλημέρα μου!

Μηθυμναίος είπε...

Πέτρινα χρόνια, Γάβο μου, ωστόσο εσύ απ' αυτές τις "ρωγμές" διαμόρφωσες άμυνες για όλα τα επόμενα.

Με τους χαιρετισμούς μου!

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Νάξερες Γαβριήλ πόσο συμφωνώ μαζί σου. Είμαι έξω φρνών για όλα αυτά που σμβαίνουν σ'αυτούς του δυστυχιμένους ανθρώπους και τους εμπαίζουν από πάνω με κάτι Ανσζελίνες. Έχεις δίκιο η ιστορία επαναλβάνεται. Ο καπιταλισμός χρεισημοποιεί πάντα τις ίδιες μέθοδες, αλλά ο κόσμος δυστυχώς κορο'ι'δέυεται. Ως πότε όμως!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνετε, χθες ήμασταν εμείς ο Έλληνες, σήμερα είναι αυτοί που ζητούν μια ελπίδα αποκατάστασης από τον πόλεμο που αυτοί οι ίδιοι δεν επέλεξαν, αύριο ίσως να είναι κάποιοι άλλοι.

και όμως οι αθώοι, οι ανήμποροι πληρώνουν τα σπασμένα, κάτι δεν πάει καλά στην σημερινή κοινωνία...
σε ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Εμείς που ζήσαμε τα χρόνια εκείνα (Τα πέτρινα) με την απόλυτη φτώχια,
όχι μόνο από φαγητό αλλά ρακένδυτοι, ξυπόλητοι, χωρίς καμία ευκολία αφού δεν υπήρχε ούτε ασπιρίνη για πονόδοντο, θυμάμαι η μάνα μου έβραζε ρίγανη απ το βουνό να την κάνει αλοιφή για τον πονόδοντο.
Από δε τις αρρώστιες πέθαννα τόσοι πολλοί συμμαθητές μου του δημοτικού, προπαντός από δυσεντερία, πολιομυελίτη, ανεμοβλογιά, ιλαρά, άνθρακα, που σήμερα αν τα εξιστορήσω καμιά φορά φαίνονται σαν ψέματα.
άσε τις ψείρες, τους ψύλλους, τον τριχοφάγο, για σαπούνι βράζαμε μούργα από λάδι και στάχτη, όλα αυτά κράτησαν 5 χρόνια φίλε...
όταν τα θυμούμαι αισθάνομαι ότι οι γονείς μας ήταν ήρωες που τα κατάφεραν και δεν πεθάναμε από την πείνα κλπ...
με πιάνει και μια μαυρίλα στην καρδιά λέω από ξεκίνησα...
ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ελένη Φλογερά,
Έχεις απόλυτο δίκιο πάντα την πληρώνουν οι αθώοι, αυτοί δε που δημιουργούν πολέμους τρώνε με χρυσά κουτάλια που λέει μια παροιμία.

Σε ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Πράγματι οι 'ρωγμές' του τότε ήταν πάρα πολλές, για κάθε τι το προβληματικό του σήμερα υπήρχε μια εποχή όπου την περάσαμε, αλλά με μία διαφορά.
Τότε ήμασταν νέοι, ανίδεοι, δεν ξέραμε τίποτα παραπάνω από αυτό που βλέπαμε, Θυμάμαι φίλε μας έλεγαν ότι υπήρχαν άνθρωποι που τρώγανε άσπρο ψωμί.
Όχι δεν το πιστεύαμε αφού αυτό που είχαμε όταν το είχαμε είχε ένα χρώμα μαύρο πολλές φορές ανακατεμένο με βρώμι ή και κριθάρι.
Σε μια οικογένεια με τον τερματισμό του πολέμου της έστειλαν ψωμί άσπρο, αυτοί ήταν τυρέμποροι οπότε το ονόμασαν ψωμί άχνη, πιτσιρίκια εμείς παρακαλούσαμε μόνο να το δούμε.
Φίλε ευχαριστώ
με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα.
Δυστυχώς σήμερα οι πρόσφυγες γίνονται πιόνια σε μια πολιτική κατάσταση όπου δεν υπάρχει άκρη.
Η ανθρωποθάλασσα αυτή μοιάζει με χείμαρρο όπου ξεχύνεται σε προδιαγραμμένα εδάφη (Ελλάδα) παρακινούμενοι από την εξ ανατολών χώρα, ποιος ξέρει τι υστερόβουλες σκέψεις υπάρχουν στους κρατούντες τα ηνία; Το μέλλον θα δείξει...
Το μόνο βέβαιο είναι ότι σπέρνουν φρουδες ελπίδες χωρίς καμιά βάση, και αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα είναι οι αθώοι, προπαντός τα αθώα παιδάκια...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Θυμάμαι φίλε μας έλεγαν ότι υπήρχαν άνθρωποι που τρώγανε άσπρο ψωμί.
Όχι δεν το πιστεύαμε αφού αυτό που είχαμε όταν το είχαμε είχε ένα χρώμα μαύρο πολλές φορές ανακατεμένο με βρώμι ή και κριθάρι. ΓΠ

...κι εκείνοι που δεν είχαν καθόλου;;;;;;;

Αχ!~ όσο πάμε και χειρότερα!!!

...κι δεώ, έρχεται πάλι ο χιονιάς.
Φιλιά
Υιώτα