Ένα Ψυχολογικό άρθρο, original, δικό μου!

                             Ο λαβύρινθος της ψυχής, 

Έξω κρύο τρομερό, η θαλπωρή αυτή που αναδίδεται από την ζέστη του καλοριφέρ αυτό που ο ατμός του διαρρέει  από την βαλβίδα του πλέκει έναν ιστό αράχνης και μετά διαλύεται,  όλα αυτά αν και άψυχα βαρέθηκαν να με βλέπουν. 

Οι  φίλοι οι συνομήλικοι, όσοι δεν πήγαν στον Αχέροντα και  υπάρχουν ακόμα ο κάθε ένας παίζει τον δικό του ρόλο,  απομακρυσμένοι στα τέσσερα  σημεία του ορίζοντα.

Το  παρελθόν κι αυτό σιγή λες και είναι πεθαμένο. Ψάχνω για το σήμερα προσπαθώ, ανακατεύω, κοιτώ γύρω μου, κανένας, τίποτα, θυμούμαι το πρώτο μου βιβλίο, «Το Αλφαβητάρι,»  μετά το δεύτερο «Κρινολούλουδα,»    μετά μου δώρισαν το «Ρωβινσόν Κρούσος,»  μετά «Στη Χώρα των Αδαμάντων,»  μετά το «Άπασα-Ύλη,»  ο χρόνος σταμάτησε τη σκέψη λες και την έθαψε, όμως δεν είναι δυνατόν αφού δεν υπάρχει φέρετρο, ξάφνου η επιγραφή με τύφλωσε!

Ενθάδε κείται.

Βλέπω ένα  φέρετρο, η περιέργειά μου φουντώνει,  άρα τι νάχει μέσα;

Δεν τολμώ να κοιτάξω,

Αλλά να, γράφει απ’ έξω το περιεχόμενό του.

Χαίρομαι, επιτέλους θα μάθω  ποιος νάνε μέσα, μια κολλημένη κόλα χαρτί εκεί που συνήθως  βάζουν το γυαλί για να φαίνεται το κουφάρι   γράφει:

Ενθάδε κείται, το παρελθόν, οι αναμνήσεις, η ιστορία του τόπου σου,  μα και ο πηλός αυτός που με θαλασσινό νερό έπλασε τον χαρακτήρα σου,  που  δεν ενδιαφέρει  πια  κανένα… 

Μετά ξύπνησα.

Ουφ!  Αναστέναξα,  νόμιζα ότι θα ήταν κάτι χειρότερο! 

Αλλά ευτυχώς όλα αυτά ήταν όνειρο από αυτά που σε τυραννούν τις νύχτες αυτές που πασχίζεις να νικήσεις τα στοιχειά αυτά που ανεβαίνουν στην σκεπή λες και είναι καλικάντζαροι λες και προμηνύουν Χριστούγεννα, που το ημερολόγιο λέει ναι,  έρχονται Χριστούγεννα,   αλλά πάλι ίσως να είναι ανθρώπινες ξεχασμένες ψυχές αυτές που ψάχνουν να σε βρουν... αλλά γιατί;  Αφού ο μήνας τούτος ανήκει στα Χριστούγεννα!!  

Η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισε αυτό το όνειρο… αλλά αν και κρύο βγήκα έξω κοίταξα για τον ήλιο, ντράπηκε και κρύφτηκε στα σύννεφα, μετά έψαξα  και βρήκα λουλούδια των τροπικών  με πολύ πράσινο, αυτά που έρχονται από μακριά, τάχαν κλεισμένα σε γυάλα,  αυτά που κάποτε  σφράγιζαν την πόρτα του παραδείσου,  τα μύρισα και τάβαλα στο ανθοδοχείο, έτσι  κατάλαβα ότι  η ζωή συνεχίζεται… 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης