ΠΥΛΑΡΟΣ

Χθες Κυριακή 15 Απριλίου έγινε μια εκδήλωση εκ μέρους του συλλόγου Αθηναίων 
και του λογοτεχνικής συλλόγου  Νέας Υόρκης, δια την γιορτή της μητέρας, η ημερομηνία ετεροχρονισμένη διότι  ήταν η μόνη ημέρα που  η αίθουσα ήτο διαθέσιμη
Στην Φωτογραφία οι λαμβάνοντες μέρος ομιλιτές

Η δική μου ομιλία στην εκδήλωση της Μητέρας   

Η δύναμη της Μάνας

Δεν νοείται άνθρωπος να έχει γεννηθεί από κάτι άλλο, εκτός από μια μάνα...

Όταν γεννήθηκα φυσικά, όπως όλοι μας  ήμουν γυμνός η μάνα μου  με βύζαξε με το γάλα της αγάπης,

 μες την αγκαλιά της μεγάλωσα, φρόντιζε να γεμίζει την φωλιά μας με  μια ανθρώπινη θαλπωρή, μια

ζεστασιά,  απ’ έξω ο πόλεμος, καταχνιά, οι σκοτωμοί,  κι αυτή μας νανούριζε το τραγούδι της αγάπης το

τραγούδι της ελπίδας, το τραγούδι της ξεγνοιασιάς… σαν έγινα παιδάκι με κοντά παντελονάκια, έπρεπε

να φύγω, η φτώχεια δεν υποφέρετε  καθώς με αποχαιρετούσε  είχε ένα μαντηλάκι άσπρο που μύριζε

λεβάντα τόβγανε απ τον κόρφο της και το γιόμιζε δάκρυα, με έσφιξε στη  αγκαλιά της κι έκλαιγε

Μάνα είπα κουράγιο, καθώς η κουπαστή του βαποριού απομακρυνόταν έβγαλα το μαντήλι μου και την

χαιρέτησα με μια φωνή Μάνα μόνο για λίγο θα γυρίσω.   (δεν υπάρχει μια πιο απατηλή υπόσχεση)    

Πέρασαν τα χρόνια, πολλά χρόνια  την βρήκα να με περιμένει έτρεξε  στον χωματένιο δρόμο να με

προϋπαντήσει μου χάϊδεψε το πρόσωπο την έπιασαν τα δάκρυα.  με κοίταξε  όπως τότε,  έβγαλε το μαντηλάκι της αυτό που μύριζε λεβάντα και τα σκούπισε, με αγκάλιασε και μούπε   μόνο που

γέρασες άσπρισαν τα μαλλιά σου…

Κι εγώ έμεινα με την εντύπωση ότι ξανάγινα παιδί ξανάναψε μέσα μου η ελπίδα της νιότης, η θαλπωρή της αγάπης,   η δύναμη της μάνας νίκησε της ξενιτιάς τα χρόνια, τις πίκρες και  τα βάσανα….

Γαβριήλ Παναγιωσούλης