Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Φεύγω!!!

                                                                ΦΕΥΓΩ

Πρέπει να φύγεις, στα Μαρκάτα Πυλάρου Κεφαλληνίας δεν  υπάρχει μέλλον.
Μα γιατί; Άσε τουλάχιστον να μεγαλώσω;
Τότε θα είναι αργά.
Που να πάω;
Σε  άλλη γη,  σε άλλα μέρη, εκεί όπου γεννώνται τα παραμύθια, αυτά που άκουγες μικρός. Έχουμε αποδείξεις κοίτα και μόνος σου πόσο καλοθρεμμένοι είναι αυτοί που έρχονται απ’ έξω;
 Πως θα πάω;
Καβάλα στη θάλασσα.
Ώστε έτσι ε! τότε να φύγω. 
Η θεια μου πετάχτηκε από μια γωνιά.  Και να  μας γυρίσεις πλούσιος. 
Στα πρώτα μου  βήματα μόνος έκλαιγα κρυφά, κάποιος με είδε με μαρτύρησε. Απόρησαν!!  με ρώτησαν γιατί έκλαιγα;


                                             *
Φεύγω, γεια σας.
Που πας;
Μα στη γη της επαγγελίας.
Όχι μην φύγεις, μην πας είναι όλα ψεύτικα, θα το μετανιώσεις. Μάρτυράς  μου  μια γλάστρα με βασιλικό μας έστελνε μια θεϊκή μυρωδιά, μέσα απ τη φτωχική αυλή, του φίλου απ τ’ Άγραφα, κάπου στην Καλλιθέα.

Μα μου έχουν πει να κυνηγώ το  μονοπάτι του ήλιου μόλις φτάσει στη δύση του εκεί θα βρω μια πλούσια ζωή.

Κι έφυγα!!! 
                                                            Γαβριήλ Παναγιωσούλης

13 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αφιερωμένο εξαιρετικά:

Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα, φεύγω, τώρα φεύγω. / Κάποτε κοίταζα τον ήλιο μες στα μάτια κι αυτό τον ήλιο μου τον κάνανε κομμάτια, φεύγω, τώρα φεύγω. / Τώρα ο ουρανός δε με φοβίζει όσο κι αν βρέχει, τώρα η ελπίδα μου ταυτότητα δεν έχει, φεύγω, τώρα φεύγω. / Φεύγω, φεύγω και παίρνω την καρδιά μου, κι ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω, φεύγω. / Φεύγω, κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω, φεύγω, φεύγω, τώρα φεύγω. / Δεν το αντέχω να βουλιάζω μες στο ψέμα, τώρα κατάλαβα πως ήμουν ένα δέμα, φεύγω, τώρα φεύγω. / θέλω να ζήσω τη ζωή μου έξω απ’ τα μέτρα, τώρα που σκλήρυνε η καρδιά μου σαν την πέτρα, φεύγω, τώρα φεύγω. / Τώρα ο κόσμος και οι φωνές δε με τρομάζουν,
τώρα τα χέρια μου ένα σύνθημα χαράζουν, φεύγω, τώρα φεύγω, φεύγω, τώρα φεύγω.


https://www.youtube.com/watch?v=X6USER_byGM

nikol είπε...

Μια υποχρεωτική φυγή Γαβρίλη μου που πάντα ελπίζεις ότι δεν θα είναι μόνιμη αλλά στο τέλος γίνεται !!Ετσι άκουγα τον πατέρα μου κάθε μέρα να μιλά με νοσταλγία !!Κάποτε γύρισε με τη μητέρα μου !!!
Την αγάπη μου

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Όλοι φεύγουμε για κάπου Γαβρίλη μου. Ακόμα κι αν μένουμε στα πάτρια, φευγιό είναι κι αυτό. Φευγιό απ' το όνειρο και την ελπίδα για μια καλύτερη ζήση. Ο καθείς εφ' ω ετάχθη.
Γεμάτο λυρισμό και συγκίνηση το κείμενο σου, πλημμυρισμένο νοσταλγία και μυρωδιές βασιλικού. Να είσαι καλά γιατί η πατρίδα μας είναι εκεί που εμείς έχουμε ορίσει. Και μπράβο σου για τον αγώνα ζωής που έκανες για να κατακτήσεις το όνειρο!

pylaros είπε...

καλημέρα σου φίλε,
Φεύγω:
Νομίζω ότι πολοί άνθρωποι θα έχουν νιώσει ή ακόμα και τραγουδίσει το Φεύγω όπως η Χάρης Αλεξίου.
Μάλλον είναι και αυτό η φυγή ένα φυσικό φαινόμενον μόνο που πρέπει για να ολοκληρησώσεις το αίσθημα της φυγής θα πρέπει να έχεις νιώσει, ή να έχεις καταλάβει τι εστί το παρόν.
Έψαξες και το βρήκες,
ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητήξ μου Νικόλ,
Πάντα ηυ φυγή είχε σκοπό μόνο να μάσεις τη μαγιά και μετά να γυρίσεις.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από αυτή, αλλά όπως λέει μια παροιμία, όπου γης και πατρίς...

ευχαριστώ πολύ
με αγάπη

Γαβριήλ

airis είπε...

Καβάλα στη θάλασσα μίσεψε και ο πατέρας μου για μια καλύτερη μοίρα! Κι αυτός στη γη της επαγγελίας-Αμερική! Στις κουζίνες μαράθηκαν τα δάχτυλά του από την κλεισούρα και την υγρασία. Πόδι του αθλητή ...
Μίλησαν μέσα μου τα λόγια σου Γαβρίλη μου !
Πόσο δωρική γραφή σου!
Σε φιλώ!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη,
Πιστεύω ότι με την ωρίμανση της ηλικίας το φευγιώ είναι το αίσθημα της ε3λευθερίας του ανθρώπου, τότε που αισθάνεται ότι του ανήκει ολόκληρος ο κόσμος.
Αλλωστε είναι φυσικό για να επανδρωθεί και κάθε γωνιά της γης με ανθρώπους.
το Αφύσικο είναι όταν φεύγεις πριν ακόμα ωριμάσεις σαν άνθρωπος, σαν να εισαι πουλί πριν βγάλεις δικά σου φτερά.

Σε ευχαριστώ πολύ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Ήταν τέτοιες οι εποχές τον καιρό εκείνο ώστε δεν υπήρχε καμιά προοπτική καλυτέρευση της ζωής προπαντός για την νεολαία και μετά οι γονείς που μένανε πίσω περίμεναν την βοήθεια τως παιδιών τους.
Και το πιο παράξενο είναι ότι όλοι φύγανε για λίγο,
Μέχρι να μάσω την μαγιά.

Τώρα πλέον είμεθα απαρατηρητές, αυτά που πέρασαν διαβήκαν.
Ναι πράγματι η παρούσα γραφή μου είναι δωρική, θέλησα με λίγες λέξεις να εξιστορήσω μια ζωή.
Δεν ξέρω αν το κατάφερα...

σε ευχαριστώ πολύ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου

κρύβουν τόσα πολλά οι λέξεις
που δεν χρειάζεται να αμφιβάλλεις...

(άλλωστε γνωρίζουμε ότι είσαι... αλμυρο-χτυπημένος και νικητής.
Πήγες τόσες φορές στην σκιά της πασχαλιάς του σπιτιού σας... τα είπατε... και δεν μπόρεσε να σε κρατήσει... κάθε φορά της έλεγες το πικρό "φεύγω..." κι όταν "έφευγες" είμαι σίγουρη ότι δεν θα άλλαζες τούτο σου το "σπίτι, μαζί και όλα του..."
με τίποτα!)


Οι αναμνήσεις,

Γαβρίλη μου, είναι "Ιωνικές"

οι μικρές τους ...δόσεις ακολουθούν τους αρχαίους ρυθμούς...

¨οσο για μερικά τραγούδια που πράγματι φαρμακώνουν την καρδιά...
_άστα!

Συνήθως ΔΕΝ τα ακούω!

Καλό Σαββατο-Κύριακο,

Υιώτα

υγ. ...κάππως τυπώθηκε διπλά... και το ...εξαφάνισα!!!

Dennis Kontarinis είπε...

Μια απάντηση προσπάθησα να δώσω, φίλε Γαβρίλη, με το πρώτο μου βιβλίο "Οι Άγκυρες" σε όλα τα βασανιστικά "γιατί" της φυγής μας από την πατρίδα. Το Θυμάσαι το βιβλιο; Φύγαμε για λίγο. Για να γυρίσουμε πλούσιοι. Και το μόνο που καταφέραμε ήταν να ρίξουμε άγκυρες στις ξενητιές μας.
"Ιδιαίτερα εκεί ψηλά, στην περιοχή του Up-State της Νέας Υόρκης - γράφω στον πρόλογο - όπου οι περισσότεροι από τους επιτυχημένους Έλληνες που συνάντησα είναι αυτοί που άφησαν κάποιο καράβι και μ΄ένα μικρό δεματάκι γεμάτο όνειρα, χάθηκαν μέσα στα σκοτάδια κάποια νύχτα για να κυνηγήσουν την προκοπή και την επιτυχία. Πολλοί πέτυχαν. Μερικοί σε κάποια γωνιά έχασαν τη "ρότα" τους. Όμως οι πιο πολλοί έρριξαν "άγκυρες" εδώ. Αυτές τις "Άγκυρες" προσπαθεί να ζωγραφίσει τούτο το βιβλίο μου.
Αυτά φίλε μου με βασανίζουν και μ,ένα τόσα χρόνια εδώ που βρέθηκα.
Προχωράμε φίλε.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
οι λέξεις κρύβουν πολλά,
Οι αναμνήσεις τις επαναφέρουν, αλλά τελικώς υπάρχει μόνο μια, η φυγή

ευχαριστώ
χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,
Η φυγή μας ήταν από το σπρώξιομο, από την προπαγάνδα αυτών με τις γραβάτες, εμείς ήρθαμε για την μαγιά, μετά είχαμε όνειρα τι θα κατορθώναμε αν γυρίζαμε.

εν τέλει φουντάραμε και τις δυο άγκυρες δεν υπήρχε εναλλακτική λύση.
Σήμερα αυτα θυμόμαστε ο κάθε ένας μας με τις εμπειρίες του, εσύ με τις Άγκυρες (βιβλίο)...

ευχαριστώ
Γαβριήλ