Μια Τριανταμία του Δεκέμβρη

Μια τριανταμία του Δεκέμβρη 1955, σαν μια οικογένεια είχαμε όλοι μαζευτεί στο καπνιστήριου του βαποριού, στη μέση του νότιου Ατλαντικού Ωκεανού. Με κάθε κούνημα του πλοίου  από τους εξαεριστήρες των δεξαμενών έβγαινε μια βρώμα σαν καμένη ζάχαρη. Πλημύριζε από βρώμα  το αριστερό πλωριό δωμάτιό μου σε Λίμπερτι τάνκερ, σα να  μου υπενθύμιζε κάθε λίγο και λιγάκι ότι είμαστε φορτωμένοι  Μελάσες, λες και δεν το ήξερα. Πηγαίναμε από Γαλλία για Νέα Ορλεάνη.  

Αυτή την βραδιά στο πέλαγος είχαμε στρωθεί όλοι στο τραπέζι παίζοντας 31 περιμένοντας να αλλάξει ο χρόνος. Και ήταν συνάδελφοι ναυτικοί από όλα τα μέρη της Ελλάδος, Από Κύμη Εύβοια, Κίμωλο, Αστυπάλαια, Ιθάκη, Σύρο, Ύδρα, Πελοπόννησο,   εγώ ήμουν ο μόνος Κεφαλλονίτης. Στις 12 ακριβώς, σταμάτησε το παιχνίδι, έφεραν ποτό και κεράσματα, ο καπετάνιος από την Σύρο κατέβηκε από τη γέφυρα, ευγενικός ήρθε    και μας χαιρέτισε όλους μαζί και τον κάθε ένα μας χωριστά. Με την ευχή: Και του χρόνου στα σπίτια σας.

Ήταν μια ευχή που δεν σήκωνε σκέψη, αν την σκεφτόσουν σε έκανε να κλαις.  

Μια τριανταμία του Δεκέμβρη, 1959 το πλήρωμα του βαποριού όσοι δεν είχαν βάρδια το έστρωσαν στην πόκα. Έπαιζαν με μανία, σα να μην υπήρχε το αύριο. Στον τζόγο χανόταν ο μισθός, όταν τελείωνε κι αυτός έπαιζαν τσιγάρα (κούτες) αυτά που έπαιρναν για την διάρκεια του ταξιδιού. Έπιναν συνέχεια καφέ και κάπνιζαν, βλαστημούσαν κι έλεγαν αν έκανα αυτό ή το άλλο. Φώναζαν και το καμαροτάκι τους σερβίριζε καφέ, άδειαζε τα τασάκια από τα αποτσίγαρα, του έδιναν βιδάνιο.

Κάποτε φθάσαμε στο λιμάνι, Puerto Cortez Honduras ο ήλιος μόλις είχε δύσει φαινόταν στον ορίζοντα οι τελευταίες του αχτίδες. Το πράτιγο μας περίμενε στον μόλο, δόθηκε ελεύθερη επικοινωνία, έτρεξα να ετοιμάσω το τραπέζι για τα μεσάνυχτα ώστε  πάνω στην αλλαγή του χρόνου να είναι όλα έτοιμα. Έβαλα πιοτό ουίσκι, καρύδια, μύγδαλα, σταφίδες, διάφορα γλυκά.

Τα χαρτόμουτρα έπαιζαν συνέχεια, δεν τους ενδιάφερε τίποτε άλλο.

Με έναν φύλακα του μόλου ήρθε μήνυμα, σε περιμένει το κορίτσι στην πύλη.   Απίστευτο δεν το περίμενα. Φτιάχτηκε μια παρέα από 6 άτομα, ο ένας ο Κίλγορ με την  γυναίκα του, αυτός είχε και ταξί, ο άλλος ένας Λιβανέζος με κατάστημα ρούχων, παλιός γνωστός μου, ακόμα και ένας Ληξουριότης Σπύρος  Αραβαντινός που είχε μείνει πράτιγος από άλλο βαπόρι. Στην αρχή πήγαμε κι αγοράσαμε κροτίδες για τα μεσάνυχτα, μετά πήγαμε για ποτό, αλλάξαμε στέκι, πήγαμε για χορό, τα μεσάνυχτα ξεχύθηκε ο κόσμος στους δρόμους, τα βαπόρια σφύριζαν, εμείς βγήκαμε στο δρόμο και βάλαμε φωτιά στα πυροτεχνήματα, ένα  έσκασε στα χέρια μου.

Ξενυχτίσαμε σαν ξημέρωσε έπρεπε όμως να πάω για δουλειά στο βαπόρι θα ψέναμε το πρωτοχρονιάτικο γεύμα.

Τα χαρτόμουτρα ακίνητα εκεί στο καπνιστήριο ακόμα έπαιζαν πόκα. 

Μια τριανταμία του Δεκέμβρη2010, εδώ στην Νέα Υόρκη, βάλαμε στο πικάπ παλιά τραγούδια της εποχής της νιότης μας μαζί όλη η οικογένεια, οι νεότεροι μας άφησαν να θυμηθούμε τα παλιά, τραγουδώντας πίνοντας με κέφι ξαναζήσαμε τις ρομαντικές στιγμές, αυτές που μας γέμιζαν την ζωή τότε που όλα ήταν σαν όνειρο, καθώς ξημέρωνε η πρώτη του Γενάρη καταλάβαμε ότι το όνειρο μας εξακολουθεί να υπάρχει  εδώ στην ΝΥ.      

Μια τριανταμία του Δεκέμβρη εδώ στην Ν.Υ.  γιορτάσαμε με ορχήστρα «Μαριάτσι» 2013

Σήμερα τριανταμία του Δεκέμβρη 2016 εξακολουθούμε να εορτάζουμε όπως τα παλιά κουτσοπίνοντας με μεζεδάκια ακούγοντας μουσική,  μαζεμένοι όλοι μαζί  στο σπίτι περιμένοντας να δούμε απ’ την τηλεόραση  την σφαίρα του χρόνου να πέφτει απ’ το Times Square, in New York city, για ν’ ανοίξουμε την Σαμπάνια και να ευχηθούμε ο ένας τον άλλο Ευτυχές το νέον έτος 2017… έτσι όπως κάνουμε κάθε χρόνο ένα οικογενειακό καλωσόρισμα του καινούργιου!!!   

  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης