Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

Με πήρε ο ύπνος...

Με πήρε ο ύπνος…
Δεν έχει σημασία αν κάποιοι πιστεύουν στον Άγιο Βαλεντίνο ή όχι σημασία έχει ότι αυτή την ημέρα δοξάζουν  τον έρωτα 14 Φεβρουαρίου ημέρα των ερωτευμένων…  
Είναι ο έρωτας,  το πάθος, αυτός που σκλαβώνει,  είναι αυτός που εορτάζουν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου  14 Φεβρουαρίου, ημέρα των ερωτευμένων.
Σκέπτομαι το πόσο  μακάριοι είναι όσοι δεν τον έχουν γνωρίσει δεν τον έχουν  νιώσει ποτέ… μα πάλι μπορεί να κάνω και λάθος, δεν ξέρω!  


Μου μήνυσε ότι  θέλει να με δει, της είπα όχι, ήταν τότε που ελεύθερος  σαν το πουλί νόμιζα ότι ο κόσμος ήταν δικός μου, τότε που στο βαπόρι  εξουσίαζα τα πάντα. Μια εποχή όπου η τροπική ζέστη έκανε τα κορμιά να λαχταρούν την δροσερή  θωπεία του ανέμου αυτού που φύσαγε στο λιμάνι, για να εμποδίσει τον ιδρώτα αυτόν που έτρεχε σαν ρυάκι από το μέτωπό κι έμπαινε στα μάτια έτσουζε. Μεταμεσήμερο  βρήκα μια ξαπλώστρα σε ένα παγκάκι, στης κουπαστής, στο σκεπαστό της πρύμης.  Παγκάκι   που άφησε σημάδια της σανίδας στο πρόσωπο λες και ήταν κάγκελα φυλακής. Ξάπλωσα  μ’ ένα σώμα αποχαυνωμένο από τη ζέστη, ένα σώμα  όπου τόγλυφε το αεράκι εξατμίζοντας τον ιδρώτα, έτσι   το σώμα άρχιζε να δροσίζεται έπαιρνε ανάσα εκεί με πήρε ο ύπνος. Ονειρεύτηκα ότι όπως λέει και το τραγούδι:
  «Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου καραβιού την πλώρη και ήρθε και με ξύπνησέ του καπετάνιο η κόρη»  Θόρυβος  ακούστηκε, είχαν αναστατώσει το βαπόρι, ο ανθυποπλοίαρχος  ο καπετάν Γεράσιμος ήξερε που κοιμόμουν,    φώναζε τ’ όνομά μου:
Τόξερα  πως θάσουνα εδώ, το βαπόρι ολόκληρο σε ψάχνει μούπε,   ξύπνησα, το σώμα   ξαναζωντάνεψε κι άρχισε να ψάχνει να βρει   εκείνη που της είχε πει το όχι, αυτή που είχε  ξεσηκώσει το βαπόρι.
Βγαίνοντας από την πύλη, είδε τις γραμμές απ’  το παγκάκι που αλύσωναν το πρόσωπό μου έβαλε το χέρι της και τις χάιδεψε ήταν η παράδοση του ναυτικού στης στεριάς τα καρδιοχτύπια, λες και ήταν η 14η Φεβρουαρίου που δεν ήταν και όμως ήταν.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης 





2 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Βασικά, φίλε Γάβο, ο έρωτας αποτελεί την αποτύπωση ενός αξεπέραστου συνδυασμού. Μπορεί να είναι τόσα πολλά, ακόμη κι ένα χάδι σε κάποιες «γραμμές απ’ το παγκάκι που αλύσωναν το πρόσωπό σου»... Κι αν μπορούσε, αυτό το χάδι να χωρέσει όλους τους αναστεναγμούς σου, τότε ναι, θα ’πρεπε να ήταν μια 14η Φεβρουαρίου!

Υ.Γ. 1. Άσχετο βέβαια με το θέμα αλλά επειδή βλέπω τελευταία πως κι εσύ που είχες παραμείνει πιστός, δείχνεις να σ’ έχει παρασύρει το ρέμα, σου αφήνω δυο παραγράφους από την τελευταία μου ανάρτηση στο «Μηθυμναίο»:
Είναι και το άλλο… Κάτι που εδώ και καιρό, σκιάζει, παρασέρνει το μυαλό και σπέρνει ερωτηματικά και ανησυχίες. Είναι τα τείχη που ξαφνικά και γενικά σηκώθηκαν κι έκοψαν τη θέα. Κι αυτό σιγά σιγά θαρρείς και γίνεται κρούστα, κάτι σαν τη σκουριά πάνω στις βυθισμένες άγκυρες. Γίνεται κόμπος. Κόμπος λύπης. Κρυσταλλώνουν τα λόγια, δεν φτάνουν για να τον λύσεις, πολλώ δε μάλλον να περιμένεις να τον λύσουν οι άλλοι.
Ο καθένας, είναι προφανές πλέον, παίρνει και κουβαλάει στις αποσκευές του ό,τι μετράει μόνο γι’ αυτόν. Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Στους επάλληλους κύκλους των μονολόγων μας, σαν να μην έφταναν αυτά τα τείχη, βάλαμε κι ένα πλεχτό για διαχωριστικό. Τα κενά δε που αφήνει το πλεχτό μαρτυράνε τη θολωμένη έτσι κι αλλιώς εικόνα μας.


Υ.Γ. 2. Ποτέ δεν συμφωνούσα στο ν’ αφήνουμε αναπάντητα τα σχόλια των αναγνωστών μας. Το θεωρώ –προσωπική μου άποψη, φυσικά και να με συμπαθάς– τουλάχιστον αγένεια.

pylaros είπε...

Καλημερα φίλε μου Στράτο,
Feliz dia de los enamorados, es el día que esperábamos con tanta ansiedad¡¡¡¡¡¡¡
Πολλές φορές με συνεπαίρνει το καθημερινός σημερινός τρόπος ζωής ο γεμάτος με μια κρύα και ωμή πραγματικότητα, ειναι σα να τρέχουν τα κεραμίδια νερό και να θες να ανεβείς πάνω να βρεις τις τρύπες και να μην μπορείς κάτι που πρέπει να γίνει, αν και βουλώνεις μία άλλη ανοιγει εκεί πιο δίπλα, αφήνεις κατα μέρος όλες τις ερωτήσεις της καρδιάς και απλούστατα προσπαθείς τρέχεις....

Συμφωνώ απόλύτως 100% με την τελευταία σου παρατήρηση
κι εγώ το θεωρώ αγένεια,

Πολύ φιλοσοφικό το ρητό σου αυτό: (Ο καθένας, είναι προφανές πλέον, παίρνει και κουβαλάει στις αποσκευές του ό,τι μετράει μόνο γι’ αυτόν. Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Στους επάλληλους κύκλους των μονολόγων μας, σαν να μην έφταναν αυτά τα τείχη, βάλαμε κι ένα πλεχτό για διαχωριστικό. Τα κενά δε που αφήνει το πλεχτό μαρτυράνε τη θολωμένη έτσι κι αλλιώς εικόνα μας.0


Ξέρεις είναι σαν τον λάκκο που πέφτεις μεσα και δεν το καταλαβαίνεις ότι έπεσες εκτός αν κάποιος άλλος στο φωνάξει ότι έπεσες μέσα!!!!


Νάχεις μια όμορφη μέρα των ερωτευμένων φίλε μου

πάντα με την αγάπη μου

Γάβο!!!!!