Με πήρε ο ύπνος...

Με πήρε ο ύπνος…

Δεν έχει σημασία αν κάποιοι πιστεύουν στον Άγιο Βαλεντίνο ή όχι σημασία έχει ότι αυτή την ημέρα δοξάζουν  τον έρωτα 14 Φεβρουαρίου ημέρα των ερωτευμένων…  

Είναι ο έρωτας,  το πάθος, αυτός που σκλαβώνει,  είναι αυτός που εορτάζουν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου  14 Φεβρουαρίου, ημέρα των ερωτευμένων.

Σκέπτομαι το πόσο  μακάριοι είναι όσοι δεν τον έχουν γνωρίσει δεν τον έχουν  νιώσει ποτέ… μα πάλι μπορεί να κάνω και λάθος, δεν ξέρω!  

Μου μήνυσε ότι  θέλει να με δει, της είπα όχι, ήταν τότε που ελεύθερος  σαν το πουλί νόμιζα ότι ο κόσμος ήταν δικός μου, τότε που στο βαπόρι  εξουσίαζα τα πάντα. Μια εποχή όπου η τροπική ζέστη έκανε τα κορμιά να λαχταρούν την δροσερή  θωπεία του ανέμου αυτού που φύσαγε στο λιμάνι, για να εμποδίσει τον ιδρώτα αυτόν που έτρεχε σαν ρυάκι από το μέτωπό κι έμπαινε στα μάτια έτσουζε. Μεταμεσήμερο  βρήκα μια ξαπλώστρα σε ένα παγκάκι, στης κουπαστής, στο σκεπαστό της πρύμης.  Παγκάκι   που άφησε σημάδια της σανίδας στο πρόσωπο λες και ήταν κάγκελα φυλακής. Ξάπλωσα  μ’ ένα σώμα αποχαυνωμένο από τη ζέστη, ένα σώμα  όπου τόγλυφε το αεράκι εξατμίζοντας τον ιδρώτα, έτσι   το σώμα άρχιζε να δροσίζεται έπαιρνε ανάσα εκεί με πήρε ο ύπνος. Ονειρεύτηκα ότι όπως λέει και το τραγούδι:

  «Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου καραβιού την πλώρη και ήρθε και με ξύπνησέ του καπετάνιο η κόρη»  Θόρυβος  ακούστηκε, είχαν αναστατώσει το βαπόρι, ο ανθυποπλοίαρχος  ο καπετάν Γεράσιμος ήξερε που κοιμόμουν,    φώναζε τ’ όνομά μου:

Τόξερα  πως θάσουνα εδώ, το βαπόρι ολόκληρο σε ψάχνει μούπε,   ξύπνησα, το σώμα   ξαναζωντάνεψε κι άρχισε να ψάχνει να βρει   εκείνη που της είχε πει το όχι, αυτή που είχε  ξεσηκώσει το βαπόρι.

Βγαίνοντας από την πύλη, είδε τις γραμμές απ’  το παγκάκι που αλύσωναν το πρόσωπό μου έβαλε το χέρι της και τις χάιδεψε ήταν η παράδοση του ναυτικού στης στεριάς τα καρδιοχτύπια, λες και ήταν η 14^η Φεβρουαρίου που δεν ήταν και όμως ήταν.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης