ΤΑ ΧΕΡΙΑ: ΣΕ NOIR

(Ξεκινώντας από τη Νέα Ορλεάνη, με ένα παλιό (σαπιοκάραβο) φορτηγό βαπόρι, 5000 τόνων, φορτωμένοι ρύζι με προορισμό -Chalna, Bangladesh- ταξιδεύοντας με 5 ναυτικά μίλια την ώρα, κάνοντας το γύρω του ακρωτηρίου της καλής Ελπίδας, φυσικά ‘πιάσαμε’ για τρόφιμα, επισκευές σε αβαρίες και καύσιμα σε Κούβα, Βραζιλία, Νοτιοαφρικανική ένωση και Colombo Sri Lanka. Μετά από 120 μέρες εν πλω αγκυροβολήσαμε στον προορισμό μας, στον κόλπο της Βενγκάλης στο Δέλτα των ποταμών Γάγγη, Βραχμαπούτρα και Μέγκνα, να ξεφορτώσουμε μερικό φορτίο για να ελαφρύνει το βαπόρι και να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του στο ποτάμι μέχρι να φανεί η Chalna, τελικά πήγαμε Chitagong.)

Τα νερά του δέλτα των ποταμών θολά βρώμικα. Μετά από τη μερική ξεφόρτοση στο αγκυροβόλιο του δέλτα το βαπόρι με ελαφρωμένο στομάχι βογκώντας και αναστενάζοντας ανέβαινε ενάντια στο ρεύμα του ποταμού που έμοιαζε σα να ξερνούσε αίμα, ανακατεμένο με τα κόκκινο-καφετιά νερά του. Το δέσανε στο μόλο πάνω σε κάτι παλιές σκουριασμένες δέστρες που φαινόταν σα μανιτάρια μέσα σε ένα μουντό-μουχλιασμένο τοπίο. Αμέσως άρχισαν να τρώνε τα σωθικά του άνθρωποι σαν τα μερμήγκια έκαναν σειρές κουβαλώντας στο κεφάλι τους τα σακιά το ρύζι. Επικρατούσε ζέστη και άπνοια, κολλούσαν τα ρούχα στο δέρμα σου. Περνώντας τόσες πολλές μέρες στο πέλαγος, με την αρμύρα της θάλασσας στα χείλη μου επάνω, κουρασμένος απ’ το νανουριστικό κλυδωνισμό του βαποριού, με την πρώτη ευκαιρία έτρεξα έξω, να δω άλλους ανθρώπους, να πατήσω χώμα στερεό, ευλογημένο. Ανέβηκα σε ένα τρίκυκλο ποδήλατο -το ταξί τους,- του είπα να με αφήσει στο κέντρο της πόλης. Μετά από μια μικρή περιπλάνηση τα βήματά μου μ’ έφεραν σ’ ένα χωματένιο δρόμο όπου οδηγούσε στην αγορά.
Στις άκρες του δρόμου ανθρώπινες ψυχές είχαν φωλιάσει σε σκελετωμένα κορμιά τα περισσότερα σακάτικα που για να κρύψουν τη γύμνια τους σκεπαζόταν με μια καφέ χωματένια αποξηραμένη λάσπη, με τεντωμένα τα χέρια τους εκλιπαρούσαν ελεημοσύνη.
Τα χέρια έμοιαζαν με βλαστάρια, κάτι βλαστάρια καφετιά σαν αποξηραμένα στάχυα, σάρκινα, κοκαλιάρικα, φαινόταν σα να ξεφύτρωναν από ένα βρώμικο σεληνιακό τοπίο, κουνιόταν πότε δεξιά πότε αριστερά σύμφωνα με τα βήματά μου, λες κι εγώ ήμουν ο θεός τους, οι δε φωνές των ψυχών έμοιαζαν σαν κρωγμοί κοράκων.
Κοίταζα σαστισμένος μην πιστεύοντας τα μάτια μου, έως που ένιωσα τα χέρια να με αγγίζουν από πίσω, γύρισα το κεφάλι ένα σωρό παιδιά με τα χέρια απλωμένα φώναζαν όλα μαζί. Μπαξίσι, μπαξίσι, τάχυνα το βήμα μου να βγω από αυτή τη γειτονιά, τα παιδιά με ακολουθούσαν σ’ ένα ασφυκτικό κλοιό. Για να ελευθερωθώ έπιανα τα χέρια και τα τσίμπαγα, τσιμπιές στριφτές, έφευγαν, αμέσως ερχόταν άλλα. Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και η κόλαση σκέφτηκα, ομολογώ ότι είχα φοβηθεί, επιτέλους κάποτε φάνηκε ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος, στο βάθος διέκρινα ένα σπίτι πράσινου χρώματος με μεγάλη θολωτή πόρτα και παράθυρα, ανοιχτή αυλή χωρίς πόρτα. Μπήκα μέσα, τα παιδιά με ακολουθούσαν, κοίταξα από την πόρτα άνδρες στα άσπρα ντυμένοι προσευχόταν γονατιστοί, από κάπου φάνηκε ένας άνδρας με άσπρη κελεμπία, μου έδειξε την πόρτα προς το δρόμο, κάτι είπε στα παιδιά που εξαφανίσθηκαν, μετά μπήκε κι αυτός μέσα και γονάτισε, διερωτήθηκα, να ήταν άραγε ο παράδεισός τους;
Ο ήλιος κόντευε να κρυφτεί απ’ τον ορίζοντα σαν ένα κατακόκκινος δίσκος σύμβολο της φοβερής ζέστης και της αυριανής ελπίδας. Ευτυχώς περνούσε ένα τρίκυκλο ποδήλατο, το σταμάτησα, στο λιμάνι του είπα. Οι λιμενικοί ντυμένοι με την άσπρη στολή τους με τα χρυσά και μαύρα σιρίτια τους, με τα λευκά πηλίκιά τους και τ' άσπρα γάντια τους ανυπόμονοι πρόσμεναν τη δύση του ηλίου, για να επιδοθούν σε φαγοπότι…

Ήταν Ραμαζάνι…

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Τ’ αστέρια πέφτουνε στη Γη
σαν κέρινες φλογίτσες,
είναι οι ψυχές του ουρανού,
που πλέουνε στον ποταμό το Γάγγη.
*
Χέρια κοκαλιάρικα μ’ αγγίζουν,
λερές παλάμες απλωμένες,
σπαρακτικές φωνές.
«Θεέ μου! Δώσε μας μπαξίσι.»
*
Θεός, ελπίδα των φτωχών,
στα μάτια τους είμαι κι εγώ,
ένας περαστικός Θεός,
αφού είμαι ένας ναυτικός.

.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης