Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2018

Διαβάτης

                                                            Διαβάτης


Διαβάτες  περνούν, σκαλίζουν το διαδίκτυο με τα δάχτυλά τους, ρίχνουν μια αδιάφορη ματιά πάνω σου, δηλαδή όχι σε σένα αλλά στα έργα σου,  αλλάζουν σελίδα, πάνε πάρα πέρα ξαναγυρίζουν, αφήνουν ή δεν αφήνουν σχόλιο

Έτσι περνούν οι μέρες,  τα χρόνια, και στα μαλλιά μας πέφτουνε χιόνια, να μπήκαμε και στο 2018, έξω  παγωνιά, λευκά χιόνια στους δρόμους που όμως δεν διαιωνίζουν την παρθένα τους λευκή  παρουσία,  αφού θα λιώσουν σε  μια λασπερή λερή μάζα  όπου θα σου φέρει σκέψεις στον νου κι αυτή  η σκέψη θα τριγυρίζει μέσα στο είναι σου, λες και είναι μυλόπετρα,  μια ερώτηση θα σου γαργαλάει το στόμα, αυτή που διστάζει να βγει από τα ανθρώπινα χείλη,   γιατί να χάνεται ότι ξεκίνησε έτσι ωραίο, λευκό, αγνό παρθένο; 
Ο σκύλος γέρασε, ψόφησε, το καναρίνι δεν κελαηδάει, το έφαγε η γάτα, ο κόσμος άλλαξε, ανέβηκαν οι φόροι, τα διόδια, άλλαξαν οι καιροί, κι εσύ ώ!  δυστυχία σου είσαι ο ίδιος, έτσι όπως ήσουν:
 Έ!   Δηλαδή όχι και ο ίδιος να κάτι κόλλησες από δω κι από κει, ακόμα και το εγώ σου  έγινε εμείς, όμως όλα  αυτά τα από δω κι από κει  τάφαγες στης νιότης τα καλντερίμια.
Μέσα σου όμως έμεινες  ένας ονειροπόλος αναβάτης που ψάχνει ανεβασμένος στον  Πήγασο του, κοιτά κάτω στην γη, στα μπουλούκια των ανθρώπων,  μήπως  ακούσει τίποτε ανθρώπινους ψιθύρους, γλυκές φωνές, μπουμπούκια  μυγδαλιάς να ανθίζουν,  να τον φωνάξουν να πάρει μέρος σε μια ανθρώπινη θαλπωρή, σε μια θωπεία αγάπης, σ’ ένα ουράνιο στερέωμα χωρίς σύνορα,
Αλήθεια πόσο μας λείπει η τρυφερότητα, η κατανόηση, ίσως να φταίει ο χρόνος που σκέβρωσε και ασχήμυνε  τα παραθυρόφυλλα, αυτά που ανοίγουν της καρδιάς τα φυλλοκάρδια,    μα ίσως να φταίει και αυτή  η  καρδιά, που αρνείται να γεράσει.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

7 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Φίλε Γάβο, διάβασα τα όσα γράφεις –τα ίδια βασανίζουν κι εμένα– κι αίφνης μου ήρθαν στο νου οι παρακάτω στίχοι:
Ο κόσμος έχει φύγει από ώρα / Τα φώτα κουρασμένα μας κοιτούν / Δεν έγινε το θαύμα ούτε τώρα / Δυο ξένοι που δεν έχουν τι να πουν / Διαβάτες που τους ένωσε μια μπόρα / Δυο ξένοι που σε λίγο θα χαθούν…
Κανένας δε θα ψάξει τι έχει φταίξει / Κανείς δε θα σκαλίσει τη φωτιά / Πως φτάσαμε να μη μας βγαίνει λέξη / Πως έγινε να μη μας νοιάζει πια…


Στίχοι που σε παρασέρνουν σε όλα τα πριν, τα ίσως, τα μετά, τα ποτέ και τα πάντα της ζωής, φίλε μου.

kerina poiimata είπε...

Καλή χρονιά κ.Γαβριήλ!

Ανώνυμος είπε...


Matina Xristo
Matina Xristo Λόγια που σκίζουν την σιωπή της ψυχής. Την σιωπή που προσπαθούμε να επιβάλουμε για να μην αρχίσει να ουρλιάζει από απόγνωση. Ίσως γιατί θέλουμε να τη προστατέψουμε; Δεν ξέρω. Πάντως ένα μολύβι φθάνει να το πάρεις στα χέρια σου και να αρχίσεις να την αδειάζεις για να πάρεις λίγο καθαρό αέρα και να αντέξεις το διάβα του χρόνου!!!! Καλή χρονιά και ας αδειάζουμε συχνά την ψυχή μας!

pylaros είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Στράτο,
Η ζωή μας είναι γεμάτη, μάλλον ήταν γεμάτη παριπέτειες, άγνωστα μα και γεμάτη όνειρα, ελπίδες, ακόμα και ποίηση. Σήνερα ήρθε ο κορρεσμός όχι του σώματος μα της σκέψης και βλέπεις ότι πολλές φορές η σιγουριά φέρνει την ανία. μου άρεσε αυτό που γράφεις (τα ίδια βασανίζουν κι εμένα–) και μην σου φανεί παράξενο το ίδιο δημοσίευμα το ανάρτησα σε μια άλλη σελίδα που είμαι μέλλος και είχα ένα σωρό απαντήσεις από ανθρώπους που σκέπτοντε σαν κι εμένα. Μιά από αυτές της Ματίνα Χρίστο την έκανα Copy and paste και την κόλλησα στα σχόλια του Πυλαρος
Σήμερα εδώ έχουμε φοβερό χιονιά οπότε έχω τις κλειστές μου

σε ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου

Γάβο

pylaros είπε...

Χρόνια σου πολλά και καλά
αγαπητή μου Κέρινα Ποιήματα

Σε ευχαριστώ που με θυμάσε
με αγάπη
Γβαριήλ

Αστοριανή είπε...

γιατί να χάνεται ότι ξεκίνησε έτσι ωραίο, λευκό, αγνό παρθένο;
Ο σκύλος γέρασε, ψόφησε, το καναρίνι δεν κελαηδάει, το έφαγε η γάτα, ο κόσμος άλλαξε, ανέβηκαν οι φόροι, τα διόδια, άλλαξαν οι καιροί, ...Γαβρίλης

...σκύλο δεν είχα...

κατακίτρινο καναρίνι (δύο μάλιστα) ναι, αρρώστησαν, φουσκωσε η κοιλίτσα τους, με το ψαλιδάκι του κεντήματος τα εγχείρησα, έβγαλα μια μπαλίτσα κίτρινο λίπος...(!)
έκλεισα με τέϊπ την εγχείρηση... έγιναν καλά, το ένα ξανατραγούδησε... και ψοφησαν ανήμερα με την καταστροφή των "Πύργων" στο Μανχατταν 2001...
τα φωτογράφησα, με την ιδέα να κάνω ανάρτηση... ίσως αργότερα...
τα τύλιξα και τα έβαλα στα σκουπίδια...

Όσο για τον κόσμο, γενικά, ...ΔΕΝ αλλάζει... ίσως κατά γειτονιές, ... ούτε κι εμεί γίνεται να αλλάξουμε τίποτε!!!!

Παγωμένος αγέρας ξεφεύγει από τα σαπισμένα παραθυρόφυλλα
του νου και της καρδιάς...

Να είσαι καλά, Φίλε μας.

Αφού τα λέμε συχν'α-πυκνά, είναι σημαντικό.

Φιλιά στην οικογένεια

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Γιώτα,

χαθήκαμε, πολλά είναι τα άιτια

!) Η παγωνιά
2) Η Ηλικία αυτή η ρημάδα που κάθε μέρα κατι καινούργιο εμφανίζει,
3) τα διόδια 20 $ για 15 μίλια:
Έ! όχι προτιμώ να τα φάω καραμέλες που λένε

Τελικώς όλο και κάτι μας πειράζει

Χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ