Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Της Θάλασσας...

Αν ήμουνα ζωγράφος
θα πέταγα πινελιές στο στερέωμα,
στο μονοπάτι του ήλιου,
στον οδοιπόρο άνθρωπο,
στην αγκαλιά του πεπρωμένου.

Θα ζωγράφιζα τον καθρέφτη της ψυχής,
γεμάτο κρινολούλουδα, με πινελιές αγάπης,

Aν ήμουνα ποιητής,
θα έγραφα ποιήματα,
αφιερωμένα στων ματιών σου
τις γαλάζιες θάλασσες.

Στα μυστικά της θάλασσας,
στην τροπική ευτυχία,
στους πράσινους τόπους,
στα ανεκπλήρωτα όνειρα.

Όμως δεν είμαι ζωγράφος,
ούτε ποιητής.

Αλλά με χέρι που τ’ οδηγά η καρδιά,
γράφω στίχους σε γαλάζια κορδέλα,
που πλέει σε αφρούς κυμάτων,
ναυτικής μα και μεταναστευτικής ζωής.


Ανταλλαγή

Η ανάσα της φάλαινας
ακουγόταν σαν τη
βουτιά της πλώρης
σε φούσκο-θαλασσιά.

Τα χελιδονόψαρα πετούσαν
στην κουβέρτα ξεψυχούσαν.
Τα δελφίνια τούμπες κάναν,
Απ’ την πλώρη μας περνούσαν.

Η άχνη της αρμύρας
στα χείλη μου επάνω.

Ο γαλάζιος ορίζοντας
μου χάριζε τον ήλιο.
Η αγκαλιά των λιμανιών
κοπέλες της μιας νύχτας.

Τα απόνερα την προπέλας
έγραφαν τα πλάτη και τα μήκη.
Οι πολύχρωμες παντιέρες
τις ανθρώπινες κουλτούρες.

Η σφυρίχτρα εν πλω
το καρδιοχτύπι του πούσι.
Η γαλακτώδης θάλασσα
το φόβο της φουρτούνας.

Το καμπανάκι
της σκάντζα βάρδιας,
ναυτική αδελφοσύνη.

Μέσα σε αυτά μεγάλωσα,
από παιδί έγινα άνδρας.
Όλα αυτά τα αντάλλαξα,
για το φιλί μιας γυναίκας.

Η φυγή

Καρυδότσουφλο πλέει στον αφρό των κυμάτων η βάρκα μου.
Πίσω μου αφήνω, ένα σύννεφο, μια αθωότητα, μια πατρίδα.
Αυτά που δέρνει ο άνεμος του νόστου.
Λουλούδια ελπίδας αρωματίζουν το κενό.
Ματαίως προσπαθώ να τα μυρίσω.
Μια γυναίκα, ένα μωρό, κλαψουρίζουν φωνάζοντάς μου από κάθε λιμάνι:
Πότε θα ξανάλθεις;

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη

6 σχόλια:

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Αγαπητέ μου φίλε
Καλορίζικο το όμορφο Blog σου και να έχει καλά συναπαντήματα!
Χάρηκα τα ποιήματά σου γεμάτα χρώματα, εύθραυστη λυρικότητα και τρυφερή όσο και φιλοσοφημένη ενατένιση της ζωής.
Keep walking φίλε με την ιδιοσυγκρασίου νεαρού!
Φαίδων

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου,
Ο Φαιδων, έδωσε ολοκληρωμένη εικόνα της εντύπωσης, που αφήνουν τα ποιήματά σου. Οι στίχοι σου με χάϊδεψαν απαλά σαν το μελτέμι της θάλασσας, που μοιράστηκες την νειότη σου.
Αφήνοντάς μου μια τρυφερή συγκίνηση για "αυτό το όνειρο", που κάπου μέσα μας, έσμιξε με τον ήλιο και την άμμο.
Βάνα Κ.

Ανώνυμος είπε...

Χμ,απ'ότι βλέπω στο ποιήμα σου φίλε Γαβριήλ έχεις σπείρει κάμποσα μωρά στα λιμάνια.Αυτό θα πει παγκοσ
μιοποίηση,με πνεύμα και έρωτα ..
Οχι με την καταπίεση της υλικής ανάγκης ?
Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για της ευχές σου φίλε Φαίδων,
Προσπαθώ να διατηρώ τη νεανική μου ιδιοσυγκρασία η οποία είναι απόρροια μιας περιπετειώδους νεότητας ανά τον κόσμο, η οποία μέχρι σήμερα με θρέφει, με αξέχαστα της νιότης βιώματα.

Χαιρετώ

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Μπα κοπέλα μου, μη ψάχνεις στα κύματα της άγριας θάλασσας. Ο Γερασιμάκης σου έφυγε για άλλα λιμάνια να θρέψει τα αξέχαστα της νιότης του βιώματα. Το πότε θα ξανάρθει... μη το ρωτάς. Μακάρι να μπορούσε, μακάρι να μπορούσαμε, (όλοι μας) να επιστρέφαμε σ' αυτά τα αξέχαστα της... νιότης...
Καλημέρα φίλε!

Ανώνυμος είπε...

Γερασιμάκη μου, καλέ μου φίλε… με ξάφνιασες τόσο ευχάριστα με τα ποιήματά σου που ξεχειλίζουν θαλασσινή ζωή… Την έζησες… την έχεις τώρα την αρμύρα και στις φλέβες σου και την αποδίδεις τόσο ζωντανά…
Καλή επιτυχία Γαβριήλ στην τόσο ωραία σου αρχή και προσπάθεια.
Ολόθερμα συγχαρητήρια.
Με απέραντη φιλία κι αγάπη,
Στέλλα Ζαμπούρου Φόλλεντερ
Νέα Υόρκη